(1904–1981), debiutował jako aktor w 1929 r. w Hollywood. W 1935 r. został przewodniczącym Związku Zawodowego Aktorów Filmowych (Screen Actor Gild); ponownie wybrany na to stanowisko w 1946 r. Jako najlepszy aktor nominowany był do Oscara w roku 1937 i 1942. W czasie II wojny światowej wstąpił do Marynarki Wojennej (US Navy). W 1945 r. powrócił do Hollywood i w 1947 r. debiutował jako reżyser filmowy. Aktywny w partii republikańskiej, interesował się wpływami komunistycznymi w przemyśle rozrywkowym w USA. Za cykliczny program telewizyjny "Robert Montgomery presents" otrzymał w latach pięćdziesiątych Nagrodę Emmy (Emmy Award). W 1954 r. został doradcą prezydenta D.D. Eisenhowera w sprawach wystąpień telewizyjnych; był wówczas pionierem konsultacji dotyczących mediów.

Historię nawiązania znajomości z Montgomerym, przy okazji towarzyskiego spotkania u amerykańskiego malarza Alexandra Brooka w jego letnim domku w Sag Harbor, opowiedział Wierzyński w jednej z pogadanek z cyklu Listy z Ameryki (cz. 15; nie weszła do tomu Moja prywatna Ameryka, pozostała w maszynopisie w Bibliotece Polskiej w Londynie; fragment cyt. w: B. Dorosz, Nowojorski pasjans, dz. cyt., s. 360–362); pod wpływem tego spotkania i zbieżnych poglądów politycznych amerykański aktor zgodził się w marcu 1954 r. uczestniczyć w akademii organizowanej przez Polski Instytut Naukowy dla uhonorowania Wierzyńskiego z okazji sześćdziesiątych urodzin i jednocześnie trzydziestopięciolecia pracy artystycznej. Wierzyński poświęcił Montgomery’emu fragment wspomnień w rozdziale Wędrówki po ludziach z tomu Moja prywatna Ameryka, Londyn 1966, s. 55.