Opis źródła:
Opis źródła:
Wszystkie zmiany
Wszystkie właściwości artefaktu
Mesje Rolas – dyrektor hotelu, człowiek raczej dzisiejszy, o lekko nadwyrężonej równowadze psychicznej. Dziwak pozbawiony inicjatywy, pamiętający dawne prosperity hotelu. Fantasta. Ze zbiorów Biblioteki Gdańskiej
Hrabia Felix (Kolejarz I)Hrabia, Cesarz i Rycerz występują w akcie II jako Kolejarz I, Kolejarz II, Kolejarz III. Natomiast II wersji utworu (prezentowanej w tej edycji w zestawieniu) autor zarzucił ten pomysł i w całej farsie bohaterowie zachowują pierwotne nazwy. – hrabia, jakby żywcem wyjęty z kufra starych sztuk teatralnych. Przewrotny; trochę romantyczny, światowiec z małego miasta. Starzec niezupełnie stary.
Cesarz Fusmik II (Kolejarz II) – zmierzchły cesarz jakiegoś operetkowego państwa. Karykaturalny typ. Despota. Uosobienie wojskowych manier, wojskowego drylu, zapalczywy, przyzwyczajony do wydawania rozkazów. Starzec.
Rycerz Horian Twarzy Krzyw Twarzykrzyw (Kolejarz III) – błędny osobnik, rycerz trzywialny, kochliwy, płomienny, skory do bitki, honorowy. Człowiek 400 letni, cudownie zabalsamowany, raczej młody.
Drab I, Drab II, Drab III – hotelowa służba przypominająca płatnych zbirów, najemników. Charakterystyczna przewaga ich tężyzny fizycznej nad ich rozumem. Podejrzliwi.
Madame Kristina – osoba pełna wdzięku, ale prymitywna. Trochę zniszczona.
oraz
Reżyser
Sufler
Strażak
Milicjant
iCzarnym długopisem
Bileterka.
W miejscu łóżka – też łóżko, lecz raczej przypominające Katafalk. Obok łóżka świece. Nad tym dziwnym posłaniem, na ścianie wielka fotografia, ukazująca w półzbliżeniu trzech śpiących obok siebie na łóżku: Rycerza, Cesarza i Hrabiego. Z lewej strony stoi wielka, ponura kadź piekielna, miejsce odpoczynku dla Madame Kristiny. Kadź posiada otwierane wyjście – małą furteczkę. Gdzieś leży jakiś wieniec.
To wszystko zakrawa na groteskę. Latami człowiek siedzi w tej Kadzi kadzi, pokutuje za grzechy i nie. Sama smoła. Ohyda! Żeby chociaż szampon do włosów tu był! Nie, nie nie dbają o klientów… Zupełnie jak w hotelu! że ci się kogoś tam nie obudziło, to zaraz do piekła. Tak to jest, jak człowiek nie ma protekcji, albo znajomości. Gości nie ma, pusto, chwilami wydaje się, że przez słuchawkę telefonu słychać tylko wycie piekielnych wichrów. Nie to co u mesje Rolasa! Poco właściwie Lucyfer mnie tu wynajął? Mnie wykwalifikowaną siłę? Pies z kulawą nogą nie przyjdzie sam do tego hotelu. Człowiek chodzi za życia do szkoły, męczy się, niskie stypendia, 15 par butów zdarłam, żeby zostać telefonistką (właściwie 14, bo w 15-tym złamał mi się obcas, gdy poprawiałam druty). Nawet tutaj nie dają spokoju. Wciąż te słupy telefoniczne. To straszne być za karę telefonistką w piekle. Wolałabym już pracować jako etatowy duch bez premii, straszyć w starych zamczyskach zamczydłach
Deszcz leje, jakby się ktoś powiesił. Dobrodziejka sama? Bez męża?
Sama, albo z dzieckiem, nie pański interes.
E, grzeczna to pani nie jest. A złe… to! Szukam takiej jednej Madame Kristiny. Przenocować tu można?
Tu – można wszystko, byle nie odrazu. A pan skąd?
Wprost z pociągu. Długo się tu jechało.
Pytam się skąd pan przyjechał. Zameldować trza.
Ot, jeździło się tu różnie. Raz na wozie, raz pod wozem, ale najczęściej jako hrabia to osobowy obsługuję. Jak się nabiegam po tych cholernych korytarzach, to nóg się nie czuje. Skleroza stóp. Przepraszam. Narkoza czyli znieczulica.
