26.
Tej samej wielkiej co ona pieczęci
J widział także to że byli ścięci
Za co.... że z ducha szli jasnej kobiety
Przeciw smokowi.... Coż jest smok.... prawidło...
A oto człowiek ten został zabity26
Za to ucięto jemu srebrne skrzydło
Za to ucięto mu orłowi głowe
Ze w nim leżało, wszelkie prawo nowe formą chciał ugniatać A ten go człowiek, cisnął formą starą
Prawo co wolność ducha zabezpiecza
A przy tym drugim było prawo miecza
Więc go ściął... a ten dziś z ducha się rodzi
J prawa swego wiecznego dochodzi
Jako... duch wolny w Bogu... a nie lennik
Jako duch wolny... straszny — i męczennik
Przed trybunałem.
&
Patrzcie — oto klęczy i oczy
J ręce... do was wyciąga zbroczony
Ale on gadać nie może... on jęczy
Płakać nie może... a jednak się broczy
Chwila — a gadał tą krtanią uciętą
Teraz przypomniał oto co mu wzięto
Co stracił — leząc w niepłakanym grobie
J już nie może uspokoić w sobie
Łez... i tu dysze przez krwawioną bliznę —
Co wzięto? wy mnie pytacie? Ojczyznę —
On ją miał w sercu...
— Tu
— Tak moj.... krwawniku pełno siłą
Tu, tu, ją miałeś.... tu taj było pełno
Wielkiego bardzo na nieprawość krzyku... Tu obwinienie to przed martwą siłą ... Tu wielki ducha Bog z cielesną siłą
Ten kanclerz… był to jakiś duch straszliwy,
Duch tem straszniejszy, że się prawa trzyma
Z odwróconemi na przeszłość oczyma…
A tem straszniejszy, że z ogromnym czołem…
U innych duchów… ten duch był aniołem,
Albowiem trzymał zawsze miejsce przednie,
A jego rozum stał za przepowiednie.
U nas — jak lampa zagaszona swędził,
Za nami z tyłu stał… za nami pędził 〉
— To jeszcze… Adwokat
Małe są rzeczy… to was krew ruszyła.
Tę krew już dawno gdzieś ziemia wypiła,
Grobowiec dawno już chwastem szeleszcze,
Lecz oto ten duch miał źrenice wieszcze…
〈 I widział wiele rzeczy w ducha zorzach…
Słuchajcie… kiedy błąkał się po morzach,
To Amfitryty o niego dbające
Wzięły go… na swe muszle jak miesiące
Srebrne… i [w] pieśniach głębokiego żalu
Zawiodły w ciche i podwodne groty,
Gdzie jego cicha twarz… i kontusz złoty,
I koralowe… żupana wyloty 〉
Amfitryty go wodziły po morzach
I na różanych mu przyszłości zorzach
Pokazywały koralowe trumny.
On jednak… Cezar polski… śmiały, dumny,
Podobny dawnym rycerskim pół-Bogom,
Przeciwko trumnom i przeciwko trwogom
Szedł naprzód, słysząc głośne bicie łona.
Nieprawdaż, krwawcze… że ci ta czerwona
Trumna zabiegła nieraz w oczach drogę
I rzekła tobie: stój — a ty: nie mogę.
Patrz na tym obelisku... pracownicy
prości
Nierozumiejąc — ryli historją miłości
Historią naszej duszy - jasnej - rozkochanej
Historją tej małżenskiej razem i siostrzanej
Pary serc naszych... siostro! obejmij w ramiona
Ten kamień... tam są
imiona
a
〈 Nad tamtych dębów czołem
Jeszcze je słychać gwarzą
Na nieba ciemnej ścianie… 〉
b
〈 Śród nieba błękitnego
Tam — nad dębowym wierszchem
Coś… gada… 〉
c
〈 Coś gadało w błękicie…
Przy dębowych konarach 〉
a) 〈 Nad tamtych dębów czołem
Jeszcze je słychać gwarzą
Na nieba ciemnej ścianie… 〉
b) 〈 Śród nieba błękitnego
Tam — nad dębowym wierszchem
Coś… gada… 〉
c) 〈 Coś gadało w błękicie…
Przy dębowych konarach 〉