Przestań, Kuźma, ja się modlę.

Cholerny świat, żeby tak zmarnować konia.

Ekspres. Oleś, słyszysz, ekspres. Wstawaj z tego barłogu. Dzisiaj już nie przyjdą.

Boże bądź miłościw mnie grzesznemu, Boże bądź miłościw mnie grzesznemu, Boże bądź miłościw...

A, cholera. Tu jeszcze jakaś zupa. Wsadziłem w nią palce.

To moja wczorajsza. Chciałeś, żeby ci ją zostawić.

I nic. Pyta, czy nie mamy czasem warcabów.

A po co mu warcaby?

Chciałby zagrać z nami przez ścianę. Mówi, że jest zdenerwowany i musi się jakoś uspokoić. Sypnął nas.

Sypnął? Kogo sypnął?

Mnie.

Mówi, że też.

Ciszej, Oleś... On mówi, że sypnął nas tak, że mucha nie siada. Trzy kary śmierci, trzy czapy murowane!

Dzień dobrychłopcy. Jak tam dzisiejsza noc? Bo ja to prawie nie spałem. Coś tak duszno, chyba będzie padało.

Ale skąd, panie szefie. Pan to zawsze ma takie czarne myśli. Niebo jak lustro, a pan powiada deszcz. Niech pan wejdzie. Czego się pan boi? Strasznie głupio tak stać w drzwiach.

Przyniosłem wam zatwierdzenie ostatniego wyroku. To za tego sklepikarza, tak?

No i widzisz, Oleś, zatwierdzili. Mówiłem, że zatwierdzą. Ale to już, panie szefie, niesprawiedliwość. Trzy kary śmierci za takiego jednego piżmowcaFutro z piżmowca. Pan wie, co on mówił, jak żeśmy go rozbierali? Mówił, że jego żona ma dużo lepsze futro niż on. Gotów był ją nam podstawić. No rzeczywiście futro do niemożliwości zżarte było przez mole. Ale co to za chwyt? Czy pan, panie szefie, powiedziałby coś takiego?

Nie wiem, Kuźma. Chyba nie. Ale to nie ja sądziłem. To sąd.

Nie każdy sędzia chce brać pod uwagę okoliczności łagodzące.

No podpiszcie ten wyrok... I ty, Oleś. Niżej, tu...

Ale, ale... panie szefie. Wypada z rachunku, że dzisiaj rano mieli z nami zrobić koniec. Wczoraj wieczorem umyłem szyję, przemyślałem sobie to i owo, Oleśmodlił się całą noc — a pan przynosi tylko jakiś papier i nic. Coś tam chyba nie gra u was w administracji.

Nie narzekaj, Kuźma, nie narzekaj. U nas wszystko gra. Tylko wasza sprawa znowu komplikuje się. Podobno jeszcze coś tam winni jesteście sprawiedliwości.

My?

Wy, Kuźma, wy... Żeby nie Ciara, to byście tę ostatnią zbrodnię zabrali z sobą do grobu.

Jaką znowu zbrodnię, panie szefie?

Nie wiem, Kuźma. Podobno zabiliście kobietę i zatailiście to. Ciara doniósł o tym śledczemu dzisiejszej nocy.Mieliście wyjątkowego pecha. Zgłosił się w ostatniej chwili.

Kobietę? To nieprawda. Oleś, czy myśmy zataili jeszcze jakąś kobietę?

Nie, Kuźma, kobiety chyba nie.

No też mówię, że nie.

Lepiej, Kuźma, nie wypieraj się. Śledczy i tak już wie. Chodzi i opowiada, że coś niedobrego zrobiłeś ze swoją kochanką.

Z kochanką? Z Lolą? A... z Lolą... No to zupełnie co innego. A co miałem z nią zrobić, kiedy jej się nagle zachciało futer. Próbowałem tłumaczyć, że to jest towar, że chodzi o obroty i że poza tym to trochę niebezpieczne. Ktoś może poznać i kram. Myśli pan, szefie, że dała przemówić sobie do rozsądku? A gdzie tam. Wysłuchała, a potem cap za futro i na grzbiet. Wynieśliśmy ją w walizce.

Wierzę ci, Kuźma. Ale śledczy chce koniecznie wiedzieć, gdzieście ją zanieśli.

Jak to chce wiedzieć? Tak od razu, już? Niech mu pan powie, żeby nie był taki w gorącej wodzie kąpany. Inni to biją, żeby im powiedzieć, a on by tak chciał zaraz, pierwszego dni.

To jakiś nowy. Młokos jeszcze. Boję się, Kuźma, że będziecie mieli z nim kram.

Jak to wychodzi?

No zwyczajnie. Skończyło mu się i wychodzi. O, otwierają mu bramę. Idzie sobie sam. W kapeluszu, z walizeczką. Naczelnik przy wyjściu. Żegna się z nim. Musieli go zgarnąć zimą.

Skąd wiesz, że zimą?

Widzę przecież. W futrze. Gorąco mu. Rozpiął się.

Nic, na odległość śmierdzi naftaliną.

Okno! Okno! Zamykajcie okno! Diabli nadali te przeciągi. Ledwie odsuniesz zasuwę, to mało łba nie urwie. Zabierajcie to!...

Co to, marmolada?

Marmolada.

Ph, tyle tego, co kot napłakał. I to ma być na dwóch?

Na dwóch. Jak mi zostanie, przyniosę jeszcze.

Ja? Nie... Tak tylko sobie obliczam... Ile to wam już stuknęło od ostatniego wyroku?

Dziesięć. A bo co?

