Opis źródła:
Opis źródła:
Wszystkie zmiany
Wszystkie właściwości artefaktu
Deszcz leje, jakby się ktoś powiesił. Dobrodziejka sama?
Sama albo z dzieckiem, nie pański interes.
E, grzeczna to pani nie jest. A złe… to! Przenocować można?
Można wszystko, byle nie odrazu. A pan skąd?
Z kolei.
Pytam się skąd pan przyjechał. Zameldować trza.
Ot, jeździło się różnie. Raz na wozie, raz pod wozem. Ale najczęściej osobowy obsługuję. Jak ci się nabiegam po tych korytarzach, to nóg nie czuję.
To niech pan je zdejmie.
Jeździ człowiek, jeździ tymi pociągami i stąd ma pociąg do alkoholu. Gdyby chociaż doczepili jakąś cysternę.
To po co pan w takim razie przyjechał? Włazi pan po nocy, budzi pan samotną kobietę, wypocząć jej nie daje. Hrabia z pana!
Pan poeta?
Jaki ja tam poeta, panienko, kolejarz jestem, a po pracy gołębię hoduję.
To po co pan tu przychodzi? Na cóż ta terapia?
Po co, po co. Zaraz po co. Pierwszy raz tu pociąg stanął, panienko. Płynęliśmy, płynęliśmy, płynęliśmy, trochę się piło z pasażerami w sypialnym, a tu nagle – wyspa! Stacja! Pełno świateł. Kapitan kazał wyjść na ląd.
Pan sam, czy z pasażerami? Meldować trza.
Sam. Pasażerów to u nas nie mamy panienko. A jeżeli są, to nie mówią, a siedzą w pociągu i w milczeniu wódę piją. Na przykład dzisiaj, to były baby z odpustu.
Tak?
Gdzieś ja panienkę już widziałem… mój boże…
Duch?
Tak, duch. Tam, wewnątrz.
E, śniło się panu zapewne..
Gdzie tam śniło! Zaraz sen! Sen to najłatwiejsza konwencja, panienko, lecz gdzieś jakbym w rzeczywistości panią widział, prawie za nos ją trzymał, z przeproszeniem, delikatnie. Ale przypominam to jak przez dziurę w płocie. Niewyraźnie.
Przez dziurę w płocie? Podglądał mnie może pan pan możeBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem)? Może w W solarium? Stary zbereźniku!
Ta dziura w płocie, to metafora, panienko. Jak człowiek jeździ tak jak ja przez całe życie, to lubi sobie od czasu do czasu pometaforzyć. Na przykład dzisiaj miałem dziwny sen, że byłem... hrabią.
Pometaforzyć? Nie słyszałam. Och, domyślam się już! Ale figlarz z pana! Pierwszy raz widzi pan kobietę, i już by pan ją metaforzył.
Ją nie, ale tak obok niej przenosić jakieś swoje intymne tęsknoty, porównania pełne od stacyjnych świateł, semaforów, szyn wrzynających się w horyzont srebrnym wybiegiem rozwidlonych palców…
Obok przenosić?
Jaki to tu wstęp, panienko. Masz oczy jak dwie latarnie ekspresu paryskiego, a kolejarz takiego szybkiego pociągu zatrzymać nie może. Chyba, żeby rozFragment widoczny pod skreśleniem maszynowym że by rozmontował szyny, albo opuścił semafor. A bufory, to…
…To mnie zaciekawia.
A tak, panienko.
I że rozmontuje pan szyny i podniesie pan szlabanSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym semafor?
Opuści, panienko.
Opuści?
Tak, panienko. Wówczas ekspres stanie, a ty panienko się zatrzymasz. Niby, ten pociąg…
… Skończy się?
Nie. Stanie.
Wszystko u niego odwrotnie, ale doprawdy on mnie zaciekawia.
Nigdy nie byłem piękny w sensie klasycznym, to prawda.
Słusznie, panienko. Człowiek, gdyby się był urodził w innych warunkach, mógłby być hrabią. Marzyłem o tym przez wiele lat, gdy jako dziecina czytywałem rzewne książki. „Chata Wuja Toma” i t.d. Ale życie potoczyło się inaczej. Jak przez most.
Przez most?
No tak. Pociąg przez most, a pod spodem rzeka.
Pan odczuwa do mnie pociąg przez most? To ciekawe.
Pociąg przez most.
… pędzi, a pan szuka przygód? Kobiety? O, myli się pan. Ja nie taka! Madame Kristinę nie weźmie pan na litość, ani na pociągSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym poezję. Poetom wystarczy ich własne współżycie z wierszem. Gdy mają żywą kobietę, to pisać nie mogą. Miałam tu takiego wariata. Wszystkom mu oddała jako panienka. A on jeszcze do hotelowej książki zażaleń wpisał, że się wyładował. Że mu twórczość zniszczyłam.
...Oczy jak dwie latarnie, a piersi jak zderzaki. Pani mi się podoba. Pani ma w sobie prąd, który czuję na całym kolejarskim moim ciele, pociachanym życiem.
Wpadł pan pod pociąg?
Nie, życie mnie ciacha.
Pan jest chyba nienormalny? Tam w pociągu, chyba bardzo trzęsie, co?
Oj, trzęsie, panienko, trzęsie. Stare tory. Bez przerwy du, du, du. A potem już człowiek tępieje. Coraz bardziej. To nie to, co telefon.
Dobrze panu mówić. Jak by pan tak jak ja podzwonił i bez przerwy słyszał y, y, y i nikt nie podnosi słuchawekki, to dopiero pan by by panBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem) wiedział, co znaczy samotność telefonistki. Zamiast męża – słuchawka od telefonu.
