(1896-1957), zawodowy żołnierz, najmłodszy brat M. Dąbrowskiej. Uczył się w Kaliszu, następnie w warszawskiej Szkole Edwarda Rontalera, gdzie zdał maturę. W czasie I wojny światowej walczył w 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich. Za udział w bitwie pod Kostiuchnówką został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym w 1917 r. został internowany w Szczypiornie, następnie przeniesiony do Łomży, skąd został zwolniony przed październikiem 1918 r. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził plutonem, a później 1. szwadronem 108. Pułku Ułanów. W okresie międzywojennym był zawodowym oficerem 20. Pułku Ułanów im. Króla Jana III Sobieskiego w Rzeszowie i Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W latach 1942–1943 dowodził 24. Pułkiem Ułanów Pancernych w dywizji gen. Maczka w Wielkiej Brytanii, następnie kierował obozem uzupełnień dywizji w Szkocji. Po powrocie do kraju w 1946 i krótkiej służbie w Wojsku Polskim pracował jako urzędnik m.in. w Powszechnym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych. Był prototypem Janka w Przygodach człowieka myślącego M. Dąbrowskiej.