Dziesięć. Dziesięć dni to jeszcze nie tak wiele. Ale czas, chłopcy, leci. Nawet się nie obejrzycie, jak minie te sześćdziesiąt i... i wszystko się skończy.

Szef to zawsze wpada w popłoch.

Ja nie wpadam w popłoch. Myślę tylko, że jakby wam kiedy zabrakło tych waszych zwłok...

To co?...

To można by jeszcze wypożyczyć z cmentarza.

E, też pan wpadł na pomysł. Jak żyję, od nikogo nie wypożyczałem nieboszczyków.

A co w tym złego, Kuźma? Można by wyjąć i zakopać gdzie indziej. Trup byłby co prawda bez nazwiska, ale sąd lubi takie niezidentyfikowane zwłoki.

Kuźma, to wcale nie jest taka zła myśl.

Może i nie taka zła. Ale kto ci coś takiego zrobi?

Nie macie nikogo? Zupełnie nikogo?

Zdzisio, Zdzisio też by mógł.

Zdzisio? Jaki Zdzisio? Chcecie, to mogę z nim pogadać.

Ze Zdzisiem?

A dlaczego by nie?

Też już nie żyje.

To był nasz serdeczny przyjaciel.

Tak, ale ostatnio miał wygórowane żądania. Bujał gdzieś w obłokach i uważał, że zawsze należy mu się najwięcej z podziału. Trzeba go było sprowadzić jakoś na ziemię. Leży nawet niedaleko stąd.

Z początku było nam trochę żal, ale właściwie dobrze, że się tak stało.

Jasne, zagwarantuje nam następne sześćdziesiąt dni.

No to, chłopcy, cieszę się. Ale jak z tymi zwłokami, chcecie czy nie?

A przeniósłby je pan?

Ja? Nie, ja to nie.

O Jezu, o Jezu, o Jezu kochany...

Czego jęczysz? Dotknęli cię?

O Jezu, Kuźma! O Jezu miłosierny!

Czego się tak przestraszyłeś?

Nie wiem, Kuźma. Sam nie wiem... Zabijesz mnie.

Zabiję. Ani kropli wody w wiadrze. Zawsze mówiłem, że cię zabiję. Kiedyś przecież wyczerpie się ten zapas nieboszczyków. Wtedy ciebie zabiję.

Zabij, Kuźma, zabij już.

Już? A co? Powiedziałeś?

Powiedziałem.

Powiedziałeś, gdzie walizka. Ty gnojku, ty... To ty tak kochasz życie?

Kocham, kocham, kocham. Kocham życie, ale wiesz, jaki jestem niewytrzymały na ból.

Ach tak... Urwałeś nam co najmniej trzy tygodnie. Trzy tygodnie, ty gnojku, ty...

Urwałem, Kuźma, no urwałem. Ale i tak jeszcze prawie tydzień do wyroku, a potem te sześćdziesiąt dni, zanim przyjdzie zatwierdzenie. Przez te sześćdziesiąt dni coś się jeszcze może stać.

Co się może stać przez sześćdziesiąt dni?

Nie wiem, Kuźma. Może wojna, może rewolucja, może jakaś nowa władza albo coś...

Nowa władza, ty gnojku, nowa władza. Co ci tam nowa władza. Nie jesteś polityczny. Powieszą cię i tak, i tak.

Ciara... Słyszysz, Kuźma, Ciara. Pogadaj z nim. On kiedyś mówił coś o rewolucji.

Utop, Kuźma, utop. No, utop, Jezu kochany...

Ciara jest wściekły. Mówi, że to była sprawa na długie tygodnie, a ty rozłożyłeś ją już w drugim dniu. Uważa, że powinienem powiesić cię na prześcieradle. Jak parszywego psa. I ma rację. Zmarnowałeś mi kochankę i kawał życia. Dwadzieścia, a może pięćdziesiąt pięknych dni.

Kuźma, tam ktoś jest.

Słyszę.

Pogadać z nim?

A czego on chce?

On pyta, czy my nie wiemy, co to za cela, w której on siedzi. Mówi, że tam takie dziwne przepierzenie i nie wie, co za nim jest. Czy mam mu powiedzieć?

Powiedz. Powiedz, że to przymierzalnia krawatów. I powiedz, że przez ciebie i my tam niedługo przyjdziemy.

Możesz mu powiedzieć, żeby się nie cieszył. Że zanim my tam przyjdziemy, to takich jak on przejdzie przez ten pokoik przynajmniej piętnastu.

Oj, Kuźma, dałby Bóg.

Znowu, Ciara? Po co on stuka, Kuźma? Czego on znowu chce?

Cholera, co za dzień. Człowiek nawet w celi nie może spokojnie posiedzieć.

Ciara pyta, ile masz już wyroków.

Szesnaście.

Jemu chodzi o to, ile masz czap.

Czap? Osiem. Tyle co i on. A po co mu to?

On mówi, że jak kiedyś uda nam się stąd wyjść, to dostaniesz od niego dziewiątą. Za Lolę.

Dobrze, Kuźma. Żebyśmy tylko stąd wyszli. Bo mi się coś zdaje, że już nigdy nie wyjdziemy.

Jasny szlag! Czego on znowu chce?

Nie denerwuj się, Kuźma. Porozmawiam z nim sam.

Chce teraz wiedzieć, jak długo siedzi się w tej poczekalni.

To powiedz mu. Powiedz, że jak usłyszy osobowy pociąg, to żeby się przygotował. I że potem przejedzie furka, a po furce ekspres. Ale ekspresu może już nie usłyszeć. Zresztą powiedz mu, co chcesz. I zastukaj, do cholery, żeby szef przyniósł nam wody.

Już stukam, Kuźma.