Opis źródła:
Opis źródła:
Wszystkie zmiany
Wszystkie właściwości artefaktu
Na pierwszym planieOdręczne poprawki czerwonym długopisem. jednakże, powinno się wyróżniać olbrzymie łóżkoSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym. łoże, będące główną dominantą, dla mającejych się rozegrać sytuacji. Powinno być ono skonstruowane kilkuwarstwowo, jakby z szuflad pozwalających poszczególnym aktorom wsunąć się w nie łóżko, niewidocznie poza ścianąRęcznie zarysowana zmiana (czerwonym długopisem), z której autor zrezygnował., do której łóżko wezgłowiem przylega Ze zbiorów Polskiej Akademii Nauk Biblioteki Gdańskiej.
. Może tu być także stosowana zasada dna łóżka opuszczanego i podnoszącego się wraz z aktorem. Dużo zależy tu od pomysłowości scenografa. Należy uchwycić ideę architektury hotelu: pożądane przerysowanie, plastyczna wiwisekcja organizmu hotelowej architektury.No dobrze. A który z panów zrobił coś w celu odkrycia tego łóżka? A? Nie żądam od was odsłaniania świata, czy Ameryki, chodzi mi tylko o odkrycie tego oto łóżka.
Czy ja mam szanownych panów zwulgaryzować za to? Zbezcześcić? Nie, doprawdy nie mogę już… Sumienie dyrektora nie pozwala mi na to wasze nieróbstwo patrzyć patrzyć na to wasze nieróbstwo Brzmienie powstałe w wyniku odręcznej zmiany szyku wyrazów (czarnym długopisem).. Nie, doprawdy już nie mogę.
… To przez nogę…
… Jest to wprost nieprawdopodobne! To łóżko oglądało, moi zacni panowie, tyły i przódki najświetniejszych osób…
…Na tym łóżku pani Wu oddała hołd swemu monarsze, panu Es. SłużyłoaRęczna korekta czarnym długopisem. monarszeCzarnym długopisem jak umiałoa... (Przepraszam za dygresję) Na tym łóżku zacny monarcha Es oddał, to co miał, pani Wu.
… To niech pan włoży okulary.
A więc do mojej opowieści dodam wam jeszcze moi panowie pewnego kozaka, który wziął brankę właśnie – z tego łóżka. Wpadł do hotelu wprost z dansingu, jeszcze był we fraku i zziajany, zmusił windziarza, by mu służył za konia, przecwałował hotelowymi korytarzami… wpadł do pokoju Nr. 234 i z okrzykiem uhyyyy dopadł piersi naszej klientki
…Na pogrzebie była cała hotelowa recepcja, a nawet kucharz wlał umarłemu do trumny beczkę piwa! Mikołaj tak lubił w za życiua piwo…! Ale do rzeczy, moje chamy, pardon… moi Cham-mMonsieurs, czytaj szam-mesje! Co więc będzie będzie więcBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem). ze zdjęciem tej kapy? A? Czy tak postępuje usłużna dobrze wychowana obsługa przyzwoitego hotelu, oczekująca zacnych gości? Na przykład… księcia de Burdel i jego małżonki Katarzyniny Kokot? Puknijcie się w wasze ryże główki i do roboty, bo odpowiadam za was… przed…
Przed kim on odpowiada? No, podpowiedz mu!
…przed-szkole…
Dureń!
Fronczak, przed kim odpowiada, no?
Przed-hotelem! ale tam Przed hotelem jest czysto. Zamiotłem.
Fronczak! Nie denerwujisuj mienia, bo wiesz, że jak dam w kinol…
On chodził do szkoły specjalnej, panie poruczniku. Nie ma co się dziwićować!
Fronczak! Chodziliście kiedyś do szkoły specjalnej?
E, tam! Dawno i nieprawda! Jeden plus jeden równa się dwa. A uniwersytet wystarczy, że widać z hotelowych okien.
Widać z okien?
...A, więc, co z kapą?
Kapa jak kapa, panie dyrektorze. Można ją przemikicić, tylko za rogi chwycić trza!
Do ortopedy zapewne, kochasiu?
…Hi, hi, hi, do jakiego tam ortopedy, hi, hi, hi! Może on i ortopeda, hi, hi, hi! Do… – oj, nie mogę!
To przez nogę.
hi, hi, hi, co też pan, panie Dyrektorze! Ortopeda, hi, hi, hi.
No więc gdzie prowadziliście tę swoją krowę, dobry człowieku, hę?
Do byka, mesje Rolas.
Duży?
Gdzie tam duży, mesje Rolas. Takie chuchro. To był dentysta. Byk się nazywał tylko na nazwisko. Taki studenciak, przyjechał do nas leczyć krowom zęby. Ze starej młockarni zrobił fotel dentystyczny i plombował krowom zęby. …Ale siłę to w sobie miał! Siła, panie!!
Czego siła?
No, siła krowę za rogi trzymać! Ryczała, klęła, a jak ogonem starego Tymona zaprawiła, lata nie doczekał, a odchodząc mówił, że to bicz boży!
… Bicz boży? ten ogon?!
Niby ten ogon.
Uhm.
I odszedł?
Dokąd odszedł?
Do grobu odszedł. Biedny stary Felek Tymon!
Piechotą?
Pan znów żartuje.
Ocho Acha! Ponieśli go?
Oj, ponieśli!
Hm. Rozumowanie słuszne. A na roraty chodził?
Kto?
No, ten pański, co do grobu odszedł?
Chodził. Ale co mu tam RURATY, i harmaty by mu już nic nie pomogły, tak go szmyrgnęłoa.
Niby ta krowa?
A kto, dentysta?
Dentysta też może.
Oj, może.
No, to co z tą kapą?
No to jak trza, to trza, tylko trzeba ją podnieść…
O to właściwienie chodzi!
To za rogi ją?
Za rogi!
Za rogi byka?
Za rogi.
Tak ot i ponieść?
A tak, ot! Właściwie!nie!
Bez niczego?
Bez niczego. A co potrzeba?
No tak wziąść tylko za rogi i siup, – mówi pan?
Siup!
To nie takie proste.
Człowieku! Czy ty oszalałeś? A nasz dorobek?! A dorobek całej, skądinąd porządnej ludzkości?! A kultura fizyczna, a wojsko, a tradycje alpinistów, a kulturyści, a boks, tyczkarze i bieg przez płotki, tour de France, tur jak tur, film, literatura, filmy oświatowe, propaganda czy to ci coś mówi? Stronisz się od wysiłku?
Siup?
Siup!
A może później?
Mam powtórzyć?
Proszę!
Człowieku! Czy ty oszalałeś? A nasz dorobek?! A dorobek całej, skądinąd porządnej ludzkości?! A kultura fizyczna, a wojsko, a tradycje alpinistów, a kulturyści, a boks, tyczkarze i bieg przez płotki, tour de France, tur jak tur, Ludwiku przy rondlu, lewatywy, film, literatura, filmy oświatowe, propaganda. Czy to coś ci mówi? Stronisz się od wysiłku?