Prawda. Żeby tak kolejarzowi chociaż dali jaki stary samolot, to by się tak mu nie nudziło. Zupełnie inaczej by się jeździło po szynach.
Samolot? Po szynach? Przecież samolot lata w powietrzu.
Oj XX lata, to prawda. Lecz jakbyśmy my kolejarze dostali samoloty, to przyrychtowalibyśmy je do szyn. Trochę by się wyklepało i człowiek by wygodnie jeździł. A tak, to jeżdżą kształty staroświeckie, proszę pani.
Nie podobają się panu moje kształty? Widzę, że doprawdy, mój dobry człowieku, przyzwyczajony jest pan raczej do wagonów i obrzydliwych, twardych ławek dla pospólstwa.
Nie o panią chodzi. Mówiłem o pociągach. Tam kształty staroświeckie.
Stare matrony jeżdżą?
Nie, pociągi.
Pański pociąg wydaje mi się normalny, choć na to pańskie „metaforzenie” nie mam chęci. Wydaje się pan być zbyt brutalny, a my kobiety lubimy początkowo pociąg, że tak powiem – delikatny…
Pani! To wszystko pozory! Lubię majsterkować od dziecka! Kiedyś, jako dziecko, naprawiałem pajęczyny, a muchom wyrywałem nóżki.
Brutal! Pajęczyny? Wyrywać nóżki? To obrzydliwe, fe!
Mogę także i telefon naprawić.
Ech, niech pan lepiej już robi te swoje szyny i semafory. Choć pożytek z tego będzie.
My tak gadu, gadu, a nocka za oknem i księżyc nad hotelem jak okno wagonu sypialnego w tunelowym dymie chmur. Człowiek spragniony jest snu.
Ach, tak. Prawda. Łóżko tu stoi stoi tuBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (czerwonym długopisem). A pieniądze pan ma?
Jakże bym nie miał. Nazbierało się tego trochę. Zamieniam zawsze drobne na gruby banknot i dla podróżnych nigdy nie ma drobnych.
Płaci pan 100 złotych.
100 złotych? Co to jest dla mnie dla mnie jestBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem). Proszę!
Drobnych pan nie ma?
Ależ skąd. Chwała bogu, że 1000 zł jest. A Może potem zapłacić?
O, mnie pan na ten trick nie weźmie. Do rana rozmienią. Może ktoś jeszcze przyjdzie. Proszę oto bilet na toAutor wykreślił słowo „to” czerwonym długopisem, a następnie wycofał się ze zmiany i nadpisał to samo słowo niebieskim długopisem łóżko
.
Zbudzi mnie pani o 7-mej? Jutro znów du, du, du. I w podróż.
Proszę bilet do kontroli.
Pasażerowie bez biletu, wystąp! Biegiem do II klasy…marsz! Rozejść się… Non fume! Nie kurzyć. Nicht rauchen! Na postoju nie załatwiać się. Biegiem, wstąp!
Siąpi, siąpi ten deszcz, a niech to wszyscy djabli! Wciórności!!
Pamiętam, jak byłem na arabskim froncie, toa też padało. Boska artyleria, pioruny, to ci jak przyłoży, mój boże! Pamiętam jak jeden pasażer w czasie burzy siusiał na szyny. Piorun uderzył o 100 kilometrów, a jego spaliło.
Pan zapomina, że jest w towarzystwie kobiety.
Pan przyszedł spać?
Nieznana stacja. Nieznane miasto. Jakby do obozu wroga człowiek przyjechał.
Miasto się panu nie podoba? Czy pan przyszedł tu spać, pytam? Czy krytykować?
I spać i teoretyzować. Jak człowiek tak długo jak ja, proszę pani, samotnie jeździ, to lubi sobie poteoretyzować.
No tak. Zaczyna się. Tamten chciał ze mną pometaforzyć, a ten znowuż „poteoretyzować”. Taki jest los samotnej kobiety. A jurni ci kolejarze,! i słownictwo ich jakieś nowe, bliżej nieznane, aż dreszcz mnie przeszywa.
A co mnie to obchodzi? Co mi to przeszkadza? Acha! Pani narzeczony praktyk, dlatego pani nie lubi teorii.
Mój narzeczony jest „metafizorykiem” proszę pana. I zbije panu mordę.
„Hola moja panno!”, jak mówią w teatrze. A któż zabroni kolejarzowi teoretyzować? Gdyby jeszcze jakiś rewizjonizm, czy co, ale teorie niosą za sobą zawsze coś nowego. I mięsień w mózgu się rozwija.
On ma mięsień w mózgu. Mój boże, jakiż okropny mężczyzna. Dom na odludziu, nawet pomocy wezwać nie można!…
Po co pPani coś mówi?
Same usta pani chodzą? Daleko?
Tak trochę.
A, rozumiem. Pani obłąkana?
Nie, to od telefonów (
Pani wygląda mi na chorą. Może się pani położy do łóżka?
Do łóżka? E, nie. Ja sobie sypiam na stoliku przy słuchawce. Lubię twardo. dDeski, podłogi, bruk, asfalt ewentualnie gwoździe.
Gwoździe?! Na stoliku?!! Przy słuchawce?! Czy pani jest fakirem.ka? Pani na pewno jest chora. Proszę pokazać gardło!
Mówię, proszę pani pokazać gardło! Baczność! Ze mną nie ma żartów. Kontrolerem kolejowym jestem!
Oszczędź!
Warjatka.
Gardło i ten jego mięsień w mózgu. O boże!
Błagam, niech mnie pan nie teoretyzuje! A jeśli, to nie tu, przy tym śpiącym. Jestem sama, niewinna i narzeczony na mnie czeka!
… Gardło!
Masz! Aaaa!
...Wjazd?...
No, no, panienko, już w porządku.
