- jako Adwokat (1)
Wszystkie właściwości artefaktu
Helion
Tak zawszem ja marzył
Ze ludem płynie jakaś wiedza nowa
Jakaś z plomieni rzeka, w ktorą wtwarzył
Swe wielkie lice Bóg.... a ona chowa
Na przyszłe czasy swiezość... odkwit.... rzeczy
Wybuch na p przyszłe czasy....
wybuch ducha z siłą....
Słuchaj... dziś mi się sniło.....
otoczon
Zem gdzieś był... snami
Zył... jak z amfitrytami
Pod wodą....
— Ha
— J potem
Przyniesiono mi skrzynię
Całą... podmorskim złotem
Wybitą... przez Boginie
Srebrne....
—
— Ha Helion?
— Czy posłano już po spowiednika...
— Już poszedł do sypialni....
O na smętnym swiecie
Zyjemy.... mnie kaskady uniosły na grzbiecie
błękitnych dzwonkach
J lekko położyły na kwiatach....
J leciałem jakoby po tęczach wygiętych
Słysząc spiew gwiazd... i niby głosy pańskich swiętych
Aż na kwiaty upadłem... i sen mię owinął
Srebrzystemi skrzydłami.... a moj ojciec....
— Płynął
Przeciw wody.... i rozbił o nią swoj łeb stary....
— Słuchaj... nie lubię tego tonu moj bukary
Prędko się rozejdziemy... jeśli go nie zmienisz....
— Pomieniali na duchy....
(Wchodzi Xiąże stary zupełnie obłąkany za nim
Biskup.)
Królu↓
Waszm sam ocenisz
Moje czyste zamiary....
O widok boleśny!
Ogolono mu resztę siwych włosów... i pozwolono
wdziać te jaskrawe kolory, ktore wybrała myśl jego
przestworach....
błąkająca się po swiecie
— Tak krolu w jasnych kolorach
Widzisz mię.... lecz nie mieniących
Jak na wężu....
— O! niebiosa sprawiedliwe — patrz
z giestem dawnego dworzanina, trzyma czapkę w
bokiem
ręce, nisko, tykając kolan Biskupich, niby
niby znizywszy się ku krolowi... a drugą rękę
na szabli głowicy....
— Jezeli ci grzechotnicy
Nie pomrą.... to mości krolu
Oto pieczęć....
— Patrz z jaką dumą odwrócił się i podniosł
głowy.... Ojcze drogi...
— Waćpani u mojej nogi
O litość... prozno... Acani
na mnie
Udaj się do praw do prawa
Król mi pan tego niezgani
Ze......
Cały odmienił lica
J strupiał....
Zem ściął... szlachcica!
Chodzi... ręce załozył w tył i czasem stawa
dziwna! straszna tajemnica
O czem on myśli... patrzy... jak w ziemię pogląda
Piekielna!...
— Cudze krwawe sumnienie w nim siedzi
— Mowisz ze odmowiłem ostatniej spowiedzi
To nieprawda... kazałem przyprowadzić xiędza
— Patrzaj jaki gest ręki.... zda się ze odpędza
Od siebie... obwinienie ludzkie, garści błyskiem
— Zajechał mi w ulicy przed wielkim ogniskiem
W rynku smalono wieprza..._ wieprza — wieprza... słoma
Cała ulica była wtenczas tak widoma
Jak jasny dzień.... zajechał w ognistej ulicy
Ja zrobiłem giest taki... ustąp._ w błyskawicy
Gdyby on ciągle ruszał tą mogiłą,
Nie zapytawszy nas o czas i wolę?
Gdybym ja oto kamień chwycił w dłonie,
A kamień oto wziął skrzydła sokole
I gdzieś roztrzaskał mego brata skronie,
Oblał mię jego mózgiem i oczyma,
A na mnie sąd był jako na Kaima
Przed ludzkim prawem — i przed Bożym sądem…
Nie, prawo stoi pod naszym zarządem;
Pókiśmy mali… to jest naszym panem,
Lecz gdyśmy silni — to nam pod kolanem
Jak wywrócony anioł ognia leży;
Więc jeśli cud jest — to do nas należy,
Byleśmy z łona Boga wzięli ducha.
Więc nas to miasto błękitne posłucha,
Gdy zawołamy… gdy wszyscy gromadnie
Opłomienimy ten świat ducha żądzą,
A trupom — z niebios, że żyją — nie spadnie… 〉
〈 Jakiemuż teraz ludowi przysądzą,
Że był najbliższy… ze swoim sztandarem
Miasta, które jest pięknością — pożarem —
Miłością… wiarą wiar… stolicą stolic…
Miasto… co pełne wężowych okolic,
Leczące drzewo chowa w swoim sadzie
I z tego drzewa łzy poganom kładzie
Na wszystkie rany… jako balsam drogi,
Kto dyjamentów tych — chociaż ubogi —
Najbliższy sercem… 〉
〈 Jeżeli błądzę — niech mię duchy sądzą.
Co? ja bym kiedyś duchem nie miał siły
Wydobyć jęku spod zdrajcy mogiły,
Duchem w grobowcu mu potargawszy trzewa?
Albo mu w sadzie jego przekląć drzewa
I widzieć, że żyw duch całego sadu
Trzyma się jako wąż swojego śladu
I przestraszony z ogrodu ucieka?
I oto trupy drzew… u tego człeka
Trupy drzew, moją porobione mocą,
W okna strasznemi liściami łopocą,
Gorszym go niż śmierć napełniając strachem.
Więc ja bym nie miał mocy zatrząść dachem,
Kolumny jakiej zamyślonej czołem,
Wioszczyną — miastem — zamkiem i kościoł[em],
Gwiazdami — słońca wschodem i zachodem,
Ja sam?… a ja bym ci nie miał z narodem
Tych praw natury, jeśli chcę zawieszać,
Ludu mojego ogniem, ścinać, wskrzeszać, 〉
Rozbijać wszystkie duch dzielące szyby,
Serca rozmnażać jak ty, Panie, ryby?
A zaś uciszać je, gdy są w zapale,
Tak jak ty, Panie, uciszałeś fale,
Gdy ofuknąłeś się na wiatr… i burzę.
Co, ja, w milion serc rosnąc, nie powtórzę…
Twojego życia i Twojego cudu?
Ja… ja — na strasznych skrzydłach mego ludu,
Jak orzeł z Karpat zlatujący brusów,
Ja… w sto tysięcy — w milijon Ch[rystusów]
Nie miałbym…
[kontynuacja na k.22v]
-thumbnail.jpg)
Nierozumiejąc — ryli historją miłości
Historią naszej duszy - jasnej - rozkochanej
Pary serc naszych... siostro! obejmij w ramiona
Ten kamień... tam są imiona
a) 〈 Nad tamtych dębów czołem
Jeszcze je słychać gwarzą
Na nieba ciemnej ścianie… 〉
b) 〈 Śród nieba błękitnego
Tam — nad dębowym wierszchem
Coś… gada… 〉
c) 〈 Coś gadało w błękicie…
Przy dębowych konarach 〉