Opis źródła:
Opis źródła:
Wszystkie zmiany
Wszystkie właściwości artefaktu
Znów pełno wypadków na kolei. Babę zabiliukatrupili.
A niech to świnia połknie. Dłużej nie mogę.
To przez nogę.
Mówię: a niech to świnia połknie. Z, z tym dramatycznym, pełnym wyrazu oczekiwaniaem, narzuconym nam przez autora,! Przepraszam: pana dyrektora Rolasa.
A może ktoś jednak przyjedzie? Jakiś zbłąkany, szukający kresu swej drogi.
On mówi jak święty Cyryl!
Sterczymy już tak trzy doby bez ruchu.
Bezruch jest pozorny, bo krąży w nas krew, ruszają się nam nozdrza, a hotelowe serca biją wiecznie w naszych piersiach.
Ja też mam lekko tego tego lekko dosyć. Pic-fotomontaż czyli ryba po grecku.
Czego?
Ryba.
Acha.
Nooooo!?
To naprawdę nie ma sensu, panowie. Ta myśl nas do niczegodo niczego nas Brzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) nie zadoprowadzi. Jest błędna jak oczy rycerza Horiana Twarzykrzywa. Wydaje się nam tylko, że na kogoś lub na coś czekamy: na coś, co może się nam przydarzyć, i urozmaicić życie., Zzaspo koić nabrzmiałą w nas żądzę przygód. Lecz to tylko w nas samych zbyt rozwinięta w nas samych imaginacja! Fantazja, którą stara się w nas rozbudzić szanowny Mesje Rolas – jest chora!
Pan coś mówił?
Nie, nie. Trochę o chorobie, przyjacielu. Narzekam na reumatyzm.
Potem będzie pan narzekał. Tu nie ma lekarza.
To w ostateczności.
Nie, nie, nie.
Uwaga! Nareszcie ktoś idzie! Naprawimy nasz hotelowy deficyt.
I dach nad hotelem!
Tak! i I dach.!
No, próba się udała. Spocznij panowie!
Wie pan, mamy lekko już trochę dosyć tych pańskich prób. Tu nie teatr. Dniami całymi stoimy na hotelowych stanowiskach po to, by po chwili usłyszeć ten pański przeklęty megafonmagnetofon, a przyjezdnych jak nie ma, tak nie ma. Mamy dosyć Dosyć mamyBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) tych ciągłych ćwiczeń wyobraźni! Tego poszukiwania świata w nas samych! Malarstwo prymitywów mi nie odpowiada. Wolę Mondriana! Gdyby jeszcze jakaś geometria wykreślna, neoplastycyzm – to rozumiem. Ale wciąż to samo. Wciąż ta sama megafonowa magnetofonowa taśma.
Nagrania kosztują, a taśmy brak, drogi Cesarzu…
…Fusmiku. Ho, ho, u mnie, w świętej pamięci cesarstwie nigdy nie brakowało magnetofonowej taśmy, ani też makaronu. Wielkie moje mowy, manifestacje, kwiaty od dzieci, wrzawę wiwatujących na rzecz cesarza tłumów, wszystko nagrywałem na makaron. Przepraszam. Na taśmę magnetofonowąmagnetofonową taśmęBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem).
No tak, ale pańskie cesarstwo upadło z hukiem. Teraz taśma ma nagrywa wiwatującą rebelię i wrzeszczące tłumy republiki!
Hast recht! Tak. Wszystko przez Madame Kristinę. Gdyby mnie obudziła wówczaswówczas obudziła, to bym dalej nagrywał o monarchiię, na taśmieę.
Wszystko przez pannę Kristinę. A to rzecież idiotka! Debilka!
Pan coś mówił o naszej hotelowej służbie?
Nie. Skądże. Mnie łamieŁamie mnieBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) reumatyzm. Mówiłem tylko, że ten reumatyzm właśnie to idiota.
Zostaw go. On zwarjował.
Acha.
Fakt. Mnie też coś strzyka. Jakby agrafkaą.
Pamiętam, jak mnie strzykało przed I wojną. Łuna była na biła po niebie od zachodu słońcasłońca zachoduBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem), a mnie strzykało. A I pogoda jak drut.
IA nazajutrz wybuchła zapewne wojna, tak?
A tak... Wybuchła. Jeszcze jaka! To moje strzykanie było ostrzeżeniem!
Przed groźbą wojny?
O boju wiem? Tak z tego wynika. Wernyhorę też podobno strzykało.
Idiota. Debil na krzywych łapach.
Mówię, że reumatyzm mnie łapie. W łapy.
Pan powiedział, że idiota? Że debil na krzywych łapach?
Ach, prawda. Chodzi mi o to, że to debil wygrał tę wojnę!
Mam nadzieję, że nie chodzi panu o ostatnią wojnę mego cesarstwa?
Oczywiście, że nie!
Najgorzej to z ludźmi o twarzach imnbecyli. Nigdy nie wiadomo, czy taki naprawdę nie rozumie, czy też tylko udaje! Stąd, toa ich ciągła do nas nieufność. Stąd, te ich ciągłe podejrzenia! Doszukiwanie się aluzji nawet w samym fakcie swego istnienia.
Można już wyjść?
Co on gada?
Pyta, czy może już wyjść.
Niech wyłazi. Gości nie ma.
Wyłaź pan!
Czekamy na pana!
Wyleciała mi szczęka w tej zbroi. Tyle godzin bez sztucznej szczęki. Mój boże…
Pojedynkuj się pan na miotły. Mówiłem już raz panupanu już razBrzmienie powstałe w wyniku zapisania zmiany szyku za pomocą cyfr nadpisanych nad wyrazami (niebieskim długopisem), że należy trzepać mieczem dywany albo zęby w mieczu porobićporobić w mieczuBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) i piłować ludziom drzewo na opał!
Trzepać mieczem dywany? Drzewo na opał?! Dobrze, że mój hufiec tego nie słyszy, nie mówiąc o pannie Andromedzie.
Nie ma pan kolego, papierosa? Jakiegoś choć peta?
Niby skąd?! Mesje Rolas nam przecież nie płaci!
Dziwaczne tu stosunki panują. To przecież przemoc! Kindnaperstwo! Biedna moja matuś – królowa… Biedne moje kochanki! Biedny adjutant!
W ogóle nie ma stosunków, proszę Cesarza. Pan, ten gwałt nazywa stosunkiem?
...Hodują mnie, cesarza jakSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym w hotelu jak australijską palmę dla reklamy i papierosów jeszcze za to nie dają. Gdyby Kopernik o tym wiedział…
I pana hrabiego także tu hodują!
Trudno porównaćywać wprost rolę hrabiego z do roląi Cesarza!
Pan uważa, że moja rola gorsza, panie…
…Cesarzu! Fusmik II, jestem! Gorsza, nie gorsza, nie mówię tego, ale co cesarz, to nie hrabia. My nawet mamy, proszę pana, nasze cesarskie cięcia!!
Tak. Role mamy dzisiaj podobne. Stanowiska zdetronizowanych feudałów. I nie powiem, żeby pan grał swoją rolę lepiej niż ja.
To osądzi publiczność.
(do publiczności)
Ale jej nie ma. Puste krzesła.
Prawda. Publiczności nie ma, lecz może zawitać do hotelu. A mMoże przyjedzie jednak jakiś gość!? On mnie oceni oceni mnieBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem) uczciwie!
Pan jeszcze w to wierzy? Żyje pan nadzieją podobnie jak ten głupiec
A czemu mam nie wierzyć.? Dziś trzeba wierzyć, albo udawać, że się wierzy. Wara, nauka i cnota wytyczała zawsze moją drogę.
To było kiedyś. Dziś jest pan zwykłym gnojkiem.
Czym, proszę? Pan powiedział coś po francusku? Jest pan lingwistą?
Jest pan niczym! Jest pan powietrzem, które co pewien czas głosi, że jeszcze jest cesarzem!
Powietrze nie umie mówić.
Widzę, że pan mnie nie rozumie.
Staram się nie rozumieć. Nic więcej. To moja gra.
Kto... gra?
Ot, tam daleko, Jakby na flecie. Pastuszek.
Nie słyszę.
(podchodząc) A może w piersiach mu gra?
…„Tak ucho natężam ciekawie, że słyszę nibyAutor najpierw dopisał słowo „niby”, a następnie je wykreślił (czerwonym długopisem) głos z Litwy. Jedźmy. Nikt nie woła”.
Pan wołał?
To nie ja, To poeta.