Już po an teoretyzowaniuetyzował?
Pani jest obłąkana, doprawdy.
Jest. Ale ma pan tylko jeden banknot 1000 złotowy, a ja nie mam drobnych.
Zgadza się. A skąd pani o tym wie?
Znam zwyczaje kolejarzy. Podobno tak łatwiej. Nie potrzeba wydawać podróżnychm reszty. Niech pan da, rano oddam. Może ktoś jeszcze przyjdzie, to rozmienię
.
Nr. Pokoju 123234. Zgadza się? Czy to, to łóżko?
Yes!
Tu ktoś jest. A może to cień od latarni?
Czy to ważne?
Ważne, nie ważne, nie w tym rzecz, lecz sprzedano 2 bilety na to samo miejsce.
Oczy jak latarnie…
Oczy jak latarnie? Oszalałeś, mój przyjacielu?
On mówi, że ja mam oczy jak latarnie.
Pani? Zgasić!
…I dwa palce srebrnych szyn w horyzont…
Co ty pleciesz? Wstawaj!
Bilet pan ma?
…Cesarz?
Żaden cesarz! Kolejarz jak kolega, to znaczy jak wy, mój przyjacielu. Kolega ma bilet na to samo miejsce , co i ja..
Kasa sprzedała.
Oj, panienko, nie podoba mi się ta cała historia. Jak można sprzedawać 2 bilety na to samo łóżko? Przecież to nie pociąg, a hotel.
Każdy z nas ma swoje błędy. Pan też chyba nie jest ideałem.
Chcesz pani tu teoretyzować? A może nasz minister się pani nie podoba?, co?
….Nie, nie.
A może tak pometaforzyć? Co?
…Nie, nie…
No, dobrze. Niech się pani już nie obawia.
Spać nie dadząją po służbie.
Niech kolega nie jęczy, jak stara baba.
Oczywiście, proszę pana!
Śpią jak bracia sjamscy! Tylu klientów nie miałam tu od 50-ciu lat. AAcha. Ich pieniądze trzeba rozmienić. Możnaby pójść do sklepu, ale lecz sklepowa śpi już także tyle lat i dobudzić się jej nie można. Żeby teżn mój dyrektor Rolas wreszcie przyszedł. Wyjdę go poszukać.
Hotelik porządny, coś jakby zajazd. Tylko, że brak pięknej Andromedy. Już nóg nie czuję. Człowieka tak jakoś powytrząsa z myśli w tych cholernych podróżachSłowo widoczne pod skreśleniem maszynowym pociągach. Wciąż du, du, du – du, du, du. Kiedyś, jak się jeździło na koniu było o wiele lepiej. Koń ciszej rżał, niż te straszne lokomotywy. A gdy zagwiżdże to-to w tunelu, aż gęsia skórka. I potem dziwią się, że człowiek niemuzykalny. Że na koncerty nie chodzi i radio wyłącza.
Pan w sprawie hotelu?
Aaaaa! Ale mnie pani wystraszyła! Już nie to serce co kiedyś. Człowiek ma nadwątlone nerwy. Serenady już dawno mi przeszły.
Znam, to, znam. Chciał pan sobie poserenadzić, co? Metaforzyć, teoretyzować i serenadzić? Tak? Stara szelmoa!
No, no, niech no piękna Andromeda trzyma rączki przy sobie.! Komu stara szelma, a komu stary konduktor kolei państwowej – szelmutko.! Nie po to kończyłem szkołę, aby byle kto mnie klepał. Jeszcze biedę klepać, rozumiem, ale mnie? Kolejarza.?
Podoba mi się. W odróżnieniu od tamtych inaczej jakoś zabiera się do rzeczy.
Co to za portrety?
O, tTo hotel z tradycją.
A ten trzeci?
To rycerz.
Hm. Skądś znam te rysy! Podobny do mego dziada, co zginął pod Kulataraxem.
Gdzie, proszę?
Pod K u l a t oa r a x e m.
To brzydka sprawa. Udusił się śpiąc pod kołdrą w hoteluw hotelu śpiąc pod kołdrąBrzmienie powstałe w wyniku odręcznego zarysowania zmiany szyku (niebieskim długopisem), a potem przygnieciono go innym klientem.
Może podglądał mnie pan w kąpieli?
Podglądać w kąpieli? E, nie. To nie my. W pociągach nie ma łazienek. Chyba, że się pani kąpała pod zbiornikiem.
Pod zbiornikiem. A Ffe!
Mój panie, pan mnie obraża. Mnie i… Karlove Vary!
To żadna obraza, proszę pani. Pamiętam jak jedna Amerykanka po pijanemu kąpała się pod zbiornikiem. Wychodziła z podróżnego kufra, i wmawiała w nas, że wychodzi „z muszli jak Venus”. Tylko, że kufer w żadnym wypadku nie przypominał muszli. Miał hotelowe naklejki.
Może mi pan rozmienić 2 tysiące?
Pani żartuje. Wolne żarty, moja mała. Mam tysiąc i to w jednym banknocie.
Wiedziałam. Nie ma drobnych, jak tamci.
Nie mam.
To nie będzie hotelu.
Nie będzie?
A nie będzie.
Twarda bestia. Niech ci będzie.
Ci jak ci. Do mnie mówi się Madame Kristina.
Niech ci będzie, madame Kristina. Oto proszę banknotbanknot proszę.
Resztę jutro wydam. Proszę oto bilet.
Pokój 124234? To tu?
Tak.
Tu ktoś jest?
O, to niebezpieczne! Miej się na baczności. Ten hotel pachnie mi jakoś niesamowicie.
Dotknąłem ciała.
Mnie pan nie dotykał. Pan chyba zwarjował.
