Opis źródła:
Opis źródła:
Wszystkie zmiany
Wszystkie właściwości artefaktu
Na pierwszym planieOdręczne poprawki czerwonym długopisem. jednakże, powinno się wyróżniać olbrzymie łóżkoSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym. łoże, będące główną dominantą, dla mającejych się rozegrać sytuacji. Powinno być ono skonstruowane kilkuwarstwowo, jakby z szuflad pozwalających poszczególnym aktorom wsunąć się w nie łóżko, niewidocznie poza ścianąRęcznie zarysowana zmiana (czerwonym długopisem), z której autor zrezygnował., do której łóżko wezgłowiem przylega Ze zbiorów Polskiej Akademii Nauk Biblioteki Gdańskiej.
. Może tu być także stosowana zasada dna łóżka opuszczanego i podnoszącego się wraz z aktorem. Dużo zależy tu od pomysłowości scenografa. Należy uchwycić ideę architektury hotelu: pożądane przerysowanie, plastyczna wiwisekcja organizmu hotelowej architektury.No dobrze. A który z panów zrobił coś w celu odkrycia tego łóżka? A? Nie żądam od was odsłaniania świata, czy Ameryki, chodzi mi tylko o odkrycie tego oto łóżka.
Czy ja mam szanownych panów zwulgaryzować za to? Zbezcześcić? Nie, doprawdy nie mogę już… Sumienie dyrektora nie pozwala mi na to wasze nieróbstwo patrzyć patrzyć na to wasze nieróbstwo Brzmienie powstałe w wyniku odręcznej zmiany szyku wyrazów (czarnym długopisem).. Nie, doprawdy już nie mogę.
… To przez nogę…
… Jest to wprost nieprawdopodobne! To łóżko oglądało, moi zacni panowie, tyły i przódki najświetniejszych osób…
…Na tym łóżku pani Wu oddała hołd swemu monarsze, panu Es. SłużyłoaRęczna korekta czarnym długopisem. monarszeCzarnym długopisem jak umiałoa... (Przepraszam za dygresję) Na tym łóżku zacny monarcha Es oddał, to co miał, pani Wu.
… To niech pan włoży okulary.
A więc do mojej opowieści dodam wam jeszcze moi panowie pewnego kozaka, który wziął brankę właśnie – z tego łóżka. Wpadł do hotelu wprost z dansingu, jeszcze był we fraku i zziajany, zmusił windziarza, by mu służył za konia, przecwałował hotelowymi korytarzami… wpadł do pokoju Nr. 234 i z okrzykiem uhyyyy dopadł piersi naszej klientki
…Na pogrzebie była cała hotelowa recepcja, a nawet kucharz wlał umarłemu do trumny beczkę piwa! Mikołaj tak lubił w za życiua piwo…! Ale do rzeczy, moje chamy, pardon… moi Cham-mMonsieurs, czytaj szam-mesje! Co więc będzie będzie więcBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem). ze zdjęciem tej kapy? A? Czy tak postępuje usłużna dobrze wychowana obsługa przyzwoitego hotelu, oczekująca zacnych gości? Na przykład… księcia de Burdel i jego małżonki Katarzyniny Kokot? Puknijcie się w wasze ryże główki i do roboty, bo odpowiadam za was… przed…
Przed kim on odpowiada? No, podpowiedz mu!
…przed-szkole…
Dureń!
Fronczak, przed kim odpowiada, no?
Przed-hotelem! ale tam Przed hotelem jest czysto. Zamiotłem.
Fronczak! Nie denerwujisuj mienia, bo wiesz, że jak dam w kinol…
On chodził do szkoły specjalnej, panie poruczniku. Nie ma co się dziwićować!
Fronczak! Chodziliście kiedyś do szkoły specjalnej?
E, tam! Dawno i nieprawda! Jeden plus jeden równa się dwa. A uniwersytet wystarczy, że widać z hotelowych okien.
Widać z okien?
...A, więc, co z kapą?
Kapa jak kapa, panie dyrektorze. Można ją przemikicić, tylko za rogi chwycić trza!
Do ortopedy zapewne, kochasiu?
…Hi, hi, hi, do jakiego tam ortopedy, hi, hi, hi! Może on i ortopeda, hi, hi, hi! Do… – oj, nie mogę!
To przez nogę.
hi, hi, hi, co też pan, panie Dyrektorze! Ortopeda, hi, hi, hi.
No więc gdzie prowadziliście tę swoją krowę, dobry człowieku, hę?
Do byka, mesje Rolas.
Duży?
Gdzie tam duży, mesje Rolas. Takie chuchro. To był dentysta. Byk się nazywał tylko na nazwisko. Taki studenciak, przyjechał do nas leczyć krowom zęby. Ze starej młockarni zrobił fotel dentystyczny i plombował krowom zęby. …Ale siłę to w sobie miał! Siła, panie!!
Czego siła?
No, siła krowę za rogi trzymać! Ryczała, klęła, a jak ogonem starego Tymona zaprawiła, lata nie doczekał, a odchodząc mówił, że to bicz boży!
… Bicz boży? ten ogon?!
Niby ten ogon.
Uhm.
I odszedł?
Dokąd odszedł?
Do grobu odszedł. Biedny stary Felek Tymon!
Piechotą?
Pan znów żartuje.
Ocho Acha! Ponieśli go?
Oj, ponieśli!
Hm. Rozumowanie słuszne. A na roraty chodził?
Kto?
No, ten pański, co do grobu odszedł?
Chodził. Ale co mu tam RURATY, i harmaty by mu już nic nie pomogły, tak go szmyrgnęłoa.
Niby ta krowa?
A kto, dentysta?
Dentysta też może.
Oj, może.
No, to co z tą kapą?
No to jak trza, to trza, tylko trzeba ją podnieść…
O to właściwienie chodzi!
To za rogi ją?
Za rogi!
Za rogi byka?
Za rogi.
Tak ot i ponieść?
A tak, ot! Właściwie!nie!
Bez niczego?
Bez niczego. A co potrzeba?
No tak wziąść tylko za rogi i siup, – mówi pan?
Siup!
To nie takie proste.
Człowieku! Czy ty oszalałeś? A nasz dorobek?! A dorobek całej, skądinąd porządnej ludzkości?! A kultura fizyczna, a wojsko, a tradycje alpinistów, a kulturyści, a boks, tyczkarze i bieg przez płotki, tour de France, tur jak tur, film, literatura, filmy oświatowe, propaganda czy to ci coś mówi? Stronisz się od wysiłku?
Siup?