No to siup.
No to siup, panowie.
…Raz …
…Dwa …
Panowie, miejcie litość dla starca! Mam troje dzieci, miałem ciężkie dzieciństwo, okupacja, troje nieślubnych dzieci już w harcerstwie! Przecież praca popłaca i naród wzbogaca, jak mawiał wieszcz. Panowie, obudźcie się, błagam, siupajcie!
Oooooooo.!
… Jak ja wam siupnę, jak ja wam siupnę, jak ja wam siupnę!
Ooooooo.
Grozisz pan?
Nie grożę! Daleki jestem od groźby! Ja mówię, mój panie!
Ten ton!
Jak milion ton.
Panowie, ten człowiek nas obraża.
Tak oczy były rzeczywiście przedziwne. Jak u pluskwy.
U pluskwy to mało! Jak u pchły!
Nie, panie! Tak harcerz nie postępuje…
Co, bierzesz mnie pan na skauting? Na młodzież?!
A tak. Biorę!
Bierzesz pan?
Panie, a czy my coś mówimy? Czy pan coś słyszał? Jak trzeba podnieść, to trzeba! Społecznie, też się robi. Nawet z kapą.
No to siup!
Bierzcie za rogi…
Co nie puszcza?
No, łóżko nie puszcza.
Widać przyrosła!
Kiedy zmieniano ostatni raz pościel w hotelu?
Po wyjeździe hrabiego?
Panie, taki on i hrabia, a siusiał do umywalki.
Widać pęcherz miał chory.
A może jeszcze raz?
No to cyk! Spróbujmy.
Widać przykleili, żeby nie ukradli zginęła.
A licho wie! Ja nic nie wiem, panie. Ja nic nie widziałem, ale pan Casso, ten z administracji, jak robi remanenty na Nowy Rok, to czasami przykleja, żeby nie zginęła.
Widać taki u niego kancelaryjny zwyczaj.
Panowie! Wierzę w waszą siłę! Nigdy jednaken nie jest w stanie unieść tego co społeczność! A my, tutaj, w tym hotelu tworzymy pewną społeczność i jak tylko naprężymy wspólnie nasze mięśnie…
Mięśnie!
Nie gadać tam w szeregach! Gdy naprężymy nasze mięśnie, to pod moim przewodem…
Ma rację. Widziałem jak podnosili faceta na ołówku. Przyjechał kiedyś taki do naszej klasy i kazał się podnosić! Wetknęli mu ołówek pod stopy, a on kazał tylko nam nam tylko wciągnąć powietrze. Mediak, czy co?!
No, to siup?
To, siup!
Aaaaa! – puść!
…To pan nie wyjechał?
Mój Boże, 12 lat spał!
Ale rachunek, to mu Mesje Rolas – zasoli…
nie panowie,! To niedopuszczalne! Proszę o książkę zażaleń!
Panie hrabio, cóż za przykre nieporozumienie!! Pan hrabia wybaczy, ale pan hrabia miał wyjechać dwanaście lata temu!
Pan chyba oszalał, mój panie! Kazałem się zbudzić o 7-mej telefonistce w recepcji, a panowie obudziliście mnie, po słońcu sądząc
Nic innego, tylko czysta orgia!
Książkę zażaleń proszę! Orgia!
Ale pan… siupał!
Zgoda, siupałem – ale na pańskie wyraźne życzenie. Pan tu jest szefem przedsiębiorstwa.
No tak, ale można było jakoś inaczej siupać z tym hrabią. Przyzwoiciej! Po kawałku go odsłaniać!
Panie, goły jest zawsze gołym. Znam z doświadczenia. Mówiąc szczerze, nigdy nie podejrzewałem pana o podobne perwersje.
No, no, Kowalski, Nie pozwalajcie sobie. Lepiej byście czystą koszulę nosili.
Hrabia pisze pamiątniki.! Hrabia literat?
Kiedy?
Rok temu.
To niedopuszczalne. Proszę o książkę zażaleń. Jakże to rok temu, kiedy wczoraj dzwoniłem do niej, każąc się obudzić?
Pan hrabia spał jak kłoda przeszło dwanaście lata.
Na „hej siup”? Co to znaczy? Panowie oszaleli. Proszę o wytłumaczenie! Panie Rolas, a co z moją służbową delegacją? kto mi mnie ją przystępluje? Przecież nawet nie mam już po co do siebie wrócić wracać! Ja, panowie, jestem już skreślony z życia. Nie ma hrabiego Feliksxa pracującego w Air France. Jest tylko Felek!
Felek!
(
Feluś!!
Felleczek, Felleńkua, Felciua!
(
Felleleczek, Fallus, Fellusiątko, Felicze, Fellunieńka, Felissimo! Hrabiątko, no!
...Buzi!
Będziesz u nas pracować w hotelu.
No tak, ale nam rozchodzi się przede wszystkim o pana. Hoch!
Aaaa! Jeżeli panom chodzi o mnie… to co innego. Niech żyję! Rzeczywiście, niech żyję! Proszę krzyczeć „niech żyję”!
Bo pan tak obejdzie człowieka w kółko, że człowiek nie wie już co krzyczeć.
To trudno powiedzieć, cesarz nie rozstawał się z rozumem, to jest tfu co ja mówię. Z hełmem.
Hełm?
Ile ważył?
Nie, cesarz.
Przecież powiedziałem, że cesarz nie rozstawał się z hełmem.
Pytam, a hełm?
Czy rozstawał się z cesarzem?
Nie. Ile ważył hełm bez cesarza.
Ej, panie. Tak pan plącze jak pijany pająk. Przecież powiedziałem, że cesarz nie rozstawał się z hełmem.
Acha. Rozumiem.
Ale mógł…
Co, mógł? Wypraszam sobie.
No, mógł się z nim rozstawaćSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym. rozstać.
Kto? Z kim się rozstał?!
No, z hełmem. Cesarz mógł się rozstać, nie?
Mógł, ale nie chciał. Zresztą to sprawa cesarza, a nie pana, mój dobry człowieku.
(zaszczuty pytaniem) Kto?
Cesarz.
Będzie z 47 lat temu. W hotelu.
W hotelu?
Niestety. Zmarło mu się podobno Podobno zmarło mu sięBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) w hotelu.
Mówi pan, że w hotelu?
Zaglądał pan do pokoju 103?
Nie, panie Kierowniku. Ostatni raz byłem tam jakieś 50 lat temu.
A do pokoju 201?
Tam byłem jakieś 30 lat temu.
A kurzy nie ścierał pan?
Nie ścierałem.
I żarówek nie wkręcał pan?
Jak miałem wkręcać, kiedy wówczas nie było elektryczności.
Ale przez 50 lat rozchodowywał pan żarówki dla pokoju 103!!!
Rozchodowywał pan, czy nie?
Rozchodowywałem. Syn pana Kierownika je zabierał.
Ten idiota?
Nie znam całej jego rodziny, ale zabierał i sprzedawał. Każdej jednej takiej takiej jednejBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) znajomej dawał żarówkę.
