Opis źródła:
Opis źródła:
Wszystkie zmiany
Wszystkie właściwości artefaktu
Znów pełno wypadków na kolei. Babę zabiliukatrupili.
A niech to świnia połknie. Dłużej nie mogę.
To przez nogę.
Mówię: a niech to świnia połknie. Z, z tym dramatycznym, pełnym wyrazu oczekiwaniaem, narzuconym nam przez autora,! Przepraszam: pana dyrektora Rolasa.
A może ktoś jednak przyjedzie? Jakiś zbłąkany, szukający kresu swej drogi.
On mówi jak święty Cyryl!
Sterczymy już tak trzy doby bez ruchu.
Bezruch jest pozorny, bo krąży w nas krew, ruszają się nam nozdrza, a hotelowe serca biją wiecznie w naszych piersiach.
Ja też mam lekko tego tego lekko dosyć. Pic-fotomontaż czyli ryba po grecku.
Czego?
Ryba.
Acha.
Nooooo!?
To naprawdę nie ma sensu, panowie. Ta myśl nas do niczegodo niczego nas Brzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) nie zadoprowadzi. Jest błędna jak oczy rycerza Horiana Twarzykrzywa. Wydaje się nam tylko, że na kogoś lub na coś czekamy: na coś, co może się nam przydarzyć, i urozmaicić życie., Zzaspo koić nabrzmiałą w nas żądzę przygód. Lecz to tylko w nas samych zbyt rozwinięta w nas samych imaginacja! Fantazja, którą stara się w nas rozbudzić szanowny Mesje Rolas – jest chora!
Pan coś mówił?
Nie, nie. Trochę o chorobie, przyjacielu. Narzekam na reumatyzm.
Potem będzie pan narzekał. Tu nie ma lekarza.
To w ostateczności.
Nie, nie, nie.
Uwaga! Nareszcie ktoś idzie! Naprawimy nasz hotelowy deficyt.
I dach nad hotelem!
Tak! i I dach.!
No, próba się udała. Spocznij panowie!
Wie pan, mamy lekko już trochę dosyć tych pańskich prób. Tu nie teatr. Dniami całymi stoimy na hotelowych stanowiskach po to, by po chwili usłyszeć ten pański przeklęty megafonmagnetofon, a przyjezdnych jak nie ma, tak nie ma. Mamy dosyć Dosyć mamyBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) tych ciągłych ćwiczeń wyobraźni! Tego poszukiwania świata w nas samych! Malarstwo prymitywów mi nie odpowiada. Wolę Mondriana! Gdyby jeszcze jakaś geometria wykreślna, neoplastycyzm – to rozumiem. Ale wciąż to samo. Wciąż ta sama megafonowa magnetofonowa taśma.
Nagrania kosztują, a taśmy brak, drogi Cesarzu…
…Fusmiku. Ho, ho, u mnie, w świętej pamięci cesarstwie nigdy nie brakowało magnetofonowej taśmy, ani też makaronu. Wielkie moje mowy, manifestacje, kwiaty od dzieci, wrzawę wiwatujących na rzecz cesarza tłumów, wszystko nagrywałem na makaron. Przepraszam. Na taśmę magnetofonowąmagnetofonową taśmęBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem).
No tak, ale pańskie cesarstwo upadło z hukiem. Teraz taśma ma nagrywa wiwatującą rebelię i wrzeszczące tłumy republiki!
Hast recht! Tak. Wszystko przez Madame Kristinę. Gdyby mnie obudziła wówczaswówczas obudziła, to bym dalej nagrywał o monarchiię, na taśmieę.
Wszystko przez pannę Kristinę. A to rzecież idiotka! Debilka!
Pan coś mówił o naszej hotelowej służbie?
Nie. Skądże. Mnie łamieŁamie mnieBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) reumatyzm. Mówiłem tylko, że ten reumatyzm właśnie to idiota.
Zostaw go. On zwarjował.
Acha.
Fakt. Mnie też coś strzyka. Jakby agrafkaą.
Pamiętam, jak mnie strzykało przed I wojną. Łuna była na biła po niebie od zachodu słońcasłońca zachoduBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem), a mnie strzykało. A I pogoda jak drut.
IA nazajutrz wybuchła zapewne wojna, tak?
A tak... Wybuchła. Jeszcze jaka! To moje strzykanie było ostrzeżeniem!
Przed groźbą wojny?
O boju wiem? Tak z tego wynika. Wernyhorę też podobno strzykało.
Idiota. Debil na krzywych łapach.
Mówię, że reumatyzm mnie łapie. W łapy.
Pan powiedział, że idiota? Że debil na krzywych łapach?
Ach, prawda. Chodzi mi o to, że to debil wygrał tę wojnę!
Mam nadzieję, że nie chodzi panu o ostatnią wojnę mego cesarstwa?
Oczywiście, że nie!
Najgorzej to z ludźmi o twarzach imnbecyli. Nigdy nie wiadomo, czy taki naprawdę nie rozumie, czy też tylko udaje! Stąd, toa ich ciągła do nas nieufność. Stąd, te ich ciągłe podejrzenia! Doszukiwanie się aluzji nawet w samym fakcie swego istnienia.
Można już wyjść?
Co on gada?
Pyta, czy może już wyjść.
Niech wyłazi. Gości nie ma.
Wyłaź pan!
Czekamy na pana!
Wyleciała mi szczęka w tej zbroi. Tyle godzin bez sztucznej szczęki. Mój boże…
Pojedynkuj się pan na miotły. Mówiłem już raz panupanu już razBrzmienie powstałe w wyniku zapisania zmiany szyku za pomocą cyfr nadpisanych nad wyrazami (niebieskim długopisem), że należy trzepać mieczem dywany albo zęby w mieczu porobićporobić w mieczuBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) i piłować ludziom drzewo na opał!
Trzepać mieczem dywany? Drzewo na opał?! Dobrze, że mój hufiec tego nie słyszy, nie mówiąc o pannie Andromedzie.
Nie ma pan kolego, papierosa? Jakiegoś choć peta?
Niby skąd?! Mesje Rolas nam przecież nie płaci!
Dziwaczne tu stosunki panują. To przecież przemoc! Kindnaperstwo! Biedna moja matuś – królowa… Biedne moje kochanki! Biedny adjutant!
W ogóle nie ma stosunków, proszę Cesarza. Pan, ten gwałt nazywa stosunkiem?
...Hodują mnie, cesarza jakSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym w hotelu jak australijską palmę dla reklamy i papierosów jeszcze za to nie dają. Gdyby Kopernik o tym wiedział…
I pana hrabiego także tu hodują!
Trudno porównaćywać wprost rolę hrabiego z do roląi Cesarza!
Pan uważa, że moja rola gorsza, panie…
…Cesarzu! Fusmik II, jestem! Gorsza, nie gorsza, nie mówię tego, ale co cesarz, to nie hrabia. My nawet mamy, proszę pana, nasze cesarskie cięcia!!
Tak. Role mamy dzisiaj podobne. Stanowiska zdetronizowanych feudałów. I nie powiem, żeby pan grał swoją rolę lepiej niż ja.
To osądzi publiczność.
(do publiczności)
Ale jej nie ma. Puste krzesła.
Prawda. Publiczności nie ma, lecz może zawitać do hotelu. A mMoże przyjedzie jednak jakiś gość!? On mnie oceni oceni mnieBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem) uczciwie!
Pan jeszcze w to wierzy? Żyje pan nadzieją podobnie jak ten głupiec
A czemu mam nie wierzyć.? Dziś trzeba wierzyć, albo udawać, że się wierzy. Wara, nauka i cnota wytyczała zawsze moją drogę.
To było kiedyś. Dziś jest pan zwykłym gnojkiem.
Czym, proszę? Pan powiedział coś po francusku? Jest pan lingwistą?
Jest pan niczym! Jest pan powietrzem, które co pewien czas głosi, że jeszcze jest cesarzem!
Powietrze nie umie mówić.
Widzę, że pan mnie nie rozumie.
