Przestań, Kuźma, ja się modlę.

Cholerny świat, żeby tak zmarnować konia.

Ekspres. Oleś, słyszysz, ekspres. Wstawaj z tego barłogu. Dzisiaj już nie przyjdą.

Boże bądź miłościw mnie grzesznemu, Boże bądź miłościw mnie grzesznemu, Boże bądź miłościw...

A, cholera. Tu jeszcze jakaś zupa. Wsadziłem w nią palce.

To moja wczorajsza. Chciałeś, żeby ci ją zostawić.

I nic. Pyta, czy nie mamy czasem warcabów.

A po co mu warcaby?

Chciałby zagrać z nami przez ścianę. Mówi, że jest zdenerwowany i musi się jakoś uspokoić. Sypnął nas.

Sypnął? Kogo sypnął?

Mnie.

Mówi, że też.

Ciszej, Oleś... On mówi, że sypnął nas tak, że mucha nie siada. Trzy kary śmierci, trzy czapy murowane!

Dzień dobrychłopcy. Jak tam dzisiejsza noc? Bo ja to prawie nie spałem. Coś tak duszno, chyba będzie padało.

Ale skąd, panie szefie. Pan to zawsze ma takie czarne myśli. Niebo jak lustro, a pan powiada deszcz. Niech pan wejdzie. Czego się pan boi? Strasznie głupio tak stać w drzwiach.

Przyniosłem wam zatwierdzenie ostatniego wyroku. To za tego sklepikarza, tak?

No i widzisz, Oleś, zatwierdzili. Mówiłem, że zatwierdzą. Ale to już, panie szefie, niesprawiedliwość. Trzy kary śmierci za takiego jednego piżmowcaFutro z piżmowca. Pan wie, co on mówił, jak żeśmy go rozbierali? Mówił, że jego żona ma dużo lepsze futro niż on. Gotów był ją nam podstawić. No rzeczywiście futro do niemożliwości zżarte było przez mole. Ale co to za chwyt? Czy pan, panie szefie, powiedziałby coś takiego?

Nie wiem, Kuźma. Chyba nie. Ale to nie ja sądziłem. To sąd.

Nie każdy sędzia chce brać pod uwagę okoliczności łagodzące.

No podpiszcie ten wyrok... I ty, Oleś. Niżej, tu...

Ale, ale... panie szefie. Wypada z rachunku, że dzisiaj rano mieli z nami zrobić koniec. Wczoraj wieczorem umyłem szyję, przemyślałem sobie to i owo, Oleśmodlił się całą noc — a pan przynosi tylko jakiś papier i nic. Coś tam chyba nie gra u was w administracji.

Nie narzekaj, Kuźma, nie narzekaj. U nas wszystko gra. Tylko wasza sprawa znowu komplikuje się. Podobno jeszcze coś tam winni jesteście sprawiedliwości.

My?

Wy, Kuźma, wy... Żeby nie Ciara, to byście tę ostatnią zbrodnię zabrali z sobą do grobu.

Jaką znowu zbrodnię, panie szefie?

Nie wiem, Kuźma. Podobno zabiliście kobietę i zatailiście to. Ciara doniósł o tym śledczemu dzisiejszej nocy.Mieliście wyjątkowego pecha. Zgłosił się w ostatniej chwili.

Kobietę? To nieprawda. Oleś, czy myśmy zataili jeszcze jakąś kobietę?

Nie, Kuźma, kobiety chyba nie.

No też mówię, że nie.

Lepiej, Kuźma, nie wypieraj się. Śledczy i tak już wie. Chodzi i opowiada, że coś niedobrego zrobiłeś ze swoją kochanką.

Z kochanką? Z Lolą? A... z Lolą... No to zupełnie co innego. A co miałem z nią zrobić, kiedy jej się nagle zachciało futer. Próbowałem tłumaczyć, że to jest towar, że chodzi o obroty i że poza tym to trochę niebezpieczne. Ktoś może poznać i kram. Myśli pan, szefie, że dała przemówić sobie do rozsądku? A gdzie tam. Wysłuchała, a potem cap za futro i na grzbiet. Wynieśliśmy ją w walizce.

Wierzę ci, Kuźma. Ale śledczy chce koniecznie wiedzieć, gdzieście ją zanieśli.

Jak to chce wiedzieć? Tak od razu, już? Niech mu pan powie, żeby nie był taki w gorącej wodzie kąpany. Inni to biją, żeby im powiedzieć, a on by tak chciał zaraz, pierwszego dni.

To jakiś nowy. Młokos jeszcze. Boję się, Kuźma, że będziecie mieli z nim kram.

Na co, Kuźma?

No, na tę skarpetkę. Zgadnij tylko, ile ja już ją mam?