Cały drżę jak osika. Nie, gorzej. Jak wagon bez resorów.
Zachowuje się pan nie jak kolejarz, a jak błędny rycerz.
Czy tak bardzo boi się pan… kobiety?
To… pani?
Ja czy nie ja, wszystko jedno. Ciało jest tylko ciałem.
Same wygody: Łóżko z kobietą.
Pan wącha?
Nie, studiuję.
Na politechnice?
Nie,. pPanią .
Acha. Więc on to nazywa studiowaniem. Jeden chciał metaforzyć, drugi teoretyzować, a ten studiować. Dziwna to kolejarska brać.
Siedząc na łóżku, wydało mi się przed chwilą, że od pani jedzie dymem.
To od pana jedzie czosnkiem, mój panie.
Wyraźnie wydało mi się, gdy kładłem się i dotknąłem pani ciało, że od pani jedzie dymem.
Ach, to co innego.
No to co, położymy się?
Niech będzie.
Łobuz! Świnia! Łajdak!
Kolejarz III z biletem w ręku zbliża się do kolejarzy)
To moje łóżko.
To moje.
Koledzy się zapominają.
To ten kolega nie panuje nad swoim wiekiem i pod pretekstem tego hotelu, ściska moje ciało.
Wolałbym ściskać starego trupa, niż pańskie ciało. Tfuy!
Tak mówi się do Kolegi? Tak? A związki zawodowe? Kolega się zapomina!
Pańskie ciało powinno leżeć w grobie, a nie przynależeć do zawodowych związków.
Pan się zapomina!
Wstydziłby się kolega ściskać mnie za kolano. 30 lat pracy na kolei, żadnej nagany, i żaden konduktor nie ściskał mnie jeszcze za kolano.
Niestety!
Pan wstydu nie ma, młodzieńcze.
Szanuj pan moją siwą głowę.
Wolę szanować zieleń w parku Depcę po pańskiej siwej głowie.
Panowie śpią na moim miejscu. Oto bilet.
To pan śpi na moim.
Nie, to pan śpi na moim.
Jak panom nie wstyd spać razem! ze sobą, wam, przedstawicielom państwowej kolei.! Żeby jeszcze jacyś artyści, a to zdrowi ludzie! Pan, stary człowieku, śpi z młodym, który może być pańskim synem i jeszcze czyni to z kolejarzem. Deprawuje go pan na moim łóżku.
Na pańskim łóżku?
Na pańskim? Bezczelny. I to kolejarz. A związek zawodowy co na to?
Co ma do tego związek?
Podwójnie bezczelny.
Co? Związek?
Nie związek, a pan!
Coś mi się wydaje, że to Madame Kristina.
Madame?
Pani... Madame?
Panowie nie mieli drobnych, położyłam więc was w jednym łóżku.
Chciało się zarobić na łóżku, co? 3 biletyciki na to samo miejsce, co? Jak na kolei, co? A pieniądze do kieszoneczki, co?
(
Dziurkaczem!
Tak, dziurkaczem!
Zdaje się, że was rozumiem…
Ani teoretyzować!
Phy! I pogarda dla studiów!
I bilety!
I pieniądze do kieszeni!
I dym z ust, tak? Niby ząbków się nie myło!
Dziurkaczem!
Zabić dziurkaczem.
Przedziurkować!
Jak bilet…
Jak miesięczny…
Jak personalny…
Panowie! Zabijmy w sobie kompleksy!
Nie, nie! Lepiej już metaforzcie, teoretyzujcie, studjujcie, byle nie dziurkaczem!lb/>
Nie zabijać!!!… Byle nie zabijać swoich kompleksów! Przecież możecie zostać jeszcze artystami! Panowie!
Dziurkować!
Przedziurkować ją na rzeszoto!
Katharsis!
Katar czy Katharsis, wszystko to gra słów. Zabić ją!
Niech tam będzie Katharsis.
…Ale krwi to miała!
Tak. Napasła się naszą krwią.
No tak, ale kto nas teraz obudzi?
…. Pora wstawać, panowie.
… Naprzód! Do ataku! Za mną. Grajcie nam surmy bojowe!…
…W basztę ją, tę kanalię!
… Wal ją pan!…
…Może nogę jej wyrwać?…
….Nie trzeba! Będzie kuleć…
… Hiena…
Pora wstawać, panowie. Już świta. Kury w restauracji pieją. I proszę nie niszczyć mi mebelków, bo dopiszę do rachunku.
To straszne. Cóż za dziwny sen. Nigdy bym nie wymyślił.
… Wiadomo…
…Okropne. Babę zamordowaliśmy.
…W trójkę ten sam sen?… Przedziwne… System trójkowy w murarce –, zrozumię, ale we śnie? Paradoks…
Przyjechaliśmy jakby tu, i baba siedziała w kadzi…
Baba? W kadzi? A to dobre… Myślałem, że w Kadzi ogórki.
Ogórki nie siedzą, panie. Tak. Madame Kristina w kadzi. I to jakby w tym hotelu, tylko trochę innym. Piekło jakby, czy co? Zamiast łóżka stał katafalk. Brrrr.
Jeszcze drżę. Ufff!
Od czasów meduz w łóżku cesarzowej nie przeżyłem nic bardziej makabrycznie – frywolnego…
Panowie chyba przed pójściem spać zbyt dużo myśleli o zemście na biednej Madame Kristinie?
Zabiliśmy ją krzesłem. Podziurawiliśmy jak durszlak, przepraszam, jak rzeszoto.
A krwi to miała jak kaszanka. Jeszcze czuję ten słodkawy zapach! Jakby czekolada? z orzechami, czy piernik?…
Przesadzasz pan, dobry człowieku. Piernik! Sam jesteś piernik.