Staram się nie rozumieć. Nic więcej. To moja gra.
Kto... gra?
Ot, tam daleko, Jakby na flecie. Pastuszek.
Nie słyszę.
(podchodząc) A może w piersiach mu gra?
…„Tak ucho natężam ciekawie, że słyszę nibyAutor najpierw dopisał słowo „niby”, a następnie je wykreślił (czerwonym długopisem) głos z Litwy. Jedźmy. Nikt nie woła”.
Pan wołał?
To nie ja, To poeta.
… ktoś jedzie?
Nie. To metafora jednego poety., dotycząca ciszy.
Panowie mnie oszukujecie! Precz mi z hotelu! Dość tej inteligenckiej gry towarzyskiej!
Ten pan mnie obraża!
Broń się! Niech żyje Cesarz!
Przewidziałem tę rewolucję! Widzę, że służba hotelowa jest niezdecydowanaSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym niezdyscyplinowana. Jakieś fermenty, aluzje, obrazy! Musicie się uodpornić. Albo asymilacja czyli bagno, albo uodpornienie, czyli pływanie po bagnie.
Uodpornienie? Na co?
Na nasze chamstwa!
Pan mnie wołał, Mesje Rolas?
O panu nie mówiłem. Pan stanowi wyjątek wśród chamów. Jest pan porządnym nożownikiem.
Dziękuję.
Co robimy, szefie?
Walcz pan z własnym cieniem, który pana prześladuje!
Pomysł całkiem dobry.
Przestań pan!
…Ja chcę do mamy!
Cooo?!
Ja chcę do mamyyy!
Oszalał pan?
On nie oszalał. On rzeczywiście chce do mamy.
No, no, no!
Niech Cesarz go puści, bo damy Cesarzowi w szczękę.
Mesje Rolas nie lubi takich żartów.
Tak. Rzeczywiście nie lubię takich żartów. Pan jest schizofrenikiem. Pan mnie obraża, dotyka i fizycznie i moralnie! Ten hotel ma tradycje, proszę pana. Ja nie pozwolę się byle…
…Cesarzowi…
…Cesarzowi, chwytać sięAutor najpierw dopisał słowo „się”, a następnie je wykreślił (czerwonym długopisem) za klapy. Ja pana… ja panu… ja pana…
Pardon, Mesje Rolas. Pierwszy raz mi się to zdarzyło. Moja równowaga psychiczna, która imponowała nawet wrogowi, w tym lokalu, została zachwiana.
Tylko bez ilustrowaniaatywności. Dziś moda na obstrakcję.
Sodowa? Dziękują.
Widzę, że się pan naprawdę chwieje. Wybaczam panu tę napaść. Za karę proszę klozet wyszorować!
Ja też chcę do mamy!
Pan zwarjował?
Nie zwarjowałem. Po prostu chcę do mamy i tyle.
Na klęczki!
Co!?
Na klęczki. Do kąta, na klęczki!
Na groch czy na fasolę?
Na groch!
Ja chcę do mamy! Ja chcę do mamy!
Nie radzę gadać, bo będziemy tak klęczeć 3 dni jak na odpuście.
Będziemy?!… Pan…
Tak. Będziemy! Ja też klęczę, tylko w myślach.
Ach. Pan wierzący!
Jak nie ma gości, to wznoszę modły. W tym wypadku jednak modlę się o rozsądek dla pana.
Ale nie na grochu.
Oczywiście, że nie. Zresztą, Milczeć i nie gadać!
Pogładzić!…
Za co?
…Pogładzić rycerza! Rycerz dobry, rycerz dobrze się sprawuje, rycerz nie chce do mamy…
Ja chcę do Andromedy!
Pan widzę, że zbyt sięsię zbytBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) nad sobą roztkliwia. Pan zapomina, że to 20 wiek!
A, rzeczywiście. No to już nie chcę do pięknej Andromedy. Chcę do mamyyy!
Mesje, barometr spada.
Ściągnąć żagle. Jaki kurs?
Mesje Rolas. Barometr spada!
Pan w to wierzy?
Niebo jak brudna pościel.
Niebo zaciągnęło się.
Samo?
Samo.
Wszyscy stają się tacy sami. Barometr spada. Stąd stan nasznasz stanBrzmienie powstałe w wyniku zmiany szyku za pomocą cyfr nadpisanych nad wyrazami (czerwonym długopisem) podenerwowania. Każdy z nas chce się schronić w ramionach mamy. Powrót do Natury. Hm.
Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale ja też chcę do mamy! Jakieś dziwne, bliżej nieokreślone uczucie: ucisk w gardle, i chęć dotknięcia rąk matczynych! Żeby Gdyby się gdzieś schronić, przytulić do piersi, possać…
Barometr spada coraz bardziej.
(budząc się z zamyślenia) Meldować jak spadnie na ziemię.
Barometr spadł zupełnie.
Gdzie leży?
Jeszcze nie leży, ale spadł.
Jak Jeśli spadł, to pytam, gdzie leży?
Wisi na ścianie.
JakJeśli spadł, to jakże może wisieć na ścianie?
Tak się mówi, Mesje Rolas.
Nie wiem, co się ze mną dzieje, doprawdy! Widzą oczy mojej matki, jej pierś białą i zwiewną.
Ja chcę do mamy, ja chcę do mamy!
A klozet umyty?
Umyty! Lecz to nie pozbawiło mnie uczuć rodzinnych do cesarzycy, matki mojej ukochanej!
Wybaczam panu. Ja też chcę do mamy.
Dziękuję, panie.
Fe!
Słusznie. Pan może się brzydzić, ja nie. U nas w domu była higiena. Już nasza babka…
To wszystko przez ten barometr!
Tak. To przez barometr. Giną różnice nas dzielące, Cesarz utożsamia się z dyrektorem hotelu, a teżn z hrabią! Nawet rycerz woli dawne pieluszki niż własną zbroję. Żyjemy w morzu, lecz dopiero barometryczne ciśnienie przypomina nam o wspólnej naszej bezwładności. Nadchodzi halny wiatr i Oto pewnego dnia wszyscy staniejemy się tacy sami! Wystarczy wspomnieć stan podniecenia Mesje Rolasa, żeby…
Oni nie. Ich nie dotyczy ciśnienieciśnienie nie dotyczyBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem). Oni prawom Natury nie podlegają. Chyba jakieś trzęsienie ziemi albo łomem ich. Za gruba ich skóra. Za gruba ich skóra. Chyba że jakieś trzęsienie ziemi albo łomem ich po głowie.Brzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) oraz dopisania wyrażeń „że” i „po głowie”
Co pan Pan cośBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem) oraz dopisania znaku „ś” mówił?
Mówię o mamutach tkwiących jeszcze w pokładach węgla. Łomem mamuta!
Faktycznie. Ta wspólna nasza chęć, pow rotu na łono Mamy, należy traktować jako metaforę. Zatarcie się naszych poglądów politycznych, i idei, osobistych niuansów, i dążeń artystycznych! Nagle, wszyscy stajemy się tacy sami, podobnie jak gipsowe seria popiersi wielkich przewódców. Odrzucamy korony, tytuły, i chcemy do mamy! Wprost w łono Natury. Nasze wewnętrzne zegary wracają do godziny wyjściowej. Żyjemy, moi panowie, na cuglach Natury…
Ee, filozof z pana i to prymitywny. Jakie cugle, jakie zegary? Pan jeździ na koniu? Reperuje pan zegarki?
Trochę.
Zaraz to widać.
Panowie, ja chcę do mamy…
A nie mówiłem? Zegar Natury. NIŻ!
Niż, co?
Niż, jako dół. Niż barometryczny. To niż barometryczny nas utożsamia! Budzi się w nas ten sam zwierzak.
Piękny tytuł na książkę: „Gdy wstaje zwierz”, albo „gdy budzi się zwierz”. Lubię kryminały, n.p. taki „Hamlet”…
Pan coś mówił?
Mówi żełem, że „budzi się w nas zwierz”!
Jest pan dosłowny, jak nigdy, mój przyjacielu.
