Romanówna Janina

(1901–1991), aktorka, debiutowała na scenie Teatru Małego we Lwowie w czerwcu 1921 r. w roli Krystyny w Don Juanie Tadeusza Rittnera. W okresie międzywojennym występowała w teatrach Warszawy: Teatrze Narodowym, Polskim, Letnim, Rozmaitości. Wierzyński wielokrotnie oglądał Romanównę na scenach warszawskich i zazwyczaj pisał o jej rolach w samych superlatywach, np. „Wzruszająco i wdzięcznie brzmiał liryzm Porcji w pięknym głosie Romanówny. Skomplikowana postać stęsknionej panny, przebiegłej sawantki i uległej żony najżywiej wyrażała się w czułości i cieple świetnej aktorki” (K. Wierzyński, Wrażenia teatralne. Recenzje z lat 1932–1939, oprac. H. i M. Waszkielowie, Warszawa 1987, s. 107). Podczas okupacji niemieckiej mieszkała w Warszawie, była kelnerką w kawiarni „Café Bodo” oraz „U Aktorek”, gdzie występowała z recitalami. Po wojnie najpierw związana była z Teatrem Wojska Polskiego w Łodzi, następnie w latach 1946–1973 występowała w Teatrze Polskim w Warszawie. Z zespołem tego teatru wyjeżdżała na występy zagraniczne m.in. w lipcu 1954 r. na I Międzynarodowy Festiwal Sztuki Dramatycznej w Paryżu; grała wówczas Elwirę w Mężu i żonie A. Fredry. W 1955 r. otrzymała Państwową Nagrodę Artystyczną II st.

Romanówna Janina

Fragmenty z tym bytem 19

Szablony użycia 9