…Gdzieś to zdanie już słyszałem…
Zabiliśmy ją, gdyż przez nią jesteśmy arystokratycznymi bankrutami. Na czas nie obudziła. Ohydna! Jeszcze kapelusza kapelana chciała… Tfy!
Widzę, że nowa posada w hotelu niezbyt się panom podoba. Czyżbym się nieopacznie mylił? A może zamiast myśleć o arystokratycznej przeszłości, zajmiecie się rzeczywistością? Ona jest przecież taka piękna. Proszę spojrzeć przez okno…
Jak mamy to rozumieć?
…Przydałoby się tu posprzątać…
Inspekcja przyjeżdża.
Jakieś nieporozumienie?… Przecież to nie na panów uszyte.
Panowie żartują. Oj, oj, wy frywolnisie!…
Oni nie żartują.
Prawda to, prawda. Nie żartujemy, psia jucha… Dziś własność wspólna, hotelowa można by rzec. Teraz zamienimy się na role. My będziemy hrabią, cesarzem i rycerzem, a panowie wulgarnymi drabami. Życie bywa zmienne jak w teatrze. Fortuna kołem się toczy.
A wisiorków tych, to pan ponaczepiał ponaczepiał pan jak na choince.
…Brutal!…
…Ma tych blach jak w starym piecyku. Tylko rury brak i drzwiczek
Jak pan śmiesz tak mówić o mojej przyłbicy?!!. …Ach, gdyby to słyszała piękna Andromeda… zemdlałaby!
A u nas to jeden zatkał się kluskami.
…Chłop?
Nie. Indyk.
Myślałem, że chłop, to by go można było stuknąć łopatą w plecy.
Indyka też można przeczyścić, tylko trza go przedmuchać. O, tak!
E, tam! A u nas też jeden umarł ze śmiechu.
Sam dowcipy opowiadał?
…Mnie też pan w gardle już stanął…
To może połaskotać!
Dziękuję. Uratował mi pan życie. Mam łaskotki.
Drobiazg. Mogę jeszcze raz.
Co?! Moje życie to drobiazg? No, no… uważaj pan.
Może by panowie już tak skończyli ten sejmik i wzięli się do roboty?
Ha! To przemoc! Ja panu ręki nie podam, lecz podam za to do Sądu!
…. Do sądu?! Proszę, proszę…
Cóż za niespokojne czasy! Wszędzie te draby!…
…Boże, żebym miał żelazne majtki… albo lub mizerykordię!
No to może panowie, wezmą się do tego łóżka.
…Właśnie.
Do łóżka? My? A co to my, kobietki?
…Właśnie?
Nie powtarzaj pan po nas.
Otrzymałem telegram. Dziś przyjeżdża inspekcja. Trzeba zrobić porządek. Myślę, że praca przy tym łóżku nie przeszkodzi panom w ich subtelnej, arystokratycznej przeszłości.
Panie! Pan nie wie kto ja jestem! Ja… ja… wpuszczałem nawet cesarzowej meduzy do łóżka!
Cicho. On tego zaszczytu i tak nie zrozumie.
Pozornie.
A ja tam Magdzie wpuszczałem karpie pod pierzynę. Śmiała się i nic…
Pan rybak? Ciągnie pan na żywca?
Milczeć! Ja mówię!
To aluzja? Pan nas tak obraża, że już bardziej obrazić nie można. Gdybym tak miał rękawicę… to bym cisnął ją…
Rzuć pan ręką.
To przez nogę.
…Gdybym tak miał rękawicę, to bym ją panu cisnął w tę jego hotelową twarz!
Proszę sprzątać.
A mojej babie, to zawsze się śni przed snem, kronika filmowa.
Kolorowa?
Gdzie tam! Czarno-biała! psiakrew.
Ja tam wolę telewizję.
A jednej babie u nas, to zawsze się śniło, że jeździ na miotle.
I co?
Zginęła w katastrofie lotniczej?
E, tam! Aż dziw bierze skąd to przeczucie! Została sprzątaczką.
Szybciej, panowie, szybciej!
…Pyłków dużo…
A u nas, to jednemu co noc się śniło, że gasił stodołę.
I co? Zgasił?
Nie. Poprostu pęcherz miał chory.
Kamienie żółciowe?
Jak brukowce.
Mógł na szosie pracować.
Hm, hm, hm.
Długo jeszcze?
Jakby kruszynka od chleba…
A u nas jedna poszła do lekarza i mówiła, że w jeziorach ją łamie.
Pewnikiem miała tam ryby…
Nie. Baba miała reumatyzm, ale w stawach. Wysławiać się nie umiała.
E. Tam! Bujda! U nas to jeden gospodarz pokrył stodołę podaniami, które pisał do województwa.
A gont? Gontem… nie mógł pokryć?
Widać nie. Ale masę odpowiedniej korespondencji w tej sprawie otrzymywał.
Ot, czasy!
No to może panowie wezmą się za to łóżko? Niedługo inspekcja przyjeżdża.
Właśnie! Hi, hi, hi!
No to siup? Tak bez niczego?
Żeby choć były jakieś meduzy.
Przestań pan wreszcie wspominać historię mojej małżonki. Wówczas chodziło tylko o żart. Inaczej bym nigdy na to nie pozwolił.
No to co? Może siupniemy? Ach, żeby ten mój upadek widziała piękna Andromeda! Nigdy bym sobie nie przebaczył, a ona z wieży by skoczyła.
Ze spadochronem?
Wówczas nie było, mój panie, spadochronów….
Właśnie.
No to ruszaj się, Cesarzu!
Szybciej, panie Hrabio!
Nie tykać mnie! Lepiej wbij sztylet w moją pierś!
Bykiem rycerza?!