To niech pan je zdejmie.
Ech, jeździ człowiek, jeździ tymi pociągami na tamten świat i stąd ma pociąg do alkoholu. Gdyby chociaż jakąś doczepili doczepili jakąś cysternę.
Taki zaciszny cmentarzyk, tfe, hotelik. Pani sypia w tej Kadzi? Dziwne przyzwyczajenie…
Lekarz mi zapisał. Reumatyzm. Poco pan tu przyjechał? Włazi pan tu po nocy, budzi pan samotną kobietę, wypocząć jej w Kadzi nie daje. Rzeczywiście, hrabia z pana.
Spójrz pani na moje ręce. Jak z drewna. Proletariusz jestem. Hotel pucuję, a w nocy po pracy śni mi się, że jeżdżę pociągami. Tej baby szukam.
Pan niespokojny! Pan poeta?
Jaki ja tam poeta, panienko. Podróżny jestem. Kiedyś meduzy, a dzisiaj to gołębie choduję. „Poeta, ale nie ta”, jak mawiał pewien drab.
To poco pan tu przychodzi? Na cóż ta terapia? Nie lubi pan nas, kobiet…
Po co, po co. Zaraz po co. Mówię, że tej baby szukam. Pierwszy raz tu mój pociąg stanął, panienko. Płynęliśmy, płynęliśmy po tym oceanie snu, trochę się piło z pasażerami w sypialnym, a tu nagle – wyspa! Stacja! Pełno świateł! Ale gdy się wysiadło, okazało się, że stacja jest tylko ścianą z dykty, a z tyłu ten zaciszny cmentarzyk, tfu, hotelik.
Pan sam, czy z pasażerami? Meldować trza.
Sam. Sam! Pasażerów to u nas nie ma, panienko. A jeżeli są, to nie mówią a siedzą w pociągu i w milczeniu wódę piją. Na przykład dzisiaj, to były baby z odpustu, które zginęły w jakiejś katastrofie.
Czyżby?
Gdzie ja panienkę już widziałem… mój Boże…
Duch?! Pan żartuje!
Tak! Duch zemsty. Tam, wewnątrz. Ale ja tę babę znajdę.
E, też śniło się panu zapewne...
Gdzie tam śniło! Zaraz sen! Sen to najłatwiejsza konwencja, panienko, ale gdzieś jakbym w rzeczywistości panią widział, prawie, że za nos ją trzymał, z przeproszeniem, delikatnie. Lecz przypominam to jak przez dziurę w płocie. Niewyraźnie.
Przez dziurę w płocie? Podglądał może mnie pan jak siedziałam w tej kadzi? Stary zbereźniku!
Ta dziura w płocie, to literacka metafora, panienko. Jak człowiek podróżuje tak jak ja nockami, a w dzień sprząta, to lubi sobie od czasu do czasu pometaforzyć.
Pometaforzyć? Nie słyszałam. Och, już domyślam się! Ale figlarz z pana! Pierwszy raz widzi pan kobietę, i już by pan ją… metaforzył.
Ją nie, ale tak obok niej przenosić jakieś intymne swoje tęsknoty, porównania pełne od stacyjnych świateł, semaforów, szyn wrzynających się w horyzont srebrnym wybiegiem rozwidlonych palców…
...Obok przenosić?
Jakie tu występy, panienko. Masz oczy jak dwie latarnie ekspresu paryskiego, a podróżny taki szybkiego pociągu zatrzymać nie może. Chyba, że by się rozmontowało szyny, albo opuściło semafor. A bufory, to…
A tak, panienko. Oczy jak latarnie.!
I, że rozmontuje pan szyny i podniesie sam pan semafor?
...Opuści, panienko.
...Opuści?
Tak, panienko. Wówczas mój ekspres stanie – a ty panienko się zatrzymasz. Chodzi mi niby o ten pociąg do ciebie.
… Skończy się?
Nie. Stanie.Wstanie.
Wszystko u hrabiego odwrotnie, ale doprawdy on mnie zaciekawia.
Nigdy nie byłem piękny w sensie klasycznym, to prawda.
Ale Venus z Milo także miała obtłuczoną rękę!
