(1902-1975). W latach 1920-1944 pracowała w PKO. Od 1928 r. związana była ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem. Po wybuchu II wojny światowej znalazła się z nim we wsi Jeziory na Polesiu, gdzie 18 września zdecydowali się popełnić samobójstwo. Korzeniowska przeżyła, ponieważ podana jej przez Witkacego dawka środków nasennych okazała się niewystarczająca. W czasie okupacji bywała u Dąbrowskiej; porządkowała spuściznę Ludwika Krzywickiego, którego była sekretarką, przepisywała na maszynie Pamiętniki S. Stempowskiego. Po powstaniu warszawskim została wywieziona do Ravensbrück, następnie do Mauthausen, potem do obozu pod Lipskiem. W latach 1948-1957 była zatrudniona w kancelarii sanatorium dziecięcego w Zakopanem. W 1958 zamieszkała w Warszawie, gdzie pracowała w Instytucie Wydawniczym PAX. Dąbrowska i Stempowski poznali ją dzięki Nelly Strugowej, z którą była zaprzyjaźniona.