Siup!
A może później?
Mam powtórzyć?
Proszę!
Człowieku! Czy ty oszalałeś? A nasz dorobek?! A dorobek całej, skądinąd porządnej ludzkości?! A kultura fizyczna, a wojsko, a tradycje alpinistów, a kulturyści, a boks, tyczkarze i bieg przez płotki, tour de France, tur jak tur, Ludwiku przy rondlu, lewatywy, film, literatura, filmy oświatowe, propaganda. Czy to coś ci mówi? Stronisz się od wysiłku?
No to siup.
No to siup, panowie.
…Raz …
…Dwa …
Panowie, miejcie litość dla starca! Mam troje dzieci, miałem ciężkie dzieciństwo, okupacja, troje nieślubnych dzieci już w harcerstwie! Przecież praca popłaca i naród wzbogaca, jak mawiał wieszcz. Panowie, obudźcie się, błagam, siupajcie!
Oooooooo.!
… Jak ja wam siupnę, jak ja wam siupnę, jak ja wam siupnę!
Ooooooo.
Grozisz pan?
Nie grożę! Daleki jestem od groźby! Ja mówię, mój panie!
Ten ton!
Jak milion ton.
Panowie, ten człowiek nas obraża.
Tak oczy były rzeczywiście przedziwne. Jak u pluskwy.
U pluskwy to mało! Jak u pchły!
Nie, panie! Tak harcerz nie postępuje…
Co, bierzesz mnie pan na skauting? Na młodzież?!
A tak. Biorę!
Bierzesz pan?
Panie, a czy my coś mówimy? Czy pan coś słyszał? Jak trzeba podnieść, to trzeba! Społecznie, też się robi. Nawet z kapą.
No to siup!
Bierzcie za rogi…
Co nie puszcza?
No, łóżko nie puszcza.
Widać przyrosła!
Kiedy zmieniano ostatni raz pościel w hotelu?
Po wyjeździe hrabiego?
Panie, taki on i hrabia, a siusiał do umywalki.
Widać pęcherz miał chory.
A może jeszcze raz?
No to cyk! Spróbujmy.
Widać przykleili, żeby nie ukradli zginęła.
A licho wie! Ja nic nie wiem, panie. Ja nic nie widziałem, ale pan Casso, ten z administracji, jak robi remanenty na Nowy Rok, to czasami przykleja, żeby nie zginęła.
Widać taki u niego kancelaryjny zwyczaj.
Panowie! Wierzę w waszą siłę! Nigdy jednaken nie jest w stanie unieść tego co społeczność! A my, tutaj, w tym hotelu tworzymy pewną społeczność i jak tylko naprężymy wspólnie nasze mięśnie…
Mięśnie!
Nie gadać tam w szeregach! Gdy naprężymy nasze mięśnie, to pod moim przewodem…
Ma rację. Widziałem jak podnosili faceta na ołówku. Przyjechał kiedyś taki do naszej klasy i kazał się podnosić! Wetknęli mu ołówek pod stopy, a on kazał tylko nam nam tylko wciągnąć powietrze. Mediak, czy co?!
No, to siup?
To, siup!
Aaaaa! – puść!
…To pan nie wyjechał?
Mój Boże, 12 lat spał!
Ale rachunek, to mu Mesje Rolas – zasoli…
nie panowie,! To niedopuszczalne! Proszę o książkę zażaleń!
Panie hrabio, cóż za przykre nieporozumienie!! Pan hrabia wybaczy, ale pan hrabia miał wyjechać dwanaście lata temu!
Pan chyba oszalał, mój panie! Kazałem się zbudzić o 7-mej telefonistce w recepcji, a panowie obudziliście mnie, po słońcu sądząc
Nic innego, tylko czysta orgia!
Książkę zażaleń proszę! Orgia!
Ale pan… siupał!
Zgoda, siupałem – ale na pańskie wyraźne życzenie. Pan tu jest szefem przedsiębiorstwa.
No tak, ale można było jakoś inaczej siupać z tym hrabią. Przyzwoiciej! Po kawałku go odsłaniać!
Panie, goły jest zawsze gołym. Znam z doświadczenia. Mówiąc szczerze, nigdy nie podejrzewałem pana o podobne perwersje.
No, no, Kowalski, Nie pozwalajcie sobie. Lepiej byście czystą koszulę nosili.
Hrabia pisze pamiątniki.! Hrabia literat?
Kiedy?
Rok temu.
To niedopuszczalne. Proszę o książkę zażaleń. Jakże to rok temu, kiedy wczoraj dzwoniłem do niej, każąc się obudzić?
Pan hrabia spał jak kłoda przeszło dwanaście lata.
Na „hej siup”? Co to znaczy? Panowie oszaleli. Proszę o wytłumaczenie! Panie Rolas, a co z moją służbową delegacją? kto mi mnie ją przystępluje? Przecież nawet nie mam już po co do siebie wrócić wracać! Ja, panowie, jestem już skreślony z życia. Nie ma hrabiego Feliksxa pracującego w Air France. Jest tylko Felek!
Felek!
(
Feluś!!
Felleczek, Felleńkua, Felciua!
(
Felleleczek, Fallus, Fellusiątko, Felicze, Fellunieńka, Felissimo! Hrabiątko, no!
...Buzi!
Będziesz u nas pracować w hotelu.
No tak, ale nam rozchodzi się przede wszystkim o pana. Hoch!
Aaaa! Jeżeli panom chodzi o mnie… to co innego. Niech żyję! Rzeczywiście, niech żyję! Proszę krzyczeć „niech żyję”!
Bo pan tak obejdzie człowieka w kółko, że człowiek nie wie już co krzyczeć.
To trudno powiedzieć, cesarz nie rozstawał się z rozumem, to jest tfu co ja mówię. Z hełmem.
Hełm?
Ile ważył?
Nie, cesarz.
Przecież powiedziałem, że cesarz nie rozstawał się z hełmem.
Pytam, a hełm?
Czy rozstawał się z cesarzem?
Nie. Ile ważył hełm bez cesarza.
Ej, panie. Tak pan plącze jak pijany pająk. Przecież powiedziałem, że cesarz nie rozstawał się z hełmem.
Acha. Rozumiem.
Ale mógł…
Co, mógł? Wypraszam sobie.
No, mógł się z nim rozstawaćSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym. rozstać.
Kto? Z kim się rozstał?!
No, z hełmem. Cesarz mógł się rozstać, nie?
Mógł, ale nie chciał. Zresztą to sprawa cesarza, a nie pana, mój dobry człowieku.