… ktoś jedzie?
Nie. To metafora jednego poety., dotycząca ciszy.
Panowie mnie oszukujecie! Precz mi z hotelu! Dość tej inteligenckiej gry towarzyskiej!
Ten pan mnie obraża!
Broń się! Niech żyje Cesarz!
Przewidziałem tę rewolucję! Widzę, że służba hotelowa jest niezdecydowanaSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym niezdyscyplinowana. Jakieś fermenty, aluzje, obrazy! Musicie się uodpornić. Albo asymilacja czyli bagno, albo uodpornienie, czyli pływanie po bagnie.
Uodpornienie? Na co?
Na nasze chamstwa!
Pan mnie wołał, Mesje Rolas?
O panu nie mówiłem. Pan stanowi wyjątek wśród chamów. Jest pan porządnym nożownikiem.
Dziękuję.
Co robimy, szefie?
Walcz pan z własnym cieniem, który pana prześladuje!
Pomysł całkiem dobry.
Przestań pan!
…Ja chcę do mamy!
Cooo?!
Ja chcę do mamyyy!
Oszalał pan?
On nie oszalał. On rzeczywiście chce do mamy.
No, no, no!
Niech Cesarz go puści, bo damy Cesarzowi w szczękę.
Mesje Rolas nie lubi takich żartów.
Tak. Rzeczywiście nie lubię takich żartów. Pan jest schizofrenikiem. Pan mnie obraża, dotyka i fizycznie i moralnie! Ten hotel ma tradycje, proszę pana. Ja nie pozwolę się byle…
…Cesarzowi…
…Cesarzowi, chwytać sięAutor najpierw dopisał słowo „się”, a następnie je wykreślił (czerwonym długopisem) za klapy. Ja pana… ja panu… ja pana…
Pardon, Mesje Rolas. Pierwszy raz mi się to zdarzyło. Moja równowaga psychiczna, która imponowała nawet wrogowi, w tym lokalu, została zachwiana.
Tylko bez ilustrowaniaatywności. Dziś moda na obstrakcję.
Sodowa? Dziękują.
Widzę, że się pan naprawdę chwieje. Wybaczam panu tę napaść. Za karę proszę klozet wyszorować!
Ja też chcę do mamy!
Pan zwarjował?
Nie zwarjowałem. Po prostu chcę do mamy i tyle.
Na klęczki!
Co!?
Na klęczki. Do kąta, na klęczki!
Na groch czy na fasolę?
Na groch!
Ja chcę do mamy! Ja chcę do mamy!
Nie radzę gadać, bo będziemy tak klęczeć 3 dni jak na odpuście.
Będziemy?!… Pan…
Tak. Będziemy! Ja też klęczę, tylko w myślach.
Ach. Pan wierzący!
Jak nie ma gości, to wznoszę modły. W tym wypadku jednak modlę się o rozsądek dla pana.
Ale nie na grochu.
Oczywiście, że nie. Zresztą, Milczeć i nie gadać!
Pogładzić!…
Za co?
…Pogładzić rycerza! Rycerz dobry, rycerz dobrze się sprawuje, rycerz nie chce do mamy…
Ja chcę do Andromedy!
Pan widzę, że zbyt sięsię zbytBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) nad sobą roztkliwia. Pan zapomina, że to 20 wiek!
A, rzeczywiście. No to już nie chcę do pięknej Andromedy. Chcę do mamyyy!
Mesje, barometr spada.
Ściągnąć żagle. Jaki kurs?
Mesje Rolas. Barometr spada!
Pan w to wierzy?
Niebo jak brudna pościel.
Niebo zaciągnęło się.
Samo?
Samo.
Wszyscy stają się tacy sami. Barometr spada. Stąd stan nasznasz stanBrzmienie powstałe w wyniku zmiany szyku za pomocą cyfr nadpisanych nad wyrazami (czerwonym długopisem) podenerwowania. Każdy z nas chce się schronić w ramionach mamy. Powrót do Natury. Hm.
Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale ja też chcę do mamy! Jakieś dziwne, bliżej nieokreślone uczucie: ucisk w gardle, i chęć dotknięcia rąk matczynych! Żeby Gdyby się gdzieś schronić, przytulić do piersi, possać…
Barometr spada coraz bardziej.
(budząc się z zamyślenia) Meldować jak spadnie na ziemię.
Barometr spadł zupełnie.
Gdzie leży?
Jeszcze nie leży, ale spadł.
Jak Jeśli spadł, to pytam, gdzie leży?
Wisi na ścianie.
JakJeśli spadł, to jakże może wisieć na ścianie?
Tak się mówi, Mesje Rolas.
Nie wiem, co się ze mną dzieje, doprawdy! Widzą oczy mojej matki, jej pierś białą i zwiewną.
Ja chcę do mamy, ja chcę do mamy!
A klozet umyty?
Umyty! Lecz to nie pozbawiło mnie uczuć rodzinnych do cesarzycy, matki mojej ukochanej!
Wybaczam panu. Ja też chcę do mamy.
Dziękuję, panie.
Fe!
Słusznie. Pan może się brzydzić, ja nie. U nas w domu była higiena. Już nasza babka…
To wszystko przez ten barometr!
Tak. To przez barometr. Giną różnice nas dzielące, Cesarz utożsamia się z dyrektorem hotelu, a teżn z hrabią! Nawet rycerz woli dawne pieluszki niż własną zbroję. Żyjemy w morzu, lecz dopiero barometryczne ciśnienie przypomina nam o wspólnej naszej bezwładności. Nadchodzi halny wiatr i Oto pewnego dnia wszyscy staniejemy się tacy sami! Wystarczy wspomnieć stan podniecenia Mesje Rolasa, żeby…
Oni nie. Ich nie dotyczy ciśnienieciśnienie nie dotyczyBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem). Oni prawom Natury nie podlegają. Chyba jakieś trzęsienie ziemi albo łomem ich. Za gruba ich skóra. Za gruba ich skóra. Chyba że jakieś trzęsienie ziemi albo łomem ich po głowie.Brzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) oraz dopisania wyrażeń „że” i „po głowie”
Co pan Pan cośBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem) oraz dopisania znaku „ś” mówił?
Mówię o mamutach tkwiących jeszcze w pokładach węgla. Łomem mamuta!
Faktycznie. Ta wspólna nasza chęć, pow rotu na łono Mamy, należy traktować jako metaforę. Zatarcie się naszych poglądów politycznych, i idei, osobistych niuansów, i dążeń artystycznych! Nagle, wszyscy stajemy się tacy sami, podobnie jak gipsowe seria popiersi wielkich przewódców. Odrzucamy korony, tytuły, i chcemy do mamy! Wprost w łono Natury. Nasze wewnętrzne zegary wracają do godziny wyjściowej. Żyjemy, moi panowie, na cuglach Natury…
Ee, filozof z pana i to prymitywny. Jakie cugle, jakie zegary? Pan jeździ na koniu? Reperuje pan zegarki?
Trochę.
Zaraz to widać.
Panowie, ja chcę do mamy…
A nie mówiłem? Zegar Natury. NIŻ!
Niż, co?
Niż, jako dół. Niż barometryczny. To niż barometryczny nas utożsamia! Budzi się w nas ten sam zwierzak.
Piękny tytuł na książkę: „Gdy wstaje zwierz”, albo „gdy budzi się zwierz”. Lubię kryminały, n.p. taki „Hamlet”…
Pan coś mówił?
Mówi żełem, że „budzi się w nas zwierz”!
Jest pan dosłowny, jak nigdy, mój przyjacielu.
…Ten, to samo…
Tylko te chamy milczą. Wolą milczeć, niż coś głupio powiedzieć.
Teraz, gdy się mówi – oni milczą. Przypominają milczenie skał, milczenie morza przed burzą. Chcąc uchodzić za sentymentalnych, milczą i tylko czekają, by się człowiek przed nimi uzewnętrznił. By wylazł ze swojej skorupy, by się roztworzył przed nimi. Wówczas go nogą jak ślimaka zmiażdżąnogą zmiażdżą jak ślimakaBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem). Oni milczą przed westchnieniem nadchodzącej burzy! To groźne!
Jakby wzdychali!
E, zdaje się panu. Draby nie wzdychają. Draby robią coś o wiele bardziej konkretnego.
Nie. Ja tylko tak. Zresztą to nie ja, a oni.
To oni?
To nie oni! To burza!
(szeptem)Słowo widoczne pod skreśleniem maszynowym
…On w poprzednim wcieleniu był chyba lwem…
(szeptem) Lwem, albo psem.
