(1896–1966), prozaik, publicysta (zob. biogram: WPPiBL, t. 5). Po wybuchu wojny dotarł do Paryża i w styczniu 1940 r. został mianowany członkiem I Rady Narodowej. Po kapitulacji Francji przedostał się do Londynu. W latach 1946–1950 redagował tygodnik „Lwów i Wilno”. W latach 1949–1953 był członkiem III i IV Rady Narodowej; w czerwcu 1954 r. objął urząd premiera i ministra spraw zagranicznych rządu RP na uchodźstwie, który piastował do czerwca 1955 r. Był obiektem zainteresowania komunistycznych służb specjalnych PRL i współpracował z nimi (zob. K. Tarka, „Społeczeństwo polskie powinno iść na ugodę…”. Korespondencja S. Mackiewicza i J. Putramenta z kwietnia i maja 1956 oraz „Polska jest Polską”. Powrót Stanisława Mackiewicza do kraju w czerwcu 1956 roku, w: tenże, Mackiewicz i inni. Wywiad PRL wobec emigrantów, Łomianki 2007). W czerwcu 1956 r. powrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. W 1957 r. został członkiem Stowarzyszenia Dziennikarz Polskich i Związku Literatów Polskich. W 1964 r. należał do sygnatariuszy Listu 34 w obronie wolności słowa, w konsekwencji został objęty zakazem druku; podjął współpracę z paryską „Kulturą”, za co w 1965 r. postawiono mu prokuratorski zarzut o przekazywanie wrogim ośrodkom materiałów szkalujących PRL (proces zawieszono).