(zaszczuty pytaniem) Kto?
Cesarz.
Będzie z 47 lat temu. W hotelu.
W hotelu?
Niestety. Zmarło mu się podobno Podobno zmarło mu sięBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) w hotelu.
Mówi pan, że w hotelu?
Zaglądał pan do pokoju 103?
Nie, panie Kierowniku. Ostatni raz byłem tam jakieś 50 lat temu.
A do pokoju 201?
Tam byłem jakieś 30 lat temu.
A kurzy nie ścierał pan?
Nie ścierałem.
I żarówek nie wkręcał pan?
Jak miałem wkręcać, kiedy wówczas nie było elektryczności.
Ale przez 50 lat rozchodowywał pan żarówki dla pokoju 103!!!
Rozchodowywał pan, czy nie?
Rozchodowywałem. Syn pana Kierownika je zabierał.
Ten idiota?
Nie znam całej jego rodziny, ale zabierał i sprzedawał. Każdej jednej takiej takiej jednejBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) znajomej dawał żarówkę.
Wkręcał?
Nie. Po prostu dawał.
Gdyby wkręcał, to po ojcu. A tak to nie wiadomo co. To przekupstwo. Żarówkami opłacał dziwki. A pan pomógłał mu w tym, niewdzięczny!
A nie wie pan, miluśki, w którym to pokoju wasz cesarz umarł?
W gazetach pisano pisało, że 234. Hotelu nie pamiętam.
234, to jakby tu.
Coś jakby umarłym było tu czuć…
Panie boy, nie zapominaj się pan!
To co,? hej siup?
Niech będzie!
Nie puszcza!
Kto nie puszcza?
Nie kto, a co. Łóżko nie puszcza.
Mówiłem, że księgowy obywatel Casso kołdry kleił, a pan mi nie wierzył. Ten stary materialista!…
Jakby coś gdzieś chrapało?…
To u pana chrapie ta astma w piersiach! Widzisz go, Hrabia! a siusiał do umywalki! Mówiłem leczyć się…
Leczyć. Zaraz leczyć. Sama dojdzie.
Spróbujmy jeszcze raz. Hej siup! Napręż się pan!
Coś jakby puszczało….
Kołdra się rozłazi!
Tyle ma lat, mój boże…
Hej, siup!
Aaaaaaa! Przekleństwo!
Tu ktoś spoczywa!
Wieczne odpoczywanie racz mu dać panie.
Cesarz!!! Na klęczki panowie! Powiedziałem: na klęczki!
Świece, please!
A może go połaskotać?
Kogo?
No, cesarza!
Pan zawsze w nieodpowiednich chwilach z tym swoim łaskotaniem. Oj, frywolniś, frywolniś! Tu nie wiejska zabawa, a Cesarz – nie dziwka!
A niby kto?
M – ę – ż – c – z – y – z – n – a.
To może otrzepać Cesarza z kurzu?
A, to co innego niż łaskotanie. Można.
Nic Nnie zmienił się. Wygląda jak zabalsamowany! Cóż za piękny był to człowiek! A jak szablą umiał! Z oczu biły mu wówczas błyskawice…
Na piorunochrony?
Mam to rozumieć, jako metaforaę?
Jak pan chcesz, mnie wszystko jedno.
Pst! Ostrożnie! Cesarz miał w życiu łaskotki!
No, ale jego brzuch cały w kurzu.!
Wal pan! Brzuch nie brzuch! Cesarzem był on przecież od góry do dołu.
A może mu trochę z twarzy zdjąć?
Będzie użytek.
Otrzep mu pan twarz. Ech, cóż za szlachetne ma rysy!
Nigdy!
To ja twój wierny sługa zapomniany przez telefonistkę…
… Madame Kristinę…
… Madame Kristinę.!
Jakby drgygnął!
Przyśniło się panu. Mówiłem, żeby mu pod nosem… ostrożnie Za życia miał łaskotki. Nie, nie mogę patrzyć. Aż mnie samego skręca. Zostaw go pan.
Znów jakby drgnąłSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym. drygnął!…
Szczęście, że Cesarz tego już nie słyszy. Drygnął, to możesz pan mówić na folwarku. To krowa „dryga”, a Cesarz może co najwyżej mieć „pośmiertny dreszcz rozkoszy”. Nie bądź pan taki wulgaryzator!
Pulweryzator? To chyba coś od fryzjera.
Wulgaryzator, czyli taki... natryskiwacz chamstwa.
O! Znów miał „pośmiertny dreszcz rozkoszy”! Noga mu poszła.
Trzeba będzie Cesarza otrzepać, ogolić, wsadzić w trumnę i wysłać.
Cóż to da, teraz kiedy cesarstwo runęło i tam skąd on pochodzi nastała już republika?
A może go siupnąć?
Trzeba będzie.
Zdejm mu pan tylko buty, to go siupniemy. Nie może przecież trup zajmować hotelowego łóżka!
hi, hi, hi, hi, uj, uj, puść… bo pęknę!
Jego Cesarska mość żyje?
hi, hi, hi, bo pęknę! Czemu mam nie żyć, uj, hi, hi, hi.
Jego cesarska mość raczy sobie mnie przypominaćprzypominać mnieBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem)? Hrabia Feliks! Razem polowaliśmy na meduzy.
Czemu mam nie żyć? Dobrze zjadło się wczoraj, wygraliśmy bitwę pod Picos, a dzisiaj przyjmuję hołd Józefa von Bliskitz. Cholerny Józio dostał od nas w skórę. Czemu mam więc umierać?
Dziś jest rok 1967, a jego cesarska mość zasnął w bogu w roku 1920.
Pan zawsze wesoły, panie hrabio. Pamiętam jak pan księżnej włożył miedniWidoczne pod skreśleniem maszynowym meduzę do łóżka.
Kiedy naprawdę jest rok 1967!
Hm. Cóż Coś dziwnego, inne jakieś budynki, latarnie, a panowie też jakby przebierańcy.
Nie ma. Już dawno nie żyje.
Adjutant zapił się?
A cesarstwo?! Co z cesarstwem?!!
Runęło.
Inne już czasy!
E, nie, to nieprawdopodobne! Czyżbym spał blisko 50 lat?
A telefonistka? Kazałem się jej obudzić na następny dzień, rano o 7-mej, nazajutrz po naszej wielkiej bitwie?!
Nie żyje.
Zabili ją? A więc jednak?
Nie. Umarła, ot tak. Ona zawsze zapominała budzić klientów.
Książkę zażaleń proszę.
Nie ma.
