(1891-1993), dyplomata; w latach 1919-1926 pracował jako sekretarz poselstwa RP w Kopenhadze i w Londynie, po czym do 1932 r. zajmował wysokie stanowiska w centrali MSZ; w latach 1932-1934 był delegatem RP przy Lidze Narodów w Genewie w randze posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego; następnie do 1945 r. był ambasadorem RP w Londynie, pełniąc jednocześnie funkcję p.o. ministra, a następnie ministra spraw zagranicznych (w okresie od 28 sierpnia 1941 do 4 lipca 1943 r. w rządzie gen. W. Sikorskiego, a od 4 lipca 1943 do 14 lipca 1943 r. w rządzie pełniącego obowiązki premiera S. Mikołajczyka) oraz ministra stanu (1942-1945); po wojnie pozostał na emigracji, w latach 1979-1986 piastował godność prezydenta RP na uchodźstwie. Zob. też Z. Wojtkowska, Wiek ambasadora. Opowieść o życiu Edwarda Raczyńskiego, Warszawa 2017.