Słusznie, panienko. Sztangistą nigdy nie byłem, ale grywałem za to w szachy. Człowiek, gdyby się był urodził w innych przystępniejszych warunkach, mógłby być atletą nawet. Marzyłem Nawet marzyłem o tym przez wiele lat, gdy jako dziecina czytywałem rzewne książki. „O sztangistach”. Ale życie potoczyło się inaczej, zupełnie inaczej. Jak przez most. Wszystko przez tę babę.
Przez most?
No tak. Pociąg przez most, a pod spodem rzeka.
Pan odczuwa do mnie pociąg przez most? Pan chyba zbyt długo tu jechał.
...Pociąg przez most...
…Pędzi, a pan szuka przygód? Kobiety? O, myli się pan. Jam nie taka! Mnie nie weźmiesz pan na litość, ani na poezję! Poetom wystarczy ich własne współżycie z wierszem. Gdy mają kobietę, to pisać nie mogą. Znałam za życia takiego wariata. Wszystkom mu oddała jako panienka. A on, jeszcze do hotelowej książki zażaleń wpisał, że się wyładował. Że mu twórczość zniszczyłam.
Pani powiedziała „za życia”. Nie rozumiem?
Och, co ja mówię!
Tak. Prowincja to jest. Leczyć reumatyzm w kadzi. …?
Kobieta robi wszystko, by być piękną.
Wpadł pan kiedyś pod pociąg?
Nie! Życie mnie ciacha, psiakrew.
Pan jest chyba nienormalny? Tam w pociągu, chyba bardzo trzęsie? Co?
Oj, trzęsie, panienko, trzęsie! Stare tory. Bez przerwy du, du, du. A potem już człowiek w czasie podróży tępieje coraz bardziej.
Dobrze panu mówić, a ! A jak by pan tak jak ja, podzwonił i bez przerwy słyszał y, y, y, i nikt nie podnosi słuchawki, to dopiero by pan wiedział, co znaczy samotność telefonistki w tym piekle. Zamiast męża – słuchawka od telefonu.
Pani jest telefonistką?
A, E, nie! Czasem do manicurzystki dzwonię.
Och! Przepraszam panią! Prawda panienko – , żeby tak kolejarzom dali jaki stary samolot, to by się tak mu nie nudziło i nie trzęsło. Zupełnie inaczej by się jeździło po szynach.
Samolot? Po szynach? Przecież samolot lata w powietrzu, hrabio!
Oj lata, to prawda, że lata. Ma się te lata, he, he.. Lecz jakby kolejarze dostali samoloty, to przyrychtowaliby je do szyn. Trochę by się wyklepało i człowiek wygodnie by jeździł. A tak, to jeżdżą kształty staroświeckie, proszę pani.
Nie o panią tu chodzi. Mówiłem o pociągach. Tam staroświeckie kształty.
Stare matrony jeżdżą?
Nie! Pociągi!
Pański pociąg wydaje mi się normalny, choć na te pańskie wywody czy „metaforzenia” nie mam chęci. Wydaje się pan być zbyt brutalny, a my kobiety lubimy początkowo pociąg, że tak powiem – delikatny…
Pani! To wszystko pozory! Lubię majsterkować od dziecka! Harcerskie słowo! Kiedyś, jako dziecko, naprawiałem pajęczyny, a muchom wyrywałem nóżki...
Brutal! Pajęczyny? Wyrywać nóżki?! To obrzydliwe! A fe! I to ma być harcerz!
Mogę także żywą żabę połknąć, albo policzek przebić agrafką.
Nie trzeba! – Ech, niech pan już robi te swoje szyny i semafory. Chociaż pożytek z tego będzie…
My tak gadu, gadu, a nocka za oknem i księżyc nad hotelem jak okno wagonu sypialnego w tunelowym dymie chmur. Jako zdegradowany hrabia spragniony jestem snu…
…Ach, tak. Prawda. Łóżko stoi tu. A pieniążki pan ma?
Jakże bym nie miał. Nazbierało się tego trochę, po matuli bezdzietnej hrabinie. No i renta inwalidzka..
Płaci pan 100 złotych, mesje.
100 złotych! Co to dla mnie jest! Proszę! 1000!
A drobnych pan nie ma? Bourgois!
Ależ skąd. Chwała Bogu i matuli, że 1000 zł. jest
O, mnie pan na ten trick nie weźmie. Do rana rozmienię. Może ktoś jeszcze przyjdzie. Proszę, oto bilet na to łóżko.