Jak to – nie ma?
Nie ma. Ukradli.
Jak to ukradli książkę zażaleń? W takim razie także poproszę o książkę zażaleń!
Mówię, że nie ma.
To skandal! I co teraz!? Pytam się, co teraz?! Panie, czy pan wie kto ja jestem? Czy pan wie, co panu grozi, panu, kierownikowi tego hotelu? Niebudzenie klientów, brak książki zażaleń…
Zastój.
Powiedział zastój, nam grozi. Zastój w interesach. Hotel na uboczu, jak zjawi się jeden gość na 20 lat – to dużo. Za pana czasów to kierownikiem był mój pradziad.
Nazwisko?!
Mesje Rolas.
Imię?
Cab.
Cap?!
Nie cap, a Cab. "Be" jak bomba albo baleron, Wasza Wysokość.
A drugie imię dziada?
Tabacos.
Też cap?
Ca-b, przez be , proszę pana. A to różnica.
Gdzie zginął?
Pod Kokrakas Kakrakas.
Odebrać krzyże.!! Odebrać za karę wszystkie krzyże.! Łajdak z pańskiego dziada! On jest odpowiedzialny za niedopilnowanie obudzenia mnie. Mnie cesarza Fusmika II! Głupie niedbalstwo przewróciło całą moją monarchię. Pozbawiło monarchię jej głowy! I co teraz?
Hotel.
Cooo?!!
Powiedziałem: hotel. Jego Cesarska Mość może służyć w hotelu.
Nie rozumiem. Wiem, że mogę zacząć karierę służąc w dragonach, no, w najgorszym razie w artylerii, no nie ch będzie w piechocie, lecz w hotelu? Nie rozumiem.
Jego Cesarska Mość może służyć w hotelu w stroju cesarza, lub w stroju dragona. I tak masz mundur podobny do hotelowego boya.
Właśnie.
Cooo?! Tykasz mnie?!!!
Jakże nie tykać, Kiedy Jego Cesarska Mość jest zupełnie sam sam zupełnieBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) jak palec. Jego pokolenie wymarło i cesarz jest pozbawiony środków do życia.
A banki? Pytam o moje banki?
Przejęła je rewolucja.
No… to jak?
Zgoda.
Czego się pan śmiejesz?
Oj, nie mogę. Ja… ja… spałem na Cesarzu! Oj, nie mogę!
…To przez nogę.
Spałeś na Cesarzu? Nie rozumiem…
Przyjechałem tu kiedyś, było to jakieś 35 lat temu po pańskim zniknięciu.
Jakie tam zniknięcie. Sprzątaczka musiała mnie przykryć materacem i już. Łajdaczka!
Ha, ha, ha. A więc przyjechałem te trzydzieści lat po przykryciu pana materacem czy czym. Zatrzymałem się w tej podłej knajpie hotelowej i poszedłem spać. Telefonistka miała mnie nazajutrz obudzić. Nie obudziła i ja także spałem do dzisiaj.
Pan śmiał spać na mnie? Pan przygniatał mi brzuch przez blisko 35 lat? Pan to uczynił? Sakreble, pan jest, że tak powiem – świnia. Książkę zażaleń proszę. Wpisać tego pana!
Jego Cesarska Mość ma rację, he, he, he, ale któż wiedział, że Jego Cesarska Mość leży w łóżku pogrzebany i zapomniany przez wszystkich?
Ech, ta hotelowa służba! Dzisiaj!!
Milczeć. Nie narzekać!
Daruję panu. Mów mi F U S M I K.
Bez: F U S M I K „Drugi”?!
Bez.
No to może pan weźmiesz się do roboty. My tak gadu, gadu, a czas ucieka. Trzeba skończyć z tym łóżkiem. Może ktoś jednak przyjedzie.
Jedyne łóżko, które zostało w hotelu.
A reszta?
Dawno spalona. Deficyt, gości nie ma, trzeba czymś opalać. Boizerie wyginają się od wilgoci. Na szybach mgła. W szafach pajęczyny.
Hm. Pajęczyny mówisz?
A pajęczyny. Ostatnio przez korytarz przedzieraliśmy się z ogrodowymi nożycami. Uff. Jeszcze pamiętam te chaszcze w hotelowych korytarzach.
Tak. Trzeba natychmiast to łóżko doprowadzić do ładu, a potem pościelić, nawilżyć, trochę… nawilżyć. Zrozumiano?
Jego Ekscelencja był rolnikiem?
Zawsze trochę przy ogródku pracowałem. Matula Królowa szalała na punkcie rzodkiewek.
No to co? hej siup?
No to niech będzie hej siup.
Co to?
Niby człowiek, tylko twarz jakaś taka niedzisiejsza, bo w zbroi.
Nie, panowie. To mi zakrawa na farsę.
Farsa, nie farsa. Zwlec go trza.
Niby jak? Cały pancerny. Nie udźwigniesz.
A może tak go rozkręcić? Reperowałem kiedyś kolanka w umywalkach. Trzeba tylko klucz i w mig go roztrajbujeszNawiązanie do humorystycznego wiersza Juliana Tuwima "Ślusarz", w którym wezwany do awarii w łazience hydraulik stwierdza m.in.: "Ferszlus trzeba roztrajbować" (cyt. za: Julian Tuwim, Ślusarz, [w:] Cyganka oraz inne satyry i humoreski prozą, teksty kabaretowe i aforyzmy, Warszawa 2011)..
Pfuj, jak pan brzydko mówisz: Roztrajbujesz! Za moich czasów…
Pańskie czasy czy moje czasy, co za różnica. Dziś własność wspólna. Hotelowa, można by rzec.
No to skocz po młotek.
Rany Boskie… ujjjj
Ja się już niczemu nie dziwię. Oczywiście wina telefonistki Madame Kristiny!
Rycerzu! Oczywiście Madame Kristina!?
Jestem van HORIAN TWARZYKRZYW! A ty kto. błaźnie, przebierańcze?!
Pan żartujesz!
Waszmość żartujesz.
Szczera prawda panie. To stary hotel i ma swoje tradycje. Pamiętam, że czytałem w starych księgach o panu.
Jeśli mogę się wtrącić to pisało: „Twarzykrzyw, błędny rycerz zaginął”.
To ja spałem 4000 lat?
Niby tak.
A to ci heca! A zacna Andromeda, której serce ofiarowałem?
Popiół. Z popiołu powstałeś i w popiół papieros się obrócisz.
…W proch…
Przepraszam… w proch.
I niby tak sobie przetrwałem?
