Przemiana 1999/ Lidia Amejko

Nie, nie! Nie mnie! Nie bezpośrednio... ale, wiesz, kiedy coś się przytrafia innym, coś strasznego, to ja cierpię, tak jakbym tam był... Jakby to mnie samemu...

Greta

(z nabożnym zdumieniem)

Więc ty tak cierpisz z powodu zła, które dotyka innych?!

SENSO

Właśnie! Właśnie tak! Nikomu o tym nie mówiłem, ale tobie chyba mogę, co?

Greta

Oczywiście, jestem przecież twoją siostrą.

SENSO

A teraz jeszcze, w dodatku, nie mogę jeść? Czy ludzie jeszcze umierają z głodu, Greta?

Greta

Tak, ciągle o tym mówią w „Informacjach”. O mój Boże! Gregor! (chwyta go za obandażowane ręce i przytula do siebie. Jej głos drży ze wzruszenia) Wybacz mi!

SENSO

Co mam ci wybaczyć?

Greta

Bo ja... w ogóle nie myślałam, że interesują cię inni ludzie! Ty zawsze tylko komputer i te liczby... A teraz nagle... mówisz mi to wszystko... Och, Gregor! Ty... ty... jesteś wspaniały! Cudowny! Święty! Jak Chrystus, który wziął na siebie grzechy świata! I tyle jest w tobie współczucia...

Senso jednym uderzeniem wytrąca Grecie miskę z rąk. Miska spada z hukiem na podłogę, wylewa się mleko. Przestraszona i zdumiona Greta patrzy na brata. Senso musi być bardzo zdenerwowany, bo oddycha szybko, a z jego ust wydobywa się dziwny pisk.

SENSO

Nic nie zrozumiałaś! Nic! Nie jestem wspaniały! Nie jestem święty! Gówno mnie obchodzą topielcy z Meksyku! Albo trzęsienie ziemi na Tajwanie! Albo jacyś... poparzeni górnicy! Wcale... nie... im... współczuję! Ja... ja współczuję... współczuję

(zanosi się szlochem)

sobie! Bo MNIE to wszystko dotyka! Mnie... mnie... To JA cierpię! I to ja teraz umieram z głodu! Nie ty, Greta! Nie Gonzalo! Ale ja... ja...

(krztusi się łzami)

Greta podnosi miskę z podłogi.

Greta

Uspokój się!

SENSO

Czy ty w ogóle wiesz, jaki to ból? Nie wiesz! Nie wiesz! Czy topiłaś się w rzece błota? Czy leżałaś przywalona gruzami dziesięciopiętrowego wieżowca? Czy gaz w kopalni poparzył ci ręce?

Greta

Nie musiał, Gregor! Nie musi poparzyć mi rąk, żebym wiedziała, jak to jest!

SENSO

(szlocha)

Ale nie tak jak ja! Jak ja...

Greta

Nie tak jak ty.

SENSO

Ja... tylko... sobie...

Greta

Ja też tobie współczuję, Gregor!

(ze smutkiem)

Współczuję ci...

Senso szlocha. Greta układa go na poduszkach. Jeszcze tylko parę konwulsji, wysuszone palce prostują się i kurczą, Senso tężeje i zastyga nieruchomo. Greta siedzi przy nim w ciemnościach, ale Senso już się nie porusza.

Wersja sceniczna

[Strona tytułowa/ Copyright]

1. [scena 1]

2. [scena 2]

3. [Scena 3]

4. [scena 4]

5. [scena 5]

6. [scena 6]

7. [scena 7]

8. [scena 8]

9. [scena 9]

10. [scena 10]

11. [scena 11]

12. [scena 12]

13. [scena 13]

14. [scena 14]

15. [scena 15]

16. [scena16]

17. [scena 17]

18. [scena 18]

19. [scena 19]

20. [scena 20]

21. [scena 21]

22. [scena 22]

Epilog 23. [scena 23]

Epilog 24. [scena 24]

Modnie urządzone mieszkanie – wszędzie starannie dobrane akcesoria, niebanalne oświetlenie, konsekwentna kolorystyka – znak, że zamożny i niestary właściciel powierzył swoje wnętrze profesjonaliście. Uwagę zwraca duża ilość sprzętu audio w interesujących konstelacjach i miejscach (choć nie brakuje i telewizora).

Być może właściciel mieszkania jest wytrawnym audiofilem, a może, po prostu, jak większość ludzi, boi się ciszy i lubi, żeby mu „coś grało” przez cały czas.

W łazience – radio wbudowane w ścianę.

Gregor Senso budzi się z „niespokojnych snów”

w łóżku z modną pościelą, w piżamie stanowiącej barwne pendant do ścian sypialni.

Wstaje, idzie do łazienki i machinalnie włącza radio,

z którego płynie łagodnie ożywiająca muzyka.

Senso bierze szczoteczkę do zębów, nakłada na nią pastę i starannie myje zęby. Dopiero teraz odkręca wodę i nalewa do szklanki; jeszcze tylko płucze szczoteczkę pod strumieniem wody i teraz nabiera wody do ust.

W radiu rozlega się ostry, agresywny dżingiel.

Radio

(dziarsko, lecz beznamiętnie)

Informacje Poranne. Jak podają agencje, już (z naciskiem) DWA TYSIĄCE osób zginęło w wyniku powodzi, jaka nawiedziła meksykański stan Puebla.

Nie wiadomo, co się stało, lecz oto Senso z wodą w ustach nagle zaczyna się dusić i dławić,

woda wypływa mu z nosa i ust

–

w dodatku wygląda na to, że jest jej znacznie więcej, niż mogłaby pomieścić szklanka, czego Senso akurat nie może zauważyć, ponieważ zajęty jest, by tak rzec, walką z żywiołem.

Radio

(sucho)

Ulewne deszcze, jakie nawiedziły Meksyk spowodowały zalanie wielu wiosek i pól uprawnych.

Woda zalewa twarz Senso rozlewa się na podłodze i ciągle jej przybywa.

RADIO

Większość ofiar utonęła ratując swoich bliskich w czasie kulminacyjnej fali powodziowej.

Na wpół uduszony, czy raczej: utopiony,

Senso odruchowo dotyka ręką radia.

Dotknięcie sprawia, że radio milknie.

Senso wykrztusza wodę. Oddycha głęboko, patrzy na swoje odbicie w lustrze

–

pobladłą, przestraszoną twarz.

Kręci głową z niedowierzaniem. W końcu uśmiecha się do siebie krzywo.

SENSO

Idiota!

"Przemiana 1999/ Lidia Amejko"

"Przemiana 1999/ Lidia Amejko" · Wersja dla teatru TV

"Przemiana 1999/ Lidia Amejko" · Wersja sceniczna

Wersja dla teatru TV

Wersja sceniczna