(1903–1969), pisarka, eseistka, diarystka (zob. WPPiBL, t. 4). Studiowała filologię klasyczną i romanistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po wyjściu za mąż za prof. Jerzego Kowalskiego dużo podróżowała po Europie, m.in. do Francji, Włoch, Grecji, Niemiec, Szwecji, Danii. Debiutowała napisaną razem z mężem powieścią Catalina (1931). W latach 1933–1934 współpracowała z „Lwowskimi Wiadomościami Muzycznymi i Literackimi”, a od 1936 do 1938 r. należała do kolegium redakcyjnego „Sygnałów”. Podczas II wojny światowej początkowo przebywała we Lwowie, gdzie pracowała w cukierni; w tym czasie związała się z Marią Dąbrowską. W 1943 r. przyjechała do Warszawy, gdzie utrzymywała się z prywatnych lekcji. Po wojnie zamieszkała z mężem we Wrocławiu, w latach 1947–1952 współredagowała z Tadeuszem Mikulskim „Zeszyty Wrocławskie”. Kontynuowała twórczość literacką, wydawała powieści i opowiadania. W 1954 r. zamieszkała w Warszawie. W latach 1957–1960 współpracowała z „Przeglądem Kulturalnym”, w 1964 r. była jednym z sygnatariuszy Listu 34. Zob. A. Kowalska, Dzienniki 1927–1969, przedm. J. Hartwig, wyb. i przyp. P. Kądziela, Warszawa 2008 oraz S. Chwedorczuk, Kowalska, ta od Dąbrowskiej, Warszawa 2020.