- jako Helion (2)
- jako Eolion (1)
- jako Lucyfer (3)
Wszystkie właściwości artefaktu
— Rybaka jestem corką... zyję z niemi
W tęczowych mi się pokazują kołach
W nocy z tęczami przychodzą srebrnemi
J mowią do mnie....
Ubior twoj ubogi
Koszula prosta — szara — bose nogi
A jednak perły we włosach rozlane
Są jako gwiazdy pełne — swietne, duże....
J lekkie twoje, rumieńcowe roże
Jakoby wstydem na pół pochowane
tajemnemi wschody
W białości lica widne do połowy
Są takie jak róż jagody
Dziwią.... jako róż z perłowej jagody
Słońcem dobyty....
— Ja niezawstydzona....
Alem od wiatru gornego czerwona
Albo... od mojch snów... swiecąca... w nocy....
— Więc ty sny miewasz.... bądzże ku pomocy
Mnie.... bomm jest także — dziwny... i duchowy....
A w marach w głosach ktore dotąd słyszę
Piękniejszej niby p brakuje połowy....
Tej — ktora daje harmoniją i ciszę....
ręka twoja silna....
— Gdzież mnie prowadzisz?.. ująwszy za rękę....
silna twoja ręka....
Serce mi bije.... i duch moj się lęka....
— ...Jak sen prowadzę.... gdzie... sam nie wiem wcale....
Jeśli duch powie... wstąpimy na fale
polecim w niebiosa
Jeśli pochwyci... w niebo polecimy
Jeśli mgła wezmie.... rozbije nas w dymy Jeśli rostopi... spadniemy jak rosa....
Jeśli zaspiewa chor co teraz niemy
W echo się jego głosów rozlejemy
przepadnę....
— Lękam się... pozwol mi odejść... do chaty
Jezeli z tobą pojdę.... boś mocniejszy....
(oddala się...)
— Wszakże ty widzisz... ze ja jestem mniejszy
Ze ci na szyję — ręce dziecka kładnę...
J zawiesiwszy się... tak w calej sile —
jak kwiatu↙
Ledwo nad sobą... cię trochę nachylę....
J tak oblany wstęgą twych warkoczy
Abym.... się w oczach
okryty w twym złotym warkoczu
Patrzę w twe dziwnie usmiechnione oczy
Mam gwiazdy z twoich usmiechnionych oczu
J w usta.... twoje także uśmiechnione
Dziwnie błękitne.._....
— O rozwiąż twe
O puść ... ramie ręce.....
— Perłami cię łez związę
Rozami cię snów znęcę...
Swiaty moje pokażę
z mgły się jawić....
Snom każę stanąc.... gorze
Będę jak dziecko bawić
Zachwycę — i przerażę —
Pochwycę i poniosę....
— Dziecko ty czarnowłosę...
Strasznych duchów dziecina...
A ja dobra dziewczyna
Prosta... jak kamień chłodna
serca
W głębi ducha pogodna
—.. O więc ty z mego ducha
Oderwana... sród burzy....
Jak mały listek rózy.... Stracona, gdzieś w podroży.
Z żorawiego łańcucha
Gdym leciał do miesiąca
Mewa za mną lecąca....
Stracona w mgle...
— Cud ze mną
Gdy słucham... jestem nowa....
Swiat jakiś widzę — ciemno
Czekam jednego słowa....
na wieki....
Powiedz... a .... wezmiesz duszę.....
(Szepcze jej do ucha)
— Zamknij teraz powieki
aż jaw się zjawi..... J do dna duszy własnej patrz... wchodzim w dolinę—
Widzisz... gmachy.. błękity... girlandę żorawi
W dziwnym kluczu lecącą... po niebiosach bladych.. niebiosach......
Czy słyszysz szelest smierci gałązek we włosach....
wejściem Czy widzisz... grób... co gmachow kad ogromnym przeraża
J posągi... i przy tych posągach harfiarza
strunach
Po złotych stronach br srebrną lejącego brodą....
Mgłą muszę wstawać i do ludzi chodzić.
Ani mi umrzeć… ani się narodzić…
Dopókiż ja w mgłach, gdzie mi władze gorą,
Będę się czołgał pod litością Bożą
I żył w tych ciałach… które ze mnie biorą
Siłę natchnienia… i tą siłą tworzą;
Dopókiż będzie to żądanie we mnie,
Ażeby ten świat — nic nie mógł beze mnie…
W każdym nieszczęściu ludzkim moje pchnięcie,
W każdej łzie ludzkiej — jest moja trucizna…
Mój duch… jest każde zimne strachem zdjęcie,
Nawet gdy zadrży przed wrogiem ojczyzna,
To ja poruszam jej kością spróchniałą…
I strach jest ze mnie… a na niej drży ciało…
Lecz cóż to? piorun znów otwiera wrota
I duch mię jakiś woła…
— Iskariota!
— Idę… w powietrzu widzę tysiąc cyfer
Baltazarowych… ktoś woła…
— Lucyfer…
— Idę… i jeszcze obłok się piekielny
Przybliża pełny głosów…
— Nieśmiertelny!......
— Lecę. W płomieniach reszta...... ja duch skazitelny.
Gdzież piekło… to widmo babie,
Ten dawny… Gibelin… stary,
Te blade słońcem jedwabie,
Gdzie z mar już się stały mary
Z kolorów słońcem wypite.
Gdzie jest to zwierciadło zbite…
Gdzie obraz na pajęczynie?
Widziałże kto trumien skrzynie
Z cedrów starych smolnej rdzeni,
Pełne trupów i płomieni,
Ogniem nakryte? gadem?
Szedłże kto… grzeszników śladem,
A zląkł się… ogni piekielnych?
Gdzie i który z nieśmiertelnych
Wierzył… w nieśmiertelność żywą,
Ognistą i robaczliwą,
I żywotowi… wydartą......
Kto nad tą spaloną kartą
Żywota… stojąc u brzega
Widział jak skra — za skrą biega
I ogniów… mrowisko chodzi?…
Kto był na Charona łodzi…
I w mgieł okropnych zamęcie
Słyszał tej łodzi stuknięcie
Żałosne… o brzeg piekielny?
Kto… ze mną… w łódź pełną trupa
Nie wstąpi, jeżeli dzielny,
I nie odbije od słupa,
Na którym życia latarnia,
Obaczyć… co za męczarnia
〈 Dla tamtych mar zgotowana 〉
[—][—]|Żre tamte głupie mary
Co tu żywota sztandary
Dla próżnych strachów… rzuciły?
Gdzie są te stracone siły,
Która z dusz na ziemi zgasła…
Czy ojca?… krzyknijcie hasła,
Których duch umarły łaknie,
A wrócą… żaden nie braknie.
Czy żebrak… czy pan — czy książę,
Czy człowiek ubogi z dyma,
Żadnego… grób nie zatrzyma,
Żadnego ogień nie zwiąże,
Wąż nie przykuje do trumny.
O smętny o kochany, srodze ty oszukany
O smętny, o kochany, srodze ty oszukany