(1892–1985), generał. W czasie I wojny światowej żołnierz Legionów Polskich; w latach trzydziestych szef Oddziału II Sztabu Głównego WP oraz dowódca 5 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie. Po zakończeniu kampanii wrześniowej 1939 r. włączył się w Warszawie w działalność ZWZ i AK, w latach 1941–1944 był szefem sztabu KG ZWZ AK, od 1943 r. zastępcą dowódcy AK, ciężko ranny w powstaniu warszawskim, po upadku powstania znalazł się w obozie niemieckim w Langwasser, a następnie w Colditz. Po wyzwoleniu przez aliantów w 1945 r. trafił do Londynu, był m.in. szefem Gabinetu Naczelnego Wodza od lipca do listopada 1945 r., przewodniczącym Komisji Historycznej AK przy Sztabie Głównym PSZ na Zachodzie do listopada 1947 r. oraz przewodniczącym Rady Studium Polski Podziemnej (1956–1969), przewodniczył komitetowi redakcyjnemu wielotomowego wydawnictwa Armia Krajowa w dokumentach 1939–1945 (Londyn 1970–1981). Wraz z żoną Wandą Pełczyńską (1894–1976), działaczką społeczną, prowadził w latach 1951–1959 Dom Kombatanta „Antokol” w Chislehurst pod Londynem, w którym mieszkało wielu wybitnych Polaków. Zob. W. Baliński, Człowiek w cieniu. Tadeusz Pełczyński. Zarys biografii, Kraków 1994. Tadeusz Pełczyński poznał Wierzyńskiego w Krakowie, jesienią 1912 r., gdy poeta studiował na UJ, i razem działali w Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, zob. T. Pełczyński, Wspomnienie o Kazimierzu Wierzyńskim, w: Wspomnienia o Kazimierzu Wierzyńskim, oprac. P. Kądziela, Warszawa 2001, s. 249–250; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917, t. 4: P–S, dz. cyt., s. 34–36.