…Nie widziałem takich psów…
…O, bo to bo dawno. W poprzednim wcieleniu tego rycerza!…
…a ten był baranem?
Pan znów narzeka na cesarstwo?
Podejrzana historia! Hotel dla zwierząt! Gdzie ja jestem? Czy ja śnię?
Nagle, wiszący na ścianie barometr z hukiem spada na ziemię. Pogoń przerywa urywa się, wszyscy wstają i patrzą. Ktoś zbliża się do leżącego na ziemi barometru.
… Zleciał…
...Nie wiem, co się nam wszystkim stało.? Przed chwilą, jakby obudził się we mnie – zwierz! Poczułem szalony apetyt, zjadłbym kości Hrabiego, nie przeszkadza mi jego wychudłe ciało, jeszcze teraz czuję ten apetyczny jego hrabiowski zapach.
A ja, poczułem dziwny i liryczny zapach trawy. I jedynie lęk, lęk przed lwem, przegonił mnie z murawy…
Ja tam nie bałem się nikogo. Wciąż szukałem ludzkiego mięsa. O boże, jak pięknie panowie pachną. Precz z szaszłykiem. Wolałbym pański pośladek z ryżem, lub sosik z tych Drabów.
A ja znów poczułem, że dziwnie ogon mi się pręży i wąsy najeżyły mi się, jak igły sosny.
Prawda. Tak dziwnie świeciły panu oczy…
…To od dzieciństwa.
…Lecz pańskie oczy teraz, jakby gdyby były zielone, romantyczne…
Naprawdę, to niebywałe, drogi Hrabio! Nigdy mi się coś takiego nie zdarzyło. A może, to znak, że ktoś do nas przyjedzie? Jakiś na przykład… magnetyzer?
Jaki tam magnetyzer?! Halny za oknem wieje. Burza idzie, panie.! Może ona i magnetyzer.
Barometr zleciał według rozkazu, mesje.
Na ziemię?
Na ziemię, to znaczy na podłogę.
Sam?
Widać sam. Rtęć wyskoczyła z niego!
A I za oknem… nikogo?
Nikogo. Tylko burza idzie, mówię.
To dziwne doprawdydoprawdy dziwne. Giną nasze poglądy, kierunki w malarstwie, sposób trzymania popielniczki przez rycerza, poszczególne nasze gusty i… nagle wszyscy stajemy się zwierzętami, jak na początku! Jakieś rozidywidualizowani? Roztargnienie Natury?
Niby, ja?
Si.
Przy wojsku. W kazernie.
Acha! Służyliście w wojsku…?
Już 10 lat było jak minęło.
A po wcieleniu do służby wojskowej!?
Potem pracowałem na służbie u wielmożnego pana.
Acha. Pamiętam.
Jak można „pracować na służbie?”
Im, drabom wszystko można.
Nic nie rozumiem. Dobrze, że w poprzednim wcieleniu ten drab nie był owczarkiem, bo pilnowałby poprzednie baranie wcielenie swego dyrektora Rolasa.
Ktoś nadchodzi?
To tylko burza nadchodzi. Mówiłem.
Teraz, to może się nam interes spalić.!
Jaki interes?
No, ten hotel.
To nie nasz interes. To pański interes!
DRAB I …Prawda, że to pańskie…
Nasz wspólnyOdręczne wyróżnienie wyrazu przerywaną linią (niebieskim długopisem) interes. Nie jestem kapitalistą. A z czego to żyjecie, panowie?
Prawda. Prawda. Gada jak ksiądz.
Prawda. U nas jak gdy ksiądz sekretarz…
Przydałby się tu piorunochron!
A no! Bez piorunochronu, to nawet stodoła się spali! Pamiętam jak trzasnęło w wygódkę, to nie było co zbierać!
…Z chłopa?
Z jakiego tam chłopa! Chłopy to idą sobie za stodołę! Z baby.!
A baby nie chodzą za stodołę? Hm, u nas we Francji…
Widać, nie chodzą.
A u nas tam, jak piorun babę naelektryzuje, to baba krzyczy.
Piorunochron jej trza.
To może pan wyjdzie jednak na dach?
Ja? Oszalał pan? Teraz? W czasie burzy?
Właśnie, o to chodzi! O bezpieczeństwo! Hotel nie ubezpieczony. Będzie pan miał udział w naszych zyskach.
W jakich zyskach? Chodzi o giełdę?
Nie, o hotel! 300 pokoi, 1 łóżko, służba i szalet.
Mówi pan to przy świadkach?
Wszyscy przecież słyszą.
Stanie pan na dachu przy kominie, miecz podniesie pan w górę, a każdy piorun zejdzie po mieczu przez komin przez komin zejdzie po mieczuBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) do pieca.
Pomysł dobry. Zbroja żelazna, odwaga wewnętrzna… możliwość rehabilitacji…
Walczyć z piorunami!? Przecież to don Kichoteria!
Służba nie drużba! Nie wszystko bywa w życiu przyjemne! A pan myśli, że tym Drabom przyjemnie ścielić to łóżko? A robią to z myślą o awansie…
O awansie? A na co ja mogę, z przeproszeniem awansować, będąc piorunochronem?
Na… antenę telewizyjną. Niech pan spojrzy na dachy. Mamy XX wiek!
A udział w zyskach… będzie?
Będzie!
No dobrze. Zgadzam się. Tylko przydałoby się coś do czytania. Jakaś gazeta.
Na deszczu?
To może być gazeta przeciwdeszczowa. Zresztą ja mam tarczę…
Takie gazety przeciwdeszczowe nie wychodzą.
No to może coś ze sobą do jedzenia?
Na taki deszcz!?
To może być przecież przeciwdeszczowe jedzenie! Zresztą mam tarczę, powtarzam.
Chyba najlepiej dać mu przeciwdeszczowąAutor najpierw dopisał (czerwonym długopisem) słowo „przeciwdeszczową” na końcu kwestii, a następnie zarysował zmianę szyku (niebieskim długopisem) wodę
Wodę, to ma on na dachu.
To może dać mu tylko miseczkę. Jakąś popielniczkę?
Dostaniesz pan miseczkę na wodę.
Przydałaby się kiełbasa.
Dajcież mu kiełbasy.
Kiełbasę zjedliśmy 5 lat temu. Ale został wąż pożarniczy. Jego Hotelowa Eminencjo!
Chcesz pan ten szlauch?
…No wie pan! Po co?
Kiełbasy niestety nie ma! Jest szlauch!
A może jakieś orzeszki? Lubię kontemplować na deszczu gryząc orzeszki.
Niech pan przestanie zawracać głowę! Powiedziałem: nie ma!
Już idę, tylko płaszcz założę.
Ci ludzie starszej daty są tacy dumni! Wieka mi rzecz! Piorunochron! Phy!
Duma jest cechą człowieka.
Pan tu ma jeszcze coś do powiedzenia?
Och, zapomniałem, że nie.
A może ktoś jednak przyjedzie? Taki deszcz.! Ludzie muszą przecież gdzieś nocować?
…Prawda, oj, prawda…
Biją, oh wkoło ale obok mnie. Jasno jak w dzień. Chryste!
Dobrze,, tTylko nie łap pan piorunów gołą ręką. Jeśli już, to przez chustkę!
Ręką nie, ale mieczem chyba można.
A nikt tam z daleka nie jedzie?
Nikogo nie widać, choć daleko jakby pociąg się przesuwałprzesuwał sięBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem).
I co jeszcze?
Widać chmury. Idą tak nisko, że za chwilę nie będzie nic widać!!
…Siła wiatru?
Oj, siła! Siła!!!
Tylko nie zleć pan! Wsadź pan nogę w komin, żeby pana nie porwało! Piękna Andromeda nie przebolałaby tego!
Hej tam!!!
Hej tam! Panie Horianie!
Horuś! Horuś!
Może go zabiło?
Jakby jakaś kula ognista przemknęła w dół po rynnie. (zdejmuje czapkę) To chyba kulisty duch śp. Horiana.
Hej, siup…
Co?
No, hej siup. Siupnęło mu się. A tyle już wytrzymał!
Kula niebieska była dla niego nie łaskawa. Czego artyleria ziemska nie zrobiła, uczyniła artyleria boska.
No pewnie. Nie ma się czego dziwić! Każdemu może się to zdarzyć.
Prawda.! Pamiętam jak Macieja trzepnęło, to nie było po co go oddawać.
Kto trzepnął?
