- jako Helion (2)
- jako Eolion (1)
- jako Adwokat (1)
Wszystkie zmiany
Wszystkie właściwości artefaktu
i czuć...
Przyczyn... rzeczy zjaw
Ha.. helion...
— Coż tu? czy zasnął moj ojciec
— Zasnął....
— A przy nim niema nikogo....
— Są xięża...
Nic książe nie słyszałeś? —
— Nic...
— Szczęku oręża?
— Nic.....
— Ani zadnych głosow.....
— Prócz nocnego stróża
Ktory zawołał — północ....
— Nic więcej?
— Z podworza
Ktoś głośno krzyknął Jezus!
Jasnie oświecony
Pan niechaj tam nie wchodzi —
— Frater
Trup cały czerwony
Teraz dopiero bladnie
— Ach moj Ojciec
— W niebie Z niebem
Ja ziemią — a wy braciszki myślcie o pogrzebie
wy się mnichy zajmijcie pogrzebem
Mgły
W jednej duchów kolumnie
Dziś wielki sąd i strach
Cała w ogniu i w skrach
Twarz
Gdzie zagrzmiało?
Nie umnie?
[pierwsze 4 weresy z k.21r na k. 20v]
*
Cóż jest ta forma? Czy sen… a dlaczego,
Panie… podnosisz twój krzyż z dyjamentów?
Czy myślisz, że mi braknie dokumentów?
Dlatego, że mi usta drżą — i z mego
Czoła się leje pot… i czoło bladnie?
Czy myślisz, że tu adwokat upadnie
Dlatego, że ma bok skłuty koncyrzem?
A ty już z twoim brylantowym krzyżem
Sam… obroniciel, duch, przed trybunałem?
Dlatego, że ja proch tu się strzaskałem?
Dlatego, że ja myśl — bez żadnej pieczy
O krew — na takie straszne wbiegłem rzeczy,
Że sobą duchy słuchające trwożę? 〉
— Ergo, dwie przyczyny:
Wstrzymanie ducha jest… i podłość gliny,
Która uciska formą — gdzież zbawienie?
Od klęczącego tu biorę anioła
Księgę i oto… cudowne widzenie,
Które jest niby kopułą kościoła
〈 Że góry przyjdą, gdy mój duch zawoła;
A oto drugi ze skrzydły srebrnemi
Anioł uklęknął przede mną na ziemi 〉
I celem wszystkich dalszych ducha kroków,
Stoi wyraźnie… I schodzi z obłoków
Miasto… żyjące pod Boskiemi berły,
A bramy wszystkie stoją z jednej perły,
Pełno jest ulic złotem brukowanych,
A w fundamentach są drogie kamienie,
A miastu świecą tylko dusz płomienie,
A w tym się mieście i krew pościnanych
Znachodzi wszelka… i wszelkie sumnienie
〈 Znajdzie… leżąca jak mórz koral suchy
I znajdą wszelkie Chrystusowe duchy
W ciała — słonecznym [— —] 〉
Duchów słonecznych a zamordowanych,
A którym żadna ludzka moc nie szkodzi,
Wstaje i znowu po ulicach chodzi,
Z lekkością czyniąc sprawy Boga dzielne
I bez boleści — bo już nieśmiertelne
I duchy one są, i miasto duchów…
A więc słuchajcie: gdzieś na kształt łańcuchów
Żurawi… albo tęcz trwających wiecznie
Ukazał się gród… cicho i słonecznie
Trwający w niebie… bez miejsca i czasu…
A raz w te jasne szkliste dyjamenty
Włożył swe oczy orle sam Jan święty,
A raz pastuszki z litewskiego lasu
Widzieli mury i perłową bramę,
A zawsze miasto stoi takie same
〈 Mówią, że powoli po mgłach — do nas kroczy
Podobne… raju straconego marze 〉
I światło rzuca na pastuszków twarze.
Czasem lat tysiąc przetrwa poza mgłami
I znowu ze mgły cicho się pokaże,
Tęczą podparte albo piorunami,
Albo się w słońca opromieni ramę
A zawsze, mówię, miasto takie same
Jak przed wiekami…
Cóż jest ów gród?… mara
Panie? o ty, ty jako na Ikara
Podniosłeś na mnie twój krzyż z dyjamentów,
Czy myślisz, że mi braknie dokumentów
Na intromisją do takiego grodu,
Jeśli spokojną… A jeśli na czele
Chcę wjechać z mieczem mojego narodu
I z sztandarami następować śmiele,
[kontynuacja na k.21v]
O smętny o kochany, srodze ty oszukany
O smętny, o kochany, srodze ty oszukany