(1895–1974), pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, dyplomata. Studiował w Oxfordzie. Następnie służył w I Brygadzie Legionów Polskich, działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, po czym studiował wojskowość i nauki polityczne w Paryżu. W latach 1924– 1929 pełnił funkcję attaché wojskowego najpierw w Londynie, później w Bukareszcie. W 1932 r. został przeniesiony do służby dyplomatycznej i pracował jako pierwszy sekretarz i radca ambasady w Londynie i w Tokio. W 1939 wystąpił z dyplomacji i w 1940 znalazł się w Stanach Zjednoczonych, gdzie w 1942 (dzięki poparciu Anglików) został wicedyrektorem w Research and Reference Division w Inter-Allied Information Center; nie uzyskawszy na tym stanowisku akceptacji rządu gen. Sikorskiego, przyjął obywatelstwo amerykańskie i zgłosił się na ochotnika do armii amerykańskiej. W 1943–1945 przebywał w Afryce, Włoszech i Francji, pełniąc funkcje związane z wywiadem wojskowym. W 1945 powrócił do USA, a w następnym roku zakończył służbę w armii amerykańskiej. W 1948–1952 był wykładowcą w US Military Academy, później także na innych uczelniach amerykańskich. Aktywnie działał w środowisku polskiej emigracji niepodległościowej w Stanach Zjednoczonych; w 1950 r. należał do założycieli Związku Polskich Federalistów w Stanach Zjednoczonych; był m.in. członkiem Polskiego Instytutu Naukowego (w latach sześćdziesiątych wchodził w skład jego zarządu). Feliks Gross, także zaangażowany w ruchu federalistycznym oraz wieloletni prezes Polskiego Instytutu Naukowego, pułkownika Romana Michałowskiego „w rozmowie prywatnej (ze Sławomirem Łukasiewiczem) nazwał «szarą eminencją», porównując jego rolę w Stanach Zjednoczonych do roli Józefa Retingera w Londynie” (S. Łukasiewicz, Trzecia Europa. Polska myśl federalistyczna w Stanach Zjednoczonych 1940–1971, Warszawa–Lublin 2010, s. 197).