Maciejowa.
A piorun?
Piorun też, ale potem.
Piorun?
A jakże. Piorun, i to jaki! Z wierzby wyskoczył!
Jak wiewiórkę piorun trafi, to skacze z wierzby i nie patrzy, czy kto idzie.
Może to był kot? Miauczał?
A kto go tam wie. Pioruna nie rozkręcisz.
Trzeba było walerianą popróbować.
A u nas, to u nas jeden chciał piorun rozłupać. Wziął siekierę.
Spaliło go?
Oj, spaliło na śmierć. Jeszcze świeci na Zaduszki.
Zdaje się, że ktoś idzie.
To tylko wiatr i woda szumi w rynsztokach.
A Mmoże, by wyskoczyć po zbroję Horiana?
Idź pan.
Ja nie, ale Draby.
(groźnie do Draba II)
Idź po zbroję, mówię!
Spaliło go?
Spaliło na węgiel kamienny.
Tak, To był twardy człowiek. Miał twardy charakter.
Co niektórych pali na węgiel drzewny.
Na zwierzęcy, chciał pan powiedzieć, mój panie.
Niechaj będzie.
To może schować te węgielki na zimę do palenia w piecu?
Bez serca!
Trzeba schować węgielki do depozytu wraz z walizką Rycerza, a zbroję do muzeum lub postawić przy wejściu z popielniczką!
Już deszcz ustał.
Zupełna cisza. Nawet nie słyszę jak myślę.
I nikogo?
Nikogo. Tylko woda płynie i nieczystości.
I spać się chce.
Tak. Wartałoby się położyć, dopóki ktoś do nas nie przyjedzie.
A może by się tak przebrać?
Przebrać? Za W co? Za ducha?
Zaraz, za w co. Mówię, że może by się tak przebrać i poaktorzyć? Ech! Żeby tak sobie trochę poaktorzyć, dałby bóg!
A pan nie podałwał tego w aktach personalnych. Mogą być zawodowe nieprzyjemności.
Cesarz zawsze żartuje od chwili kiedy umarł.
Niby ja umarłem?
A co, ja? A nie pamięta pan bitwy pod Picos?
Nie, nie pamiętam.
Pod Picos? Fatalna nazwa.
Pan nie pamięta, bo w przeddzień bitwy pan zginąłzginął panBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem) z rąk skrytobójców.
Widzę, ma pan dzisiaj skłonność do figlówi. Wpierw te barometry, a teraz jakaś fatalnieWyrażenie widoczne pod skreśleniem maszynowym jakieś fatalnie brzmiące – Picos.
Ach, gdyby tak trochę poaktorzyć! Rękę tajemniczo podnieść, monolog powiedzieć! Jakaś peruka, jakieś wąsy, brawa, róże, koniak!
Jak mam to rozumieć?
Ten człowiek myśli o jakimś teatrze amatorskim. To nienormalne w naszych sferach. Nigdy na nim nie oprę mego cesarstwa! A starał się o rękę mojej córki!…
…Raczej o jej nogę…
Swoje cesarstwo może pan na nim oprzeć. Gorzej takim facetem podpierać hotel.
Czy u pana w hotelu nie gościli nigdy kolejarze?
Nie. Nie pamiętam. Na pewno nie.
Hm...Coś, jakby przez mgłę. To chyba był sen. Śniło mi się chyba kiedyś, jakbym był kolejarzem. Zresztą, gdyzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna nasz sen? Gdzie zaczyna rozpoczyna się tafla snu – jak metaforyzmcznie, mawiał poeta? Nikt nie wie. To tak, jak dzień i noc. Światło życia niby to samo, tylko cienie w nocy inne.
Światłocienie? Ach, pan maluje!?
SłowamiJęzykiem, panie. I to od czasu do czasu.
On językiem maluje podłogi!
No, no, bez aluzji!
Pan żartuje! Czy poprzednio nie nazywał się pan przypadkiem …Figelman?
Goście mogą być, powtarzam. To wszystko zależy od pana!
Pan chyba donaprawdęy oszalał! Tyle lat czekam na gości i nic. Służba wymiera. Wszędzie brody pajęczyny. HaszczePisownia oryginalna. Siwiejące od kurzu dywany.
A gdyby się tak przebrać i wejść?
Przebrać się? Pan z jasełki? Jest pan szpiegiem Heroda?
Tak, pamiętam. Po obiedzieWyrażenie widoczne pod skreśleniem maszynowym Hrabia Do obiadu zawsze się przebierał. Raz włożył na głowę abażur.
Do obiadu?
Nie. Na głowę.
Nie do obiadu! Przebrać się np. za przyjezdnego i wejść przez te pańskie hotelowe drzwi. Radość panu sprawić. Rozwinąć pańskie koncepcje z tym ukrytym magnetofonem… Małe powitanie klienta, meldunkipotem zameldowanie, Mmiękkie łóżkoa, służba, miły dyrektor…
Pan chce się przebrać i wejść do hotelu? Jako przyjezdny? Jako długo oczekiwany przez nas gość? Czy, tak? Kochany! że na to wcześniej nie wpadłem. A jednak fantazja się w panu wyrobiła wyrobiła się w panu fantazjaBrzmienie powstałe w wyniku zarysowania zmiany szyku za pomocą cyfr nadpisanych nad wyrazami (niebieskim długopisem). To przecież rozwinięcie mojej genialnej myśli z magnetofonem.
Pan prowadził szkołę? Był pan nauczycielem? Zasiadał pan na wywiadówkach?
To metafora. My bohaterowie legendami wychowujemy pokolenia…
…Dostaje pan za to pensję? Nauczycielski grosz?
Niestety, nie.
Pan za darmo pracuje? Społecznie?
Tak. Ofiara na rzecz ludzkości, mój panie. Trzeba coś ludzkości dać. Jedni dają nową modę noszenia krawatów, inni tylko własną historię.
Ja tam wolę prowadzić hotel, panie-profesorze.
I co pan z tego ma? Długi, Urząd Skarbowy, kontrolerzy…
Lecz ja także tworzę legendę. Dla reklamy hotelowej.
O czym?
O panach. O pobycie szanownych panów w moim hotelu.
O nas?
Tak. O was! Może nareszcie ktoś z publiczności nas odwiedzi. Łóżko na scenie jest puste. Wciąż tłok mieszkaniowy, hoteli mało, teatry przepełnione, pociągi także samo…
A więc to wszystko co tu oglądamłem, było nierealne?
Sam nie wiem. Chwilami wydaje mi się, że tak, a chwilami, że nie. Jak życie.
Idzie!
Ufff! Ale leje!
Gdzie leje?
Kogo?
Na dworze leje jak z cebra. Przecież wie pan o tym z poprzedniej sceny.
Prawda. Zapomniałem.
Jest pokój?
Chodzi o pokój z łóżkiem.
Taki. Jest ten. mamy. Ten Odpowiada panu?
Może być.
Może coś o kolei? Jakieś intymne zwierzenia?
OA, o kolei można pomówić.
Pan coś mówił?
Mówię, że podróże kształcą.
Niech pan rozwinie tę kapitalną myśl!
Człowiek jeździ i się kształci.
Pan widocznie dużo czyta?
Rozkład jazdy od czasu do czasu. Czasem ktoś zostawi gazetę.
Może coś o resorach?
Resory u nas stare. Nie daj boże zająć miejsce nad kołami. Resort o tym wie, ale resorów nie zmienia!
Kładź się pan spać, jeśli pan improwizować nie umiesz!
Tak trudno być aktorem! Nawet w życiu. Tfu! A co dopiero wymyślać coś na scenie.
Ach, jak mi się spać chce! A wczoraj śniła mi się jakaś panna Krystyna. Gdyby się ten sen powtórzył! Tylko czy operator- mój mózg wyświetli to samo?
No to siup.
Niech będzie siup.
Bierzcie za rogi
Nie puszcza.
Co nie puszcza?
No, łóżko nie puszcza!
Łóżko!? Może jeszcze raz!
Nie puszcza i już.
Widać przyrosło.
Kiedy zmienioano ostatni raz w hotelu pościel?
Było ze dwa roki nazad.
Po wyjeździe Hrabiego?
Panie, taki on i hrabia, a siusiał do umywalki.
Widać pęcherz miał chory.
A może jeszcze raz?
No to cyki! spróbujmy.
Nie puszcza, panie!
Widać przykleili, żeby nie zginęła.
Kto przykleił?
