- jako Eolion (1)
- jako Ojciec (1)
Wszystkie właściwości artefaktu
Bukar(Sam)
Ze też nikt widząc waryata
Nie trafił na tajemnicę
Ducha i
Ogromną ... całego swiata....
Ze te straszne blyskawice
Dusz... nie odkryły wszystkiego?
(po chwili.)
Patrz jaki duch straszliwy i czarny wszedł w niego
Jaki duch wielki.... a nic jednakże nie może
Przywdział spruchniałe ciało... i w tej nowej korze
był duch prababki
Nie wie, jak stąpić... Gdyby to duch starej baby
kobiecy dewoty
To kręciłby wrzecionem i spiewał godzinki
moglbyś mu
Gdyby lichwiarza... złoto by liczył pokazać złoty
A poszedłby do piekła._ przez jakież uczynki
Ma być zbawiony człowiek... jeżeli nad ciałem
Nie trwa łaska... i odeń duchów nie odpędza
(po chwili.)
Ba, a tamten pod ktorym jak kłodę złamałem
Gdzie w nim ta tęczowa przędza
Snów.... gdzie ten zywot upiorny....
Dusza zlękła się o ciało
J tak... jak przeor klasztorny
Zaczęła zyć pomiędzy czterema murami....
#
Dawniej gdzieś nad czarną skałą
J nad słoncem i nad mgłami
Ujrzawszy orła.... a nizej
tęcze kaskady
Kwiatek... albo/lub kaskad tęcze...
Widziała cały swiat blady
Duchów.... ktory orła zblizy
J z widmem kaskad ozeni....
Dawniej.... gdy kilka płomieni
Błękitnych.... ujrzy w moczarach
J gdzieś na krzyżu bociana...
To zaraz jak obłąkana
Błąka się po roznych marach
Ktorych girlanda duchowa
Lączy te dwa smętne słowa
Z ktorych jedno jest płomykiem
A drugie jak anioł skrzydlaty
Lączy ducha wiejskiej chaty
Z duchem — cmętarzy... strażnikiem
Cała dziewiczość natury
Buchała nagością
Cała harmonija zaklęta
przeklęta
Harfa cierpiąca — i swięta
słonecznością
Swiata słonca złotego i chmury
osłoneczny
Swiat pieśni — płaczu i grzmotu
Wabił tę duszę do lotu...
Dziś.... nic.... jak puchar szampana
Brylantem skrzący wyszumiał
Nawet... nawet... nie zrozumiał
Ojca.... gdy jak harfa targana
Przez duchy... piekielne — zajęczał.....
#
Ha Otoż są braciszki — będę was wyręczał
W pracy waszej — a jak się ojce nazywacie....
— Ja frater Theologus....
— Dobrze... a ty bracie
— A ja frater Logicus...
— Brawo! jak dwie xięgi....
—A czy lubicie miodek....
— Bah... jezeli tęgi...
— Bah... jeśli stary....
— Brawo.... siadajcie... fratery....
Oto jest sześć butelek wina — i patery —
—Umiecie po łacinie....
— Kuchenną.....
— Musicie
Wiedzieć że pater znaczy —
— Ojciec
— Wysmienicie
Ja się w mej twórczości męczę…
A oni… patrz… pełni mocy
Na górach Boga prorocy…
Piorunami nakryci… kościołem…
Nad tęczowym stoją kołem
I lud jako owce pasą…
Maluje rzeczy z nadzwyczajną krasą
I nie brak mu w słowach siły…
Już teraz się w nim te sny wyjaśniły.
Już śni jak człowiek… ale była pora,
Że świszczał jak wąż… przed piersią upiora
Wyprostowany… wtenczas na ciemnotę
Świeciły dziwnie oczy jego złote,
Straciwszy zwykłą czarność i nalane
Słońcem… —
Dajcie mi tarcze zwierciadlane,
Dajcie mi złotą mitrę… ojca Ramazesa,
Zaprzężcie konie białe jak mleko — Atessa,
Siostra moja… niech ze mną na wóz złoty wsiądzie…
Niechaj położą dary na czarnym wielblądzie,
A łodzie niech okryte Tyryjską purpurą
Czekają przy sfinksowych alejach… — O! góro
Karnakowa… twych kolumn jaspisowych krocie
Twe granity różane… twe piaskowce, w złocie,
Błękitach i rubinach.... niby las bogaty,
Gdzie pnie całe okryte tęczowemi kwiaty,
A liść cały różowy z granitów syjeńskich,
Zorzy wielkiej podobny wstędze… i bóstw żeńskich
Rumieńcowi… o! góro.. gdzie piramid twarze,
Najwyższe tutaj słońca złotego ołtarze
Są zapisane czynów moich wyliczeniem,
Ducha mojego pracą — wielkim przemienieniem
Granitów w moje myśli; o wieczności Ducha
Na ziemi — góro ludzka, skąd duch mój wybucha
Stu bramami… i na świat się na złotych wozach
Toczy… tratując wszystko… Zapomnij o zgrozach
Życia mojego… — tutaj… z płonącego gmachu
Wyszedłem jak król ludzi — bez serca — i strachu —
Po ciałach ludzi żywych… co się kładli sami
I byli mostem… słyszę pod memi nogami
Trzeszczące ciał wilgocie… kiedy ogień z ciałem
Walczył — ale żadnego jęku nie słyszałem,
Anim zabolał sercem… bo mój duch fatalny
Z głazów i z ludzi czyni świat piramidalny
I ma spokojność Stwórcy… Ale śmierć przemaga…
Zawołajcie mi tutaj Tyfońskiego Maga —
Chodź… chcę pomówić z tobą… chodź, starcze uczony,
Widzisz ten wóz białemi końmi zaprzężony
W alei sfinksów… czeka… a już na nim stoi
Atessa, siostra moja.
Jak ona się boi
Tych koni… co pod drżącą i mleczną powłoką
Mają krew… ogień… dumę… królewską… gdy wloką
Trupy królów… i na wiatr rozpuściwszy grzywę,
Lecą przed złotym wozem by furie straszliwe,
Piekielne…
A dziś patrzaj… jak zda się spokojne,
Wiedzą — przeczuły — że nie wyjeżdżam na wojnę,
Ale już ku grobowi dyszel obrócony.
A patrz Atessa… do złotej korony,
Do mitry cyprysowych przydała gałązek;
Miłość żony… przeczuła smętny obowiązek
Skonania… lecz się piękność — nawet na śmierć stroi.
-thumbnail.jpg)
Nierozumiejąc — ryli historją miłości
Historią naszej duszy - jasnej - rozkochanej
Pary serc naszych... siostro! obejmij w ramiona
Ten kamień... tam są imiona
a) 〈 Nad tamtych dębów czołem
Jeszcze je słychać gwarzą
Na nieba ciemnej ścianie… 〉
b) 〈 Śród nieba błękitnego
Tam — nad dębowym wierszchem
Coś… gada… 〉
c) 〈 Coś gadało w błękicie…
Przy dębowych konarach 〉