Wkręcał?
Nie. Po prostu dawał.
Gdyby wkręcał, to po ojcu. A tak to nie wiadomo co. To przekupstwo. Żarówkami opłacał dziwki. A pan pomógłał mu w tym, niewdzięczny!
A nie wie pan, miluśki, w którym to pokoju wasz cesarz umarł?
W gazetach pisano pisało, że 234. Hotelu nie pamiętam.
234, to jakby tu.
Coś jakby umarłym było tu czuć…
Panie boy, nie zapominaj się pan!
To co,? hej siup?
Niech będzie!
Nie puszcza!
Kto nie puszcza?
Nie kto, a co. Łóżko nie puszcza.
Mówiłem, że księgowy obywatel Casso kołdry kleił, a pan mi nie wierzył. Ten stary materialista!…
Jakby coś gdzieś chrapało?…
To u pana chrapie ta astma w piersiach! Widzisz go, Hrabia! a siusiał do umywalki! Mówiłem leczyć się…
Leczyć. Zaraz leczyć. Sama dojdzie.
Spróbujmy jeszcze raz. Hej siup! Napręż się pan!
Coś jakby puszczało….
Kołdra się rozłazi!
Tyle ma lat, mój boże…
Hej, siup!
Aaaaaaa! Przekleństwo!
Tu ktoś spoczywa!
Wieczne odpoczywanie racz mu dać panie.
Cesarz!!! Na klęczki panowie! Powiedziałem: na klęczki!
Świece, please!
A może go połaskotać?
Kogo?
No, cesarza!
Pan zawsze w nieodpowiednich chwilach z tym swoim łaskotaniem. Oj, frywolniś, frywolniś! Tu nie wiejska zabawa, a Cesarz – nie dziwka!
A niby kto?
M – ę – ż – c – z – y – z – n – a.
To może otrzepać Cesarza z kurzu?
A, to co innego niż łaskotanie. Można.
Nic Nnie zmienił się. Wygląda jak zabalsamowany! Cóż za piękny był to człowiek! A jak szablą umiał! Z oczu biły mu wówczas błyskawice…
Na piorunochrony?
Mam to rozumieć, jako metaforaę?
Jak pan chcesz, mnie wszystko jedno.
Pst! Ostrożnie! Cesarz miał w życiu łaskotki!
No, ale jego brzuch cały w kurzu.!
Wal pan! Brzuch nie brzuch! Cesarzem był on przecież od góry do dołu.
A może mu trochę z twarzy zdjąć?
Będzie użytek.
Otrzep mu pan twarz. Ech, cóż za szlachetne ma rysy!
Nigdy!
To ja twój wierny sługa zapomniany przez telefonistkę…
… Madame Kristinę…
… Madame Kristinę.!
Jakby drgygnął!
Przyśniło się panu. Mówiłem, żeby mu pod nosem… ostrożnie Za życia miał łaskotki. Nie, nie mogę patrzyć. Aż mnie samego skręca. Zostaw go pan.
Znów jakby drgnąłSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym. drygnął!…
Szczęście, że Cesarz tego już nie słyszy. Drygnął, to możesz pan mówić na folwarku. To krowa „dryga”, a Cesarz może co najwyżej mieć „pośmiertny dreszcz rozkoszy”. Nie bądź pan taki wulgaryzator!
Pulweryzator? To chyba coś od fryzjera.
Wulgaryzator, czyli taki... natryskiwacz chamstwa.
O! Znów miał „pośmiertny dreszcz rozkoszy”! Noga mu poszła.
Trzeba będzie Cesarza otrzepać, ogolić, wsadzić w trumnę i wysłać.
Cóż to da, teraz kiedy cesarstwo runęło i tam skąd on pochodzi nastała już republika?
A może go siupnąć?
Trzeba będzie.
Zdejm mu pan tylko buty, to go siupniemy. Nie może przecież trup zajmować hotelowego łóżka!
hi, hi, hi, hi, uj, uj, puść… bo pęknę!
Jego Cesarska mość żyje?
hi, hi, hi, bo pęknę! Czemu mam nie żyć, uj, hi, hi, hi.
Jego cesarska mość raczy sobie mnie przypominaćprzypominać mnieBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem)? Hrabia Feliks! Razem polowaliśmy na meduzy.
Czemu mam nie żyć? Dobrze zjadło się wczoraj, wygraliśmy bitwę pod Picos, a dzisiaj przyjmuję hołd Józefa von Bliskitz. Cholerny Józio dostał od nas w skórę. Czemu mam więc umierać?
Dziś jest rok 1967, a jego cesarska mość zasnął w bogu w roku 1920.
Pan zawsze wesoły, panie hrabio. Pamiętam jak pan księżnej włożył miedniWidoczne pod skreśleniem maszynowym meduzę do łóżka.
Kiedy naprawdę jest rok 1967!
Hm. Cóż Coś dziwnego, inne jakieś budynki, latarnie, a panowie też jakby przebierańcy.
Nie ma. Już dawno nie żyje.
Adjutant zapił się?
A cesarstwo?! Co z cesarstwem?!!
Runęło.
Inne już czasy!
E, nie, to nieprawdopodobne! Czyżbym spał blisko 50 lat?
A telefonistka? Kazałem się jej obudzić na następny dzień, rano o 7-mej, nazajutrz po naszej wielkiej bitwie?!
Nie żyje.
Zabili ją? A więc jednak?
Nie. Umarła, ot tak. Ona zawsze zapominała budzić klientów.
Książkę zażaleń proszę.
Nie ma.
Jak to – nie ma?
Nie ma. Ukradli.
Jak to ukradli książkę zażaleń? W takim razie także poproszę o książkę zażaleń!
Mówię, że nie ma.
To skandal! I co teraz!? Pytam się, co teraz?! Panie, czy pan wie kto ja jestem? Czy pan wie, co panu grozi, panu, kierownikowi tego hotelu? Niebudzenie klientów, brak książki zażaleń…
Zastój.
Powiedział zastój, nam grozi. Zastój w interesach. Hotel na uboczu, jak zjawi się jeden gość na 20 lat – to dużo. Za pana czasów to kierownikiem był mój pradziad.
Nazwisko?!
Mesje Rolas.
Imię?
Cab.
Cap?!
Nie cap, a Cab. "Be" jak bomba albo baleron, Wasza Wysokość.
A drugie imię dziada?
Tabacos.
Też cap?
Ca-b, przez be , proszę pana. A to różnica.
Gdzie zginął?
Pod Kokrakas Kakrakas.
Odebrać krzyże.!! Odebrać za karę wszystkie krzyże.! Łajdak z pańskiego dziada! On jest odpowiedzialny za niedopilnowanie obudzenia mnie. Mnie cesarza Fusmika II! Głupie niedbalstwo przewróciło całą moją monarchię. Pozbawiło monarchię jej głowy! I co teraz?
Hotel.
Cooo?!!
Powiedziałem: hotel. Jego Cesarska Mość może służyć w hotelu.
