Kowalski Jerzy

Komentarz w edycji korespondencji Anny Kowalskiej i Marii Dąbrowskiej:

(1893-1948), filolog klasyczny, prozaik (zob. biogram: WPPiBL, t. 4); mąż pisarki Anny Kowalskiej. W latach 1939-1943 brał udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim i w konspiracji we Lwowie. Jesienią 1943 r. przyjechał do Warszawy, gdzie utrzymywał się z lekcji prywatnych. Od 1945 r. mieszkał we Wrocławiu, brał udział w organizowaniu Wydziału Humanistycznego UWr., profesor tego uniwersytetu, oraz od 1946 r. jego prorektor.

Komentarz w edycji korespondencji Anny Kowalskiej i Marii Dąbrowskiej:

Jerzy Kowalski (1893–1948), filolog klasyczny, prozaik; od 1924 r. mąż Anny z Chrzanowskich. Studiował filologię klasyczną i archeologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1917 r. uzyskał tytuł doktora. Następnie przeniósł się do Lwowa, gdzie został adiunktem w II Katedrze Filologii Klasycznej Uniwersytetu Franciszkańskiego (od 1919 r. – Uniwersytet Jana Kazimierza). W 1920 r. został powołany z pominięciem habilitacji na stanowisko profesora nadzwyczajnego i objął kierownictwo III Katedry Filologii Klasycznej. W 1929 r. został mianowany profesorem zwyczajnym UJK, w późniejszych latach pełnił funkcje dziekana i prodziekana Wydziału Humanistycznego. Należał do oddziału lwowskiego Zespołu Literackiego „Przedmieście”, współpracował z pismem „Sygnały”. Razem z żoną odbył liczne podróże zagraniczne, m. in. do Włoch, Grecji, Turcji, Tunezji, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Francji, Hiszpanii, Szwecji i Danii, w tym także podróże naukowe. W 1939 r. został redaktorem naczelnym pisma „Eos”. Po wybuchu wojny do czerwca 1941 r. pozostał na uniwersytecie (od 1939 r. – Uniwersytecie im. I. Franki). Brał udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim i działalności konspiracyjnej. We wrześniu 1943 r. przeprowadził się do Warszawy. Po powstaniu przebywał w Pruszkowie, Podkowie Leśnej, Zduńskiej Dąbrowie i Rytrze. Na początku marca 1945 r. dotarł do Lublina, następnie zatrzymał się w Ciechankach. Od kwietnia 1945 r. prowadził wykłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W październiku tego roku zamieszkał we Wrocławiu, gdzie jako dziekan współorganizował Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Wrocławskiego (UWr) i został kierownikiem Instytutu Filologii Klasycznej. Był współzałożycielem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz założycielem i prezesem Koła Wrocławskiego Polskiego Towarzystwa Filologicznego. W 1946 r. został mianowany profesorem, od 1 września 1946 do 31 sierpnia 1947 r. pełnił funkcję prorektora UWr. W 1947 r. należał do współzałożycieli i współpracowników „Zeszytów Wrocławskich”. Obok prac naukowych ukazały się (napisane wspólnie z Anną Kowalską) utwory literackie, m. in.: Catalina (1931), Mijają nas. Powieść (1932), Złota kula (1933), Gruce. Powieść (1936), Gąszcz (1961), Archiwum młodości w: A. Kowalska Figle pamięci (1963). Był też autorem dramatu Babie lato (powst. 1944, druk 2010).

Osoba

Kowalski Jerzy

Komentarz w edycji korespondencji Anny Kowalskiej i Marii Dąbrowskiej:

Relacje 10

Osoba

Fragmenty z tym bytem 118

Linki 3

Szablony użycia 46