…Ten, to samo…
Tylko te chamy milczą. Wolą milczeć, niż coś głupio powiedzieć.
Teraz, gdy się mówi – oni milczą. Przypominają milczenie skał, milczenie morza przed burzą. Chcąc uchodzić za sentymentalnych, milczą i tylko czekają, by się człowiek przed nimi uzewnętrznił. By wylazł ze swojej skorupy, by się roztworzył przed nimi. Wówczas go nogą jak ślimaka zmiażdżąnogą zmiażdżą jak ślimakaBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem). Oni milczą przed westchnieniem nadchodzącej burzy! To groźne!
Jakby wzdychali!
E, zdaje się panu. Draby nie wzdychają. Draby robią coś o wiele bardziej konkretnego.
Nie. Ja tylko tak. Zresztą to nie ja, a oni.
To oni?
To nie oni! To burza!
(szeptem)Słowo widoczne pod skreśleniem maszynowym
…On w poprzednim wcieleniu był chyba lwem…
(szeptem) Lwem, albo psem.
…Nie widziałem takich psów…
…O, bo to bo dawno. W poprzednim wcieleniu tego rycerza!…
…a ten był baranem?
Pan znów narzeka na cesarstwo?
Podejrzana historia! Hotel dla zwierząt! Gdzie ja jestem? Czy ja śnię?
Nagle, wiszący na ścianie barometr z hukiem spada na ziemię. Pogoń przerywa urywa się, wszyscy wstają i patrzą. Ktoś zbliża się do leżącego na ziemi barometru.
… Zleciał…
...Nie wiem, co się nam wszystkim stało.? Przed chwilą, jakby obudził się we mnie – zwierz! Poczułem szalony apetyt, zjadłbym kości Hrabiego, nie przeszkadza mi jego wychudłe ciało, jeszcze teraz czuję ten apetyczny jego hrabiowski zapach.
A ja, poczułem dziwny i liryczny zapach trawy. I jedynie lęk, lęk przed lwem, przegonił mnie z murawy…
Ja tam nie bałem się nikogo. Wciąż szukałem ludzkiego mięsa. O boże, jak pięknie panowie pachną. Precz z szaszłykiem. Wolałbym pański pośladek z ryżem, lub sosik z tych Drabów.
A ja znów poczułem, że dziwnie ogon mi się pręży i wąsy najeżyły mi się, jak igły sosny.
Prawda. Tak dziwnie świeciły panu oczy…
…To od dzieciństwa.
…Lecz pańskie oczy teraz, jakby gdyby były zielone, romantyczne…
Naprawdę, to niebywałe, drogi Hrabio! Nigdy mi się coś takiego nie zdarzyło. A może, to znak, że ktoś do nas przyjedzie? Jakiś na przykład… magnetyzer?
Jaki tam magnetyzer?! Halny za oknem wieje. Burza idzie, panie.! Może ona i magnetyzer.
Barometr zleciał według rozkazu, mesje.
Na ziemię?
Na ziemię, to znaczy na podłogę.
Sam?
Widać sam. Rtęć wyskoczyła z niego!
A I za oknem… nikogo?
Nikogo. Tylko burza idzie, mówię.
To dziwne doprawdydoprawdy dziwne. Giną nasze poglądy, kierunki w malarstwie, sposób trzymania popielniczki przez rycerza, poszczególne nasze gusty i… nagle wszyscy stajemy się zwierzętami, jak na początku! Jakieś rozidywidualizowani? Roztargnienie Natury?
Niby, ja?
Si.
Przy wojsku. W kazernie.
Acha! Służyliście w wojsku…?
Już 10 lat było jak minęło.
A po wcieleniu do służby wojskowej!?
Potem pracowałem na służbie u wielmożnego pana.
Acha. Pamiętam.
Jak można „pracować na służbie?”
Im, drabom wszystko można.
Nic nie rozumiem. Dobrze, że w poprzednim wcieleniu ten drab nie był owczarkiem, bo pilnowałby poprzednie baranie wcielenie swego dyrektora Rolasa.
Ktoś nadchodzi?
To tylko burza nadchodzi. Mówiłem.
Teraz, to może się nam interes spalić.!
Jaki interes?
No, ten hotel.
To nie nasz interes. To pański interes!
DRAB I …Prawda, że to pańskie…
Nasz wspólnyOdręczne wyróżnienie wyrazu przerywaną linią (niebieskim długopisem) interes. Nie jestem kapitalistą. A z czego to żyjecie, panowie?
Prawda. Prawda. Gada jak ksiądz.
Prawda. U nas jak gdy ksiądz sekretarz…
Przydałby się tu piorunochron!
A no! Bez piorunochronu, to nawet stodoła się spali! Pamiętam jak trzasnęło w wygódkę, to nie było co zbierać!
…Z chłopa?
Z jakiego tam chłopa! Chłopy to idą sobie za stodołę! Z baby.!
A baby nie chodzą za stodołę? Hm, u nas we Francji…
Widać, nie chodzą.
A u nas tam, jak piorun babę naelektryzuje, to baba krzyczy.
Piorunochron jej trza.
To może pan wyjdzie jednak na dach?
Ja? Oszalał pan? Teraz? W czasie burzy?
Właśnie, o to chodzi! O bezpieczeństwo! Hotel nie ubezpieczony. Będzie pan miał udział w naszych zyskach.
W jakich zyskach? Chodzi o giełdę?
Nie, o hotel! 300 pokoi, 1 łóżko, służba i szalet.
Mówi pan to przy świadkach?
Wszyscy przecież słyszą.
Stanie pan na dachu przy kominie, miecz podniesie pan w górę, a każdy piorun zejdzie po mieczu przez komin przez komin zejdzie po mieczuBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) do pieca.
Pomysł dobry. Zbroja żelazna, odwaga wewnętrzna… możliwość rehabilitacji…
Walczyć z piorunami!? Przecież to don Kichoteria!
Służba nie drużba! Nie wszystko bywa w życiu przyjemne! A pan myśli, że tym Drabom przyjemnie ścielić to łóżko? A robią to z myślą o awansie…
O awansie? A na co ja mogę, z przeproszeniem awansować, będąc piorunochronem?
Na… antenę telewizyjną. Niech pan spojrzy na dachy. Mamy XX wiek!
A udział w zyskach… będzie?
Będzie!
No dobrze. Zgadzam się. Tylko przydałoby się coś do czytania. Jakaś gazeta.
Na deszczu?
To może być gazeta przeciwdeszczowa. Zresztą ja mam tarczę…
Takie gazety przeciwdeszczowe nie wychodzą.
No to może coś ze sobą do jedzenia?
Na taki deszcz!?
To może być przecież przeciwdeszczowe jedzenie! Zresztą mam tarczę, powtarzam.
Chyba najlepiej dać mu przeciwdeszczowąAutor najpierw dopisał (czerwonym długopisem) słowo „przeciwdeszczową” na końcu kwestii, a następnie zarysował zmianę szyku (niebieskim długopisem) wodę
Wodę, to ma on na dachu.
To może dać mu tylko miseczkę. Jakąś popielniczkę?
Dostaniesz pan miseczkę na wodę.
Przydałaby się kiełbasa.
Dajcież mu kiełbasy.
Kiełbasę zjedliśmy 5 lat temu. Ale został wąż pożarniczy. Jego Hotelowa Eminencjo!
Chcesz pan ten szlauch?
…No wie pan! Po co?
Kiełbasy niestety nie ma! Jest szlauch!
A może jakieś orzeszki? Lubię kontemplować na deszczu gryząc orzeszki.
Niech pan przestanie zawracać głowę! Powiedziałem: nie ma!
Już idę, tylko płaszcz założę.
Ci ludzie starszej daty są tacy dumni! Wieka mi rzecz! Piorunochron! Phy!
Duma jest cechą człowieka.
Pan tu ma jeszcze coś do powiedzenia?
Och, zapomniałem, że nie.
A może ktoś jednak przyjedzie? Taki deszcz.! Ludzie muszą przecież gdzieś nocować?
