Biblioteka Polska w Paryżu założona została w 1838 r. przez Polaków przybyłych do Francji po upadku powstania listopadowego. Od 1866 r. właścicielem Biblioteki było Towarzystwo Historyczno-Literackie. Z czasem, gdy zmniejszyła się liczba czynnych członków Towarzystwa, postanowiono przekazać cały majątek ruchomy i nieruchomy na własność Akademii Umiejętności w Krakowie. Od 1893 r. do II wojny światowej Biblioteka Polska działała pod nadzorem Akademii. Podczas okupacji niemieckiej część zbiorów została wywieziona do Niemiec. Po wojnie, „13 czerwca 1945 roku podpisano układ dzierżawny między Zjednoczeniem Polskim Rzymsko-Katolickim w Ameryce a Biblioteką, zabezpieczający instytucję od obcej ingerencji na okres 18 lat” (A. Łucka, Towarzystwo Historyczno-Literackie i Biblioteka Polska w Paryżu, w: Muzea, biblioteki i archiwa polskie na Zachodzie, red. ks. H. Fokciński, N. Kozłowska, B. Mękarska-Kozłowska, J. Morkowski, oprac. B. Bokszczanin, Londyn 1991, s. 19). Działanie to miało uchronić Bibliotekę Polską w Paryżu przed zaanektowaniem jej przez przedstawicieli rządu komunistycznego w Warszawie, który rościł sobie do niej pretensje zwłaszcza po przejęciu majątku Polskiej Akademii Umiejętności przez nowo powstałą w 1951 r. Polską Akademię Nauk. Dzięki staraniom Franciszka Pułaskiego (1875–1956), wieloletniego dyrektora Biblioteki, gmach przy 6, quai dʼOrléans odbudowano oraz udało się w okresie największych kłopotów finansowych na przełomie 1950 i 1951 r. uzyskać comiesięczną dotację z Komitetu Wolnej Europy. Zob. więcej: B. Dorosz, Amerykanie na odsiecz Pułaskiemu (nieznane karty z wojennych i powojennych dziejów Biblioteki Polskiej w Paryżu), w: Paryż, Londyn, Monachium, Nowy Jork. Powrześniowa emigracja niepodległościowa na mapie kultury nie tylko polskiej, t. 2, red. E. Rogalewska, V. Wejs-Milewska, Białystok 2016, s. 45–59.