Nie rozumiem. Wiem, że mogę zacząć karierę służąc w dragonach, no, w najgorszym razie w artylerii, no nie ch będzie w piechocie, lecz w hotelu? Nie rozumiem.
Jego Cesarska Mość może służyć w hotelu w stroju cesarza, lub w stroju dragona. I tak masz mundur podobny do hotelowego boya.
Właśnie.
Cooo?! Tykasz mnie?!!!
Jakże nie tykać, Kiedy Jego Cesarska Mość jest zupełnie sam sam zupełnieBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) jak palec. Jego pokolenie wymarło i cesarz jest pozbawiony środków do życia.
A banki? Pytam o moje banki?
Przejęła je rewolucja.
No… to jak?
Zgoda.
Czego się pan śmiejesz?
Oj, nie mogę. Ja… ja… spałem na Cesarzu! Oj, nie mogę!
…To przez nogę.
Spałeś na Cesarzu? Nie rozumiem…
Przyjechałem tu kiedyś, było to jakieś 35 lat temu po pańskim zniknięciu.
Jakie tam zniknięcie. Sprzątaczka musiała mnie przykryć materacem i już. Łajdaczka!
Ha, ha, ha. A więc przyjechałem te trzydzieści lat po przykryciu pana materacem czy czym. Zatrzymałem się w tej podłej knajpie hotelowej i poszedłem spać. Telefonistka miała mnie nazajutrz obudzić. Nie obudziła i ja także spałem do dzisiaj.
Pan śmiał spać na mnie? Pan przygniatał mi brzuch przez blisko 35 lat? Pan to uczynił? Sakreble, pan jest, że tak powiem – świnia. Książkę zażaleń proszę. Wpisać tego pana!
Jego Cesarska Mość ma rację, he, he, he, ale któż wiedział, że Jego Cesarska Mość leży w łóżku pogrzebany i zapomniany przez wszystkich?
Ech, ta hotelowa służba! Dzisiaj!!
Milczeć. Nie narzekać!
Daruję panu. Mów mi F U S M I K.
Bez: F U S M I K „Drugi”?!
Bez.
No to może pan weźmiesz się do roboty. My tak gadu, gadu, a czas ucieka. Trzeba skończyć z tym łóżkiem. Może ktoś jednak przyjedzie.
Jedyne łóżko, które zostało w hotelu.
A reszta?
Dawno spalona. Deficyt, gości nie ma, trzeba czymś opalać. Boizerie wyginają się od wilgoci. Na szybach mgła. W szafach pajęczyny.
Hm. Pajęczyny mówisz?
A pajęczyny. Ostatnio przez korytarz przedzieraliśmy się z ogrodowymi nożycami. Uff. Jeszcze pamiętam te chaszcze w hotelowych korytarzach.
Tak. Trzeba natychmiast to łóżko doprowadzić do ładu, a potem pościelić, nawilżyć, trochę… nawilżyć. Zrozumiano?
Jego Ekscelencja był rolnikiem?
Zawsze trochę przy ogródku pracowałem. Matula Królowa szalała na punkcie rzodkiewek.
No to co? hej siup?
No to niech będzie hej siup.
Co to?
Niby człowiek, tylko twarz jakaś taka niedzisiejsza, bo w zbroi.
Nie, panowie. To mi zakrawa na farsę.
Farsa, nie farsa. Zwlec go trza.
Niby jak? Cały pancerny. Nie udźwigniesz.
A może tak go rozkręcić? Reperowałem kiedyś kolanka w umywalkach. Trzeba tylko klucz i w mig go roztrajbujeszNawiązanie do humorystycznego wiersza Juliana Tuwima "Ślusarz", w którym wezwany do awarii w łazience hydraulik stwierdza m.in.: "Ferszlus trzeba roztrajbować" (cyt. za: Julian Tuwim, Ślusarz, [w:] Cyganka oraz inne satyry i humoreski prozą, teksty kabaretowe i aforyzmy, Warszawa 2011)..
Pfuj, jak pan brzydko mówisz: Roztrajbujesz! Za moich czasów…
Pańskie czasy czy moje czasy, co za różnica. Dziś własność wspólna. Hotelowa, można by rzec.
No to skocz po młotek.
Rany Boskie… ujjjj
Ja się już niczemu nie dziwię. Oczywiście wina telefonistki Madame Kristiny!
Rycerzu! Oczywiście Madame Kristina!?
Jestem van HORIAN TWARZYKRZYW! A ty kto. błaźnie, przebierańcze?!
Pan żartujesz!
Waszmość żartujesz.
Szczera prawda panie. To stary hotel i ma swoje tradycje. Pamiętam, że czytałem w starych księgach o panu.
Jeśli mogę się wtrącić to pisało: „Twarzykrzyw, błędny rycerz zaginął”.
To ja spałem 4000 lat?
Niby tak.
A to ci heca! A zacna Andromeda, której serce ofiarowałem?
Popiół. Z popiołu powstałeś i w popiół papieros się obrócisz.
…W proch…
Przepraszam… w proch.
I niby tak sobie przetrwałem?
Niby tak. Zawsze uważałem, że nasze materace mumifikują. Pluskwy to latami u nas żyją.
… Cicho.!
I co teraz?
Może pan służyć w hotelu, tak jak ja.
Jak ja?
Nie, jak ja.
Acha. I co robić?
Przy wejściu?
Co przy wejściu?
Stać.
Stać i co?
I nic. Stać przy wejściu.
I co?
Trzymać popielniczkę.
W zbroi?
W zbroi stać i trzymać popielniczkę. A po czwartej papu, siusiu i spać.
8-godzinny dzień pracy?
Jak to? Ja błędny rycerz stać mam przy drzwiach z popielniczką? Nie licuje!
Co nie licuje?
No, stać.
To nie dostaniesz pan jeść.
Hm. Może to i ciekawe. Jakaś wreszcie zmiana horyzontów. A co w perspektywie?
Muzeum.
Jak dobrze się pan będzie sprawował, to oddamy pana do muzeum.
I co tam, w tym waszym „muzeum”?
Będzie pan stać.
Z popielniczką?
Nie. Tam już bez popielniczki. W gablocie.
A więc tu z popielniczką, a tam bez. Tu będą karmić, a tam?
Nie.
No to wybieram hotel. Ale tak mówiąc między nami Polakami, to z tym budzeniem to skandal.
Panie, są ważniejsze rzeczy na głowie. Np. to łóżko.
Łóżko?
No tak, trzeba to łóżko pościelić, bo może jakiś gość się tu zabłąka.
Tak. Rozumiem pana. No to do roboty. A co z mieczem?
Mieczem możesz pan trzepać pościel.
Ocho Acha.
W miejscu łóżka – też łóżko, lecz raczej przypominające Katafalk. Obok łóżka świece. Nad tym dziwnym posłaniem, na ścianie wielka fotografia, ukazująca w półzbliżeniu trzech śpiących obok siebie na łóżku: Rycerza, Cesarza i Hrabiego. Z lewej strony stoi wielka, ponura kadź piekielna, miejsce odpoczynku dla Madame Kristiny. Kadź posiada otwierane wyjście – małą furteczkę. Gdzieś leży jakiś wieniec.