…Prawda, oj, prawda…
Biją, oh wkoło ale obok mnie. Jasno jak w dzień. Chryste!
Dobrze,, tTylko nie łap pan piorunów gołą ręką. Jeśli już, to przez chustkę!
Ręką nie, ale mieczem chyba można.
A nikt tam z daleka nie jedzie?
Nikogo nie widać, choć daleko jakby pociąg się przesuwałprzesuwał sięBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem).
I co jeszcze?
Widać chmury. Idą tak nisko, że za chwilę nie będzie nic widać!!
…Siła wiatru?
Oj, siła! Siła!!!
Tylko nie zleć pan! Wsadź pan nogę w komin, żeby pana nie porwało! Piękna Andromeda nie przebolałaby tego!
Hej tam!!!
Hej tam! Panie Horianie!
Horuś! Horuś!
Może go zabiło?
Jakby jakaś kula ognista przemknęła w dół po rynnie. (zdejmuje czapkę) To chyba kulisty duch śp. Horiana.
Hej, siup…
Co?
No, hej siup. Siupnęło mu się. A tyle już wytrzymał!
Kula niebieska była dla niego nie łaskawa. Czego artyleria ziemska nie zrobiła, uczyniła artyleria boska.
No pewnie. Nie ma się czego dziwić! Każdemu może się to zdarzyć.
Prawda.! Pamiętam jak Macieja trzepnęło, to nie było po co go oddawać.
Kto trzepnął?
Maciejowa.
A piorun?
Piorun też, ale potem.
Piorun?
A jakże. Piorun, i to jaki! Z wierzby wyskoczył!
Jak wiewiórkę piorun trafi, to skacze z wierzby i nie patrzy, czy kto idzie.
Może to był kot? Miauczał?
A kto go tam wie. Pioruna nie rozkręcisz.
Trzeba było walerianą popróbować.
A u nas, to u nas jeden chciał piorun rozłupać. Wziął siekierę.
Spaliło go?
Oj, spaliło na śmierć. Jeszcze świeci na Zaduszki.
Zdaje się, że ktoś idzie.
To tylko wiatr i woda szumi w rynsztokach.
A Mmoże, by wyskoczyć po zbroję Horiana?
Idź pan.
Ja nie, ale Draby.
(groźnie do Draba II)
Idź po zbroję, mówię!
Spaliło go?
Spaliło na węgiel kamienny.
Tak, To był twardy człowiek. Miał twardy charakter.
Co niektórych pali na węgiel drzewny.
Na zwierzęcy, chciał pan powiedzieć, mój panie.
Niechaj będzie.
To może schować te węgielki na zimę do palenia w piecu?
Bez serca!
Trzeba schować węgielki do depozytu wraz z walizką Rycerza, a zbroję do muzeum lub postawić przy wejściu z popielniczką!
Już deszcz ustał.
Zupełna cisza. Nawet nie słyszę jak myślę.
I nikogo?
Nikogo. Tylko woda płynie i nieczystości.
I spać się chce.
Tak. Wartałoby się położyć, dopóki ktoś do nas nie przyjedzie.
A może by się tak przebrać?
Przebrać? Za W co? Za ducha?
Zaraz, za w co. Mówię, że może by się tak przebrać i poaktorzyć? Ech! Żeby tak sobie trochę poaktorzyć, dałby bóg!
A pan nie podałwał tego w aktach personalnych. Mogą być zawodowe nieprzyjemności.
Cesarz zawsze żartuje od chwili kiedy umarł.
Niby ja umarłem?
A co, ja? A nie pamięta pan bitwy pod Picos?
Nie, nie pamiętam.
Pod Picos? Fatalna nazwa.
Pan nie pamięta, bo w przeddzień bitwy pan zginąłzginął panBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem) z rąk skrytobójców.
Widzę, ma pan dzisiaj skłonność do figlówi. Wpierw te barometry, a teraz jakaś fatalnieWyrażenie widoczne pod skreśleniem maszynowym jakieś fatalnie brzmiące – Picos.
Ach, gdyby tak trochę poaktorzyć! Rękę tajemniczo podnieść, monolog powiedzieć! Jakaś peruka, jakieś wąsy, brawa, róże, koniak!
Jak mam to rozumieć?
Ten człowiek myśli o jakimś teatrze amatorskim. To nienormalne w naszych sferach. Nigdy na nim nie oprę mego cesarstwa! A starał się o rękę mojej córki!…
…Raczej o jej nogę…
Swoje cesarstwo może pan na nim oprzeć. Gorzej takim facetem podpierać hotel.
Czy u pana w hotelu nie gościli nigdy kolejarze?
Nie. Nie pamiętam. Na pewno nie.
Hm...Coś, jakby przez mgłę. To chyba był sen. Śniło mi się chyba kiedyś, jakbym był kolejarzem. Zresztą, gdyzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna nasz sen? Gdzie zaczyna rozpoczyna się tafla snu – jak metaforyzmcznie, mawiał poeta? Nikt nie wie. To tak, jak dzień i noc. Światło życia niby to samo, tylko cienie w nocy inne.
Światłocienie? Ach, pan maluje!?
SłowamiJęzykiem, panie. I to od czasu do czasu.
On językiem maluje podłogi!
No, no, bez aluzji!
Pan żartuje! Czy poprzednio nie nazywał się pan przypadkiem …Figelman?
Goście mogą być, powtarzam. To wszystko zależy od pana!
Pan chyba donaprawdęy oszalał! Tyle lat czekam na gości i nic. Służba wymiera. Wszędzie brody pajęczyny. HaszczePisownia oryginalna. Siwiejące od kurzu dywany.
A gdyby się tak przebrać i wejść?
Przebrać się? Pan z jasełki? Jest pan szpiegiem Heroda?
Tak, pamiętam. Po obiedzieWyrażenie widoczne pod skreśleniem maszynowym Hrabia Do obiadu zawsze się przebierał. Raz włożył na głowę abażur.
Do obiadu?
Nie. Na głowę.
Nie do obiadu! Przebrać się np. za przyjezdnego i wejść przez te pańskie hotelowe drzwi. Radość panu sprawić. Rozwinąć pańskie koncepcje z tym ukrytym magnetofonem… Małe powitanie klienta, meldunkipotem zameldowanie, Mmiękkie łóżkoa, służba, miły dyrektor…
Pan chce się przebrać i wejść do hotelu? Jako przyjezdny? Jako długo oczekiwany przez nas gość? Czy, tak? Kochany! że na to wcześniej nie wpadłem. A jednak fantazja się w panu wyrobiła wyrobiła się w panu fantazjaBrzmienie powstałe w wyniku zarysowania zmiany szyku za pomocą cyfr nadpisanych nad wyrazami (niebieskim długopisem). To przecież rozwinięcie mojej genialnej myśli z magnetofonem.
Pan prowadził szkołę? Był pan nauczycielem? Zasiadał pan na wywiadówkach?
To metafora. My bohaterowie legendami wychowujemy pokolenia…
…Dostaje pan za to pensję? Nauczycielski grosz?
Niestety, nie.
Pan za darmo pracuje? Społecznie?
Tak. Ofiara na rzecz ludzkości, mój panie. Trzeba coś ludzkości dać. Jedni dają nową modę noszenia krawatów, inni tylko własną historię.
Ja tam wolę prowadzić hotel, panie-profesorze.
I co pan z tego ma? Długi, Urząd Skarbowy, kontrolerzy…
Lecz ja także tworzę legendę. Dla reklamy hotelowej.
O czym?
O panach. O pobycie szanownych panów w moim hotelu.
O nas?
Tak. O was! Może nareszcie ktoś z publiczności nas odwiedzi. Łóżko na scenie jest puste. Wciąż tłok mieszkaniowy, hoteli mało, teatry przepełnione, pociągi także samo…
A więc to wszystko co tu oglądamłem, było nierealne?
Sam nie wiem. Chwilami wydaje mi się, że tak, a chwilami, że nie. Jak życie.
Idzie!
Ufff! Ale leje!
Gdzie leje?
