(1890–1960), prozaik, dramatopisarz, publicysta (zob. biogram: WPPiBL, t. 3). Podczas okupacji niemieckiej w Warszawie pracował w zarządzie stołówki Rady Głównej Opiekuńczej w Warszawie; jako jeden z nielicznych pisarzy polskich poddał się rejestracji w hitlerowskim Propaganda-Amt w Warszawie. Uczestniczył w tajnym życiu literackim; w latach 1943–1944 współredagował z Wilamem Horzycą konspiracyjny miesięcznik „Nurt”. W 1943 r. w porozumieniu z Delegaturą Rządu RP na Kraj był członkiem delegacji, powstałej z inicjatywy władz niemieckich, która wyjechała do Katynia po odkryciu grobów polskich oficerów. Po upadku powstania warszawskiego przeniósł się do Krakowa. Oskarżony o kolaborację z okupantem, poszukiwany był listem gończym. W grudniu 1945 r. nielegalnie opuścił Polskę i przez Czechosłowację i Niemcy udał się do Włoch, gdzie został oficerem oświatowym 2. Korpusu Armii Polskiej. Od 1946 r. mieszkał w Londynie. Zob. M. Bajer, Był pierwszym świadkiem, „Tygodnik Powszechny” 1989 nr 1; M. Danilewicz Zielińska, Ferdynand Goetel w oczach Warszawy i Londynu, „Kultura” (Paryż) 1989 nr 11; Katyń: Ferdynand Goetel przed komisją Kongresu USA, z ang. przeł. J. Malewski [pseud.; właśc. W. Bolecki], posłowie J. Malewski [W. Bolecki], „Kultura Niezależna” 1990 nr 61/62.