Niby tak. Zawsze uważałem, że nasze materace mumifikują. Pluskwy to latami u nas żyją.
… Cicho.!
I co teraz?
Może pan służyć w hotelu, tak jak ja.
Jak ja?
Nie, jak ja.
Acha. I co robić?
Przy wejściu?
Co przy wejściu?
Stać.
Stać i co?
I nic. Stać przy wejściu.
I co?
Trzymać popielniczkę.
W zbroi?
W zbroi stać i trzymać popielniczkę. A po czwartej papu, siusiu i spać.
8-godzinny dzień pracy?
Jak to? Ja błędny rycerz stać mam przy drzwiach z popielniczką? Nie licuje!
Co nie licuje?
No, stać.
To nie dostaniesz pan jeść.
Hm. Może to i ciekawe. Jakaś wreszcie zmiana horyzontów. A co w perspektywie?
Muzeum.
Jak dobrze się pan będzie sprawował, to oddamy pana do muzeum.
I co tam, w tym waszym „muzeum”?
Będzie pan stać.
Z popielniczką?
Nie. Tam już bez popielniczki. W gablocie.
A więc tu z popielniczką, a tam bez. Tu będą karmić, a tam?
Nie.
No to wybieram hotel. Ale tak mówiąc między nami Polakami, to z tym budzeniem to skandal.
Panie, są ważniejsze rzeczy na głowie. Np. to łóżko.
Łóżko?
No tak, trzeba to łóżko pościelić, bo może jakiś gość się tu zabłąka.
Tak. Rozumiem pana. No to do roboty. A co z mieczem?
Mieczem możesz pan trzepać pościel.
Ocho Acha.
…. Pora wstawać, panowie.
… Naprzód! Do ataku! Za mną. Grajcie nam surmy bojowe!…
…W basztę ją, tę kanalię!
… Wal ją pan!…
…Może nogę jej wyrwać?…
….Nie trzeba! Będzie kuleć…
… Hiena…
Pora wstawać, panowie. Już świta. Kury w restauracji pieją. I proszę nie niszczyć mi mebelków, bo dopiszę do rachunku.
To straszne. Cóż za dziwny sen. Nigdy bym nie wymyślił.
… Wiadomo…
…Okropne. Babę zamordowaliśmy.
…W trójkę ten sam sen?… Przedziwne… System trójkowy w murarce –, zrozumię, ale we śnie? Paradoks…
Przyjechaliśmy jakby tu, i baba siedziała w kadzi…
Baba? W kadzi? A to dobre… Myślałem, że w Kadzi ogórki.
Ogórki nie siedzą, panie. Tak. Madame Kristina w kadzi. I to jakby w tym hotelu, tylko trochę innym. Piekło jakby, czy co? Zamiast łóżka stał katafalk. Brrrr.
Jeszcze drżę. Ufff!
Od czasów meduz w łóżku cesarzowej nie przeżyłem nic bardziej makabrycznie – frywolnego…
Panowie chyba przed pójściem spać zbyt dużo myśleli o zemście na biednej Madame Kristinie?
Zabiliśmy ją krzesłem. Podziurawiliśmy jak durszlak, przepraszam, jak rzeszoto.
A krwi to miała jak kaszanka. Jeszcze czuję ten słodkawy zapach! Jakby czekolada? z orzechami, czy piernik?…
Przesadzasz pan, dobry człowieku. Piernik! Sam jesteś piernik.
…Gdzieś to zdanie już słyszałem…
Zabiliśmy ją, gdyż przez nią jesteśmy arystokratycznymi bankrutami. Na czas nie obudziła. Ohydna! Jeszcze kapelusza kapelana chciała… Tfy!
Widzę, że nowa posada w hotelu niezbyt się panom podoba. Czyżbym się nieopacznie mylił? A może zamiast myśleć o arystokratycznej przeszłości, zajmiecie się rzeczywistością? Ona jest przecież taka piękna. Proszę spojrzeć przez okno…
Jak mamy to rozumieć?
…Przydałoby się tu posprzątać…
Inspekcja przyjeżdża.
Jakieś nieporozumienie?… Przecież to nie na panów uszyte.
Panowie żartują. Oj, oj, wy frywolnisie!…
Oni nie żartują.
Prawda to, prawda. Nie żartujemy, psia jucha… Dziś własność wspólna, hotelowa można by rzec. Teraz zamienimy się na role. My będziemy hrabią, cesarzem i rycerzem, a panowie wulgarnymi drabami. Życie bywa zmienne jak w teatrze. Fortuna kołem się toczy.
A wisiorków tych, to pan ponaczepiał ponaczepiał pan jak na choince.
…Brutal!…
…Ma tych blach jak w starym piecyku. Tylko rury brak i drzwiczek
Jak pan śmiesz tak mówić o mojej przyłbicy?!!. …Ach, gdyby to słyszała piękna Andromeda… zemdlałaby!
A u nas to jeden zatkał się kluskami.
…Chłop?
Nie. Indyk.
Myślałem, że chłop, to by go można było stuknąć łopatą w plecy.
Indyka też można przeczyścić, tylko trza go przedmuchać. O, tak!
E, tam! A u nas też jeden umarł ze śmiechu.
Sam dowcipy opowiadał?
…Mnie też pan w gardle już stanął…
To może połaskotać!
Dziękuję. Uratował mi pan życie. Mam łaskotki.
Drobiazg. Mogę jeszcze raz.
Co?! Moje życie to drobiazg? No, no… uważaj pan.
Może by panowie już tak skończyli ten sejmik i wzięli się do roboty?
Ha! To przemoc! Ja panu ręki nie podam, lecz podam za to do Sądu!
…. Do sądu?! Proszę, proszę…
Cóż za niespokojne czasy! Wszędzie te draby!…
…Boże, żebym miał żelazne majtki… albo lub mizerykordię!
No to może panowie, wezmą się do tego łóżka.
…Właśnie.
Do łóżka? My? A co to my, kobietki?
…Właśnie?
Nie powtarzaj pan po nas.
Otrzymałem telegram. Dziś przyjeżdża inspekcja. Trzeba zrobić porządek. Myślę, że praca przy tym łóżku nie przeszkodzi panom w ich subtelnej, arystokratycznej przeszłości.
Panie! Pan nie wie kto ja jestem! Ja… ja… wpuszczałem nawet cesarzowej meduzy do łóżka!
Cicho. On tego zaszczytu i tak nie zrozumie.
Pozornie.
A ja tam Magdzie wpuszczałem karpie pod pierzynę. Śmiała się i nic…
Pan rybak? Ciągnie pan na żywca?