To łóżko podobne jest do katafalka katafalku. Innych pani nie ma?
Nie ma, kochanku. Co robić, taka tu produkcja! Standard! Tradycyjni stolarze, stare modele, trudno ich w o czymś nowym przekonać.
Zbudzi mnie pani o 7-mej? Jutro znów du, du, du. I w podróż. Może znajdę tę babę.
Uff! Nie poznał mnie!
Siąpi, siąpi ten deszcz, a niech to wszyscy diabli!
Pani bierze kąpiele?
Szukam jednej baby, Kristiny. No, ale ja ją jeszcze dopadnę.
Niedaleko jest sklep z rybami. Miasto się panu nie podoba? Czy pan przyszedł tu spać, czy krytykować, pytam?
Trochę spać i trochę teoretyzować. Jak człowiek tak długo jak ja, proszę pani, samotnie jeździ, to lubi sobie poteoretyzować... Baby szukam.
No tak. Zaczyna się. Tamten chciał ze mną pometaforzyć, a ten znowuż „poteoretyzować”. Taki jest los samotnej kobiety na rencie. A jurni ci podróżni! Słownictwo ich jakieś nowe, bliżej nieznane, aż dreszcz mnie przeszywa.
Pani żartuje!!! Pani narzeczony w kotle? Jest kucharzem?!
A co mnie to zresztą obchodzi? Co mi to przeszkadza? Pani narzeczony praktyk, dlatego pani nie lubi teorii.
Mój narzeczony jest dyrektorem hotelu proszę pana. I zbije panu mordę.
„Hola moja panno!”, jak mówią w teatrze. A któż zabroni mnie Cesarzowi, teoretyzować? Gdyby jeszcze jakiś rewizjonizm, czy co, ale teorie? Niosą one ze sobą zawsze coś nowego! I mięsień w mózgu się rozwija, jak mówił mój sekretarz.
On ma mięsień w mózgu! Cesarski! Mój Boże, jakiż to okropny mężczyzna. Dom na odludziu, nawet pomocy wezwać nie można!
Pani coś mówi?
O Boże! Chyba mnie nie poznał!
Same usta pani chodzą? Daleko?
Tak, trochę!
A... rozumiem. Pani obłąkana?
Nie, to od telefonów (
Pani wygląda mi na chorą. Może się pani położy do łóżka?
Do łóżka? A, nie. Ja sobie sypiam na stoliku przy słuchawce. Lubię twardo, deski podłogi, bruk, ewentualnie gwoździe... katafalk.
Gwoździe? Na stoliku.? Przy słuchawce? Czy pani jest fakirka? Pani na pewno jest chora. Proszę mi pokazać gardło!
Mówię, proszę pokazać gardło! Baczność! Ze mną nie ma żartów. Cesarzem byłem!
Były cesarzu! Oszczędź!
Warjatka.
Gardło i ten jego cesarski cień w mózgu. O Boże! Intelektualista!
Błagam, niech mnie pan nie teoretyzuje! A jeśli, to nie tu, przy tym śpiącym. Jestem sama, napozór niewinna i narzeczony na mnie czeka!
… Gardło!
Masz! Aaa!
Wjazd?
No, no, panienko! Już w porządku.
Już pan steoretyzował?
Pani jest obłąkana, doprawdy.
Jest.
Yes!
Tu ktoś jest. A może to cień od latarni?
Ważne, nie ważne, nie w tym rzecz, lecz sprzedano 2 bilety na to samo miejsce. Chodzi o zasadę!
...Oczy jak latarnie…
Oczy jak latarnie? Oszalałeś, mój przyjacielu?
On mówi, że ja mam oczy jak latarnie pociągu. Cóż z niego za… elektryk!
Że XXXXXSkreślenie maszynowe. Pod spodem widoczny zapis: *„powioo” pani ma? Zgasić!
.
…I dwa palce srebrnych szyn w horyzont…
Cóż ty pleciesz? Wstawaj! łotrze!
Bilet pan ma?
…Cesarz?
Hrabia? A pan tu skąd?
Kasa sprzedała...
Oj, panienko! Nie podoba mi się ta cała historia! Jak można sprzedawać 2 bilety na to samo łóżko? Przecież to nie pociąg, a hotel.
Każdy z nas ma swoje jednostkowe błędy. Pan też chyba nie jest ideałem.