To wszystko zakrawa na groteskę. Latami człowiek siedzi w tej Kadzi kadzi, pokutuje za grzechy i nie. Sama smoła. Ohyda! Żeby chociaż szampon do włosów tu był! Nie, nie nie dbają o klientów… Zupełnie jak w hotelu! że ci się kogoś tam nie obudziło, to zaraz do piekła. Tak to jest, jak człowiek nie ma protekcji, albo znajomości. Gości nie ma, pusto, chwilami wydaje się, że przez słuchawkę telefonu słychać tylko wycie piekielnych wichrów. Nie to co u mesje Rolasa! Poco właściwie Lucyfer mnie tu wynajął? Mnie wykwalifikowaną siłę? Pies z kulawą nogą nie przyjdzie sam do tego hotelu. Człowiek chodzi za życia do szkoły, męczy się, niskie stypendia, 15 par butów zdarłam, żeby zostać telefonistką (właściwie 14, bo w 15-tym złamał mi się obcas, gdy poprawiałam druty). Nawet tutaj nie dają spokoju. Wciąż te słupy telefoniczne. To straszne być za karę telefonistką w piekle. Wolałabym już pracować jako etatowy duch bez premii, straszyć w starych zamczyskach zamczydłach
Deszcz leje, jakby się ktoś powiesił. Dobrodziejka sama? Bez męża?
Sama, albo z dzieckiem, nie pański interes.
E, grzeczna to pani nie jest. A złe… to! Szukam takiej jednej Madame Kristiny. Przenocować tu można?
Tu – można wszystko, byle nie odrazu. A pan skąd?
Wprost z pociągu. Długo się tu jechało.
Pytam się skąd pan przyjechał. Zameldować trza.
Ot, jeździło się tu różnie. Raz na wozie, raz pod wozem, ale najczęściej jako hrabia to osobowy obsługuję. Jak się nabiegam po tych cholernych korytarzach, to nóg się nie czuje. Skleroza stóp. Przepraszam. Narkoza czyli znieczulica.
To niech pan je zdejmie.
Ech, jeździ człowiek, jeździ tymi pociągami na tamten świat i stąd ma pociąg do alkoholu. Gdyby chociaż jakąś doczepili doczepili jakąś cysternę.
Taki zaciszny cmentarzyk, tfe, hotelik. Pani sypia w tej Kadzi? Dziwne przyzwyczajenie…
Lekarz mi zapisał. Reumatyzm. Poco pan tu przyjechał? Włazi pan tu po nocy, budzi pan samotną kobietę, wypocząć jej w Kadzi nie daje. Rzeczywiście, hrabia z pana.
Spójrz pani na moje ręce. Jak z drewna. Proletariusz jestem. Hotel pucuję, a w nocy po pracy śni mi się, że jeżdżę pociągami. Tej baby szukam.
Pan niespokojny! Pan poeta?
Jaki ja tam poeta, panienko. Podróżny jestem. Kiedyś meduzy, a dzisiaj to gołębie choduję. „Poeta, ale nie ta”, jak mawiał pewien drab.
To poco pan tu przychodzi? Na cóż ta terapia? Nie lubi pan nas, kobiet…
Po co, po co. Zaraz po co. Mówię, że tej baby szukam. Pierwszy raz tu mój pociąg stanął, panienko. Płynęliśmy, płynęliśmy po tym oceanie snu, trochę się piło z pasażerami w sypialnym, a tu nagle – wyspa! Stacja! Pełno świateł! Ale gdy się wysiadło, okazało się, że stacja jest tylko ścianą z dykty, a z tyłu ten zaciszny cmentarzyk, tfu, hotelik.
Pan sam, czy z pasażerami? Meldować trza.
Sam. Sam! Pasażerów to u nas nie ma, panienko. A jeżeli są, to nie mówią a siedzą w pociągu i w milczeniu wódę piją. Na przykład dzisiaj, to były baby z odpustu, które zginęły w jakiejś katastrofie.
Czyżby?
Gdzie ja panienkę już widziałem… mój Boże…
Duch?! Pan żartuje!
Tak! Duch zemsty. Tam, wewnątrz. Ale ja tę babę znajdę.
E, też śniło się panu zapewne...
Gdzie tam śniło! Zaraz sen! Sen to najłatwiejsza konwencja, panienko, ale gdzieś jakbym w rzeczywistości panią widział, prawie, że za nos ją trzymał, z przeproszeniem, delikatnie. Lecz przypominam to jak przez dziurę w płocie. Niewyraźnie.
Przez dziurę w płocie? Podglądał może mnie pan jak siedziałam w tej kadzi? Stary zbereźniku!
Ta dziura w płocie, to literacka metafora, panienko. Jak człowiek podróżuje tak jak ja nockami, a w dzień sprząta, to lubi sobie od czasu do czasu pometaforzyć.
Pometaforzyć? Nie słyszałam. Och, już domyślam się! Ale figlarz z pana! Pierwszy raz widzi pan kobietę, i już by pan ją… metaforzył.
Ją nie, ale tak obok niej przenosić jakieś intymne swoje tęsknoty, porównania pełne od stacyjnych świateł, semaforów, szyn wrzynających się w horyzont srebrnym wybiegiem rozwidlonych palców…
...Obok przenosić?
Jakie tu występy, panienko. Masz oczy jak dwie latarnie ekspresu paryskiego, a podróżny taki szybkiego pociągu zatrzymać nie może. Chyba, że by się rozmontowało szyny, albo opuściło semafor. A bufory, to…
A tak, panienko. Oczy jak latarnie.!
I, że rozmontuje pan szyny i podniesie sam pan semafor?
...Opuści, panienko.
...Opuści?
Tak, panienko. Wówczas mój ekspres stanie – a ty panienko się zatrzymasz. Chodzi mi niby o ten pociąg do ciebie.
… Skończy się?
Nie. Stanie.Wstanie.
Wszystko u hrabiego odwrotnie, ale doprawdy on mnie zaciekawia.
Nigdy nie byłem piękny w sensie klasycznym, to prawda.
Ale Venus z Milo także miała obtłuczoną rękę!
Słusznie, panienko. Sztangistą nigdy nie byłem, ale grywałem za to w szachy. Człowiek, gdyby się był urodził w innych przystępniejszych warunkach, mógłby być atletą nawet. Marzyłem Nawet marzyłem o tym przez wiele lat, gdy jako dziecina czytywałem rzewne książki. „O sztangistach”. Ale życie potoczyło się inaczej, zupełnie inaczej. Jak przez most. Wszystko przez tę babę.
Przez most?
No tak. Pociąg przez most, a pod spodem rzeka.
Pan odczuwa do mnie pociąg przez most? Pan chyba zbyt długo tu jechał.
...Pociąg przez most...