Milczeć! Ja mówię!
To aluzja? Pan nas tak obraża, że już bardziej obrazić nie można. Gdybym tak miał rękawicę… to bym cisnął ją…
Rzuć pan ręką.
To przez nogę.
…Gdybym tak miał rękawicę, to bym ją panu cisnął w tę jego hotelową twarz!
Proszę sprzątać.
A mojej babie, to zawsze się śni przed snem, kronika filmowa.
Kolorowa?
Gdzie tam! Czarno-biała! psiakrew.
Ja tam wolę telewizję.
A jednej babie u nas, to zawsze się śniło, że jeździ na miotle.
I co?
Zginęła w katastrofie lotniczej?
E, tam! Aż dziw bierze skąd to przeczucie! Została sprzątaczką.
Szybciej, panowie, szybciej!
…Pyłków dużo…
A u nas, to jednemu co noc się śniło, że gasił stodołę.
I co? Zgasił?
Nie. Poprostu pęcherz miał chory.
Kamienie żółciowe?
Jak brukowce.
Mógł na szosie pracować.
Hm, hm, hm.
Długo jeszcze?
Jakby kruszynka od chleba…
A u nas jedna poszła do lekarza i mówiła, że w jeziorach ją łamie.
Pewnikiem miała tam ryby…
Nie. Baba miała reumatyzm, ale w stawach. Wysławiać się nie umiała.
E. Tam! Bujda! U nas to jeden gospodarz pokrył stodołę podaniami, które pisał do województwa.
A gont? Gontem… nie mógł pokryć?
Widać nie. Ale masę odpowiedniej korespondencji w tej sprawie otrzymywał.
Ot, czasy!
No to może panowie wezmą się za to łóżko? Niedługo inspekcja przyjeżdża.
Właśnie! Hi, hi, hi!
No to siup? Tak bez niczego?
Żeby choć były jakieś meduzy.
Przestań pan wreszcie wspominać historię mojej małżonki. Wówczas chodziło tylko o żart. Inaczej bym nigdy na to nie pozwolił.
No to co? Może siupniemy? Ach, żeby ten mój upadek widziała piękna Andromeda! Nigdy bym sobie nie przebaczył, a ona z wieży by skoczyła.
Ze spadochronem?
Wówczas nie było, mój panie, spadochronów….
Właśnie.
No to ruszaj się, Cesarzu!
Szybciej, panie Hrabio!
Nie tykać mnie! Lepiej wbij sztylet w moją pierś!
Bykiem rycerza?!
No to, na co czekamy!?
… Dziękuję panu…
…A potem pan Hrabia…
…Mersi Merci…
Wolałbym, abyście to robili razem jako hotelowa służba. No, ale jeżeli wasze stanowiska wam nie pozwalają…
Ot, co! Właśnie!
No to proszę pojedyńczo
Nie puszcza.
Poślinić trza.
…Nie puszcza.
Mówiłem, że przykleili. Ten GASSo z administracji to nic, tylko kleił. Nawet drzwi zakleił, żeby nie wynieśli.
Może dlatego tak mało gości?
Nie gadać. Repete, mości panowie.
Uff! Czuję się jak nadwołżański burłak.
Co za degrengolada!
W takiej chwili o marmoladach mówią! Arystokracja!
Niby my?
Właśnie?
W takich mundurkach?!
Powiedziałem! Już!
A teraz ten kocyk.
Teraz to lekko idzie. Widać zapomniał przykleić.
To nie kocyk. To papa.
Babą?
Papą! Aby nie zamokło.
Ja siusiałem, mon cheri, do umywalki!
No, pracą proszę. Mówiłem.
Co pan tak chodzisz?
…Tam ktoś dyszy…
W piersiach widać mu dyszy.
Widać ma dychawicę.
Ha! Do umywalki!
Dyszy?
Co to za kawały?
…Widać ci nasi go przygnietli…
Żyje?
Żyjesz?
Chyba nie. Nie żyje. Wątlutki był. Wszystkie soki poszły mu w brodę.
Musi żyć, bo by się rozłożył.
Przecież leżał w łużku rozłożony, jak byk.
Pomimo żeś w stroju Hrabiego, to nic nie zmądrzałeś. Nie oto mi chodzi. Dajcie mu koniaku.
Jest tylko rycyna.
To dajcie rycyny.
Chyba żyję!
Ale go zmogło. Piorunująca dawka!
Można by tym pociąg wysadzić w powietrze, a co dopiero starca!
Przeklinam! Z rycyną na starca! Boga panowie nie macie w sercu! Szczęście, że mi się broda w drzwiach nie zaplątała!
Pan będzie łaskaw spocząć, mój dziadku!
Dziękuję ci mój synu!
Miło tutaj. Coś jakby jakiś hotelik? I stroje jakieś dziwne!? Panowie chcą się ze mną zabrać na pych?… Tak?
Gdzie?! Na pych?! Przepraszam, nie dosłyszałem.
Dobrze pan słyszał. Bo jeszcze nie powiedziałem gdzie. A tylko, że „na pych”. Dopiero teraz mówię: Na ARKĘ!
Sędziwy ojciec jest rybakiem? A karpie ojciec łapie? Znałem jednego co wpuszczał…
Milczeć! Ja tutaj zadaję pytania!
Za chwilę będzie koniec świata. Morza zaleją cały świat. Wczoraj skończyłem budować akr Zapis widoczny pod skreśleniem maszynowym arkę i wszystkie zwierzęta zostaną ocalone.
On zbzikował, albo ja?
A mówiłem, że niedługo będzie koniec świata. Na niebie były srogie znaki i dymem wiało.
Może od sąsiadów.
Sam dym walił z pieca starej cegielni w Srokowie.
Mówię, milczeć!
Nie. Dziękuję. Mam krzesiwko. Czasem palę ognisko.
Do gęby ognia nie biorę. A zresztą!
Czyżby znów madame Kristina?
Hę? Że co proszę? Niech pan mówi głośniej, bo mam wosk w uszach.
Nie mieli widać wówczas uli.
Oj, jaka ona malutka! Tak, to ta! Jak żywa!
Niech starzec nie kradnie, bo milicję zawołam.
Wasze nazwisko, sędziwy człowieku?
NOE!
Znałem jednego Noego przed wojną. Miał sklep z rękawiczkami, przy mojej ulicy.
Noe? Noe? Gdzie ja to już słyszałem! Czy on nie był oby generałem? Nie. Tamten miał w sobie coś ze zrazów. Nelson. Tak. Nelson.
