(1896–1993), prozaik, krytyk, artysta malarz (zob. biogram: WPPiBL, t. 2). We wrześniu 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej, internowany w Starobielsku i Griazowcu. Zwolniony w 1941 r. wstąpił do Armii Polskiej, był szefem Biura Opieki, którego celem było poszukiwanie zaginionych oficerów. W 1942 r. został mianowany szefem Wydziału Propagandy i Informacji przy sztabie Armii Polskiej. Wydostał się z Rosji na Bliski Wschód. Brał udział w kampanii włoskiej. Po wojnie najpierw mieszkał w Rzymie, a od 1946 r. we Francji. Był bliskim współpracownikiem J. Giedroycia, od 1947 r. mieszkał w domu „Kultury” w Maisons-Laffitte. Zob. Wojciech Karpiński, Portret Czapskiego, Wrocław 1996; Eric Karpeles, Prawie nic. Józef Czapski. Biografia malarza, Warszawa 2018.