…Pędzi, a pan szuka przygód? Kobiety? O, myli się pan. Jam nie taka! Mnie nie weźmiesz pan na litość, ani na poezję! Poetom wystarczy ich własne współżycie z wierszem. Gdy mają kobietę, to pisać nie mogą. Znałam za życia takiego wariata. Wszystkom mu oddała jako panienka. A on, jeszcze do hotelowej książki zażaleń wpisał, że się wyładował. Że mu twórczość zniszczyłam.
Pani powiedziała „za życia”. Nie rozumiem?
Och, co ja mówię!
Tak. Prowincja to jest. Leczyć reumatyzm w kadzi. …?
Kobieta robi wszystko, by być piękną.
Wpadł pan kiedyś pod pociąg?
Nie! Życie mnie ciacha, psiakrew.
Pan jest chyba nienormalny? Tam w pociągu, chyba bardzo trzęsie? Co?
Oj, trzęsie, panienko, trzęsie! Stare tory. Bez przerwy du, du, du. A potem już człowiek w czasie podróży tępieje coraz bardziej.
Dobrze panu mówić, a ! A jak by pan tak jak ja, podzwonił i bez przerwy słyszał y, y, y, i nikt nie podnosi słuchawki, to dopiero by pan wiedział, co znaczy samotność telefonistki w tym piekle. Zamiast męża – słuchawka od telefonu.
Pani jest telefonistką?
A, E, nie! Czasem do manicurzystki dzwonię.
Och! Przepraszam panią! Prawda panienko – , żeby tak kolejarzom dali jaki stary samolot, to by się tak mu nie nudziło i nie trzęsło. Zupełnie inaczej by się jeździło po szynach.
Samolot? Po szynach? Przecież samolot lata w powietrzu, hrabio!
Oj lata, to prawda, że lata. Ma się te lata, he, he.. Lecz jakby kolejarze dostali samoloty, to przyrychtowaliby je do szyn. Trochę by się wyklepało i człowiek wygodnie by jeździł. A tak, to jeżdżą kształty staroświeckie, proszę pani.
Nie o panią tu chodzi. Mówiłem o pociągach. Tam staroświeckie kształty.
Stare matrony jeżdżą?
Nie! Pociągi!
Pański pociąg wydaje mi się normalny, choć na te pańskie wywody czy „metaforzenia” nie mam chęci. Wydaje się pan być zbyt brutalny, a my kobiety lubimy początkowo pociąg, że tak powiem – delikatny…
Pani! To wszystko pozory! Lubię majsterkować od dziecka! Harcerskie słowo! Kiedyś, jako dziecko, naprawiałem pajęczyny, a muchom wyrywałem nóżki...
Brutal! Pajęczyny? Wyrywać nóżki?! To obrzydliwe! A fe! I to ma być harcerz!
Mogę także żywą żabę połknąć, albo policzek przebić agrafką.
Nie trzeba! – Ech, niech pan już robi te swoje szyny i semafory. Chociaż pożytek z tego będzie…
My tak gadu, gadu, a nocka za oknem i księżyc nad hotelem jak okno wagonu sypialnego w tunelowym dymie chmur. Jako zdegradowany hrabia spragniony jestem snu…
…Ach, tak. Prawda. Łóżko stoi tu. A pieniążki pan ma?
Jakże bym nie miał. Nazbierało się tego trochę, po matuli bezdzietnej hrabinie. No i renta inwalidzka..
Płaci pan 100 złotych, mesje.
100 złotych! Co to dla mnie jest! Proszę! 1000!
A drobnych pan nie ma? Bourgois!
Ależ skąd. Chwała Bogu i matuli, że 1000 zł. jest
O, mnie pan na ten trick nie weźmie. Do rana rozmienię. Może ktoś jeszcze przyjdzie. Proszę, oto bilet na to łóżko.
To łóżko podobne jest do katafalka katafalku. Innych pani nie ma?
Nie ma, kochanku. Co robić, taka tu produkcja! Standard! Tradycyjni stolarze, stare modele, trudno ich w o czymś nowym przekonać.
Zbudzi mnie pani o 7-mej? Jutro znów du, du, du. I w podróż. Może znajdę tę babę.
Uff! Nie poznał mnie!
Siąpi, siąpi ten deszcz, a niech to wszyscy diabli!
Pani bierze kąpiele?
Szukam jednej baby, Kristiny. No, ale ja ją jeszcze dopadnę.
Niedaleko jest sklep z rybami. Miasto się panu nie podoba? Czy pan przyszedł tu spać, czy krytykować, pytam?
Trochę spać i trochę teoretyzować. Jak człowiek tak długo jak ja, proszę pani, samotnie jeździ, to lubi sobie poteoretyzować... Baby szukam.
No tak. Zaczyna się. Tamten chciał ze mną pometaforzyć, a ten znowuż „poteoretyzować”. Taki jest los samotnej kobiety na rencie. A jurni ci podróżni! Słownictwo ich jakieś nowe, bliżej nieznane, aż dreszcz mnie przeszywa.
Pani żartuje!!! Pani narzeczony w kotle? Jest kucharzem?!
A co mnie to zresztą obchodzi? Co mi to przeszkadza? Pani narzeczony praktyk, dlatego pani nie lubi teorii.
Mój narzeczony jest dyrektorem hotelu proszę pana. I zbije panu mordę.
„Hola moja panno!”, jak mówią w teatrze. A któż zabroni mnie Cesarzowi, teoretyzować? Gdyby jeszcze jakiś rewizjonizm, czy co, ale teorie? Niosą one ze sobą zawsze coś nowego! I mięsień w mózgu się rozwija, jak mówił mój sekretarz.
On ma mięsień w mózgu! Cesarski! Mój Boże, jakiż to okropny mężczyzna. Dom na odludziu, nawet pomocy wezwać nie można!
Pani coś mówi?
O Boże! Chyba mnie nie poznał!
Same usta pani chodzą? Daleko?
Tak, trochę!
A... rozumiem. Pani obłąkana?
Nie, to od telefonów (
Pani wygląda mi na chorą. Może się pani położy do łóżka?
Do łóżka? A, nie. Ja sobie sypiam na stoliku przy słuchawce. Lubię twardo, deski podłogi, bruk, ewentualnie gwoździe... katafalk.
Gwoździe? Na stoliku.? Przy słuchawce? Czy pani jest fakirka? Pani na pewno jest chora. Proszę mi pokazać gardło!
Mówię, proszę pokazać gardło! Baczność! Ze mną nie ma żartów. Cesarzem byłem!
Były cesarzu! Oszczędź!
Warjatka.
Gardło i ten jego cesarski cień w mózgu. O Boże! Intelektualista!
Błagam, niech mnie pan nie teoretyzuje! A jeśli, to nie tu, przy tym śpiącym. Jestem sama, napozór niewinna i narzeczony na mnie czeka!
… Gardło!
Masz! Aaa!
Wjazd?
No, no, panienko! Już w porządku.
Już pan steoretyzował?
Pani jest obłąkana, doprawdy.
Jest.
