(1877–1955), działacz Polskiej Partii Socjalistycznej, jeden z przywódców Organizacji Bojowej PPS. W 1914 r. wstąpił do Legionów, współtworzył struktury POW. W powstałym 7 listopada 1918 r. Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polskiej objął tekę ministra pracy i opieki społecznej, następnie w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego (istniejącym do 16 stycznia 1919 r.) był ministrem poczt i telegrafów. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był organizatorem Robotniczego Komitetu Obrony Niepodległości i dokonywał dywersji na tyłach Armii Czerwonej. W okresie międzywojennym był posłem na Sejm kilku kadencji oraz wieloletnim radnym miasta Warszawy. Po wybuchu II wojny światowej był współorganizatorem Robotniczych Brygad Obrony Warszawy. Po przejściu PPS do konspiracji razem z Kazimierzem Pużakiem kierował jej działalnością do lipca 1944 r.; reprezentował PPS w powołanej przez Delegata Rządu na Kraj, Jana Stanisława Jankowskiego Radzie Jedności Narodowej i był współautorem jej deklaracji O co walczy Naród Polski z 15 marca 1944 r., stojąc na stanowisku nieustępliwości wobec ZSRR. Wobec planowanego objęcia funkcji następcy prezydenta RP na uchodźstwie w nocy 25/26 lipca 1944 r. został przerzucony drogą powietrzną do Londynu, a 7 sierpnia 1944 r. zarządzeniem prezydenta RP Władysława Raczkiewicza został mianowany jego następcą. Po dymisji Stanisława Mikołajczyka w listopadzie 1944 r. został premierem rządu RP i ministrem pracy i opieki społecznej. Poinformowany w lutym 1945 r. o postanowieniach konferencji jałtańskiej, wydał w imieniu rządu Oświadczenie, w którym stwierdził, że „decyzje Konferencji Trzech zostały przygotowane i powzięte nie tylko bez udziału i upoważnienia rządu polskiego, ale i bez jego wiedzy”, nadto oświadczył, że rząd polski nie przyjmuje tych postanowień, że ustanowienie nowej granicy polsko-sowieckiej na linii Curzona jest dla narodu polskiego nowym rozbiorem Polski dokonanym przez sojuszników Polski. Po powstaniu 28 czerwca 1945 r. w Moskwie Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej wydał w imieniu rządu RP na uchodźstwie komunikat, w którym nazwał go „samozwańczym tworem politycznym złożonym z komunistów i agentów obcych” i zadeklarował, że Polacy, którzy pozostaną w wolnym świecie, będą działać na rzecz wolnej i niepodległej Polski. W kwietniu 1947 r. został odwołany z funkcji następcy prezydenta RP (co wywołało protest PPS), wskutek czego podał się wraz z rządem do dymisji. W grudniu 1949 r. stanął na czele utworzonej w Londynie Rady Politycznej, a w 1954 r. wszedł w skład Tymczasowej Rady Jedności Narodu oraz wspólnie z Edwardem Raczyńskim i gen. Władysławem Andersem współtworzył Radę Trzech, stanowiącą przeciwwagę dla prezydenta Zaleskiego, który wbrew wcześniejszym ustaleniom nie złożył urzędu po upływie kadencji (1947–1954). W okresie emigracji pełnił funkcję przewodniczącego Centralnego Komitetu Zagranicznego PPS. Po odwołaniu Arciszewskiego ze stanowiska następcy prezydenta i mianowaniu Augusta Zaleskiego Arciszewski wraz z PPS przeszedł do opozycji wobec prezydenta Zaleskiego, co podważało pozycję prezydenta i zdaniem Wierzyńskiego oraz wielu innych Polaków na emigracji deprecjonowało zasadę legalizmu. Tym samym Arciszewski narażał na szwank to, co zbudował protestem przeciw Jałcie, czyli ideę państwowości polskiej na obczyźnie.