ŚW. JADWIGA
Dwa mansjony – centralnie – jeden przy drugim. Mansjony z tylnimi ścianami.
Maria[n]Marian Ołdziejewski grał Króla Madziara. z mieczem w lewym mansjonie.
BasiaBarbara Niecikowska grała św. Jadwigę. w prawym. Z tyłu – czterech
rycerzy z mieczami.
N[arrator] tuż przy schodkach z prawej strony.
Podchodzi do
J[adwigi.] Ujmuje
J[adwigę] – wystawia z mansjonu. Wsystawia
k[róla]. Pozuje
J[adwigę]. Takoż
króla.
Zasię rzekła
– ręka
J[adwigi] (prawa) w stronę ojca.
Ojciec po madzi[arsku]
. – lewa ręka pod bok.
Jak ty będzies zakonnicom
– obie ręce na miecz. Stuknięcie.
I będę wojować
– obie ręce
J[adwigi] pod boki.
–
Zginął od Tatarów.
Wypuszczenie miecza –
Nar[rator] łapie miecz.
Przesunięcie
J[adwigi] w lewo.
Wyszła z klasztora.
Przesuniecie mansjonów.
Rycerze wychodzą do przodu.
Stuknięcie mieczami.
Przysięga.
Racz przywrócić – panieTa fraza pochodzi z pieśni „Boże! Coś Polskę”, która została, co ciekawe, włączona do spektaklu. Były naciski cenzuralne w tej sprawie; w Pleciudze był film dokumentalny dotyczący realizacji, w którym znalazła się wypowiedź dyr. Włodzimierza Dobromilskiego w tej sprawie – epizod z Jadwigą wypadał [chyba] na zakończenie spektaklu i był to w okresie tuż po stanie wojennym gest szczególny, symboliczny..
Rycerze powstają.
Chwyciła miec i wio na tatarów.
Odwrót. Ruszają w tył.
Jadwiga z mieczem za nimi.
Walka z Tatarami. Odwrót
Jadwigi! – szable padają.
I Pan Bóg deł cud
–
Rycerze w zwolnionym rytmie padają na ziemię. Grupa z ciał. – nad nimi miecz.
Nar[rator] za nimi.
Polsko wygra
Nar[rator] siada na
LeszkuLech Chojnacki animował Wojsko Święty Jadwigi.. Nucenie
hymnu
.