Yes!
Tu ktoś jest. A może to cień od latarni?
Ważne, nie ważne, nie w tym rzecz, lecz sprzedano 2 bilety na to samo miejsce. Chodzi o zasadę!
...Oczy jak latarnie…
Oczy jak latarnie? Oszalałeś, mój przyjacielu?
On mówi, że ja mam oczy jak latarnie pociągu. Cóż z niego za… elektryk!
Że XXXXXSkreślenie maszynowe. Pod spodem widoczny zapis: *„powioo” pani ma? Zgasić!
.
…I dwa palce srebrnych szyn w horyzont…
Cóż ty pleciesz? Wstawaj! łotrze!
Bilet pan ma?
…Cesarz?
Hrabia? A pan tu skąd?
Kasa sprzedała...
Oj, panienko! Nie podoba mi się ta cała historia! Jak można sprzedawać 2 bilety na to samo łóżko? Przecież to nie pociąg, a hotel.
Każdy z nas ma swoje jednostkowe błędy. Pan też chyba nie jest ideałem.
Chcesz pani teoretyzować? Dyskusja? A może nasz minister się pani nie podoba?
…Nie! Nie. Skądże! Fajny chłop!
A może pometaforzyć? Co? Panienko?!
…Nie, nie…
No, dobrze. Niech się pani już nie obawia.
Spać nie dadzą po służbie.
Niech kolega nie jęczy, jak stara baba.
Oczywiście, proszę pana!
…Dobrze, że choć mnie nie poznali… śpią obaj jak bracia sjamscy! Tylu bogatych klientów na stanowiskach nie miałam tu dawna. Hrabia! Cesarz! Żeby też mój dyrektor Lucyfer wreszcie przyszedł. Wyjdę go poszukać.
Hotelik porządny, coś jakby rycerski zajazd. Tylko, że brak pięknej Andromedy. Już nóg nie czuję, wciąż szukając tej telefonistki. Człowieka tak jakoś powytrząsa z myśli w tych cholernych pociągach. Wciąż du, du, du – du, du, du. Kiedyś, nim zacząłem pracować u dyrektora Rolasa – gdy się jeździło na koniu, było o wiele lepiej. Koń ciszej rżał, niż te straszne lokomotywy. A gdy, zagwiżdże to – to w tunelu, aż gęsia skóra. I potem dziwią się, że człowiek nie muzykalny. Że na koncerty nie chodzi i radio wyłącza. I to co noc w kółko. Wciąż ta męczarnia poszukiwania Madame Kristiny. Nie jest słodkie moje życie, jak mawiał pewien dyrektor fabryki konfitur.
Pan oczywiście w sprawie hotelu?
Aaaaa! Ale mnie pani wystraszyła! Już nie to serce co mogło kiedyś bić jak zegar ścienny.
Wybijało godziny? Naprawdę?
Pani żartuje z rycerza. Człowiek ma nadwątlone nerwy. Serenady i żarty już dawno mi przeszły.
Znam, to, co pan mówi, znam. Chciał pan sobie poserenadzić? Co?! Metaforzyć, teoretyzować i serenadzić? Tak? Stara szelma!
No, no, niech no piękna Andromeda trzyma rączki przy sobie. Komu stara szelma, a komu podróżujący rycerz – szelmutko. Nie po to kończyłem rycerski zakon, aby byle kto mnie klepał. Jeszcze biedę klepać, rozumiem, ale mnie? Rycerza!
Podoba mi się. W odróżnieniu od tamtych inaczej jakoś zabiera się do rzeczy. Bardziej po rycersku.
Jeden z nich był hrabią, a drugi cesarzem.
Szukam jednej baby. Przepraszam, pani. Nie obudziła mnie i spóźniłem się pod Grunwald. Teraz znam Grunwald z filmu, i to z nienajlepszej kopii.
Wiem o tym.
Nie obudziła mnie i straciła posadę. Jestem rycerzem zrujnowanym. Same zgliszcza. Komu potrzebny w XX w. rycerz. ?
Kobiety cenią sobie rycerskość.
Rycerskość! Phy! Owszem, ale nie lubię dziś mężczyzn w zbrojach! Pacyfizm! Walka o pokój! Kobietom podobają się młodzieńcy w jakichś człapakach, szlafrokach, piżamach, w slipach. Kulturyści, czy inni krzyżacy. Kiedyś to były czasy!
Panie miały więcej fantazji… Weźmy naprzykład takie żelazne majtki… czy pas cnoty.
To prawda. I kluczyk można było zgubić…
Kluczyk zgubić? A portier nie miał zapasowego?
Wówczas, moja panno, nie było ani portierów, ani portier w oknach. To wymysł XX wieku. Ech! A jakie miecze były! Ciach i głowa zlatuje! Dziś, to ci panowie w piżamach zamiast mieczy używają wiecznych piór. Pojedynkują się na łamach prasy. Ech, czasy! I katów nie ma, a tylko sami fryzjerzy.
…Szczęście, że mnie nie poznaje. To piekło jednak człowieka zmieniło. Trzeba będzie zacząć znów chodzić do kosmetyczki…
Pani coś mówiła?
Same usta mi chodzą.
Trzeba się zapisać do klubu sportowego.
Tak mi się wydaje, jakbyśmy się skądś znali? Madame?...
Podglądać w kąpieli? E, nie. To nie my. W pociągach snu nie ma, ani łazienek. Chyba, że się pani kąpała pod kolejowym zbiornikiem.
Pod zbiornikiem. Fe! Prostackie! Gdyby choć Krynica czy Sopot!
No tak! Pod zbiornikiem! tam gdzie lokomotywy napełniają wodami.
Mój panie, pan mnie obraża. Jeśli trzeba to jeżdżę nad morze do wód!
To żadna obraza, zacna pani. Pamiętam jak jedna Amerykanka po pijanemu kąpała się pod zbiornikiem. Wychodziła z podróżnego kufra, i wmawiała w nas, że wychodzi „z muszli jak Venus”. Tylko że kufer w żadnym wypadku nie przypominał tej muszli. Miał hotelowe naklejki.
Może mi pan rozmienić 2 tysiące? Nie mam drobnych.
Pani żartuje. Wolne żarty, moja mała. Mam tysiąc i to w jednym banknocie.
Wiedziałam. Nie ma drobnych, podobnie jak tamci. I nie chce płacić.
Nie mam forsy. Ale mam miecz, to mogę pani ten jej tysiąc posiekać na kawałki.
W takim razie nie będzie hotelu.
Nie będzie? Dla rycerza! Ach, gdybym miał pod ręką żelazne majtki!
A nie będzie.
Twarda bestia. Niech ci będzie.
Ci jak ci, rycerzu. Do mnie mówi się Madame.
Niech ci będzie, Madame. Oto banknot.
Resztę wydam jutro. Proszę bilet.
Pokój 234? To tu?
Niestety.
Tu ktoś jest? Gdzież moja mizerykordia?!
O, to niebezpieczne! Miej się na baczności, rycerzu. Ten hotel pachnie mi jakoś niesamowicie.