A licho wie. Ja nic nie wiem, panie. Ja nic nie widziałem, ale pan Casso z administracji, jak robi remanenty na Nowy Rok, to czasem przykleja, żeby nie zginęłoa.
…Widać taki u niego kancelaryjny zwyczaj!
Panowie! Wierzę w waszą siłę! Nigdy jednostka nie jest w stanie unieść tego, co społeczność! A my tutaj, w tym hotelu tworzymy pewną społeczność i gdy tylko naprężymy wspólnie nasze mięśnie…
Co on chce naprężać?
(do Draba I-go)
Mięśnie!
Nie gadać tam w szeregach. Gdy naprężymy nasze mięśnie, to pod moim przewodem…
Ma rację. Widziałem jak podnosili faceta na ołówku. Przyjechał kiedyś taki do naszej klasy i kazał się podnosić! Wetknęli mu ołówek pod stopy, a on kazał tylko namnam tylkoBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) wciągać powietrze. Mediak, czy co?!
No, to siup!
To, siup!
Aaaa! Mamusieńczku!
… To pan nie wyjechał?
… To pan nie wyjechał? To pan nie wyjechał…?
To pan…
… To pan nie wyjechał?
To pan nie…
Głośniej! To pan nie…
…Wyjechał?
To ja mam w tekście, że on nie wyjechał?
Tak, pan! Mówi pan, że pan nie wyjechał.
… Że ja nie wyjechałem?
Tak pan! Ale że on nie wyjechał.
Nie pan.! Ale, że on nie wyjechał! do cholery!
Kto,?! cCzy pan oszalał?
"To pan nie wyjechał?!!" "To pan nie wyjechał?!!"
Ja miałem wyjechać? A niby po co, mój panie?
Właśnie!
"To pan nie wyjechał", mówi nie pan, a pan!
Nie, nie wyjechałem!
To "pan nie wyjechał", mówi pan!!!
Powiedział, że nie wyjechałem.
„To pan nie wyjechał”, mówi pan?!!!
Mówię, że nigdzie nie wyjechałem. I już nie mam zamiaru wyjeżdżać.
Przecież napisane jest, że mówi pan do Hrabiego: "to pan nie wyjechał?""
Panie! Ja pana wyrzucę z tego hotelu, z teatru! Pan jeszcze mnie nie zna! Ja pana zniszczę! Ja pana rozszarpię na kawałki! Czy pan oszalał?! Czy pan wie czym to grozi! Czy nie zna pan dyscypliny aktorskiej?! Nie chce pan mówić swojej roli?
Panie reżyserze, to zabronione, aby sufler zadawał tego rodzaju pytania: „to pan nie wyjechał, mój panie?”
To było w trybie rozkazującym, a nie pytającym.
No proszę! Jeszcze będzie mi tryby podpowiadał! Pan jest mechanik czy sufler?!
Panie! Ja pana… Pan chyba jest pijany! Pan teatrowi odbiera publiczność! Naraża pan nas nas panBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) na kompromitację! Proszę natychmiast przeprosić publiczność! Natychmiast!
Niby, za co? Niech sufler przeprasza publiczność!
Proszę natychmiast przeprosić publiczność! To jest niedopuszczalne! Przez pana w trzecim akcie, nie weszła z monologiem Madame Kristina! Przez pana sztuka nie ma zakończenia! Najważniejszej pointy wszystko wyjaśniającejwyjaśniającej wszystkoBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem)! Przez pana Madame Kristina nie wzruszyła publiczności i nie odbył się nasz kapitalny i dowcipny finał! Panie! Ja zwarjuję! Ja pana powieszę! Ja pana nie chcę oglądać więcej w teatrze! Proszę przeprosić publiczność. Powtarzam: natychmiast proszę przeprosić publiczność!
(bezczelnie) Niby za co? Hę!?
Bardzo państwa przepraszam. To jest naprawdę ostatni incydent w roli tego marnego człowieka.
Panie Horianie! Czemu pan bez pozwolenia opuścił w czasie burzy zbroję?
Spóźniłem się wrócić do zbroi! Lecz cóż miałem robić na dachu!? Źle napisana sztuka, autor pozbawił mnie tekstu, poszedłem więc na chwilkę do garderoby. Nigdy się nie spóźniam, zawsze udaje mi się przed końcem burzy zdążyć z powrotem na scenę. Inspicjent mnie zawsze zawiadamia silniejszym grzmotem. Lecz dzisiaj, magnetofon był słabiej nastawiony, lub drzwi od sceny zamknięte!. Bardzo państwa przepraszam!
… Pan znowu pił?
… Mleko.
Był pan w bufecie, tak?
Tak jest, panie reżyserze. Powtarzaliśmy z Madame Kristiną naszą pantomimę.
… Ohydny!
Ja spowoduję, żeby pana także wyrzucili ze Spatif’u. Ja pana zniszczę tam i z powrotem!
To wszystko przez pana! To przez pana!
Pani wybaczy. Każdemu może się to zdarzyć.
…Pamiętam…
Milczeć! Milczeć!
Proszę przeprosić tę panią i publiczność.
Ja nie zawiniłem.
Łotr. Uch! A tak, łotr, ale pan! Niech pana pies połknie! Pan mnie będzie uczyć? To wina koncepcji autora! JakJeśli pan nie pamiętał, to trzeba było kontrapunktem! Bez improwizacji! I Zamechlać!
Pan mnie będzie uczyć! To twoja wina? a także i autora! Każecie mi nam grać takie głupie komedie, a potem macie pretensje, że poważny, stary dobry aktor myli się. A gdzie przeżycie? Podajcie mi kolejarski dziurkacz. Podziurawimy go! Bić suflera! Łobuz! Kanalia! Hej, CesarzuCenzura!
Przepraszamy państwa!
Prosimy państwa o opuszczenie widowni!
…To się więcej nie powtórzy, proszę państwa!
W miejscu łóżka – też łóżko, lecz raczej przypominające Katafalk. Obok łóżka świece. Nad tym dziwnym posłaniem, na ścianie wielka fotografia, ukazująca w półzbliżeniu trzech śpiących obok siebie na łóżku: Rycerza, Cesarza i Hrabiego. Z lewej strony stoi wielka, ponura kadź piekielna, miejsce odpoczynku dla Madame Kristiny. Kadź posiada otwierane wyjście – małą furteczkę. Gdzieś leży jakiś wieniec.
To wszystko zakrawa na groteskę. Latami człowiek siedzi w tej Kadzi kadzi, pokutuje za grzechy i nie. Sama smoła. Ohyda! Żeby chociaż szampon do włosów tu był! Nie, nie nie dbają o klientów… Zupełnie jak w hotelu! że ci się kogoś tam nie obudziło, to zaraz do piekła. Tak to jest, jak człowiek nie ma protekcji, albo znajomości. Gości nie ma, pusto, chwilami wydaje się, że przez słuchawkę telefonu słychać tylko wycie piekielnych wichrów. Nie to co u mesje Rolasa! Poco właściwie Lucyfer mnie tu wynajął? Mnie wykwalifikowaną siłę? Pies z kulawą nogą nie przyjdzie sam do tego hotelu. Człowiek chodzi za życia do szkoły, męczy się, niskie stypendia, 15 par butów zdarłam, żeby zostać telefonistką (właściwie 14, bo w 15-tym złamał mi się obcas, gdy poprawiałam druty). Nawet tutaj nie dają spokoju. Wciąż te słupy telefoniczne. To straszne być za karę telefonistką w piekle. Wolałabym już pracować jako etatowy duch bez premii, straszyć w starych zamczyskach zamczydłach
Deszcz leje, jakby się ktoś powiesił. Dobrodziejka sama? Bez męża?
Sama, albo z dzieckiem, nie pański interes.
E, grzeczna to pani nie jest. A złe… to! Szukam takiej jednej Madame Kristiny. Przenocować tu można?
Tu – można wszystko, byle nie odrazu. A pan skąd?
Wprost z pociągu. Długo się tu jechało.
Pytam się skąd pan przyjechał. Zameldować trza.
Ot, jeździło się tu różnie. Raz na wozie, raz pod wozem, ale najczęściej jako hrabia to osobowy obsługuję. Jak się nabiegam po tych cholernych korytarzach, to nóg się nie czuje. Skleroza stóp. Przepraszam. Narkoza czyli znieczulica.
To niech pan je zdejmie.
Ech, jeździ człowiek, jeździ tymi pociągami na tamten świat i stąd ma pociąg do alkoholu. Gdyby chociaż jakąś doczepili doczepili jakąś cysternę.