Chcesz pani teoretyzować? Dyskusja? A może nasz minister się pani nie podoba?
…Nie! Nie. Skądże! Fajny chłop!
A może pometaforzyć? Co? Panienko?!
…Nie, nie…
No, dobrze. Niech się pani już nie obawia.
Spać nie dadzą po służbie.
Niech kolega nie jęczy, jak stara baba.
Oczywiście, proszę pana!
…Dobrze, że choć mnie nie poznali… śpią obaj jak bracia sjamscy! Tylu bogatych klientów na stanowiskach nie miałam tu dawna. Hrabia! Cesarz! Żeby też mój dyrektor Lucyfer wreszcie przyszedł. Wyjdę go poszukać.
Hotelik porządny, coś jakby rycerski zajazd. Tylko, że brak pięknej Andromedy. Już nóg nie czuję, wciąż szukając tej telefonistki. Człowieka tak jakoś powytrząsa z myśli w tych cholernych pociągach. Wciąż du, du, du – du, du, du. Kiedyś, nim zacząłem pracować u dyrektora Rolasa – gdy się jeździło na koniu, było o wiele lepiej. Koń ciszej rżał, niż te straszne lokomotywy. A gdy, zagwiżdże to – to w tunelu, aż gęsia skóra. I potem dziwią się, że człowiek nie muzykalny. Że na koncerty nie chodzi i radio wyłącza. I to co noc w kółko. Wciąż ta męczarnia poszukiwania Madame Kristiny. Nie jest słodkie moje życie, jak mawiał pewien dyrektor fabryki konfitur.
Pan oczywiście w sprawie hotelu?
Aaaaa! Ale mnie pani wystraszyła! Już nie to serce co mogło kiedyś bić jak zegar ścienny.
Wybijało godziny? Naprawdę?
Pani żartuje z rycerza. Człowiek ma nadwątlone nerwy. Serenady i żarty już dawno mi przeszły.
Znam, to, co pan mówi, znam. Chciał pan sobie poserenadzić? Co?! Metaforzyć, teoretyzować i serenadzić? Tak? Stara szelma!
No, no, niech no piękna Andromeda trzyma rączki przy sobie. Komu stara szelma, a komu podróżujący rycerz – szelmutko. Nie po to kończyłem rycerski zakon, aby byle kto mnie klepał. Jeszcze biedę klepać, rozumiem, ale mnie? Rycerza!
Podoba mi się. W odróżnieniu od tamtych inaczej jakoś zabiera się do rzeczy. Bardziej po rycersku.
Jeden z nich był hrabią, a drugi cesarzem.
Szukam jednej baby. Przepraszam, pani. Nie obudziła mnie i spóźniłem się pod Grunwald. Teraz znam Grunwald z filmu, i to z nienajlepszej kopii.
Wiem o tym.
Nie obudziła mnie i straciła posadę. Jestem rycerzem zrujnowanym. Same zgliszcza. Komu potrzebny w XX w. rycerz. ?
Kobiety cenią sobie rycerskość.
Rycerskość! Phy! Owszem, ale nie lubię dziś mężczyzn w zbrojach! Pacyfizm! Walka o pokój! Kobietom podobają się młodzieńcy w jakichś człapakach, szlafrokach, piżamach, w slipach. Kulturyści, czy inni krzyżacy. Kiedyś to były czasy!
Panie miały więcej fantazji… Weźmy naprzykład takie żelazne majtki… czy pas cnoty.
To prawda. I kluczyk można było zgubić…
Kluczyk zgubić? A portier nie miał zapasowego?
Wówczas, moja panno, nie było ani portierów, ani portier w oknach. To wymysł XX wieku. Ech! A jakie miecze były! Ciach i głowa zlatuje! Dziś, to ci panowie w piżamach zamiast mieczy używają wiecznych piór. Pojedynkują się na łamach prasy. Ech, czasy! I katów nie ma, a tylko sami fryzjerzy.
…Szczęście, że mnie nie poznaje. To piekło jednak człowieka zmieniło. Trzeba będzie zacząć znów chodzić do kosmetyczki…
Pani coś mówiła?
Same usta mi chodzą.
Trzeba się zapisać do klubu sportowego.
Tak mi się wydaje, jakbyśmy się skądś znali? Madame?...
Podglądać w kąpieli? E, nie. To nie my. W pociągach snu nie ma, ani łazienek. Chyba, że się pani kąpała pod kolejowym zbiornikiem.