Nie wiem, Kuźma. Skąd mogę wiedzieć, ile ją masz?

Pierwszorzędna włóczka. Dużo tam jeszcze jej masz?

Już niedużo, Kuźma. Poniżej kostki. Ale starczy ci na jeszcze jeden raz.

Cholera, no popatrz, taka skarpetka. Wysłużyła się, nie?

Ciara? Posłuchaj no, Oleś, czego on chce.

O miłości? O miłości chyba nie. W ogóle nie znam już żadnej piosenki. To co znam, to on też zna. Co można sobie przypomnieć po tylu latach. A może ty, Oleś, ułożyłbyś co?

Ja, Kuźma?

Nic. Mówi, że żałuje. Pośpiewałby... Aaa... i jeszcze raz dziękuje nam za szefa. Powiada, że to bardzo ładnie z naszej strony, że przypisaliśmy mu współudział w tym zabójstwie. Jest nam szczerze zobowiązany.

No już dobrze, dobrze. Powiedz, że jak przypomnę sobie coś ładnego, to do niego zastukam.

Co?

To jednak był bardzo fajny gość.

Kto taki?

Szef.

A czy ja mówię, że nie? Gdyby to ode mnie zależało, ogłosiłbym go świętym. Wyświadczył nam wielką przysługę. Nie wiesz, Oleś, czy był już świętym jakiś więzienny cieć?

Nie wiem, Kuźma, chyba nie.

Zaraz, Kuźma, bo zdaje się, że otwierają drzwi.

Albo ja wiem...

Wszystko. Wszystko, panowie. Skazano mnie.

O Jezu!

Oleś, daj no panu kubek.

O Jezu, Kuźma, a gdzie on jest?

A skąd ja mogę wiedzieć, gdzie go znowu zapchałeś?

A tak, tak... samotność straszna rzecz. Bóg pana strzegł. A i nam nie poskąpił. Od dawna marzyliśmy o nowym towarzyszu niedoli. Czy nie tak, Oleś?

Jasne, Kuźma, jasne, że tak. Zawsze pragnąłem, żeby przyszedł ktoś, kto by nas podtrzymał na duchu.

Bez przesady, panie kolego. Kogo może podtrzymać na duchu człowiek tak zgnębiony jak ja?

E, co za różnica, zgnębiony czy nie zgnębiony. Najważniejsze, że pan tu jest.

No, już parę ładnych dni. Tak paramy się z życiem we dwóch. Ale to ciężko. Teraz, jak pan przyszedł, będzie znacznie lżej.

Przynajmniej przez jakiś czas.

Oj, panowie, żebyście się nie zawiedli. W każdym razie z góry ostrzegam. Ze mną niełatwa sprawa. Jestem trudny w pożyciu.

Drobiazg. Jakoś się załatwi.

Co nie już?

Mnie?...

Chyba niemożliwe.

O rany boskie, jak mówię, że znam, to znam. Nie pozwolisz mi, Oleś, poznać człowieka?!

Kuźma, co ty robisz? Przecież mamy jeszcze całego szefa. Przez ten pośpiech zaprzepaścisz go! A pan kolega i tak zostaje z nami. Czy nie lepiej... Kuźma, w tej chwili to naprawdę nie ma sensu. Trzeba się wstrzymać te pięćdziesiąt parę dni.

Tak jest, Kuźma, tak jest! Przepraszam cię. To ta cholerna skarpetka tak mnie wprowadziła w błąd.

No więc, pan sobie mnie przypomina?

Usiłuję, panie kolego, usiłuję, ale doprawdy nie. Może jakby pan powiedział, w jakich okolicznościach, może gdyby pan przypomniał, gdzie...

Jeździłem istotnie... Jeździłem, fakt...

Tak, miałem, tak...

No widzisz, Oleś! Nie mówiłem, że pana znam?

Aaa... to pan! To pan jest z tej kolejki. Teraz to i ja już wiem. Kuźma dużo mi o panu opowiadał. Pamiętam, był panem zachwycony. A potem, jak mu pan gdzieś znikł, to pół roku wspominał z żalem. Zresztą nam wszystkim trzem było pana ogromnie żal.

Panowie, doprawdy nie rozumiem, czym sobie zasłużyłem...

Ściślej mówiąc, żal nam było nie tyle pana, ile pańskich elek. Miałem możność obejrzeć je raz w szatni. To było bezkonkurencyjne futro. Oleś mówi prawdę. Bezdenny żal. A chodziliśmy za panem ładne kilka dni. Parę razy miało już dojść do konfiskaty, ale... No po prostu nie było jakoś okazji. Nie nadarzyła się. Potem przestał pan już jeździć tą kolejką i w ogóle znikł. Ale nie ma tego złego, co by na lepsze nie wyszło. Gdyby wówczas udało się przeprowadzić tę konfiskatę – dziś nie byłoby pana między nami. A sam pan widzi, jak bardzo potrzebujemy pańskiego towarzystwa. No nieprawda, Oleś?