Kogo?
Na dworze leje jak z cebra. Przecież wie pan o tym z poprzedniej sceny.
Prawda. Zapomniałem.
Jest pokój?
Chodzi o pokój z łóżkiem.
Taki. Jest ten. mamy. Ten Odpowiada panu?
Może być.
Może coś o kolei? Jakieś intymne zwierzenia?
OA, o kolei można pomówić.
Pan coś mówił?
Mówię, że podróże kształcą.
Niech pan rozwinie tę kapitalną myśl!
Człowiek jeździ i się kształci.
Pan widocznie dużo czyta?
Rozkład jazdy od czasu do czasu. Czasem ktoś zostawi gazetę.
Może coś o resorach?
Resory u nas stare. Nie daj boże zająć miejsce nad kołami. Resort o tym wie, ale resorów nie zmienia!
Kładź się pan spać, jeśli pan improwizować nie umiesz!
Tak trudno być aktorem! Nawet w życiu. Tfu! A co dopiero wymyślać coś na scenie.
Ach, jak mi się spać chce! A wczoraj śniła mi się jakaś panna Krystyna. Gdyby się ten sen powtórzył! Tylko czy operator- mój mózg wyświetli to samo?
No to siup.
Niech będzie siup.
Bierzcie za rogi
Nie puszcza.
Co nie puszcza?
No, łóżko nie puszcza!
Łóżko!? Może jeszcze raz!
Nie puszcza i już.
Widać przyrosło.
Kiedy zmienioano ostatni raz w hotelu pościel?
Było ze dwa roki nazad.
Po wyjeździe Hrabiego?
Panie, taki on i hrabia, a siusiał do umywalki.
Widać pęcherz miał chory.
A może jeszcze raz?
No to cyki! spróbujmy.
Nie puszcza, panie!
Widać przykleili, żeby nie zginęła.
Kto przykleił?
A licho wie. Ja nic nie wiem, panie. Ja nic nie widziałem, ale pan Casso z administracji, jak robi remanenty na Nowy Rok, to czasem przykleja, żeby nie zginęłoa.
…Widać taki u niego kancelaryjny zwyczaj!
Panowie! Wierzę w waszą siłę! Nigdy jednostka nie jest w stanie unieść tego, co społeczność! A my tutaj, w tym hotelu tworzymy pewną społeczność i gdy tylko naprężymy wspólnie nasze mięśnie…
Co on chce naprężać?
(do Draba I-go)
Mięśnie!
Nie gadać tam w szeregach. Gdy naprężymy nasze mięśnie, to pod moim przewodem…
Ma rację. Widziałem jak podnosili faceta na ołówku. Przyjechał kiedyś taki do naszej klasy i kazał się podnosić! Wetknęli mu ołówek pod stopy, a on kazał tylko namnam tylkoBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) wciągać powietrze. Mediak, czy co?!
No, to siup!
To, siup!
Aaaa! Mamusieńczku!
… To pan nie wyjechał?
… To pan nie wyjechał? To pan nie wyjechał…?
To pan…
… To pan nie wyjechał?
To pan nie…
Głośniej! To pan nie…
…Wyjechał?
To ja mam w tekście, że on nie wyjechał?
Tak, pan! Mówi pan, że pan nie wyjechał.
… Że ja nie wyjechałem?
Tak pan! Ale że on nie wyjechał.
Nie pan.! Ale, że on nie wyjechał! do cholery!
Kto,?! cCzy pan oszalał?
"To pan nie wyjechał?!!" "To pan nie wyjechał?!!"
Ja miałem wyjechać? A niby po co, mój panie?
Właśnie!
"To pan nie wyjechał", mówi nie pan, a pan!
Nie, nie wyjechałem!
To "pan nie wyjechał", mówi pan!!!
Powiedział, że nie wyjechałem.
„To pan nie wyjechał”, mówi pan?!!!
Mówię, że nigdzie nie wyjechałem. I już nie mam zamiaru wyjeżdżać.
Przecież napisane jest, że mówi pan do Hrabiego: "to pan nie wyjechał?""
Panie! Ja pana wyrzucę z tego hotelu, z teatru! Pan jeszcze mnie nie zna! Ja pana zniszczę! Ja pana rozszarpię na kawałki! Czy pan oszalał?! Czy pan wie czym to grozi! Czy nie zna pan dyscypliny aktorskiej?! Nie chce pan mówić swojej roli?
Panie reżyserze, to zabronione, aby sufler zadawał tego rodzaju pytania: „to pan nie wyjechał, mój panie?”
To było w trybie rozkazującym, a nie pytającym.
No proszę! Jeszcze będzie mi tryby podpowiadał! Pan jest mechanik czy sufler?!
Panie! Ja pana… Pan chyba jest pijany! Pan teatrowi odbiera publiczność! Naraża pan nas nas panBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) na kompromitację! Proszę natychmiast przeprosić publiczność! Natychmiast!
Niby, za co? Niech sufler przeprasza publiczność!
Proszę natychmiast przeprosić publiczność! To jest niedopuszczalne! Przez pana w trzecim akcie, nie weszła z monologiem Madame Kristina! Przez pana sztuka nie ma zakończenia! Najważniejszej pointy wszystko wyjaśniającejwyjaśniającej wszystkoBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem)! Przez pana Madame Kristina nie wzruszyła publiczności i nie odbył się nasz kapitalny i dowcipny finał! Panie! Ja zwarjuję! Ja pana powieszę! Ja pana nie chcę oglądać więcej w teatrze! Proszę przeprosić publiczność. Powtarzam: natychmiast proszę przeprosić publiczność!
(bezczelnie) Niby za co? Hę!?
Bardzo państwa przepraszam. To jest naprawdę ostatni incydent w roli tego marnego człowieka.
Panie Horianie! Czemu pan bez pozwolenia opuścił w czasie burzy zbroję?
Spóźniłem się wrócić do zbroi! Lecz cóż miałem robić na dachu!? Źle napisana sztuka, autor pozbawił mnie tekstu, poszedłem więc na chwilkę do garderoby. Nigdy się nie spóźniam, zawsze udaje mi się przed końcem burzy zdążyć z powrotem na scenę. Inspicjent mnie zawsze zawiadamia silniejszym grzmotem. Lecz dzisiaj, magnetofon był słabiej nastawiony, lub drzwi od sceny zamknięte!. Bardzo państwa przepraszam!
… Pan znowu pił?
… Mleko.
Był pan w bufecie, tak?
Tak jest, panie reżyserze. Powtarzaliśmy z Madame Kristiną naszą pantomimę.
… Ohydny!
Ja spowoduję, żeby pana także wyrzucili ze Spatif’u. Ja pana zniszczę tam i z powrotem!
To wszystko przez pana! To przez pana!
Pani wybaczy. Każdemu może się to zdarzyć.
…Pamiętam…
Milczeć! Milczeć!
Proszę przeprosić tę panią i publiczność.
Ja nie zawiniłem.
Łotr. Uch! A tak, łotr, ale pan! Niech pana pies połknie! Pan mnie będzie uczyć? To wina koncepcji autora! JakJeśli pan nie pamiętał, to trzeba było kontrapunktem! Bez improwizacji! I Zamechlać!
Pan mnie będzie uczyć! To twoja wina? a także i autora! Każecie mi nam grać takie głupie komedie, a potem macie pretensje, że poważny, stary dobry aktor myli się. A gdzie przeżycie? Podajcie mi kolejarski dziurkacz. Podziurawimy go! Bić suflera! Łobuz! Kanalia! Hej, CesarzuCenzura!
Przepraszamy państwa!
Prosimy państwa o opuszczenie widowni!
…To się więcej nie powtórzy, proszę państwa!
…. Pora wstawać, panowie.
… Naprzód! Do ataku! Za mną. Grajcie nam surmy bojowe!…
…W basztę ją, tę kanalię!
… Wal ją pan!…
…Może nogę jej wyrwać?…
….Nie trzeba! Będzie kuleć…
… Hiena…
Pora wstawać, panowie. Już świta. Kury w restauracji pieją. I proszę nie niszczyć mi mebelków, bo dopiszę do rachunku.