Jestem biblijny Noe, moi panowie. Nie handluję rękawiczkami, ani nie jem zrazów. Jestem jaroszem.
To niewiarygodne! I jego też nie obudziła Madame Kristina?
Co mówisz synku, hę?
On mówi, że starzec spóźnił się na koniec świata. Całkiem wesoły skandal! Przespał i obudził się w XX w. naszej Ery!
Co? Ja przespałem? A moje zwierzątka?! A moja Arka? Kto z nimi, zwierzątkami popłynie?!
Popłynęły same.
Właśnie. U nas są nawet 3 krowy w oborze. To od starca? Dziękuję!
Więc biblia kłamie? Cóż za towarzyski nietakt.
Obudziłem się w XX w. nowej Ery?! A moje ichtiozaury? I mamuty? I ibisy? A słonie moje ukochane? A moje mróweczki? A owieczki? I muszki? I bakteryjki kochane, co na kwaśnym mleku wychodowałem?!! Co z nimi?
Niech starzec zostawi tę brodę w spokoju! Może się przydać na Mikołaja!
Uch! wyrywa Wyrwę sobie brodę z korzeniami! Jestem osłabiony i mam anamię. Łatwiej mi brodę z rozpaczy wyrwać niż przedpotopowe dęby! I to wszystko przez tę babę, jak ją tam, Kristinę! Już ja jej pokażę!!
Niech starzec zrozumie, że minęły tysiące lat?.
A starzec spał sobie pod dębem! Była powódź, zwierzęta popłynęły same, dąb ścięto i kiedyś wybudowano z dębu hotel. Pewnie stolarz niedopatrzył i wziął starca.
Widocznie była jakaś wysepka, albo spał na pęcherzu i go unosiła unosiło.
Bez aluzji rycerzu, z tym pęcherzem. A może miał koło ratunkowe? To chytry starzec…
Jakże śmiały te muszki bezemnie arką odpłynąć? Prawie że wychodowałem je własną piersią! Arkę im zbudowałem! Słoniom trąby czyściłem! Krokodyle, aby nie zamarzły, chodowałem we własnym łóżku! Nawet bakterie mnie zdradziły, tfy!
Mnie, pierwszego kapitana żeglugi wielkiej.! Przecież to skandal! Ja przecież przeszedłem do historii, moi panowie! Ze mną nie ma żartów.
Oni także pochodzą z historii.
Co, oni? Co, oni? Ja jestem starcem! Mnie się należy tutaj szacunek! Ja mogę być ich pra, pra, pra, pra, pra, pra, pra, pra….
…Dziadkiem…
Dziadkiem. Tak. Właśnie!
A kto cię smarkaczu nauczył podpowiadać, starcom, hę? Co za niewychowana ta dzisiejsza młodzież!!
Niech się starzec nie denerwuje, bo starca szlag trafi.
Co?!! Krople! Krople na serce! Słabo mi! A hyżo! On mnie obraził!
Możesz być dumny. Starzec sam cię się wpakował.
Gdybym miał tutaj trochę wody, to bym wam zrobił jeszcze jeden potop, psiakrew.
Starzec przeklina swoje zwierzęta?
Ty mnie synu nie denerwuj! Bo cię uduszę własną moją brodą! Krople na serce proszę! Mogą być GOLDENE TROPFEN z N.R.D.
Starzec może pracować u nas w hotelu. Dostanie starzec akwarium, łódeczkę zrobi z papieru. Lepsze to, niż dom starców.
Trzeba starca uziemnić.
Można mu brodę zgolić. Masz scyzoryk?
Mam tylko w kuferku kabel hebel.
Dawaj.
No to jak będzie? Popracuje sobie starzec w hotelu? Przecież starzec chce chyba zarabiać na życie i coś jeść!
Żyję korzonkami. Wystarczy mi. Bez łaski.
Nie mamy doniczek z korzonkami w hotelu. Mam tylko nadwątlone korzonki nerwowe.
To samą wodę źródlaną będę pić!
U nas jest tylko chlorowana.
Fe! A zresztą nic nie będę jadł, bo nie mam zębów.
Starzec jest fakirem? Żyje powietrzem! Połyka sznur?
Nigdy! Wolę już własną brodę, niż połykać węża.
Starzec będzie u nas pracować, a my za to starcowi damy sztuczną szczękę z nylonu. Ktoś u nas kiedyś zostawił na stoliczku…
Ohydny prawnuku! Ty wieprzku zgniły w swej pysze! Jak śmiesz czynić mi taką niehigieniczną propozycję?!! Gdyby choć koziorodztwo! A tak? Sztuczna szczęka! Afe!
To co? Czy bezzębny starzec będzie pracować na życie?
Nigdy! Wystarczy, że całe życie budowałem arkę! Nie wiadomo poco. Nawet się nią nie przejechałem! I chrzest arki się nie odbył, a wisiała tam przygotowana butelka szampana. Pewnikiem, małpy ją wypiły, niewdzięczne!
A więc starzec odmawia pracy? Bunt, tak?
Komu starzec, a komu pan!
Tak. Odmawiam kategorycznie.
Brać go!
Pod ręce?
Nie. Tak brać go i do worka.
Można za brodę.
Stójcie! Zaklinam Was na nogę mamuta! Jeszcze nikt mnie nie dotknął, tak do żywego jak wy! Pozwolę się zabrać tylko milicji i to oficerowi! A tak, nigdy!
Odmawiacie mi kropel na serce!? Zmuszacie mnie do pracy! Jakaś tam Kristina mnie nie obudziła i wywróciła historię?! Zarządzam strajk głodowy! Włażę spowrotem do łóżka!
Tylko nie do łóżka, bo ma przyjechać inspektor i trzeba zmienić pościel.
A właśnie, że wejdę do łóżka i już!. A sztuczną szczękę może pan sam połknąć! Ohyda!
Adam i Ewa w kostiumach cielistych pozorujących nagość. Listek figowy lub jedlina.
No tak! Usiłowaliście nas przestraszyć. Jak się domyślam, państwo Adam i Ewa. Czy tak?
Stolarz.
Jestem Rolas.
Cmoknonsens. A ja jestem Ewa.
Ewunia…
Dziateczki moje.
A to – Draby! Poczciwi, tylko niezbyt mądrzy. Do szkół nie chodzili.
Tak. Zbyt mądrzy to my nie jesteśmy.
Ale mamy inne zalety, proszę panienki. Ha, ha!
W naszych czasach się to ceniło. Adam też taki.