Prawda, Kuźma, prawda. O Jezu, jeszcze jak...

Zdjąć? Nie, ależ skąd? Czy myśmy kazali kiedy zdejmować komu futro, Oleś?

Nie, Kuźma, nigdy. Nie...

No właśnie, Boże uchowaj! Czyżbyśmy śmieli fatygować klienta? Zawsze staraliśmy się obsłużyć go sami. Ale mniejsza z tym. Cieszę się, że pana widzę. Zawsze to jakaś znajoma twarz.

O Jezu, o Jezu, o Jezu kochany...

Czego jęczysz? Dotknęli cię?

O Jezu, Kuźma! O Jezu miłosierny!

Czego się tak przestraszyłeś?

Nie wiem, Kuźma. Sam nie wiem... Zabijesz mnie.

Zabiję. Ani kropli wody w wiadrze. Zawsze mówiłem, że cię zabiję. Kiedyś przecież wyczerpie się ten zapas nieboszczyków. Wtedy ciebie zabiję.

Zabij, Kuźma, zabij już.

Już? A co? Powiedziałeś?

Powiedziałem.

Powiedziałeś, gdzie walizka. Ty gnojku, ty... To ty tak kochasz życie?

Kocham, kocham, kocham. Kocham życie, ale wiesz, jaki jestem niewytrzymały na ból.

Ach tak... Urwałeś nam co najmniej trzy tygodnie. Trzy tygodnie, ty gnojku, ty...

Urwałem, Kuźma, no urwałem. Ale i tak jeszcze prawie tydzień do wyroku, a potem te sześćdziesiąt dni, zanim przyjdzie zatwierdzenie. Przez te sześćdziesiąt dni coś się jeszcze może stać.

Co się może stać przez sześćdziesiąt dni?

Nie wiem, Kuźma. Może wojna, może rewolucja, może jakaś nowa władza albo coś...

Nowa władza, ty gnojku, nowa władza. Co ci tam nowa władza. Nie jesteś polityczny. Powieszą cię i tak, i tak.

Ciara... Słyszysz, Kuźma, Ciara. Pogadaj z nim. On kiedyś mówił coś o rewolucji.

Utop, Kuźma, utop. No, utop, Jezu kochany...

Ciara jest wściekły. Mówi, że to była sprawa na długie tygodnie, a ty rozłożyłeś ją już w drugim dniu. Uważa, że powinienem powiesić cię na prześcieradle. Jak parszywego psa. I ma rację. Zmarnowałeś mi kochankę i kawał życia. Dwadzieścia, a może pięćdziesiąt pięknych dni.

Kuźma, tam ktoś jest.

Słyszę.

Pogadać z nim?

A czego on chce?

On pyta, czy my nie wiemy, co to za cela, w której on siedzi. Mówi, że tam takie dziwne przepierzenie i nie wie, co za nim jest. Czy mam mu powiedzieć?

Powiedz. Powiedz, że to przymierzalnia krawatów. I powiedz, że przez ciebie i my tam niedługo przyjdziemy.

Możesz mu powiedzieć, żeby się nie cieszył. Że zanim my tam przyjdziemy, to takich jak on przejdzie przez ten pokoik przynajmniej piętnastu.

Oj, Kuźma, dałby Bóg.

Znowu, Ciara? Po co on stuka, Kuźma? Czego on znowu chce?

Cholera, co za dzień. Człowiek nawet w celi nie może spokojnie posiedzieć.

Ciara pyta, ile masz już wyroków.

Szesnaście.

Jemu chodzi o to, ile masz czap.

Czap? Osiem. Tyle co i on. A po co mu to?

On mówi, że jak kiedyś uda nam się stąd wyjść, to dostaniesz od niego dziewiątą. Za Lolę.

Dobrze, Kuźma. Żebyśmy tylko stąd wyszli. Bo mi się coś zdaje, że już nigdy nie wyjdziemy.

Jasny szlag! Czego on znowu chce?

Nie denerwuj się, Kuźma. Porozmawiam z nim sam.

Chce teraz wiedzieć, jak długo siedzi się w tej poczekalni.

To powiedz mu. Powiedz, że jak usłyszy osobowy pociąg, to żeby się przygotował. I że potem przejedzie furka, a po furce ekspres. Ale ekspresu może już nie usłyszeć. Zresztą powiedz mu, co chcesz. I zastukaj, do cholery, żeby szef przyniósł nam wody.

Już stukam, Kuźma.