Taki zaciszny cmentarzyk, tfe, hotelik. Pani sypia w tej Kadzi? Dziwne przyzwyczajenie…
Lekarz mi zapisał. Reumatyzm. Poco pan tu przyjechał? Włazi pan tu po nocy, budzi pan samotną kobietę, wypocząć jej w Kadzi nie daje. Rzeczywiście, hrabia z pana.
Spójrz pani na moje ręce. Jak z drewna. Proletariusz jestem. Hotel pucuję, a w nocy po pracy śni mi się, że jeżdżę pociągami. Tej baby szukam.
Pan niespokojny! Pan poeta?
Jaki ja tam poeta, panienko. Podróżny jestem. Kiedyś meduzy, a dzisiaj to gołębie choduję. „Poeta, ale nie ta”, jak mawiał pewien drab.
To poco pan tu przychodzi? Na cóż ta terapia? Nie lubi pan nas, kobiet…
Po co, po co. Zaraz po co. Mówię, że tej baby szukam. Pierwszy raz tu mój pociąg stanął, panienko. Płynęliśmy, płynęliśmy po tym oceanie snu, trochę się piło z pasażerami w sypialnym, a tu nagle – wyspa! Stacja! Pełno świateł! Ale gdy się wysiadło, okazało się, że stacja jest tylko ścianą z dykty, a z tyłu ten zaciszny cmentarzyk, tfu, hotelik.
Pan sam, czy z pasażerami? Meldować trza.
Sam. Sam! Pasażerów to u nas nie ma, panienko. A jeżeli są, to nie mówią a siedzą w pociągu i w milczeniu wódę piją. Na przykład dzisiaj, to były baby z odpustu, które zginęły w jakiejś katastrofie.
Czyżby?
Gdzie ja panienkę już widziałem… mój Boże…
Duch?! Pan żartuje!
Tak! Duch zemsty. Tam, wewnątrz. Ale ja tę babę znajdę.
E, też śniło się panu zapewne...
Gdzie tam śniło! Zaraz sen! Sen to najłatwiejsza konwencja, panienko, ale gdzieś jakbym w rzeczywistości panią widział, prawie, że za nos ją trzymał, z przeproszeniem, delikatnie. Lecz przypominam to jak przez dziurę w płocie. Niewyraźnie.
Przez dziurę w płocie? Podglądał może mnie pan jak siedziałam w tej kadzi? Stary zbereźniku!
Ta dziura w płocie, to literacka metafora, panienko. Jak człowiek podróżuje tak jak ja nockami, a w dzień sprząta, to lubi sobie od czasu do czasu pometaforzyć.
Pometaforzyć? Nie słyszałam. Och, już domyślam się! Ale figlarz z pana! Pierwszy raz widzi pan kobietę, i już by pan ją… metaforzył.
Ją nie, ale tak obok niej przenosić jakieś intymne swoje tęsknoty, porównania pełne od stacyjnych świateł, semaforów, szyn wrzynających się w horyzont srebrnym wybiegiem rozwidlonych palców…
...Obok przenosić?
Jakie tu występy, panienko. Masz oczy jak dwie latarnie ekspresu paryskiego, a podróżny taki szybkiego pociągu zatrzymać nie może. Chyba, że by się rozmontowało szyny, albo opuściło semafor. A bufory, to…
A tak, panienko. Oczy jak latarnie.!
I, że rozmontuje pan szyny i podniesie sam pan semafor?
...Opuści, panienko.
...Opuści?
Tak, panienko. Wówczas mój ekspres stanie – a ty panienko się zatrzymasz. Chodzi mi niby o ten pociąg do ciebie.
… Skończy się?
Nie. Stanie.Wstanie.
Wszystko u hrabiego odwrotnie, ale doprawdy on mnie zaciekawia.
Nigdy nie byłem piękny w sensie klasycznym, to prawda.
Ale Venus z Milo także miała obtłuczoną rękę!
Słusznie, panienko. Sztangistą nigdy nie byłem, ale grywałem za to w szachy. Człowiek, gdyby się był urodził w innych przystępniejszych warunkach, mógłby być atletą nawet. Marzyłem Nawet marzyłem o tym przez wiele lat, gdy jako dziecina czytywałem rzewne książki. „O sztangistach”. Ale życie potoczyło się inaczej, zupełnie inaczej. Jak przez most. Wszystko przez tę babę.
Przez most?
No tak. Pociąg przez most, a pod spodem rzeka.
Pan odczuwa do mnie pociąg przez most? Pan chyba zbyt długo tu jechał.
...Pociąg przez most...
…Pędzi, a pan szuka przygód? Kobiety? O, myli się pan. Jam nie taka! Mnie nie weźmiesz pan na litość, ani na poezję! Poetom wystarczy ich własne współżycie z wierszem. Gdy mają kobietę, to pisać nie mogą. Znałam za życia takiego wariata. Wszystkom mu oddała jako panienka. A on, jeszcze do hotelowej książki zażaleń wpisał, że się wyładował. Że mu twórczość zniszczyłam.
Pani powiedziała „za życia”. Nie rozumiem?
Och, co ja mówię!
Tak. Prowincja to jest. Leczyć reumatyzm w kadzi. …?
Kobieta robi wszystko, by być piękną.
Wpadł pan kiedyś pod pociąg?
Nie! Życie mnie ciacha, psiakrew.
Pan jest chyba nienormalny? Tam w pociągu, chyba bardzo trzęsie? Co?
Oj, trzęsie, panienko, trzęsie! Stare tory. Bez przerwy du, du, du. A potem już człowiek w czasie podróży tępieje coraz bardziej.
Dobrze panu mówić, a ! A jak by pan tak jak ja, podzwonił i bez przerwy słyszał y, y, y, i nikt nie podnosi słuchawki, to dopiero by pan wiedział, co znaczy samotność telefonistki w tym piekle. Zamiast męża – słuchawka od telefonu.
Pani jest telefonistką?
A, E, nie! Czasem do manicurzystki dzwonię.
Och! Przepraszam panią! Prawda panienko – , żeby tak kolejarzom dali jaki stary samolot, to by się tak mu nie nudziło i nie trzęsło. Zupełnie inaczej by się jeździło po szynach.
Samolot? Po szynach? Przecież samolot lata w powietrzu, hrabio!
Oj lata, to prawda, że lata. Ma się te lata, he, he.. Lecz jakby kolejarze dostali samoloty, to przyrychtowaliby je do szyn. Trochę by się wyklepało i człowiek wygodnie by jeździł. A tak, to jeżdżą kształty staroświeckie, proszę pani.
Nie o panią tu chodzi. Mówiłem o pociągach. Tam staroświeckie kształty.
Stare matrony jeżdżą?
Nie! Pociągi!
Pański pociąg wydaje mi się normalny, choć na te pańskie wywody czy „metaforzenia” nie mam chęci. Wydaje się pan być zbyt brutalny, a my kobiety lubimy początkowo pociąg, że tak powiem – delikatny…
Pani! To wszystko pozory! Lubię majsterkować od dziecka! Harcerskie słowo! Kiedyś, jako dziecko, naprawiałem pajęczyny, a muchom wyrywałem nóżki...
Brutal! Pajęczyny? Wyrywać nóżki?! To obrzydliwe! A fe! I to ma być harcerz!
Mogę także żywą żabę połknąć, albo policzek przebić agrafką.
Nie trzeba! – Ech, niech pan już robi te swoje szyny i semafory. Chociaż pożytek z tego będzie…
My tak gadu, gadu, a nocka za oknem i księżyc nad hotelem jak okno wagonu sypialnego w tunelowym dymie chmur. Jako zdegradowany hrabia spragniony jestem snu…
…Ach, tak. Prawda. Łóżko stoi tu. A pieniążki pan ma?
Jakże bym nie miał. Nazbierało się tego trochę, po matuli bezdzietnej hrabinie. No i renta inwalidzka..
Płaci pan 100 złotych, mesje.
100 złotych! Co to dla mnie jest! Proszę! 1000!
A drobnych pan nie ma? Bourgois!
Ależ skąd. Chwała Bogu i matuli, że 1000 zł. jest
O, mnie pan na ten trick nie weźmie. Do rana rozmienię. Może ktoś jeszcze przyjdzie. Proszę, oto bilet na to łóżko.
To łóżko podobne jest do katafalka katafalku. Innych pani nie ma?
Nie ma, kochanku. Co robić, taka tu produkcja! Standard! Tradycyjni stolarze, stare modele, trudno ich w o czymś nowym przekonać.