To straszne. Cóż za dziwny sen. Nigdy bym nie wymyślił.
… Wiadomo…
…Okropne. Babę zamordowaliśmy.
…W trójkę ten sam sen?… Przedziwne… System trójkowy w murarce –, zrozumię, ale we śnie? Paradoks…
Przyjechaliśmy jakby tu, i baba siedziała w kadzi…
Baba? W kadzi? A to dobre… Myślałem, że w Kadzi ogórki.
Ogórki nie siedzą, panie. Tak. Madame Kristina w kadzi. I to jakby w tym hotelu, tylko trochę innym. Piekło jakby, czy co? Zamiast łóżka stał katafalk. Brrrr.
Jeszcze drżę. Ufff!
Od czasów meduz w łóżku cesarzowej nie przeżyłem nic bardziej makabrycznie – frywolnego…
Panowie chyba przed pójściem spać zbyt dużo myśleli o zemście na biednej Madame Kristinie?
Zabiliśmy ją krzesłem. Podziurawiliśmy jak durszlak, przepraszam, jak rzeszoto.
A krwi to miała jak kaszanka. Jeszcze czuję ten słodkawy zapach! Jakby czekolada? z orzechami, czy piernik?…
Przesadzasz pan, dobry człowieku. Piernik! Sam jesteś piernik.
…Gdzieś to zdanie już słyszałem…
Zabiliśmy ją, gdyż przez nią jesteśmy arystokratycznymi bankrutami. Na czas nie obudziła. Ohydna! Jeszcze kapelusza kapelana chciała… Tfy!
Widzę, że nowa posada w hotelu niezbyt się panom podoba. Czyżbym się nieopacznie mylił? A może zamiast myśleć o arystokratycznej przeszłości, zajmiecie się rzeczywistością? Ona jest przecież taka piękna. Proszę spojrzeć przez okno…
Jak mamy to rozumieć?
…Przydałoby się tu posprzątać…
Inspekcja przyjeżdża.
Jakieś nieporozumienie?… Przecież to nie na panów uszyte.
Panowie żartują. Oj, oj, wy frywolnisie!…
Oni nie żartują.
Prawda to, prawda. Nie żartujemy, psia jucha… Dziś własność wspólna, hotelowa można by rzec. Teraz zamienimy się na role. My będziemy hrabią, cesarzem i rycerzem, a panowie wulgarnymi drabami. Życie bywa zmienne jak w teatrze. Fortuna kołem się toczy.
A wisiorków tych, to pan ponaczepiał ponaczepiał pan jak na choince.
…Brutal!…
…Ma tych blach jak w starym piecyku. Tylko rury brak i drzwiczek
Jak pan śmiesz tak mówić o mojej przyłbicy?!!. …Ach, gdyby to słyszała piękna Andromeda… zemdlałaby!
A u nas to jeden zatkał się kluskami.
…Chłop?
Nie. Indyk.
Myślałem, że chłop, to by go można było stuknąć łopatą w plecy.
Indyka też można przeczyścić, tylko trza go przedmuchać. O, tak!
E, tam! A u nas też jeden umarł ze śmiechu.
Sam dowcipy opowiadał?
…Mnie też pan w gardle już stanął…
To może połaskotać!
Dziękuję. Uratował mi pan życie. Mam łaskotki.
Drobiazg. Mogę jeszcze raz.
Co?! Moje życie to drobiazg? No, no… uważaj pan.
Może by panowie już tak skończyli ten sejmik i wzięli się do roboty?
Ha! To przemoc! Ja panu ręki nie podam, lecz podam za to do Sądu!
…. Do sądu?! Proszę, proszę…
Cóż za niespokojne czasy! Wszędzie te draby!…
…Boże, żebym miał żelazne majtki… albo lub mizerykordię!
No to może panowie, wezmą się do tego łóżka.
…Właśnie.
Do łóżka? My? A co to my, kobietki?
…Właśnie?
Nie powtarzaj pan po nas.
Otrzymałem telegram. Dziś przyjeżdża inspekcja. Trzeba zrobić porządek. Myślę, że praca przy tym łóżku nie przeszkodzi panom w ich subtelnej, arystokratycznej przeszłości.
Panie! Pan nie wie kto ja jestem! Ja… ja… wpuszczałem nawet cesarzowej meduzy do łóżka!
Cicho. On tego zaszczytu i tak nie zrozumie.
Pozornie.
A ja tam Magdzie wpuszczałem karpie pod pierzynę. Śmiała się i nic…
Pan rybak? Ciągnie pan na żywca?
Milczeć! Ja mówię!
To aluzja? Pan nas tak obraża, że już bardziej obrazić nie można. Gdybym tak miał rękawicę… to bym cisnął ją…
Rzuć pan ręką.
To przez nogę.
…Gdybym tak miał rękawicę, to bym ją panu cisnął w tę jego hotelową twarz!
Proszę sprzątać.
A mojej babie, to zawsze się śni przed snem, kronika filmowa.
Kolorowa?
Gdzie tam! Czarno-biała! psiakrew.
Ja tam wolę telewizję.
A jednej babie u nas, to zawsze się śniło, że jeździ na miotle.
I co?
Zginęła w katastrofie lotniczej?
E, tam! Aż dziw bierze skąd to przeczucie! Została sprzątaczką.
Szybciej, panowie, szybciej!
…Pyłków dużo…
A u nas, to jednemu co noc się śniło, że gasił stodołę.
I co? Zgasił?
Nie. Poprostu pęcherz miał chory.
Kamienie żółciowe?
Jak brukowce.
Mógł na szosie pracować.
Hm, hm, hm.
Długo jeszcze?
Jakby kruszynka od chleba…
A u nas jedna poszła do lekarza i mówiła, że w jeziorach ją łamie.
Pewnikiem miała tam ryby…
Nie. Baba miała reumatyzm, ale w stawach. Wysławiać się nie umiała.
E. Tam! Bujda! U nas to jeden gospodarz pokrył stodołę podaniami, które pisał do województwa.
A gont? Gontem… nie mógł pokryć?
Widać nie. Ale masę odpowiedniej korespondencji w tej sprawie otrzymywał.
Ot, czasy!
No to może panowie wezmą się za to łóżko? Niedługo inspekcja przyjeżdża.
Właśnie! Hi, hi, hi!
No to siup? Tak bez niczego?
Żeby choć były jakieś meduzy.
Przestań pan wreszcie wspominać historię mojej małżonki. Wówczas chodziło tylko o żart. Inaczej bym nigdy na to nie pozwolił.
No to co? Może siupniemy? Ach, żeby ten mój upadek widziała piękna Andromeda! Nigdy bym sobie nie przebaczył, a ona z wieży by skoczyła.
Ze spadochronem?
Wówczas nie było, mój panie, spadochronów….
Właśnie.
No to ruszaj się, Cesarzu!
Szybciej, panie Hrabio!
Nie tykać mnie! Lepiej wbij sztylet w moją pierś!
Bykiem rycerza?!
No to, na co czekamy!?
… Dziękuję panu…
…A potem pan Hrabia…
…Mersi Merci…
Wolałbym, abyście to robili razem jako hotelowa służba. No, ale jeżeli wasze stanowiska wam nie pozwalają…
Ot, co! Właśnie!
No to proszę pojedyńczo
Nie puszcza.
Poślinić trza.
…Nie puszcza.
Mówiłem, że przykleili. Ten GASSo z administracji to nic, tylko kleił. Nawet drzwi zakleił, żeby nie wynieśli.
Może dlatego tak mało gości?
Nie gadać. Repete, mości panowie.
Uff! Czuję się jak nadwołżański burłak.
Co za degrengolada!
W takiej chwili o marmoladach mówią! Arystokracja!
Niby my?
Właśnie?
W takich mundurkach?!
Powiedziałem! Już!
A teraz ten kocyk.
Teraz to lekko idzie. Widać zapomniał przykleić.
To nie kocyk. To papa.