A tam Hrabia, Cesarz i Rycerz! To znaczy byli nimi.
Bo teraz nastąpiła taka mała zamiana ról. Jak w życiu.
Panowie! Jestem zaszczycona!
Stać! To nie pańskie sfery! To kokota!
A kysz!
Jak domyślam się, położyliście się państwo w raju spać, prosząc o zbudzenie. Czy tak?
…Naiwni…
A skąd pan to wie? Rzeczywiście! Wąż się nam objawił pod postacią pięknej kobiety, Madame Kristiny, obiecując nas obudzić.
I ten odurzający zapach kwiatów! I oszamiające lenistwo!
I dziwne łamanie w jeziorach, przepraszam, w stawach…
Tak, proszę pana. Na następny dzień, to znaczy dzisiaj mam Ewunię kusić jabłkiem.
Już je namówiłem w raju. O, nawet to jabłko tutaj mam. W kieszeni.
Jak on dziwnie nazywa te spółdzielcze ogródki!…..
Mogę Ewę zaraz zacząć kusić, tylko jakieś drzewko by się tu przydało i trawka na posłanie, bo łóżko połamane, a Ewa lubi miękko…
Nie trzeba. Spóźnił się pan.
A ludzki ród? Przecież Ewa…
Nie trzeba, mówią. Ludzki ród poradził sobie bez panny Ewy.
Widzi mi się, że z lewego łoża.
Albo od małpy!… Pamiętam…
Tak, moi państwo. Historia wasza zmierza ku końcowi.
Czuję, że gdyby dalej w ruinach tego łoża pogrzebać znaleźlibyśmy i węża, i nawet małpy, o których teraz Drab wspominał. I wszystkich zapominała budzić jakaś tam madame Kristina!…
…Stolarz!
….Rolas!
Jak zrobiłem to łóżko ze stojącego tu kiedyś dębu, to człowiek trochę popijał. Niosłem potem łóżko na plecach, postawiłem je na chwilę w tym pokoju, trochę się popiło z jedną dziewczynką i człowiek się zdrzemnął. Może potem wtoczyłem się pod łóżko, nie pamiętam. A potem to chyba zapomnieli o mnie, tak jak to zawsze bywa z każdym twórcą. Odrobi człowiek swoje i staje się niepotrzebny.
Współczuję panu.
Oto i inspekcja!
Dzieńdobry panom!
To ona! A w istocie jest wężem! Przewrotna!
Na arkę miała mnie obudzić! Bestia!
Widzę, że panowie, jesteście zdziwieni moim przyjazdem?
Państwo pozwolą. Madame Kristina, naczelny inspektor do spraw hoteli w naszym resorcie.
Państwo jesteście zdziwieni, jakby czymś zaniepokojeni? Czy tak?
Panowie, przepraszam, państwo są zadowoleni z wiktu?
Bezczelna!
Tak! Bezczelna!
Babsztyl!
Nawet korzonków tu nie dają.
Nic, poza jabłkiem.
Państwo żartujecie. Radzę być grzecznymi i myśleć jednak jednak myśleć o przyszłości!
Państwo i tak stąd nie macie wyjścia.
A okno?
Okno jest pozorem. Za nim nie ma nic.
Jest tylko pustka.
…Pustka?…
Wszystko identycznie tak, jak panowie sobie to śnili, tylko tej kadzi brak, co tutaj stała. Ale i ta się znajdzie.
…Kadzi?
Nie rozumiem. Czyżby to było piekło?
Pan żartuje! Przecież to Metropol!
Nie żartuję. Może pan sprawdzić!
Tak. To piekło. Daliście się państwo nabrać. Proroczy Wasz sen był waszą rzeczywistością, a to wszystko fikcja. Wymysł djabła. Piekielna inscenizacja, że tak powiem. Zresztą cudowny pomysł tej pani
Piekło? Noemu? Za co?
Rzeczywiście. Tak było, że Jakaś Madame Kristina was nie obudziła i duch wasz znikł w zaświatach. Zresztą Madame Kristina także dostała się do piekła. Każdy z panów miał przecież swoje grzechy. Pan Cesarzu, mordowałeś ludzi pod Picos czy pod Kakrakas. Pan Hrabia tą meduzą wpuszczoną do łóżka, spowodował, że Cesarzowej kilka lat później pękło ze strachu zgrozy serce. Nawet pan o tym nie wie. Pan Rycerzu, zamknął piękną Andromedę w żelaznych majtkach i zamurował ją w ścianie, nie mówiąc o ścinaniu łbów. Noe pod pretekstem dobrego serca, rzucał krokodylom małpy na pożarcie.
Musiałem, bo by mnie zjadły!
…Milczeć, nie przezywać przerywać!
Adam i Ewa dostali się tu, gdyż są przyczynkiem wszystkiego złego. Wprawdzie stolarz niepotrzebnie się tu zaplątał, ale jak jest, to niech będzie. Oduczy się pić na przyszłość.
Pozostaje mi więc życzyć państwu wszystkiego dobrego.
Aha! A zabicie Madame Kristiny krzesłem traktowane przez Was jako Katharsis? Przecież, gdyby to zaistniało naprawdę bylibyście mordercami!
I to przez jakieś tam nieobudzenie was! Fe! I ta wasza chęć metaforzenia! Wprawdzie podróże pociągami męczą, podróż do piekła długa, trochę trzęsie, nie ma nowych torów, wagony zużyte, bo tyle lat nas obsługują, wożą prowiant i świeżą prasę, ale mam nadzieję, że w przyszłości będziemy mieli odrzutowce, o których pan wspominał, we śnie, panie Hrabio.
A więc do widzenia, panowie. Bon chance!
(tuląc się do Hrabiego)
Chwileczkę! A dlaczego hotel? Dlaczego tak jak na ziemi? Przecież to Metropol! Skąd te nowoczesne meble? Przecież tak wyglądał wówczas tamten hotel naprawdę!
My się też cywilizujemy, proszę państwa…
Kochasz mnie?
…Ależ… Lucyferze!
Zapada kurtyna malowana w hotelowe naklejki. Wolno rozjaśnia się światło.
Przed kurtyną sami: Dyr. Rolas w stroju Lucyfera i Madame Kristina.
Ale nabraliśmy ich.
Udało się. Miałeś świetny pomysł.
Teraz uciekajmy. Tylko portfel wezmę.
Weź, Kochany! Ich mundury też można sprzedać!
A nie będziesz już więcej zapominać o budzeniu?
Kochasz mnie?
…Ależ, Krystyno!
No to jedźmy… do następnego hotelu.