- jako Helion (9)
- jako Helion (2)
- jako Eolion (1)
- jako Bukary (10)
Wszystkie zmiany
Wszystkie właściwości artefaktu
i czuć...
Przyczyn... rzeczy zjaw
Ha.. helion...
— Coż tu? czy zasnął moj ojciec
— Zasnął....
— A przy nim niema nikogo....
— Są xięża...
Nic książe nie słyszałeś? —
— Nic...
— Szczęku oręża?
— Nic.....
— Ani zadnych głosow.....
— Prócz nocnego stróża
Ktory zawołał — północ....
— Nic więcej?
— Z podworza
Ktoś głośno krzyknął Jezus!
Jasnie oświecony
Pan niechaj tam nie wchodzi —
— Frater
Trup cały czerwony
Teraz dopiero bladnie
— Ach moj Ojciec
— W niebie Z niebem
Ja ziemią — a wy braciszki myślcie o pogrzebie
wy się mnichy zajmijcie pogrzebem
Mgły
W jednej duchów kolumnie
Dziś wielki sąd i strach
Cała w ogniu i w skrach
Twarz
Gdzie zagrzmiało?
Nie umnie?
O, jak ta niereligia… ta okropna jędza
Już nawet w lud się wkrada… oto już lokaje
Przestają wierzyć…
A ksiądz księdzem być przestaje,
Bo już w ducha nie wierzy… powiedz mu: duch rośnie,
A on to wszystko weźmie za mowy przenośnię
I powie, że to w chłopie krew rozgrzana bryka.
〈Obszar skreślony w rękopisie pionowo kończy się na k.12v
Jak się mój ojciec ma?
Po spowiednika
Posłano.
Zawsze od zmysłów odchodzi —
(Kto ten sposób mówienia wynalazł, musiał być
wielkim filozofem — dziwne skarby mądrości
leżą w mowie!) Tak duch starego księcia raz odszedł od
zmysłów, a gdy wrócił, a miejsce znalazł zajęte…
Nie rozumiem.
A ja się jaśniej tłumaczyć nie potrafię,
Inaczej nie rozumiałbym siebie.
A teraz pewny jesteś, że się rozumiesz?
Najpewniejszy… bo mam w pugilaresie — jedne słowo
rozwiązujące wszystkie zagadki…
Jakież to słowo… czy jest gdzie napisane…
Wszędzie… na całej ziemi, każdą formą,
Kwiatek ją każdy ma na swoim licu,
Czytam je w słońcu złotym i księżycu,
Kiedy nad zamkiem chmura stoi szara,
To w chmurze słowo… te, jak Baltazara
Wyrok… w piorunu wężach się napisze
I las się pod nim bukowy kołysze,
I w kołysaniu swym to słowo gada.
Oceanida to jest i Dryjada,
Astrea… Irys… Ceres i Dyjanna…
Czy jest gdzie w księgach słowo te?
Jak manna
Spadało z nieba nie raz… kilka razy.
Gdzież ono…
Pawła świętego wyrazy
I Ewangelia zeń ma całą przędzę.
Jam go nie czytał nigdy w żadnej księdze,
Lecz, prawda… dotąd byłem war[y]jatem,
W snach pogrążony… nieprzytomny sobie…
Dopiero po tym przypadku… Z tym kwiatem
Gdym leciał w przepaść… gdy się dłonie obie
Stały skrzydłami… z tęczy… a pode mną
Świat się przepaścią szafirową ciemną
Wydawał, pełną gwiazd… w którąm ja spadał,
Krzycząc… ach, dna już, dna, bym duch odchwycił…
Dopiero wtenczas jakieś błyskawice
Wstrzęsły mną… Rozum się mój poukładał
W spokojne kształty… myśl siadła na tronie…
Tak duch się pierwszy raz obaczył w łonie
O egzystencją ciała zatrwożony…
I przyrzekł sobie… już zwyczajem wrony
Nie odlatywać od gniazda… lecz strzec ciała.
Wszystko tłumaczysz…
Puszcza mi gadała
Wiele tajemnic…
O smętny o kochany, srodze ty oszukany
O smętny, o kochany, srodze ty oszukany