Zbudzi mnie pani o 7-mej? Jutro znów du, du, du. I w podróż. Może znajdę tę babę.
Uff! Nie poznał mnie!
Siąpi, siąpi ten deszcz, a niech to wszyscy diabli!
Pani bierze kąpiele?
Szukam jednej baby, Kristiny. No, ale ja ją jeszcze dopadnę.
Niedaleko jest sklep z rybami. Miasto się panu nie podoba? Czy pan przyszedł tu spać, czy krytykować, pytam?
Trochę spać i trochę teoretyzować. Jak człowiek tak długo jak ja, proszę pani, samotnie jeździ, to lubi sobie poteoretyzować... Baby szukam.
No tak. Zaczyna się. Tamten chciał ze mną pometaforzyć, a ten znowuż „poteoretyzować”. Taki jest los samotnej kobiety na rencie. A jurni ci podróżni! Słownictwo ich jakieś nowe, bliżej nieznane, aż dreszcz mnie przeszywa.
Pani żartuje!!! Pani narzeczony w kotle? Jest kucharzem?!
A co mnie to zresztą obchodzi? Co mi to przeszkadza? Pani narzeczony praktyk, dlatego pani nie lubi teorii.
Mój narzeczony jest dyrektorem hotelu proszę pana. I zbije panu mordę.
„Hola moja panno!”, jak mówią w teatrze. A któż zabroni mnie Cesarzowi, teoretyzować? Gdyby jeszcze jakiś rewizjonizm, czy co, ale teorie? Niosą one ze sobą zawsze coś nowego! I mięsień w mózgu się rozwija, jak mówił mój sekretarz.
On ma mięsień w mózgu! Cesarski! Mój Boże, jakiż to okropny mężczyzna. Dom na odludziu, nawet pomocy wezwać nie można!
Pani coś mówi?
O Boże! Chyba mnie nie poznał!
Same usta pani chodzą? Daleko?
Tak, trochę!
A... rozumiem. Pani obłąkana?
Nie, to od telefonów (
Pani wygląda mi na chorą. Może się pani położy do łóżka?
Do łóżka? A, nie. Ja sobie sypiam na stoliku przy słuchawce. Lubię twardo, deski podłogi, bruk, ewentualnie gwoździe... katafalk.
Gwoździe? Na stoliku.? Przy słuchawce? Czy pani jest fakirka? Pani na pewno jest chora. Proszę mi pokazać gardło!
Mówię, proszę pokazać gardło! Baczność! Ze mną nie ma żartów. Cesarzem byłem!
Były cesarzu! Oszczędź!
Warjatka.
Gardło i ten jego cesarski cień w mózgu. O Boże! Intelektualista!
Błagam, niech mnie pan nie teoretyzuje! A jeśli, to nie tu, przy tym śpiącym. Jestem sama, napozór niewinna i narzeczony na mnie czeka!
… Gardło!
Masz! Aaa!
Wjazd?
No, no, panienko! Już w porządku.
Już pan steoretyzował?
Pani jest obłąkana, doprawdy.
Jest.
Yes!
Tu ktoś jest. A może to cień od latarni?
Ważne, nie ważne, nie w tym rzecz, lecz sprzedano 2 bilety na to samo miejsce. Chodzi o zasadę!
...Oczy jak latarnie…
Oczy jak latarnie? Oszalałeś, mój przyjacielu?
On mówi, że ja mam oczy jak latarnie pociągu. Cóż z niego za… elektryk!
Że XXXXXSkreślenie maszynowe. Pod spodem widoczny zapis: *„powioo” pani ma? Zgasić!
.
…I dwa palce srebrnych szyn w horyzont…
Cóż ty pleciesz? Wstawaj! łotrze!
Bilet pan ma?
…Cesarz?
Hrabia? A pan tu skąd?
Kasa sprzedała...
Oj, panienko! Nie podoba mi się ta cała historia! Jak można sprzedawać 2 bilety na to samo łóżko? Przecież to nie pociąg, a hotel.
Każdy z nas ma swoje jednostkowe błędy. Pan też chyba nie jest ideałem.
Chcesz pani teoretyzować? Dyskusja? A może nasz minister się pani nie podoba?
…Nie! Nie. Skądże! Fajny chłop!
A może pometaforzyć? Co? Panienko?!
…Nie, nie…
No, dobrze. Niech się pani już nie obawia.
Spać nie dadzą po służbie.
Niech kolega nie jęczy, jak stara baba.
Oczywiście, proszę pana!
…Dobrze, że choć mnie nie poznali… śpią obaj jak bracia sjamscy! Tylu bogatych klientów na stanowiskach nie miałam tu dawna. Hrabia! Cesarz! Żeby też mój dyrektor Lucyfer wreszcie przyszedł. Wyjdę go poszukać.
Hotelik porządny, coś jakby rycerski zajazd. Tylko, że brak pięknej Andromedy. Już nóg nie czuję, wciąż szukając tej telefonistki. Człowieka tak jakoś powytrząsa z myśli w tych cholernych pociągach. Wciąż du, du, du – du, du, du. Kiedyś, nim zacząłem pracować u dyrektora Rolasa – gdy się jeździło na koniu, było o wiele lepiej. Koń ciszej rżał, niż te straszne lokomotywy. A gdy, zagwiżdże to – to w tunelu, aż gęsia skóra. I potem dziwią się, że człowiek nie muzykalny. Że na koncerty nie chodzi i radio wyłącza. I to co noc w kółko. Wciąż ta męczarnia poszukiwania Madame Kristiny. Nie jest słodkie moje życie, jak mawiał pewien dyrektor fabryki konfitur.
Pan oczywiście w sprawie hotelu?
Aaaaa! Ale mnie pani wystraszyła! Już nie to serce co mogło kiedyś bić jak zegar ścienny.
Wybijało godziny? Naprawdę?
Pani żartuje z rycerza. Człowiek ma nadwątlone nerwy. Serenady i żarty już dawno mi przeszły.
Znam, to, co pan mówi, znam. Chciał pan sobie poserenadzić? Co?! Metaforzyć, teoretyzować i serenadzić? Tak? Stara szelma!
No, no, niech no piękna Andromeda trzyma rączki przy sobie. Komu stara szelma, a komu podróżujący rycerz – szelmutko. Nie po to kończyłem rycerski zakon, aby byle kto mnie klepał. Jeszcze biedę klepać, rozumiem, ale mnie? Rycerza!
Podoba mi się. W odróżnieniu od tamtych inaczej jakoś zabiera się do rzeczy. Bardziej po rycersku.
Jeden z nich był hrabią, a drugi cesarzem.
Szukam jednej baby. Przepraszam, pani. Nie obudziła mnie i spóźniłem się pod Grunwald. Teraz znam Grunwald z filmu, i to z nienajlepszej kopii.
Wiem o tym.
Nie obudziła mnie i straciła posadę. Jestem rycerzem zrujnowanym. Same zgliszcza. Komu potrzebny w XX w. rycerz. ?
Kobiety cenią sobie rycerskość.
Rycerskość! Phy! Owszem, ale nie lubię dziś mężczyzn w zbrojach! Pacyfizm! Walka o pokój! Kobietom podobają się młodzieńcy w jakichś człapakach, szlafrokach, piżamach, w slipach. Kulturyści, czy inni krzyżacy. Kiedyś to były czasy!
Panie miały więcej fantazji… Weźmy naprzykład takie żelazne majtki… czy pas cnoty.
To prawda. I kluczyk można było zgubić…
Kluczyk zgubić? A portier nie miał zapasowego?
Wówczas, moja panno, nie było ani portierów, ani portier w oknach. To wymysł XX wieku. Ech! A jakie miecze były! Ciach i głowa zlatuje! Dziś, to ci panowie w piżamach zamiast mieczy używają wiecznych piór. Pojedynkują się na łamach prasy. Ech, czasy! I katów nie ma, a tylko sami fryzjerzy.
…Szczęście, że mnie nie poznaje. To piekło jednak człowieka zmieniło. Trzeba będzie zacząć znów chodzić do kosmetyczki…
Pani coś mówiła?
Same usta mi chodzą.
Trzeba się zapisać do klubu sportowego.
Tak mi się wydaje, jakbyśmy się skądś znali? Madame?...
Podglądać w kąpieli? E, nie. To nie my. W pociągach snu nie ma, ani łazienek. Chyba, że się pani kąpała pod kolejowym zbiornikiem.