No to, na co czekamy!?
… Dziękuję panu…
…A potem pan Hrabia…
…Mersi Merci…
Wolałbym, abyście to robili razem jako hotelowa służba. No, ale jeżeli wasze stanowiska wam nie pozwalają…
Ot, co! Właśnie!
No to proszę pojedyńczo
Nie puszcza.
Poślinić trza.
…Nie puszcza.
Mówiłem, że przykleili. Ten GASSo z administracji to nic, tylko kleił. Nawet drzwi zakleił, żeby nie wynieśli.
Może dlatego tak mało gości?
Nie gadać. Repete, mości panowie.
Uff! Czuję się jak nadwołżański burłak.
Co za degrengolada!
W takiej chwili o marmoladach mówią! Arystokracja!
Niby my?
Właśnie?
W takich mundurkach?!
Powiedziałem! Już!
A teraz ten kocyk.
Teraz to lekko idzie. Widać zapomniał przykleić.
To nie kocyk. To papa.
Babą?
Papą! Aby nie zamokło.
Ja siusiałem, mon cheri, do umywalki!
No, pracą proszę. Mówiłem.
Co pan tak chodzisz?
…Tam ktoś dyszy…
W piersiach widać mu dyszy.
Widać ma dychawicę.
Ha! Do umywalki!
Dyszy?
Co to za kawały?
…Widać ci nasi go przygnietli…
Żyje?
Żyjesz?
Chyba nie. Nie żyje. Wątlutki był. Wszystkie soki poszły mu w brodę.
Musi żyć, bo by się rozłożył.
Przecież leżał w łużku rozłożony, jak byk.
Pomimo żeś w stroju Hrabiego, to nic nie zmądrzałeś. Nie oto mi chodzi. Dajcie mu koniaku.
Jest tylko rycyna.
To dajcie rycyny.
Chyba żyję!
Ale go zmogło. Piorunująca dawka!
Można by tym pociąg wysadzić w powietrze, a co dopiero starca!
Przeklinam! Z rycyną na starca! Boga panowie nie macie w sercu! Szczęście, że mi się broda w drzwiach nie zaplątała!
Pan będzie łaskaw spocząć, mój dziadku!
Dziękuję ci mój synu!
Miło tutaj. Coś jakby jakiś hotelik? I stroje jakieś dziwne!? Panowie chcą się ze mną zabrać na pych?… Tak?
Gdzie?! Na pych?! Przepraszam, nie dosłyszałem.
Dobrze pan słyszał. Bo jeszcze nie powiedziałem gdzie. A tylko, że „na pych”. Dopiero teraz mówię: Na ARKĘ!
Sędziwy ojciec jest rybakiem? A karpie ojciec łapie? Znałem jednego co wpuszczał…
Milczeć! Ja tutaj zadaję pytania!
Za chwilę będzie koniec świata. Morza zaleją cały świat. Wczoraj skończyłem budować akr Zapis widoczny pod skreśleniem maszynowym arkę i wszystkie zwierzęta zostaną ocalone.
On zbzikował, albo ja?
A mówiłem, że niedługo będzie koniec świata. Na niebie były srogie znaki i dymem wiało.
Może od sąsiadów.
Sam dym walił z pieca starej cegielni w Srokowie.
Mówię, milczeć!
Nie. Dziękuję. Mam krzesiwko. Czasem palę ognisko.
Do gęby ognia nie biorę. A zresztą!
Czyżby znów madame Kristina?
Hę? Że co proszę? Niech pan mówi głośniej, bo mam wosk w uszach.
Nie mieli widać wówczas uli.
Oj, jaka ona malutka! Tak, to ta! Jak żywa!
Niech starzec nie kradnie, bo milicję zawołam.
Wasze nazwisko, sędziwy człowieku?
NOE!
Znałem jednego Noego przed wojną. Miał sklep z rękawiczkami, przy mojej ulicy.
Noe? Noe? Gdzie ja to już słyszałem! Czy on nie był oby generałem? Nie. Tamten miał w sobie coś ze zrazów. Nelson. Tak. Nelson.
Jestem biblijny Noe, moi panowie. Nie handluję rękawiczkami, ani nie jem zrazów. Jestem jaroszem.
To niewiarygodne! I jego też nie obudziła Madame Kristina?
Co mówisz synku, hę?
On mówi, że starzec spóźnił się na koniec świata. Całkiem wesoły skandal! Przespał i obudził się w XX w. naszej Ery!
Co? Ja przespałem? A moje zwierzątka?! A moja Arka? Kto z nimi, zwierzątkami popłynie?!
Popłynęły same.
Właśnie. U nas są nawet 3 krowy w oborze. To od starca? Dziękuję!
Więc biblia kłamie? Cóż za towarzyski nietakt.
Obudziłem się w XX w. nowej Ery?! A moje ichtiozaury? I mamuty? I ibisy? A słonie moje ukochane? A moje mróweczki? A owieczki? I muszki? I bakteryjki kochane, co na kwaśnym mleku wychodowałem?!! Co z nimi?
Niech starzec zostawi tę brodę w spokoju! Może się przydać na Mikołaja!
Uch! wyrywa Wyrwę sobie brodę z korzeniami! Jestem osłabiony i mam anamię. Łatwiej mi brodę z rozpaczy wyrwać niż przedpotopowe dęby! I to wszystko przez tę babę, jak ją tam, Kristinę! Już ja jej pokażę!!
Niech starzec zrozumie, że minęły tysiące lat?.
A starzec spał sobie pod dębem! Była powódź, zwierzęta popłynęły same, dąb ścięto i kiedyś wybudowano z dębu hotel. Pewnie stolarz niedopatrzył i wziął starca.