Dotknąłem jakiegoś ciała. Coś jakby żelazne majtki. Przekleństwo!
Mnie pan nie dotykał. Majtek nie noszę. Pan chyba zwariował.
Zachowuje się pan nie jak podróżny, a jak błędny rycerz.
(wskazuje głową na łóżko) Fragment widoczny pod skreśleniem maszynowym Czy tak bardzo boi się pan mnie? kobiety?
To… pani?
Ja czy nie ja, wszystko jedno. Ciało kobiety jest tylko ciałem. Materia umowna.
Same wygody: łóżko z piękną kobietą.
Pan wącha?
Nie, studiuję.
Na politechnice? Ma pan indeks?
Nie. Studiuję panią. Jakoś piekielnie dymem czuć..
Acha. Więc on to nazywa studiowaniem. Jeden dyplomant chciał tu metaforzyć, drugi absolwent teoretyzować, a ten studiować. Dziwna to podróżnicza brać.
Siedząc na łóżku, wydało mi się przed chwilą, że od pani jedzie dymem.
Wyraźnie wydało mi się, gdy kładłem się i dotknąłem pani ciało ciała, że od pani podjeżdża dymem.
Ach – , to co innego. Pardon. Myj zęby pastą Odol.
Niech będzie. Tylko miecz wezmę.
Łobuz! Świnia! Łajdak!
Rycerz z biletem w ręku zbliża się do podróżnych)
To moje łóżko.
To moje.
Koledzy się zapominają.
To ten kolega nie panuje nad swoim sędziwym wiekiem i pod pretekstem tego łóżka, ściska moje piękne ciało. Narcyz
Wolałbym ściskać starego trupa, niż pańskie ciało. Tfy! A z kwiatów wolę róże.
Tak mówi się do kolegi? Tak? A związki zawodowe? Kolega się zapomina, kolego Cesarzu!
Pańskie ciało hrabio - powinno leżeć w grobie, a nie przynależeć do zawodowych związków. Hrabia i związki zawodowe! Abstrakcja!
Pan się zapomina, rycerzu! Pan wie kto ja jestem?! Ja nawet wpuszczałem cesarzowej meduzy do łóżka!
Wstydziłby się kolega cesarz ściskać mnie za kolano. Pan wie kto ja jestem?! Ja nawet wpuszczałem cesarzowej meduzy do łóżka!30 lat pracy na kolei, żadnej nagany, i żaden cesarz nie ściskał mnie jeszcze za kolano. Żaden! Nie mówiąc już o carach.
Niestety! biedaku!
Pan wstydu nie ma, młodzieńcze.
Szanuj pan moją siwą głowę.
Wolę szanować zieleń w pałacowym parku Depcę po pańskiej siwej głowie. Ot, tak!
To pan śpi na moim.
Nie, to pan śpi na moim.
Jak panom nie wstyd spać ze sobą, wam, przedstawicielom arystokracji! Żeby jeszcze jacyś artyści, a to zdrowi ludzie! Pan stary człowiek, śpi z młodym, który może być pańskim synem i jeszcze czyni to z Hrabią. Deprawuje go pan na moim łóżku.
Na pańskim łóżku?!
Na pańskim? Bezczelny. I to rycerz! A związek zawodowy nieobudzonych rycerzy, co na to?
Co ma do tego nasz zawodowy związek.? Nie widzę tu związku.
Podwójnie bezczelny. Nie widzi związku. To hańba.!
Nie widzę poprostu związku, aby nasz związek mógł indagować w związku z prywatnym życiem rycerza.
…Bezczelny!…
Coś mi się wydaje, że ta dama Madame Kristina. Jakbym ją poznawał… To ona tak naplątała!
Madame? Rzeczywiście! ona Ona cały czas mi kogoś przypominała! Stu I ta jej możliwości złośliwość z tym łóżkiem!
Madame?!! Cały czas mi kogoś przypominała, ale jak przez dziurę w płocie. Niewyraźnie.
Panowie byli bardzo zmęczeni, w . W kadziach nie palą, położyłam więc was w jednym łóżku.
Chciało się zarobić na łóżku, co? 3 bilety na to samo miejsce, co? Jak na kolei, co? A pieniądze do kieszoneczki, co? A jak to było z tym obudzeniem nas, co? Zniszczyłaś nam karierę.!
Krzesłem!
Tak, krzesłem babę. Do muru!
Zdaje się, że was rozumiem…
Ani teoretyzować?!
Phy! Pogarda dla studiów! I dla żelaznych majtek! Wiedźma! Phy!!
I bilety na to samo łóżko!
I pieniążki do kieszonki!
I dym z ust, tak? Niby ząbków się nie myło! Uch! A jak to było z obudzeniem nas w hotelu?
Krzesłem ją
Zabić dziurkaczem.
Podziurkować ją nogami! Jak na polu bitwy.
Naprzód! Do ataku! Za mną! Śpiewaj pan rotę!
Niech żyje Cesarz! Za ojczyznę! Ognia!
Nie mam ognia. Zapomniałem zapalniczki.
Mówię o ogniu bitewnym. Naprzód, panie Hrabio. Na białą broń!
Panowie, nadszedł czas! Zabijając ją uwolnimy się od kompleksów zemsty!
Stójcie! A emancypacja?! A zdobycze sufrażystek?! Nie, nie! lepiej już sobie metaforzcie, teoretyzujcie – studiujcie byle nie krzesłem! Co za haniebna śmierć! Krzesło! Widział to kto! Żeby choć z pistoletu!
Nie zabijać… Nie zabijać swoich kompleksów zemsty! Przecież możecie zostać artystami! Z zemsty napisać satyrę na hotele!
Może nogę jej wyrwać?
Nie trzeba, będzie kuleć. Viwe el’imperienur! Naprzód! Tnij! Rąb! Wal ją go deską! Hej, łucznicy! Hej krześlarze, przepraszam. Wspinać się na blanki! W basztę ją!
Przestań pan śpiewać! To nie farsa!
Pan śpiewa fałszywie w takiej chwili? Jesteś pan cyniczny! Żeby choć kapela grała!
To dla rozrywki. Niech żyje Katharsis! Bić ją!
Katar czy Katharsis, wszystko to niepotrzebna gra słów! Zabić ją! Skończyć z tym aktem!
Ten akt jest aktem bezprawia!!
To osądzi publiczność! Dla pani ten akt jest aktem ostatnim! Za chwilę pani akt będzie się tarzać we krwi!
Niech tam będzie katar czy Katharsis.
…Ale krwi to miała! Bestia! Żeby choć na stację krwiodastwa chodziła! Nic społecznego obowiązku u takiej!
Tak. Napasła się naszą krwią, jak kaszanka.
Wsadzimy ją teraz do kadzi!
Jeszcze bulgoce, kanalia! Już ja ci pobulgocę!
Zemsta dokonana. Chodźmy spać. No tak, ale kto nas teraz... obudzi?...
…. Pora wstawać, panowie .…