Babą?
Papą! Aby nie zamokło.
Ja siusiałem, mon cheri, do umywalki!
No, pracą proszę. Mówiłem.
Co pan tak chodzisz?
…Tam ktoś dyszy…
W piersiach widać mu dyszy.
Widać ma dychawicę.
Ha! Do umywalki!
Dyszy?
Co to za kawały?
…Widać ci nasi go przygnietli…
Żyje?
Żyjesz?
Chyba nie. Nie żyje. Wątlutki był. Wszystkie soki poszły mu w brodę.
Musi żyć, bo by się rozłożył.
Przecież leżał w łużku rozłożony, jak byk.
Pomimo żeś w stroju Hrabiego, to nic nie zmądrzałeś. Nie oto mi chodzi. Dajcie mu koniaku.
Jest tylko rycyna.
To dajcie rycyny.
Chyba żyję!
Ale go zmogło. Piorunująca dawka!
Można by tym pociąg wysadzić w powietrze, a co dopiero starca!
Przeklinam! Z rycyną na starca! Boga panowie nie macie w sercu! Szczęście, że mi się broda w drzwiach nie zaplątała!
Pan będzie łaskaw spocząć, mój dziadku!
Dziękuję ci mój synu!
Miło tutaj. Coś jakby jakiś hotelik? I stroje jakieś dziwne!? Panowie chcą się ze mną zabrać na pych?… Tak?
Gdzie?! Na pych?! Przepraszam, nie dosłyszałem.
Dobrze pan słyszał. Bo jeszcze nie powiedziałem gdzie. A tylko, że „na pych”. Dopiero teraz mówię: Na ARKĘ!
Sędziwy ojciec jest rybakiem? A karpie ojciec łapie? Znałem jednego co wpuszczał…
Milczeć! Ja tutaj zadaję pytania!
Za chwilę będzie koniec świata. Morza zaleją cały świat. Wczoraj skończyłem budować akr Zapis widoczny pod skreśleniem maszynowym arkę i wszystkie zwierzęta zostaną ocalone.
On zbzikował, albo ja?
A mówiłem, że niedługo będzie koniec świata. Na niebie były srogie znaki i dymem wiało.
Może od sąsiadów.
Sam dym walił z pieca starej cegielni w Srokowie.
Mówię, milczeć!
Nie. Dziękuję. Mam krzesiwko. Czasem palę ognisko.
Do gęby ognia nie biorę. A zresztą!
Czyżby znów madame Kristina?
Hę? Że co proszę? Niech pan mówi głośniej, bo mam wosk w uszach.
Nie mieli widać wówczas uli.
Oj, jaka ona malutka! Tak, to ta! Jak żywa!
Niech starzec nie kradnie, bo milicję zawołam.
Wasze nazwisko, sędziwy człowieku?
NOE!
Znałem jednego Noego przed wojną. Miał sklep z rękawiczkami, przy mojej ulicy.
Noe? Noe? Gdzie ja to już słyszałem! Czy on nie był oby generałem? Nie. Tamten miał w sobie coś ze zrazów. Nelson. Tak. Nelson.
Jestem biblijny Noe, moi panowie. Nie handluję rękawiczkami, ani nie jem zrazów. Jestem jaroszem.
To niewiarygodne! I jego też nie obudziła Madame Kristina?
Co mówisz synku, hę?
On mówi, że starzec spóźnił się na koniec świata. Całkiem wesoły skandal! Przespał i obudził się w XX w. naszej Ery!
Co? Ja przespałem? A moje zwierzątka?! A moja Arka? Kto z nimi, zwierzątkami popłynie?!
Popłynęły same.
Właśnie. U nas są nawet 3 krowy w oborze. To od starca? Dziękuję!
Więc biblia kłamie? Cóż za towarzyski nietakt.
Obudziłem się w XX w. nowej Ery?! A moje ichtiozaury? I mamuty? I ibisy? A słonie moje ukochane? A moje mróweczki? A owieczki? I muszki? I bakteryjki kochane, co na kwaśnym mleku wychodowałem?!! Co z nimi?
Niech starzec zostawi tę brodę w spokoju! Może się przydać na Mikołaja!
Uch! wyrywa Wyrwę sobie brodę z korzeniami! Jestem osłabiony i mam anamię. Łatwiej mi brodę z rozpaczy wyrwać niż przedpotopowe dęby! I to wszystko przez tę babę, jak ją tam, Kristinę! Już ja jej pokażę!!
Niech starzec zrozumie, że minęły tysiące lat?.
A starzec spał sobie pod dębem! Była powódź, zwierzęta popłynęły same, dąb ścięto i kiedyś wybudowano z dębu hotel. Pewnie stolarz niedopatrzył i wziął starca.
Widocznie była jakaś wysepka, albo spał na pęcherzu i go unosiła unosiło.
Bez aluzji rycerzu, z tym pęcherzem. A może miał koło ratunkowe? To chytry starzec…
Jakże śmiały te muszki bezemnie arką odpłynąć? Prawie że wychodowałem je własną piersią! Arkę im zbudowałem! Słoniom trąby czyściłem! Krokodyle, aby nie zamarzły, chodowałem we własnym łóżku! Nawet bakterie mnie zdradziły, tfy!
Mnie, pierwszego kapitana żeglugi wielkiej.! Przecież to skandal! Ja przecież przeszedłem do historii, moi panowie! Ze mną nie ma żartów.
Oni także pochodzą z historii.
Co, oni? Co, oni? Ja jestem starcem! Mnie się należy tutaj szacunek! Ja mogę być ich pra, pra, pra, pra, pra, pra, pra, pra….
…Dziadkiem…
Dziadkiem. Tak. Właśnie!
A kto cię smarkaczu nauczył podpowiadać, starcom, hę? Co za niewychowana ta dzisiejsza młodzież!!
Niech się starzec nie denerwuje, bo starca szlag trafi.
Co?!! Krople! Krople na serce! Słabo mi! A hyżo! On mnie obraził!
Możesz być dumny. Starzec sam cię się wpakował.
Gdybym miał tutaj trochę wody, to bym wam zrobił jeszcze jeden potop, psiakrew.
Starzec przeklina swoje zwierzęta?
Ty mnie synu nie denerwuj! Bo cię uduszę własną moją brodą! Krople na serce proszę! Mogą być GOLDENE TROPFEN z N.R.D.
Starzec może pracować u nas w hotelu. Dostanie starzec akwarium, łódeczkę zrobi z papieru. Lepsze to, niż dom starców.
Trzeba starca uziemnić.
Można mu brodę zgolić. Masz scyzoryk?
Mam tylko w kuferku kabel hebel.
Dawaj.
No to jak będzie? Popracuje sobie starzec w hotelu? Przecież starzec chce chyba zarabiać na życie i coś jeść!
Żyję korzonkami. Wystarczy mi. Bez łaski.
Nie mamy doniczek z korzonkami w hotelu. Mam tylko nadwątlone korzonki nerwowe.
To samą wodę źródlaną będę pić!
U nas jest tylko chlorowana.
Fe! A zresztą nic nie będę jadł, bo nie mam zębów.
Starzec jest fakirem? Żyje powietrzem! Połyka sznur?
Nigdy! Wolę już własną brodę, niż połykać węża.
Starzec będzie u nas pracować, a my za to starcowi damy sztuczną szczękę z nylonu. Ktoś u nas kiedyś zostawił na stoliczku…
Ohydny prawnuku! Ty wieprzku zgniły w swej pysze! Jak śmiesz czynić mi taką niehigieniczną propozycję?!! Gdyby choć koziorodztwo! A tak? Sztuczna szczęka! Afe!
To co? Czy bezzębny starzec będzie pracować na życie?
Nigdy! Wystarczy, że całe życie budowałem arkę! Nie wiadomo poco. Nawet się nią nie przejechałem! I chrzest arki się nie odbył, a wisiała tam przygotowana butelka szampana. Pewnikiem, małpy ją wypiły, niewdzięczne!
A więc starzec odmawia pracy? Bunt, tak?
