Samuel Zborowski - próba

Ojciec
Jezus Marya... upadł...
To nic pulsy biją...
Niech go teraz połozą na łozu — okryją
Ja będę mu lekarstwa me administrował
Gdy się obudzi....
Ojciec
Nianki zawołajcie... Nianki...
Doktor
Wyznam że mię ten dziwny sen zelekryzował
Trzeba będzie na karku postawić mu banki...
(odchodzą.)

Chór
Duchów

O! smętny — o! kochany!
ty
Srodze duch oszukany....
Przez sfinxowe aleje
Tak wszystkie duchy posną
Piasek stepowy wieje...
Jaszczurki łuską brzęczą
J ludzi się nie boją
J palmy cicho stoją
Palmy przy sfinxach stoją
J wielblądowie klęczą
W palmach wielbłądy klęczą....
Na Luxoru wyzyni
Cicho jak na pustyni....

Przeszło lat trzy tysiące
Te same złote słońce
Przez niebiosa się pławi
J girlanda zorawi
Ta sama na niebiosach
J kolumn glowy scięte
J groby odemknięte
J harfiarz w srebrnych włosach
Nad harfą swoją złotą
J harfą złotą na scianie...
Duma, niby z tęsknotą....
[J] czas na zmartwychwstanie

O! smętny o kochany
Srodze ty oszukany...
W naszym chórze boleści
J płacz słychać niewieści....
Bo przy pochodni błysku
Ktoś do grobu zawitał
J stanął... i coś czytał
Na smętnym obelisku
Twoj dawny poznał Eden....
J zapragnął... on jeden....

Lecz ty.... z boleści zgrzytasz
Bo nigdy nie wyczytasz
Tego z dawnych
Ale te dawne głosy kamieni
Lecz na serca czerwieni
Wieją jak wiatr we włosy
Zapisano ci będzie
Nad przepascie prowadzą
za słońc głową
Pchną morzem... za sloncem
Piosnkę obelisku
To co czułeś....
Wszystkie łzy... wszystkie słowa
Pierwsze w pamiątek rzędzie
Zapisane przez Pana...
Miłość czysta — siostrzana!

O smętny! o kochany
Srodze ty oszukany
wygląda blado
Grob twoj pod ziemię spada
Niby gmachów
Jak pałacow kaskadą
Cichą... a jednak grzmiącą
Wołającą
J wstępuje pod ziemie
Niby pałac
Jak mieszkanie upiorow
W kraj cieniow i upiorow
Z całą tęczą kolorów —
Pod ziemię wlatującą._

Grob twoj....
Lecz ziemi nie przeciekła
J tak wisi pochyła.
J nie znalazła... piekła....
A stoi — jak mogiła....

O duchu! smętny sliczny
Duchu moj letargiczny
Mozesz ty w ducha męce
Kąsać piersi i ręce
Jeśli brak ci odwagi
Zacząc zycie podrożne
Bo dawne groby prożne
J twoje sarkofagi
Straciły... twoj proch _ ciało...
Nic z nich — nie zmartwychwstało

Ani Atessa..... ani.....
A gdzie
Już miłością siostrzani....
Wasze serca... jak liście
W Sarkowagu... wstaliście
W grobie obudziliscie
Ani Atessa.... Ani
Gdybyscie snem
Miłością wy siostrzani....
Obróceni ku sobie
W alabastrowym
W alabastrowym złobie
Piersią waszą i usty
Do siebie obroceni
Od wchodzących promieni
W grobowcu znalezieni._
Jak leśny orzech pusty,
Oh grobowiec był pusty
W ktorym nic nie zostało
W pustym podziemnym lochu
Jedno — i drugie ciało...
Ani ciał. Ani prochu
muszki
Choćby tez puste ciało —

Rękopis - dramat

k.13v

k.14r

k.14v

k.15r

k15v

k.13r

k.2r

k.10r

k.10v

k.2v

k.4r

k.4v

k.24r

k.2v pr

k.4r pr

k.4v pr

k.1r(a)

k.1v(a)

2r(a)

2v(a)

k.3r(a)

k.3v(a)

k.4r(a)

k.4v(a)

k.5r(a)

k.5v(a)

k.6r(a)

k.6v(a)

k.7r(a)

k.7v(a)

k.8r(a)

k.8v(a)

k.9r(a)

k.9v(a)

k.10r(a)

k.10v(a)

k.11r(a)

k.11v(a)

k.12r(a)

k.12v(a)

k.13r(a)

k.13v(a)

k.14r(a)

k.14v(a)

k.15r(a)

k.15v(a)

k.16r(a)

k.16v(a)

k.17r(a)

k.17v(a)

k.18r(a)

k.18v(a)

k.19r(a)

k.19v(a)

k.20r(a)

k.20v(a)

k.21r(a)

k.21v(a)

k.22r(a)

k.22v(a)

k.23r(a)

k.23v(a)

k.24r(a)

k.24v(a)

k.25r(a)

k.25v(a)

k.26r(a)

k.26v(a)

k.27r(a)

k.27v(a)

k.28r(a)

k.28v(a)

k.29r(a)

k.29v(a)

k.30r(a)

k.30v(a)

k.31r(a)

k.31v(a)

k.32r(a)

k.32v(a)

k.33r(a)

k.33v(a)

k.34r(a)

k.34v(a)

k.35r(a)

k.35v(a)

k.36r(a)

k.36v(a)

k.37r(a)

k.37v(a)

k.38r(a)

38v(a)

s.53(a)

s.54(a)

s.55(a)

Uderzający — więc chciał tę nadbrzeżną
Widzieć krainę — co trumien dotyka;
Więc chciał Najświętszą Pannę widzieć Śnieżną,
Którą łańcuch gwiazd w niebiosach spotyka,
Okrąża… tęczą jej białoście plami;
I chciał rozmowę jej słyszeć z gwiazdami
Śnieżną, w posępnych mgłach mówioną smutnie,
A wszystko to chciał zobaczyć na płótnie,
Nim nazwał mistrzem jakiego malarza.
U nas… gdy sądzą jakiego pisarza,
A on na chwilę głos i lutnią złoży,
To mówią — milczy — bo niebo otworzy,
Milczy — bo zbiera teraz siłę duszy,
Którą kraj wskrzesi — i z mogiły ruszy.
Więc choć upadnie jaki brat Ikara,
To przy narodzie poezja i wiara. —
Gdyś architektem… a jest jakaś bryła,
Z której lud sobie mieć kolumnę marzy,
To myśli zaraz, że będzie świeciła
W nocy… jak miesiąc z płomieniem na twarzy
〈 I gwiazdy czołem słonecznym uderzy,
A mniejszych nie chce, dla swoich rycerzy
Coś[?] w takim kraju ty jako strach w szkodzie,
Na wstręcie… myślom ptasznik na usadce
Wychowujący szpaka w złotej klatce 〉
I chce, ażeby niebiosa ubodła
I gwiazdy wszystkie mu do kraju wiodła,
W północy niemi ogirlandowana
Jakby cudowny wid świętego Jana.
nas, gdy powie wieszcz: kolumny głowa,
To się kolumna ta duchowi kryśli
Z [—] z których lecą wielkie słowa,

"Samuel Zborowski - próba"

"Samuel Zborowski - próba" · Rękopis

"Samuel Zborowski - próba" · Rękopis - dramat

"Samuel Zborowski - próba" · TEST

Wszystkie właściwości artefaktu

Rękopis

Rękopis - dramat