(1882-1967), dyrektor i reżyser teatralny, krytyk, autor wspomnień (zob. biogram w: PSB, t. 49). Twórca i przez wiele lat dyrektor Teatru Polskiego w Warszawie. W marcu 1940 r. aresztowany i osadzony w więzieniu przy ul. Daniłowiczowskiej i ul. Rakowieckiej, zwolniony we wrześniu 1940 r. Ukrywał się w Podkowie Leśnej, w Warszawie, w majątku Jadwigi i Józefa Targowskich w Czyżowie pod Sandomierzem. W końcu 1941 r. wrócił do Warszawy, przebywał w willi Marii Flukowskiej przy ul. Szustra, następnie od połowy 1941 r. ukrywał się w majątku Morstinów w Pławowicach pod Krakowem. Brał udział w tajnym nauczaniu, przygotowywał konspiracyjne przedstawienia teatralne. (Zob. wspomnienia A. Szyfmana, Wojna za frontem „Twórczość” 1946 nr 4.) W styczniu 1945 r. przybył do Krakowa, został dyrektorem Departamentu Teatru w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od 1 sierpnia 1945 r. ponownie był dyrektorem Teatru Polskiego w Warszawie. 17 stycznia 1946 r. odbyła się premiera Lilli Wenedy w reż. J. Osterwy.  W maju 1949 r. został odwołany z funkcji dyrektora Teatru Polskiego, przywrócony na to stanowisko w styczniu 1955 r.