ŚW. WERONIKA
Dwa mansjony po bokach (na skos). Na środku kubik? Chór na schodkach z lewej.
w głębi sceny
Nar[rator] z p[rawej] Klęczy Zapowiedź. Chór wstaje. Zaczyna śpiewać. Narrator przechodzi na czoło procesji. Prowadzi.
Trudno zlokalizować precyzyjnie, których miejsc tekstu dotyczą poszczególne zapiski, ale w ogólności chodzi o inicjalne partie opowieści o św. Weronice. Wchodzi
DarekDariusz Kamiński, grał Pona Jezusa. z maską
Chrystusa. Zakłada maskę, klęka.
Narrator za nim → To jest prawdziwy wizerunek.
Chór przechodzi w głąb (nieco z lewej).
Amen –
Wchodzą oprawcy. Wiążą Chr[ystusa]. Popychają go do przodu. Liny naprężone.
LeszekLech Chojnacki, w tej części grał Piłata, Heroda, Króla co mioł umrzeć. z chóru przechodzi do lewego mansjonu.
Narrator tuż przy mansjonie – w głębi. Odsłania mansjon
Najprawdopodobniej Lech Chojnacki.. Zakłada maskę
Piłata. Tam zasłania mansjon. Przechodzą do następnego mansjonu. Chór za nim.
A oni furt go bili
– uderzenia liną,
– upadek
Chrystusa.
–
Oni powiedli go nazad do Piłata.
– Chór przechodzi nieco w prawo.
zasada – poruszanie się procesji za
narratorem.
(Sąd
Heroda →
narrator Narrator przy prawym i chór na tle lewego mansjonu.
Jezus z oprawcami.)
Ustawieni centr nieco z prawej. Odsłanianie mansjonu.
Tak oni przywiązali go do słupa.
Zapisek w notatkach jest na oddzielnej stronie, więc prawdopodobnie odnosił się rzeczywiście do sytuacji wcześniejszej, niż to by wynikało z logicznego następstwa wydarzeń. Lawenda wychodzi. Staje tyłem. Oprawcy popychają
Jezusa.
Ani się patsyć na to okrutne
–
narrator powstrzymuje oprawców.
Chrystus w upadku.
Narrator z boku.
Oprawcy prowadzą
J.[ezusa] do
Piłata.
Procesja za nimi.
Narrator odsłania mansjon. Dołącza do procesji.
Chórek zatrzymuje się przy prawym mansjonie.
Sąd Piłata. – Na śmierć.
Lawenda podchodzi, klęka przed
Jezusem. Oprawcy odrwacają
Chrystusa.
Lawenda podchodzi – podnosi Chrystusa.
Upada. Dźwiga. Epizod ze św. Weroniką. Przechodzi na lewo. Dźwiganie Chrystusa – [krzyże???]
Procesja za nimi. Podchodzą do kubika. Lawenda staje na kubiku. Chór na tle lewego mansjonu. Ukrzyżowanie.
Chór klęka.
Weronika podchodzi półkolem do krzyża. Przyklęka.
–
Jak się ludzie zwiedzieli
– chórek podchodzi na kolanach –
Weronika do nich.
Przykłada chusteckę do twarzy. Podchodzi do prawego mansjonu. Przykłada chusteckę do ręki i twarzy króla.
Leszek wychodzi na środek lewą stronę sceny. Czyni krzyż mieczem.
– Skońcyło się wasze panowanie, zydy jedne.
Siepacze padają na ziemię.
Leszek podchodzi do krzyża. Przyklęka. Weronka również.
Ubóstwienie – podniesienie Chrystusa przez siepaczy (bez masek). Wyjście do przodu. – Z tyłu kompozycja grupowa.
Sąd
Heroda. Przywiązanie do słupa. do słupa prawego mansjonu.
Bicie, bicie liną.
Narrator nieco w głębi z prawej – za Herodowym mansjonem. I sąd
Piłata –
Chrystus z oprawcami przy lewym mansjonie – chór w głębi z prawej.
Ten akapit [i dalsza część notatek] jest powrotem do poprzedniej sekwencji: sądów odbywanych przed Herodem i Piłatem. Notatka zaczyna się od nowej strony, więc mamy prawo sądzić, że pochodzi z innej próby, jest kolejnym rzutem tego, co już zostało ujęte w notatkach nieco wcześniej.
– A to błoto z krwią się zmiesało.
Lawenda przyklęka. Bierze Ch[rystusa] na ramiona. Weronika podchodzi. Przykłada – chustę. Odsłania twarz. Pokazuje chusteczkę.
Lawenda idzie z
Ch[rystusem] na widownię. Tuż przy rampie skręca w prawo (swoje).
Chór za nimi.
Chrystus ustawiony centralnie z rozpostartymi ramionami.
W[eronika] podchodzi z chusteckom do klęczącego chóru
W[eronika] poszła do króla.
Król wychodzi na Zydy.
Staje centralnie. Czyni mieczem znak krzyża.
Zydy drżą. Zrzucają maski.
Ujmują
Chrystusa. Przenoszą go na środek sceny.
Weronka mówi tekst – głupie osły.