Pod zbiornikiem. Fe! Prostackie! Gdyby choć Krynica czy Sopot!
No tak! Pod zbiornikiem! tam gdzie lokomotywy napełniają wodami.
Mój panie, pan mnie obraża. Jeśli trzeba to jeżdżę nad morze do wód!
To żadna obraza, zacna pani. Pamiętam jak jedna Amerykanka po pijanemu kąpała się pod zbiornikiem. Wychodziła z podróżnego kufra, i wmawiała w nas, że wychodzi „z muszli jak Venus”. Tylko że kufer w żadnym wypadku nie przypominał tej muszli. Miał hotelowe naklejki.
Może mi pan rozmienić 2 tysiące? Nie mam drobnych.
Pani żartuje. Wolne żarty, moja mała. Mam tysiąc i to w jednym banknocie.
Wiedziałam. Nie ma drobnych, podobnie jak tamci. I nie chce płacić.
Nie mam forsy. Ale mam miecz, to mogę pani ten jej tysiąc posiekać na kawałki.
W takim razie nie będzie hotelu.
Nie będzie? Dla rycerza! Ach, gdybym miał pod ręką żelazne majtki!
A nie będzie.
Twarda bestia. Niech ci będzie.
Ci jak ci, rycerzu. Do mnie mówi się Madame.
Niech ci będzie, Madame. Oto banknot.
Resztę wydam jutro. Proszę bilet.
Pokój 234? To tu?
Niestety.
Tu ktoś jest? Gdzież moja mizerykordia?!
O, to niebezpieczne! Miej się na baczności, rycerzu. Ten hotel pachnie mi jakoś niesamowicie.
Dotknąłem jakiegoś ciała. Coś jakby żelazne majtki. Przekleństwo!
Mnie pan nie dotykał. Majtek nie noszę. Pan chyba zwariował.
Zachowuje się pan nie jak podróżny, a jak błędny rycerz.
(wskazuje głową na łóżko) Fragment widoczny pod skreśleniem maszynowym Czy tak bardzo boi się pan mnie? kobiety?
To… pani?
Ja czy nie ja, wszystko jedno. Ciało kobiety jest tylko ciałem. Materia umowna.
Same wygody: łóżko z piękną kobietą.
Pan wącha?
Nie, studiuję.
Na politechnice? Ma pan indeks?
Nie. Studiuję panią. Jakoś piekielnie dymem czuć..
Acha. Więc on to nazywa studiowaniem. Jeden dyplomant chciał tu metaforzyć, drugi absolwent teoretyzować, a ten studiować. Dziwna to podróżnicza brać.
Siedząc na łóżku, wydało mi się przed chwilą, że od pani jedzie dymem.
Wyraźnie wydało mi się, gdy kładłem się i dotknąłem pani ciało ciała, że od pani podjeżdża dymem.
Ach – , to co innego. Pardon. Myj zęby pastą Odol.
Niech będzie. Tylko miecz wezmę.
Łobuz! Świnia! Łajdak!
Rycerz z biletem w ręku zbliża się do podróżnych)
To moje łóżko.
To moje.
Koledzy się zapominają.
To ten kolega nie panuje nad swoim sędziwym wiekiem i pod pretekstem tego łóżka, ściska moje piękne ciało. Narcyz
Wolałbym ściskać starego trupa, niż pańskie ciało. Tfy! A z kwiatów wolę róże.
Tak mówi się do kolegi? Tak? A związki zawodowe? Kolega się zapomina, kolego Cesarzu!
Pańskie ciało hrabio - powinno leżeć w grobie, a nie przynależeć do zawodowych związków. Hrabia i związki zawodowe! Abstrakcja!
Pan się zapomina, rycerzu! Pan wie kto ja jestem?! Ja nawet wpuszczałem cesarzowej meduzy do łóżka!
Wstydziłby się kolega cesarz ściskać mnie za kolano. Pan wie kto ja jestem?! Ja nawet wpuszczałem cesarzowej meduzy do łóżka!30 lat pracy na kolei, żadnej nagany, i żaden cesarz nie ściskał mnie jeszcze za kolano. Żaden! Nie mówiąc już o carach.
Niestety! biedaku!
Pan wstydu nie ma, młodzieńcze.
Szanuj pan moją siwą głowę.
Wolę szanować zieleń w pałacowym parku Depcę po pańskiej siwej głowie. Ot, tak!
To pan śpi na moim.
Nie, to pan śpi na moim.
Jak panom nie wstyd spać ze sobą, wam, przedstawicielom arystokracji! Żeby jeszcze jacyś artyści, a to zdrowi ludzie! Pan stary człowiek, śpi z młodym, który może być pańskim synem i jeszcze czyni to z Hrabią. Deprawuje go pan na moim łóżku.
Na pańskim łóżku?!
Na pańskim? Bezczelny. I to rycerz! A związek zawodowy nieobudzonych rycerzy, co na to?
Co ma do tego nasz zawodowy związek.? Nie widzę tu związku.
Podwójnie bezczelny. Nie widzi związku. To hańba.!
Nie widzę poprostu związku, aby nasz związek mógł indagować w związku z prywatnym życiem rycerza.
…Bezczelny!…
Coś mi się wydaje, że ta dama Madame Kristina. Jakbym ją poznawał… To ona tak naplątała!
Madame? Rzeczywiście! ona Ona cały czas mi kogoś przypominała! Stu I ta jej możliwości złośliwość z tym łóżkiem!
Madame?!! Cały czas mi kogoś przypominała, ale jak przez dziurę w płocie. Niewyraźnie.
Panowie byli bardzo zmęczeni, w . W kadziach nie palą, położyłam więc was w jednym łóżku.
Chciało się zarobić na łóżku, co? 3 bilety na to samo miejsce, co? Jak na kolei, co? A pieniądze do kieszoneczki, co? A jak to było z tym obudzeniem nas, co? Zniszczyłaś nam karierę.!
Krzesłem!
Tak, krzesłem babę. Do muru!
Zdaje się, że was rozumiem…
Ani teoretyzować?!
Phy! Pogarda dla studiów! I dla żelaznych majtek! Wiedźma! Phy!!
I bilety na to samo łóżko!
I pieniążki do kieszonki!
I dym z ust, tak? Niby ząbków się nie myło! Uch! A jak to było z obudzeniem nas w hotelu?
Krzesłem ją
Zabić dziurkaczem.
Podziurkować ją nogami! Jak na polu bitwy.
Naprzód! Do ataku! Za mną! Śpiewaj pan rotę!
Niech żyje Cesarz! Za ojczyznę! Ognia!
Nie mam ognia. Zapomniałem zapalniczki.
Mówię o ogniu bitewnym. Naprzód, panie Hrabio. Na białą broń!
Panowie, nadszedł czas! Zabijając ją uwolnimy się od kompleksów zemsty!
Stójcie! A emancypacja?! A zdobycze sufrażystek?! Nie, nie! lepiej już sobie metaforzcie, teoretyzujcie – studiujcie byle nie krzesłem! Co za haniebna śmierć! Krzesło! Widział to kto! Żeby choć z pistoletu!
Nie zabijać… Nie zabijać swoich kompleksów zemsty! Przecież możecie zostać artystami! Z zemsty napisać satyrę na hotele!
Może nogę jej wyrwać?
Nie trzeba, będzie kuleć. Viwe el’imperienur! Naprzód! Tnij! Rąb! Wal ją go deską! Hej, łucznicy! Hej krześlarze, przepraszam. Wspinać się na blanki! W basztę ją!
Przestań pan śpiewać! To nie farsa!
Pan śpiewa fałszywie w takiej chwili? Jesteś pan cyniczny! Żeby choć kapela grała!
To dla rozrywki. Niech żyje Katharsis! Bić ją!
Katar czy Katharsis, wszystko to niepotrzebna gra słów! Zabić ją! Skończyć z tym aktem!
Ten akt jest aktem bezprawia!!
To osądzi publiczność! Dla pani ten akt jest aktem ostatnim! Za chwilę pani akt będzie się tarzać we krwi!
Niech tam będzie katar czy Katharsis.
…Ale krwi to miała! Bestia! Żeby choć na stację krwiodastwa chodziła! Nic społecznego obowiązku u takiej!
Tak. Napasła się naszą krwią, jak kaszanka.
Wsadzimy ją teraz do kadzi!
Jeszcze bulgoce, kanalia! Już ja ci pobulgocę!
Zemsta dokonana. Chodźmy spać. No tak, ale kto nas teraz... obudzi?...
…. Pora wstawać, panowie .…