(1894–1949), wydawca i księgarz. W latach 1924– 1927 prowadził w Warszawie Towarzystwo Wydawnicze Wacław Czarski i Spółka, specjalizujące się w publikowaniu współczesnej literatury polskiej; był też jednym z dyrektorów Towarzystwa Wydawniczego „Ignis”, w którym ukazywały się pierwsze tomy poetyckie skamandrytów; Lechoń opublikował tu "Karmazynowy poemat" (wyd. 2 w 1922) i "Srebrne i czarne" (1924) oraz tom satyr politycznych "Rzeczpospolita Babińska. Śpiewy historyczne" (1920), Wierzyński zaś tomy wierszy "Wiosna i wino" (wyd. 3 w 1921), "Wielka Niedźwiedzica" (1923) i "Pamiętnik miłości" (1925), nadto w wydawnictwie Czarskiego "Wróble na dachu" (wyd. 2 w 1926). W 1936 r. Czarski redagował „Tygodnik Ilustrowany”. Podczas II wojny światowej prowadził księgarnię polską w Edynburgu. Lechoń, prywatnie zaprzyjaźniony z rodziną Czarskich, był ojcem chrzestnym jego syna Jana.