Widocznie była jakaś wysepka, albo spał na pęcherzu i go unosiła unosiło.
Bez aluzji rycerzu, z tym pęcherzem. A może miał koło ratunkowe? To chytry starzec…
Jakże śmiały te muszki bezemnie arką odpłynąć? Prawie że wychodowałem je własną piersią! Arkę im zbudowałem! Słoniom trąby czyściłem! Krokodyle, aby nie zamarzły, chodowałem we własnym łóżku! Nawet bakterie mnie zdradziły, tfy!
Mnie, pierwszego kapitana żeglugi wielkiej.! Przecież to skandal! Ja przecież przeszedłem do historii, moi panowie! Ze mną nie ma żartów.
Oni także pochodzą z historii.
Co, oni? Co, oni? Ja jestem starcem! Mnie się należy tutaj szacunek! Ja mogę być ich pra, pra, pra, pra, pra, pra, pra, pra….
…Dziadkiem…
Dziadkiem. Tak. Właśnie!
A kto cię smarkaczu nauczył podpowiadać, starcom, hę? Co za niewychowana ta dzisiejsza młodzież!!
Niech się starzec nie denerwuje, bo starca szlag trafi.
Co?!! Krople! Krople na serce! Słabo mi! A hyżo! On mnie obraził!
Możesz być dumny. Starzec sam cię się wpakował.
Gdybym miał tutaj trochę wody, to bym wam zrobił jeszcze jeden potop, psiakrew.
Starzec przeklina swoje zwierzęta?
Ty mnie synu nie denerwuj! Bo cię uduszę własną moją brodą! Krople na serce proszę! Mogą być GOLDENE TROPFEN z N.R.D.
Starzec może pracować u nas w hotelu. Dostanie starzec akwarium, łódeczkę zrobi z papieru. Lepsze to, niż dom starców.
Trzeba starca uziemnić.
Można mu brodę zgolić. Masz scyzoryk?
Mam tylko w kuferku kabel hebel.
Dawaj.
No to jak będzie? Popracuje sobie starzec w hotelu? Przecież starzec chce chyba zarabiać na życie i coś jeść!
Żyję korzonkami. Wystarczy mi. Bez łaski.
Nie mamy doniczek z korzonkami w hotelu. Mam tylko nadwątlone korzonki nerwowe.
To samą wodę źródlaną będę pić!
U nas jest tylko chlorowana.
Fe! A zresztą nic nie będę jadł, bo nie mam zębów.
Starzec jest fakirem? Żyje powietrzem! Połyka sznur?
Nigdy! Wolę już własną brodę, niż połykać węża.
Starzec będzie u nas pracować, a my za to starcowi damy sztuczną szczękę z nylonu. Ktoś u nas kiedyś zostawił na stoliczku…
Ohydny prawnuku! Ty wieprzku zgniły w swej pysze! Jak śmiesz czynić mi taką niehigieniczną propozycję?!! Gdyby choć koziorodztwo! A tak? Sztuczna szczęka! Afe!
To co? Czy bezzębny starzec będzie pracować na życie?
Nigdy! Wystarczy, że całe życie budowałem arkę! Nie wiadomo poco. Nawet się nią nie przejechałem! I chrzest arki się nie odbył, a wisiała tam przygotowana butelka szampana. Pewnikiem, małpy ją wypiły, niewdzięczne!
A więc starzec odmawia pracy? Bunt, tak?
Komu starzec, a komu pan!
Tak. Odmawiam kategorycznie.
Brać go!
Pod ręce?
Nie. Tak brać go i do worka.
Można za brodę.
Stójcie! Zaklinam Was na nogę mamuta! Jeszcze nikt mnie nie dotknął, tak do żywego jak wy! Pozwolę się zabrać tylko milicji i to oficerowi! A tak, nigdy!
Odmawiacie mi kropel na serce!? Zmuszacie mnie do pracy! Jakaś tam Kristina mnie nie obudziła i wywróciła historię?! Zarządzam strajk głodowy! Włażę spowrotem do łóżka!
Tylko nie do łóżka, bo ma przyjechać inspektor i trzeba zmienić pościel.
A właśnie, że wejdę do łóżka i już!. A sztuczną szczękę może pan sam połknąć! Ohyda!
Adam i Ewa w kostiumach cielistych pozorujących nagość. Listek figowy lub jedlina.
No tak! Usiłowaliście nas przestraszyć. Jak się domyślam, państwo Adam i Ewa. Czy tak?
Stolarz.
Jestem Rolas.
Cmoknonsens. A ja jestem Ewa.
Ewunia…
Dziateczki moje.
A to – Draby! Poczciwi, tylko niezbyt mądrzy. Do szkół nie chodzili.
Tak. Zbyt mądrzy to my nie jesteśmy.
Ale mamy inne zalety, proszę panienki. Ha, ha!
W naszych czasach się to ceniło. Adam też taki.
A tam Hrabia, Cesarz i Rycerz! To znaczy byli nimi.
Bo teraz nastąpiła taka mała zamiana ról. Jak w życiu.
Panowie! Jestem zaszczycona!
Stać! To nie pańskie sfery! To kokota!
A kysz!
Jak domyślam się, położyliście się państwo w raju spać, prosząc o zbudzenie. Czy tak?
…Naiwni…
A skąd pan to wie? Rzeczywiście! Wąż się nam objawił pod postacią pięknej kobiety, Madame Kristiny, obiecując nas obudzić.
I ten odurzający zapach kwiatów! I oszamiające lenistwo!
I dziwne łamanie w jeziorach, przepraszam, w stawach…
Tak, proszę pana. Na następny dzień, to znaczy dzisiaj mam Ewunię kusić jabłkiem.
Już je namówiłem w raju. O, nawet to jabłko tutaj mam. W kieszeni.