Pod zbiornikiem. Fe! Prostackie! Gdyby choć Krynica czy Sopot!
No tak! Pod zbiornikiem! tam gdzie lokomotywy napełniają wodami.
Mój panie, pan mnie obraża. Jeśli trzeba to jeżdżę nad morze do wód!
To żadna obraza, zacna pani. Pamiętam jak jedna Amerykanka po pijanemu kąpała się pod zbiornikiem. Wychodziła z podróżnego kufra, i wmawiała w nas, że wychodzi „z muszli jak Venus”. Tylko że kufer w żadnym wypadku nie przypominał tej muszli. Miał hotelowe naklejki.
Może mi pan rozmienić 2 tysiące? Nie mam drobnych.
Pani żartuje. Wolne żarty, moja mała. Mam tysiąc i to w jednym banknocie.
Wiedziałam. Nie ma drobnych, podobnie jak tamci. I nie chce płacić.
Nie mam forsy. Ale mam miecz, to mogę pani ten jej tysiąc posiekać na kawałki.
W takim razie nie będzie hotelu.
Nie będzie? Dla rycerza! Ach, gdybym miał pod ręką żelazne majtki!
A nie będzie.
Twarda bestia. Niech ci będzie.
Ci jak ci, rycerzu. Do mnie mówi się Madame.
Niech ci będzie, Madame. Oto banknot.
Resztę wydam jutro. Proszę bilet.
Pokój 234? To tu?
Niestety.
Tu ktoś jest? Gdzież moja mizerykordia?!
O, to niebezpieczne! Miej się na baczności, rycerzu. Ten hotel pachnie mi jakoś niesamowicie.
Dotknąłem jakiegoś ciała. Coś jakby żelazne majtki. Przekleństwo!
Mnie pan nie dotykał. Majtek nie noszę. Pan chyba zwariował.
Zachowuje się pan nie jak podróżny, a jak błędny rycerz.
(wskazuje głową na łóżko) Fragment widoczny pod skreśleniem maszynowym Czy tak bardzo boi się pan mnie? kobiety?
To… pani?
Ja czy nie ja, wszystko jedno. Ciało kobiety jest tylko ciałem. Materia umowna.
Same wygody: łóżko z piękną kobietą.
Pan wącha?
Nie, studiuję.
Na politechnice? Ma pan indeks?
Nie. Studiuję panią. Jakoś piekielnie dymem czuć..
Acha. Więc on to nazywa studiowaniem. Jeden dyplomant chciał tu metaforzyć, drugi absolwent teoretyzować, a ten studiować. Dziwna to podróżnicza brać.
Siedząc na łóżku, wydało mi się przed chwilą, że od pani jedzie dymem.
Wyraźnie wydało mi się, gdy kładłem się i dotknąłem pani ciało ciała, że od pani podjeżdża dymem.
Ach – , to co innego. Pardon. Myj zęby pastą Odol.
Niech będzie. Tylko miecz wezmę.
Łobuz! Świnia! Łajdak!
Rycerz z biletem w ręku zbliża się do podróżnych)
To moje łóżko.
To moje.
Koledzy się zapominają.
To ten kolega nie panuje nad swoim sędziwym wiekiem i pod pretekstem tego łóżka, ściska moje piękne ciało. Narcyz
Wolałbym ściskać starego trupa, niż pańskie ciało. Tfy! A z kwiatów wolę róże.
Tak mówi się do kolegi? Tak? A związki zawodowe? Kolega się zapomina, kolego Cesarzu!
Pańskie ciało hrabio - powinno leżeć w grobie, a nie przynależeć do zawodowych związków. Hrabia i związki zawodowe! Abstrakcja!
Pan się zapomina, rycerzu! Pan wie kto ja jestem?! Ja nawet wpuszczałem cesarzowej meduzy do łóżka!
Wstydziłby się kolega cesarz ściskać mnie za kolano. Pan wie kto ja jestem?! Ja nawet wpuszczałem cesarzowej meduzy do łóżka!30 lat pracy na kolei, żadnej nagany, i żaden cesarz nie ściskał mnie jeszcze za kolano. Żaden! Nie mówiąc już o carach.
Niestety! biedaku!
Pan wstydu nie ma, młodzieńcze.
Szanuj pan moją siwą głowę.
