(1859–1952), pisarz norweski, prekursor modernistycznej powieści psychologicznej, laureat literackiej Nagrody Nobla w 1920 r. za powieść Błogosławieństwo ziemi. (Beata Dorosz)
właśc. Knud Pedersen (1859–1952), pisarz norweski, prekursor modernistycznych tendencji w powieści psychologicznej oraz egzystencjalnej. Autor m.in. powieści Głód (1890, wyd. pol. 1892), Misteria (1892, wyd. pol. 1914) i Błogosławieństwo ziemi (1917, wyd. pol. 1922), za którą otrzymał w 1920 r. Nagrodę Nobla. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej popierał działania Adolfa Hitlera i nazistów, za co po wojnie był sądzony. Pozbawiono go majątku i osadzono w szpitalu psychiatrycznym, następnie zamieszkał w domu starców. W autobiografii Na zarośniętych ścieżkach (1949) usprawiedliwiał swoją kolaborację z Niemcami w czasie II wojny światowej. W twórczości głosił kult indywidualizmu i natury, analizował łączące ludzi uczucie miłości. (Sylwia Chwedorczuk)