Jak on dziwnie nazywa te spółdzielcze ogródki!…..
Mogę Ewę zaraz zacząć kusić, tylko jakieś drzewko by się tu przydało i trawka na posłanie, bo łóżko połamane, a Ewa lubi miękko…
Nie trzeba. Spóźnił się pan.
A ludzki ród? Przecież Ewa…
Nie trzeba, mówią. Ludzki ród poradził sobie bez panny Ewy.
Widzi mi się, że z lewego łoża.
Albo od małpy!… Pamiętam…
Tak, moi państwo. Historia wasza zmierza ku końcowi.
Czuję, że gdyby dalej w ruinach tego łoża pogrzebać znaleźlibyśmy i węża, i nawet małpy, o których teraz Drab wspominał. I wszystkich zapominała budzić jakaś tam madame Kristina!…
…Stolarz!
….Rolas!
Jak zrobiłem to łóżko ze stojącego tu kiedyś dębu, to człowiek trochę popijał. Niosłem potem łóżko na plecach, postawiłem je na chwilę w tym pokoju, trochę się popiło z jedną dziewczynką i człowiek się zdrzemnął. Może potem wtoczyłem się pod łóżko, nie pamiętam. A potem to chyba zapomnieli o mnie, tak jak to zawsze bywa z każdym twórcą. Odrobi człowiek swoje i staje się niepotrzebny.
Współczuję panu.
Oto i inspekcja!
Dzieńdobry panom!
To ona! A w istocie jest wężem! Przewrotna!
Na arkę miała mnie obudzić! Bestia!
Widzę, że panowie, jesteście zdziwieni moim przyjazdem?
Państwo pozwolą. Madame Kristina, naczelny inspektor do spraw hoteli w naszym resorcie.
Państwo jesteście zdziwieni, jakby czymś zaniepokojeni? Czy tak?
Panowie, przepraszam, państwo są zadowoleni z wiktu?
Bezczelna!
Tak! Bezczelna!
Babsztyl!
Nawet korzonków tu nie dają.
Nic, poza jabłkiem.
Państwo żartujecie. Radzę być grzecznymi i myśleć jednak jednak myśleć o przyszłości!
Państwo i tak stąd nie macie wyjścia.
A okno?
Okno jest pozorem. Za nim nie ma nic.
Jest tylko pustka.
…Pustka?…
Wszystko identycznie tak, jak panowie sobie to śnili, tylko tej kadzi brak, co tutaj stała. Ale i ta się znajdzie.
…Kadzi?
Nie rozumiem. Czyżby to było piekło?
Pan żartuje! Przecież to Metropol!
Nie żartuję. Może pan sprawdzić!
Tak. To piekło. Daliście się państwo nabrać. Proroczy Wasz sen był waszą rzeczywistością, a to wszystko fikcja. Wymysł djabła. Piekielna inscenizacja, że tak powiem. Zresztą cudowny pomysł tej pani
Piekło? Noemu? Za co?
Rzeczywiście. Tak było, że Jakaś Madame Kristina was nie obudziła i duch wasz znikł w zaświatach. Zresztą Madame Kristina także dostała się do piekła. Każdy z panów miał przecież swoje grzechy. Pan Cesarzu, mordowałeś ludzi pod Picos czy pod Kakrakas. Pan Hrabia tą meduzą wpuszczoną do łóżka, spowodował, że Cesarzowej kilka lat później pękło ze strachu zgrozy serce. Nawet pan o tym nie wie. Pan Rycerzu, zamknął piękną Andromedę w żelaznych majtkach i zamurował ją w ścianie, nie mówiąc o ścinaniu łbów. Noe pod pretekstem dobrego serca, rzucał krokodylom małpy na pożarcie.
Musiałem, bo by mnie zjadły!
…Milczeć, nie przezywać przerywać!
Adam i Ewa dostali się tu, gdyż są przyczynkiem wszystkiego złego. Wprawdzie stolarz niepotrzebnie się tu zaplątał, ale jak jest, to niech będzie. Oduczy się pić na przyszłość.
Pozostaje mi więc życzyć państwu wszystkiego dobrego.
Aha! A zabicie Madame Kristiny krzesłem traktowane przez Was jako Katharsis? Przecież, gdyby to zaistniało naprawdę bylibyście mordercami!
I to przez jakieś tam nieobudzenie was! Fe! I ta wasza chęć metaforzenia! Wprawdzie podróże pociągami męczą, podróż do piekła długa, trochę trzęsie, nie ma nowych torów, wagony zużyte, bo tyle lat nas obsługują, wożą prowiant i świeżą prasę, ale mam nadzieję, że w przyszłości będziemy mieli odrzutowce, o których pan wspominał, we śnie, panie Hrabio.
A więc do widzenia, panowie. Bon chance!
(tuląc się do Hrabiego)
Chwileczkę! A dlaczego hotel? Dlaczego tak jak na ziemi? Przecież to Metropol! Skąd te nowoczesne meble? Przecież tak wyglądał wówczas tamten hotel naprawdę!
My się też cywilizujemy, proszę państwa…
Kochasz mnie?
…Ależ… Lucyferze!
Zapada kurtyna malowana w hotelowe naklejki. Wolno rozjaśnia się światło.
Przed kurtyną sami: Dyr. Rolas w stroju Lucyfera i Madame Kristina.
Ale nabraliśmy ich.
Udało się. Miałeś świetny pomysł.
Teraz uciekajmy. Tylko portfel wezmę.
Weź, Kochany! Ich mundury też można sprzedać!
A nie będziesz już więcej zapominać o budzeniu?
Kochasz mnie?
…Ależ, Krystyno!
No to jedźmy… do następnego hotelu.