Wolę szanować zieleń w pałacowym parku Depcę po pańskiej siwej głowie. Ot, tak!
To pan śpi na moim.
Nie, to pan śpi na moim.
Jak panom nie wstyd spać ze sobą, wam, przedstawicielom arystokracji! Żeby jeszcze jacyś artyści, a to zdrowi ludzie! Pan stary człowiek, śpi z młodym, który może być pańskim synem i jeszcze czyni to z Hrabią. Deprawuje go pan na moim łóżku.
Na pańskim łóżku?!
Na pańskim? Bezczelny. I to rycerz! A związek zawodowy nieobudzonych rycerzy, co na to?
Co ma do tego nasz zawodowy związek.? Nie widzę tu związku.
Podwójnie bezczelny. Nie widzi związku. To hańba.!
Nie widzę poprostu związku, aby nasz związek mógł indagować w związku z prywatnym życiem rycerza.
…Bezczelny!…
Coś mi się wydaje, że ta dama Madame Kristina. Jakbym ją poznawał… To ona tak naplątała!
Madame? Rzeczywiście! ona Ona cały czas mi kogoś przypominała! Stu I ta jej możliwości złośliwość z tym łóżkiem!
Madame?!! Cały czas mi kogoś przypominała, ale jak przez dziurę w płocie. Niewyraźnie.
Panowie byli bardzo zmęczeni, w . W kadziach nie palą, położyłam więc was w jednym łóżku.
Chciało się zarobić na łóżku, co? 3 bilety na to samo miejsce, co? Jak na kolei, co? A pieniądze do kieszoneczki, co? A jak to było z tym obudzeniem nas, co? Zniszczyłaś nam karierę.!
Krzesłem!
Tak, krzesłem babę. Do muru!
Zdaje się, że was rozumiem…
Ani teoretyzować?!
Phy! Pogarda dla studiów! I dla żelaznych majtek! Wiedźma! Phy!!
I bilety na to samo łóżko!
I pieniążki do kieszonki!
I dym z ust, tak? Niby ząbków się nie myło! Uch! A jak to było z obudzeniem nas w hotelu?
Krzesłem ją
Zabić dziurkaczem.
Podziurkować ją nogami! Jak na polu bitwy.
Naprzód! Do ataku! Za mną! Śpiewaj pan rotę!
Niech żyje Cesarz! Za ojczyznę! Ognia!
Nie mam ognia. Zapomniałem zapalniczki.
Mówię o ogniu bitewnym. Naprzód, panie Hrabio. Na białą broń!
Panowie, nadszedł czas! Zabijając ją uwolnimy się od kompleksów zemsty!
Stójcie! A emancypacja?! A zdobycze sufrażystek?! Nie, nie! lepiej już sobie metaforzcie, teoretyzujcie – studiujcie byle nie krzesłem! Co za haniebna śmierć! Krzesło! Widział to kto! Żeby choć z pistoletu!
Nie zabijać… Nie zabijać swoich kompleksów zemsty! Przecież możecie zostać artystami! Z zemsty napisać satyrę na hotele!
Może nogę jej wyrwać?
Nie trzeba, będzie kuleć. Viwe el’imperienur! Naprzód! Tnij! Rąb! Wal ją go deską! Hej, łucznicy! Hej krześlarze, przepraszam. Wspinać się na blanki! W basztę ją!
Przestań pan śpiewać! To nie farsa!
Pan śpiewa fałszywie w takiej chwili? Jesteś pan cyniczny! Żeby choć kapela grała!
To dla rozrywki. Niech żyje Katharsis! Bić ją!
Katar czy Katharsis, wszystko to niepotrzebna gra słów! Zabić ją! Skończyć z tym aktem!
Ten akt jest aktem bezprawia!!
To osądzi publiczność! Dla pani ten akt jest aktem ostatnim! Za chwilę pani akt będzie się tarzać we krwi!
Niech tam będzie katar czy Katharsis.
…Ale krwi to miała! Bestia! Żeby choć na stację krwiodastwa chodziła! Nic społecznego obowiązku u takiej!
Tak. Napasła się naszą krwią, jak kaszanka.
Wsadzimy ją teraz do kadzi!
Jeszcze bulgoce, kanalia! Już ja ci pobulgocę!
Zemsta dokonana. Chodźmy spać. No tak, ale kto nas teraz... obudzi?...
…. Pora wstawać, panowie .…