- jako Helion (2)
- jako Książę (2)
- jako Bukary (2)
Wszystkie właściwości artefaktu
Duch zycia to rycerz dumny
J ciągle idzie do gory....
Czasem przed prawem natury
Jako przed piorunem stanie
Zbladnie... i w ognia otchłanie
i siły natęzy
J skoczy w ognia otchłanie
Wskoczy... i piorun zwycięzy
J powraca z błyskawicą
Aniołem i gołębicą
Spokojną... po jaki wieniec
Przed pełną prostoty
Nie pojdzie z myśli orężem
Ten duch... ten wieczny młodzieniec
Co dzieckiem... uleci w burze
A z burz tu powraca mężem...
J krolem... całej naturze
Odartej ze strachów — z ciemnic
Rozdziewiczonej z tajemnic...
Dziewicy... co wiek za wiekiem
Rumieni się przed człowiekiem
J drzy i staje się blada
J na pierś miłośną pada
Paląca tak jak pochodnia
Jako niewolnica wschodnia
W koronie z gwiazd i z miesiąca
W ramionach człowieka mdlejąca
Wieczna... kochanka... rycerzy...
Strofa
Bo nie ten kto w piekło wierzy
Tej starej siatki pajęczej
Gdzieś na płomienistej tęczy
Płonącej.... duchem się lęka
Ale ten przed ktorym pęka
Ten swiat objęty ramiony
Miłością serca skruszony
wyspowiadany
Z tajemnic wszystkich
Jak nimfa.... jasna i złota
Ten tylko będzie wpisany
W ostatnie xięgi zywota....
W zamku Co za smętne zdarzenie... Xiąze stary wrócił
Zupełnie bez rozumu...
Lucyfer
Duch mu się przyrzucił....
Biskup
Jak to....
Lucyfer
Jak w stare drzewo puste wlazł duch nowy...
Uwarzałem gdy pękł nagle most sosnowy
W tym starcu... byla jedna... chwila — błyskawica
gołębica
Ze duch jego tak pierszchnął z ust jak błyskawica
A w niestrzezone ciało mogł....
Biskup
To przeciw wiary....
Kto wacan jesteś....
Lucyfer
Strzelec zamkowy....
Biskup
Jak imie?
Lucyfer
Bukary
Biskup
A metryczne...
Lucyfer
Na buku jest moja metryka
Biskup
Jakto nie chrzczony jesteś
Lucyfer
Jestem spowiednika
Syn — — a więc nawet nieco wyswięcon na Xiędza
Widzę tego człowieka — zrobiłem gest taki…
Ściąłem go…
Patrz, jak wszystkie te rąk jego znaki
Piszą jakąś historią…
A miał sen, jak słyszę…
Miał sen, co go ostrzegał… Pan Bóg snami pisze
Naszą przeszłość i przyszłość… miał sen… a nie słuchał —
Gdy się gdzieś z Kozakami po morzu bałuchał
(Szelma była przed ludźmi i przed Bogiem dumna),
Przyśniła mu się jasnokoralowa trumna.
Słyszałem sam od chłopca Kozaka… Korona
I trumna koralami wylana, czerwona.
〈 Czerwona trumna… to sam, powiadam waszmościom,
Na morzach gdzieś w młodości sam… bo ją widziałem 〉
〈
— Co myślisz, jaki ogień jego kościom
Da się czuć w piekle… patrz, jak całym ciałem
Gada…
Co do mnie obowiązek święty
Już wypełniłem…
Czerwona, za to ręczę wam duszą i ciałem,
Że czerwona — powiadam to…
— O straszliwe świadectwo!
Doktor mi powiada,
Że tu żadnej nadziei karmić nie wypada.
Mózg ruszony… Opuszczać go jednak nie można.
Przyszlę dwóch księży… Wasza rodzina pobożna
Aż nadto zasługuje… przyszlę wam dwóch księży…
Zostaw mi Pan… tu nad nim rząd… Niech na mnie cięży
Odpowiedzialność wszelka… ja na siebie biorę
Chorego… i tych księży… Zapewne nie chore
Będą braciszki — Książę, każ nam przynieść wina,
Noc długa… (ba, i straszna). Niech Książę zaczyna
Oswajać się z tą myślą… że liść z drzewa leci
I bez ojców na ziemi muszą zostać dzieci…
-thumbnail.jpg)
Nierozumiejąc — ryli historją miłości
Historią naszej duszy - jasnej - rozkochanej
Pary serc naszych... siostro! obejmij w ramiona
Ten kamień... tam są imiona
a) 〈 Nad tamtych dębów czołem
Jeszcze je słychać gwarzą
Na nieba ciemnej ścianie… 〉
b) 〈 Śród nieba błękitnego
Tam — nad dębowym wierszchem
Coś… gada… 〉
c) 〈 Coś gadało w błękicie…
Przy dębowych konarach 〉