- jako Helion (2)
- jako Eolion (1)
- jako Adwokat (1)
Wszystkie właściwości artefaktu
Z tą krwią, od wieków przy sercu noszoną
Przeżył — i pękło mi już nieraz łono
Ducha.... a na mnie walono Kościoły
Myśląc, że nigdy więcéj nie powstanę.....
Lecz oto jestem! i na moją ranę
Wskazuję Panie z usmiechem — Anioły
Patrzcie się:× oto jestem żywy, cały;
Jeszcze krok — a już wyraz ziemskiéj chwały
Nie wyobrazi mojego oblicza,
Chyba słońc jaśnia, piorunów czerwoność.
Ja piérwszy szczepię w luda — nieskończoność
J czynię że ta sprawa tajemnicza
Zaczyna nowych form złote łancuchy....
Nie opuszczajciez mnie więcéj o duchy
Na pastwę — Gdy mnie roztargają zmije,
Gdy sobie moją krwią pokrwawią paszcze,
To nie słuchajcie czy serce mi bije,
Czy mi lud podły urąga czy klaszcze,
Lecz z wnętrzem waszych duchów — co są w gminie
J niesmiertelne — czynice co ja czynię
Zaprawdę wszystko to co słyszeliście
J więcéj niz to... głos piorunów gęsty
J wicher co gnał ciemność jako liście,
J krzyk, co jako matka wołał dzieci
J więcéj jeszcze...
Oto na zachodzie
Tym głosem gwiazda płomienista swiéci
Straszna — na niebios błękitnych pogodzie
Zjawiona — duchem wieszcza wywołana
J więcéj jeszcze — z mgieł swiętego Jana
Dyamentowy swiat, wyprawił swoje
Girlandy w płomień ubrane i w zbroje
sród
Jdące szczytem sosn — po krwi obłoków
J więcéj jeszcze — oto duch proroków
Z gwiazdą i z całem uognioném niebem
Upadł... i stał się wam powszednim chlebem
Wam coście jedli żółć i ocet pili —
Więc jeśli wyście się nie poruszyli
Widząc że nawet wstędze się żórawi
Duch swiata, w duchu tajemnic objawi
A one... naprzód hołd kolumnie dadzą
A potem z jękiem na północ prowadzą
Na wielkim sobie spocząwszy posągu
Męczeńskich myśli, a na wszystkie swiaty
Krzyczały z mozgu mego rozwinięte
J na te czucia potęgi natchnięte
Które ja miałem w ten czas duch skrzydlaty
Z mysli mający ręce, z czucia miarę
J mojéj całej potęgi granice
Na tę ogromną całą błyskawicę
Mojéj posmiertnej natury ofiarę
Z siebie czynioną — gdy przez urodzenie
Szła na krzyż ciała — ach! przez to o Panie
Przez to najgorsze sród ludzi ciérpienie
Którem teraz miał,... patrząc na skonanie
A one w klask…
Panie!
Jeśli kto pierwszy u wrót miasta stanie
I w bramę z perły ogromną zastuka,
To oto człowiek ten, zda się, przez kruka
Zdziobany… oto ten kawałek ciała…
Oto ten ułan o krwawych wyłogach.
Krew jego poszła tam na własnych nogach
I już stanęła… i już zaśpiewała.
I już zmartwychwstał, już śpiewał ten święty.
Kto słyszał? ja sam; kto drugi? — Jan święty.
Jeśli dowodów trzeba… dajcie księgi:
I ukazał się znak wielki na niebie. Niewiasta obleczona w słońce,
a księżyc pod jej nogami, a na głowie jej korona z gwiazd dwunastu.
Azaż nie Polska to już bez potęgi,
Taka, jaką jest w gwiazd wiecznych łańcuchu,
Która świętemu się Janowi w duchu
Ukazywała — przez jutrzni rubiny?
〈 Dwa swoje wielkie pokazując czyny,
Straszna już wtenczas w duchu — słonecznica,
Dwa swoje czyny największe na ziemi 〉
Więc przed wiekami jej największe czyny —
Wstrzymanie słońca, zgniecienie księżyca —
Pokazywała jakaś błyskawica.
Jakże to dawno… myśl spojrzeć się boi
W ciemność tych czasów — gdy się to zjawiło…
Więc że w tym piśmie też wyraźnie stoi,
Że krew będąca pod świętych mogiłą,
Krew pościnanych w mieście się obudzi —
Jan święty widział w tej niewieście ludzi,
[kontynuacja na k.26r]
O smętny o kochany, srodze ty oszukany
O smętny, o kochany, srodze ty oszukany