Kozarynowa Zofia

(1890– 1992), powieściopisarka, tłumaczka, autorka wspomnień (zob. biogram: WPPiBL, t. 4). Była wnuczką Teodora Tomasza Jeża oraz córką Franciszka Rawity-Gawrońskiego. Studiowała na Sorbonie w Paryżu. Debiutowała powieściami w odcinkach w latach dwudziestych publikowanymi na łamach prasy codziennej („Rzeczpospolita”, „Kurier Codzienny”, „Warszawianka”). Od 1929 r. prowadziła lektorat języka polskiego na uniwersytecie w Turynie. Podczas II wojny światowej przebywała w Warszawie. W 1946 r. wyjechała do Włoch, w końcu 1947 r. przeniosła się do Anglii. Była członkiem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Swoje utwory publikowała w emigracyjnej prasie polskiej wydawanej w Londynie: w „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza”, „Wiadomościach”, „Tygodniu Polskim”. Wydała tom wspomnień pt. Sto lat (Gawęda o kulturze środowiska), Londyn 1982, za który dostała Nagrodę „Wiadomości”.

Kozarynowa Zofia

Fragmenty z tym bytem 20

Szablony użycia 5