Komu starzec, a komu pan!
Tak. Odmawiam kategorycznie.
Brać go!
Pod ręce?
Nie. Tak brać go i do worka.
Można za brodę.
Stójcie! Zaklinam Was na nogę mamuta! Jeszcze nikt mnie nie dotknął, tak do żywego jak wy! Pozwolę się zabrać tylko milicji i to oficerowi! A tak, nigdy!
Odmawiacie mi kropel na serce!? Zmuszacie mnie do pracy! Jakaś tam Kristina mnie nie obudziła i wywróciła historię?! Zarządzam strajk głodowy! Włażę spowrotem do łóżka!
Tylko nie do łóżka, bo ma przyjechać inspektor i trzeba zmienić pościel.
A właśnie, że wejdę do łóżka i już!. A sztuczną szczękę może pan sam połknąć! Ohyda!
Adam i Ewa w kostiumach cielistych pozorujących nagość. Listek figowy lub jedlina.
No tak! Usiłowaliście nas przestraszyć. Jak się domyślam, państwo Adam i Ewa. Czy tak?
Stolarz.
Jestem Rolas.
Cmoknonsens. A ja jestem Ewa.
Ewunia…
Dziateczki moje.
A to – Draby! Poczciwi, tylko niezbyt mądrzy. Do szkół nie chodzili.
Tak. Zbyt mądrzy to my nie jesteśmy.
Ale mamy inne zalety, proszę panienki. Ha, ha!
W naszych czasach się to ceniło. Adam też taki.
A tam Hrabia, Cesarz i Rycerz! To znaczy byli nimi.
Bo teraz nastąpiła taka mała zamiana ról. Jak w życiu.
Panowie! Jestem zaszczycona!
Stać! To nie pańskie sfery! To kokota!
A kysz!
Jak domyślam się, położyliście się państwo w raju spać, prosząc o zbudzenie. Czy tak?
…Naiwni…
A skąd pan to wie? Rzeczywiście! Wąż się nam objawił pod postacią pięknej kobiety, Madame Kristiny, obiecując nas obudzić.
I ten odurzający zapach kwiatów! I oszamiające lenistwo!
I dziwne łamanie w jeziorach, przepraszam, w stawach…
Tak, proszę pana. Na następny dzień, to znaczy dzisiaj mam Ewunię kusić jabłkiem.
Już je namówiłem w raju. O, nawet to jabłko tutaj mam. W kieszeni.
Jak on dziwnie nazywa te spółdzielcze ogródki!…..
Mogę Ewę zaraz zacząć kusić, tylko jakieś drzewko by się tu przydało i trawka na posłanie, bo łóżko połamane, a Ewa lubi miękko…
Nie trzeba. Spóźnił się pan.
A ludzki ród? Przecież Ewa…
Nie trzeba, mówią. Ludzki ród poradził sobie bez panny Ewy.
Widzi mi się, że z lewego łoża.
Albo od małpy!… Pamiętam…
Tak, moi państwo. Historia wasza zmierza ku końcowi.
Czuję, że gdyby dalej w ruinach tego łoża pogrzebać znaleźlibyśmy i węża, i nawet małpy, o których teraz Drab wspominał. I wszystkich zapominała budzić jakaś tam madame Kristina!…
…Stolarz!
….Rolas!
Jak zrobiłem to łóżko ze stojącego tu kiedyś dębu, to człowiek trochę popijał. Niosłem potem łóżko na plecach, postawiłem je na chwilę w tym pokoju, trochę się popiło z jedną dziewczynką i człowiek się zdrzemnął. Może potem wtoczyłem się pod łóżko, nie pamiętam. A potem to chyba zapomnieli o mnie, tak jak to zawsze bywa z każdym twórcą. Odrobi człowiek swoje i staje się niepotrzebny.
Współczuję panu.
Oto i inspekcja!
Dzieńdobry panom!
To ona! A w istocie jest wężem! Przewrotna!
Na arkę miała mnie obudzić! Bestia!
Widzę, że panowie, jesteście zdziwieni moim przyjazdem?
Państwo pozwolą. Madame Kristina, naczelny inspektor do spraw hoteli w naszym resorcie.
Państwo jesteście zdziwieni, jakby czymś zaniepokojeni? Czy tak?
Panowie, przepraszam, państwo są zadowoleni z wiktu?
Bezczelna!
Tak! Bezczelna!
Babsztyl!
Nawet korzonków tu nie dają.
Nic, poza jabłkiem.
Państwo żartujecie. Radzę być grzecznymi i myśleć jednak jednak myśleć o przyszłości!
Państwo i tak stąd nie macie wyjścia.
A okno?
Okno jest pozorem. Za nim nie ma nic.
Jest tylko pustka.
…Pustka?…
Wszystko identycznie tak, jak panowie sobie to śnili, tylko tej kadzi brak, co tutaj stała. Ale i ta się znajdzie.
…Kadzi?
Nie rozumiem. Czyżby to było piekło?
Pan żartuje! Przecież to Metropol!
Nie żartuję. Może pan sprawdzić!
Tak. To piekło. Daliście się państwo nabrać. Proroczy Wasz sen był waszą rzeczywistością, a to wszystko fikcja. Wymysł djabła. Piekielna inscenizacja, że tak powiem. Zresztą cudowny pomysł tej pani
Piekło? Noemu? Za co?
Rzeczywiście. Tak było, że Jakaś Madame Kristina was nie obudziła i duch wasz znikł w zaświatach. Zresztą Madame Kristina także dostała się do piekła. Każdy z panów miał przecież swoje grzechy. Pan Cesarzu, mordowałeś ludzi pod Picos czy pod Kakrakas. Pan Hrabia tą meduzą wpuszczoną do łóżka, spowodował, że Cesarzowej kilka lat później pękło ze strachu zgrozy serce. Nawet pan o tym nie wie. Pan Rycerzu, zamknął piękną Andromedę w żelaznych majtkach i zamurował ją w ścianie, nie mówiąc o ścinaniu łbów. Noe pod pretekstem dobrego serca, rzucał krokodylom małpy na pożarcie.
Musiałem, bo by mnie zjadły!
…Milczeć, nie przezywać przerywać!
Adam i Ewa dostali się tu, gdyż są przyczynkiem wszystkiego złego. Wprawdzie stolarz niepotrzebnie się tu zaplątał, ale jak jest, to niech będzie. Oduczy się pić na przyszłość.
Pozostaje mi więc życzyć państwu wszystkiego dobrego.
Aha! A zabicie Madame Kristiny krzesłem traktowane przez Was jako Katharsis? Przecież, gdyby to zaistniało naprawdę bylibyście mordercami!
I to przez jakieś tam nieobudzenie was! Fe! I ta wasza chęć metaforzenia! Wprawdzie podróże pociągami męczą, podróż do piekła długa, trochę trzęsie, nie ma nowych torów, wagony zużyte, bo tyle lat nas obsługują, wożą prowiant i świeżą prasę, ale mam nadzieję, że w przyszłości będziemy mieli odrzutowce, o których pan wspominał, we śnie, panie Hrabio.
A więc do widzenia, panowie. Bon chance!
(tuląc się do Hrabiego)
Chwileczkę! A dlaczego hotel? Dlaczego tak jak na ziemi? Przecież to Metropol! Skąd te nowoczesne meble? Przecież tak wyglądał wówczas tamten hotel naprawdę!
My się też cywilizujemy, proszę państwa…
Kochasz mnie?
…Ależ… Lucyferze!
Zapada kurtyna malowana w hotelowe naklejki. Wolno rozjaśnia się światło.
Przed kurtyną sami: Dyr. Rolas w stroju Lucyfera i Madame Kristina.
Ale nabraliśmy ich.
Udało się. Miałeś świetny pomysł.
Teraz uciekajmy. Tylko portfel wezmę.
Weź, Kochany! Ich mundury też można sprzedać!
A nie będziesz już więcej zapominać o budzeniu?
Kochasz mnie?
…Ależ, Krystyno!
No to jedźmy… do następnego hotelu.