- jako Helion (2)
- jako Eolion (1)
- jako Lucyfer (5)
Wszystkie właściwości artefaktu
Z tą krwią, od wieków przy sercu noszoną
Przeżył — i pękło mi już nieraz łono
Ducha.... a na mnie walono Kościoły
Myśląc, że nigdy więcéj nie powstanę.....
Lecz oto jestem! i na moją ranę
Wskazuję Panie z usmiechem — Anioły
Patrzcie się:× oto jestem żywy, cały;
Jeszcze krok — a już wyraz ziemskiéj chwały
Nie wyobrazi mojego oblicza,
Chyba słońc jaśnia, piorunów czerwoność.
Ja piérwszy szczepię w luda — nieskończoność
J czynię że ta sprawa tajemnicza
Zaczyna nowych form złote łancuchy....
Nie opuszczajciez mnie więcéj o duchy
Na pastwę — Gdy mnie roztargają zmije,
Gdy sobie moją krwią pokrwawią paszcze,
To nie słuchajcie czy serce mi bije,
Czy mi lud podły urąga czy klaszcze,
Lecz z wnętrzem waszych duchów — co są w gminie
J niesmiertelne — czynice co ja czynię
Zaprawdę wszystko to co słyszeliście
J więcéj niz to... głos piorunów gęsty
J wicher co gnał ciemność jako liście,
J krzyk, co jako matka wołał dzieci
J więcéj jeszcze...
Oto na zachodzie
Tym głosem gwiazda płomienista swiéci
Straszna — na niebios błękitnych pogodzie
Zjawiona — duchem wieszcza wywołana
J więcéj jeszcze — z mgieł swiętego Jana
Dyamentowy swiat, wyprawił swoje
Girlandy w płomień ubrane i w zbroje
sród
Jdące szczytem sosn — po krwi obłoków
J więcéj jeszcze — oto duch proroków
Z gwiazdą i z całem uognioném niebem
Upadł... i stał się wam powszednim chlebem
Wam coście jedli żółć i ocet pili —
Więc jeśli wyście się nie poruszyli
Widząc że nawet wstędze się żórawi
Duch swiata, w duchu tajemnic objawi
A one... naprzód hołd kolumnie dadzą
A potem z jękiem na północ prowadzą
Na wielkim sobie spocząwszy posągu
Męczeńskich myśli, a na wszystkie swiaty
Krzyczały z mozgu mego rozwinięte
J na te czucia potęgi natchnięte
Które ja miałem w ten czas duch skrzydlaty
Z mysli mający ręce, z czucia miarę
J mojéj całej potęgi granice
Na tę ogromną całą błyskawicę
Mojéj posmiertnej natury ofiarę
Z siebie czynioną — gdy przez urodzenie
Szła na krzyż ciała — ach! przez to o Panie
Przez to najgorsze sród ludzi ciérpienie
Którem teraz miał,... patrząc na skonanie
— Królowej to mów… oto wchodzi.
— Błogosławiona, z której się narodzi
(Dalibóg, nie wiem kto?) Handel…
— O, szczenię!
Jakie mi dziwne niesie pozdrowienie…
Ach, to ten… patrzcie… go...... słowami szczypie,
A niegdyś w pierwszym czerwonym polipie,
Zgoniwszy brata na morskim błękicie,
Jako krew na krwi… i sito na sicie,
Błoto na błocie… warkocz na warkoczu,
Położył na nim sto rąk, paszczęk, oczu,
I tak pod spodem… gryźli się nędzarze…
Aż moich białych nimf srebrzyste twarze
I mój płynący wóz srebrnym delfinem
Oblał się cały… jasnym karmazynem
Krwi… co na piękne wód błękitnych łono
Pierwszy raz twarzą ciemną i czerwoną
Wyszła… On to jest… jeszcze dziś go widzę
Jako mózg pierwszy — na nogi łodydze,
Nalany myśli czerwonych obłokiem,
Bez serca jeszcze… a już z jednym okiem
Poglądający… na braci męczarnie,
Jakby chciał pierwszą zapalić latarnię
Świecącą pierwszym… boleściom… podziemnym…
A już w tym oku… a już w tym nikczemnym
Pierwszym kawałku szkła, który wyciągał
Z ręką… jak żebrak — blask jakiś urągał
Męczarniom braci — i przez krwawe światy
Blask jakiś dziwny rzucał zezowaty
Niby pół wzgardy… niby pół litośny,
Przelatujący, jak piorun ukośny
Albo nóż jaki krwawy rozbójnika,
Który do wody chowa się i znika
Razem z krwią… którą świeżo był oblany…
On to… z pierwszemi… żywota szatany,
W których już wzrok był — mózg… i warkocz smoczy,
Powydzierali sobie ze łba oczy,
Mózgi potłukli na skałach… a sami
Ssącemi w ziemię wrośli warkoczami,
Sok cały… z ziemi… ciągnąc w zgniłe trzewa,
Z pierwszych aniołów fali… pierwsze drzewa
Na trzecim świecie…
Wszystko… Jasna pani,
Jest bardzo wierną historią otchłani,
Iliadą płazów…
— Cóż, kawałku drewna?
— Jesteś jak morze rozhukane śpiewna,
Lecz próżno twój głos fal tysiącem szczeka.
Wiesz ty, że mówisz… już z duchem człowieka,
Który nad tobą ma, o, widmo stare,
Stokrotną — z ciała swojego ofiarę,
Łamanie nieszczęść jakby akwiłonów
Wieniec z tysiącznych dobrowolnych zgonów,
Jaśniejszy dobrze od twego miesiąca,
I ze zmartwychwstań ma wieniec tysiąca,
I … małe z śmiercią pokonaną boje.
Z krwi — o, takie morze… jak te twoje
Może pokazać dzisiaj przed Jehową…
— Ty płaz, co ziemię podłą ssałeś głową,
Ty wrzos…
— A pomnisz jaki?…
— Cha, z piołunów!
— Łżesz… mój najpierwszy strąk z hukiem piorunów
Pękał… gdy czoło spod ziemi podniosłem,
To tak… jak skała wystrzelona rosłem,
〈 Kładąc na wichrach liściane namioty,
A wiatry były pod liściem jak grzmoty
[k.8v]
I szły od liścia pędzone jak burze,
I szły po pustej… bazaltów naturze 〉
Zaraz w niebiosach pokazując głowę…
Ja w drzewie siły moje piorunowe
Trzymałem jak Bóg… a kiedy, bywało,
Podniosę korzeń przyduszony skałą
I głaz odeprę, co mi członki ciśnie,
To skała aż gdzieś pod gwiazdami błyśnie,
Zaskrzy… się… skręci… jak iskra w niebiosach,
I znowu spada… i znów mi na włosach
〈 Leży… jak małe jabłko… albo urna…
Ja duch… ja leśny pan… ja jestem chmurna
Pierwszej natury ciemność… 〉
Leży… a ja się pod górą nie zegnę…
O smętny o kochany, srodze ty oszukany
O smętny, o kochany, srodze ty oszukany